เห็นชัดตั้งแต่ประถมแล้วครับ บ้านผมส่งเรียนเอกชนชื่อดัง
ค่าเทอมสมัยก่อน ตอนปี 40 นี่เยอะมากครับ ประมาณ 25k แถมพี่น้องอีก โรงเรียนเดียวกัน

ก็ไม่ต้องสืบอะครับ ตอนสอบก็ไปยืนรอผ่อนผันเพื่อให้ได้ใบอะไรก็ไม่รู้ เพื่อที่เราจะได้มีสิทธิ์เข้าสอบ
เพราะค่าเทอมไม่ได้จ่าย ผ่อนผันบ้าง จ่ายทีละ 2-3 งวดบ้าง เขาก็กัดฟันส่งจนจบชั้นประถม 6 ได้

เรียกว่าเงินไม่ค่อยมี แต่อยากให้ลูกอยู่สังคมคนดีๆ ลูกคุณหนู แล้วพอไปเรียนแบบนั้นแค่ค่าเทอมก็ลำบากละตามสภาพตอนนั้นเพื่อนมีทั้ง ดิจิไวท์ เกมบอยคัลเลอร์ เกมบอยแอดวานซ์ เพลสเตชั่น คอมพิวเตอร์

ยิ่งคอมพิวเตอร์นี่เป็นปมผมตั้งแต่เด็กเลยนะ เพราะที่บ้านไม่มี ลำบากครับเพราะมันต้องทำรายงาน
ทำนู่นทำนี่เยอะมาก คือโรงเรียนมันไฮโซเกิน อุปกรณ์เขาครบหมด มันเหมือนอยู่คนละโลก

จะทำอะไรก็ต้องไปรีบทำในคาบคอมพิวเตอร์ ให้มันเสร็จ พิมแต่ละตัวก็ช้าชิบหายเลยผม เพราะบ้านไม่มี
อาทิตย์นึงได้อยู่กับคอม 2 ชั่วโมง คือคาบเรียนนั่นแหละ นั่งหาไปดิแต่ละตัวอักษร เพื่อนก็มาล้อมาขำ

นึกละก็นะ มันผ่านไปละ แถมทำให้เราเติบโตมาเป็นคนที่เข้มแข็งดี มองในแง่ดีก็มีเรื่องดีในเรื่องแย่ๆ
นี้อยู่บ้าง

เหตุผลที่ผมไม่อยากมีลูกก็เพราะงี้แหละ
คือ ถ้าจะมีจริงๆ ผมต้องรวยอ่ะ
ไม่อยากให้ลูกเกิดมาแล้วอยู่แบบพอมีพอกิน
อยากให้เค้าสบาย (แต่ก็สอนการใช้ชีวิตควบคู่ไปด้วยนะ)

นี่ยังนึกอยู่เลยว่า ถ้าเราไม่รวยจริงๆ แต่ให้กำเนิดเค้ามา
มันจะเป็นบาปหรือเปล่า เหมือนสร้างให้เค้ามาลำบากอ่ะ

ผมพึ่งฟังพอดแคสมาจากคุณนิ้วกลม
เขาแชร์จากหนังสือต่างประเทศเล่มหนึ่ง
ให้แง่คิดน่าสนใจว่าต้นทุนคนไม่เท่ากันตั้งแต่เกิดแล้ว
จะเกิดในประเทศไหนหรือครอบครัวแบบไหน เกิดในฐานะแบบไหน นั้นอยู่เหนือการควบคุมหรือการตัดสินใจของตัวเอง

ถ้าคิดว่าตัวเองสำเร็จเพราะตัวเอง100%ลองคิดใหม่ pointเขาคือให้ลดอีโก้ตัวเอง
ความสำเร็จของคุณมีส่วนช่วยเหลือจากคนอื่นมากมาย
ให้พยายามช่วยคนอื่นให้มากๆ

ผมก็มุมมองคล้ายกับท่านเลย เราอยากให้เกิด เด็กมันถ้าเลือกได้่มันอาจจะไม่อยากเกิดก็เป็นได้

ตั้งแต่ม.ต้นแล้ว พ่อแม่เราเตี้ยเราก็เกิดมาเตี้ย ทำยังไงมันก็ได้แค่นี้แหละ