น่าจะอนุบาลสอง

เพื่อนคนนึงเป็นลูกเถ้าแก่โรงสี มันได้เงินมาเรียนจนแบ่งเพื่อนที่มันสนิทได้

ผมได้วันละบาทถึงห้าบาทแทบทุกวัน จำได้เลยว่ามันเอามาวางที่รองเท้าแล้วตามผมไปดู

ผมได้วันละ 10 บาทนี่แหละมั้งตอนนั้น กินขนมก็หมดแล้ว ส่วนมันอุตสาห์เหลือมาแจกเพื่อนได้ เหลื่อมล้ำมั้ยล่ะ

ตอนจีบ ญ ครั้งแรก เราโซนิค เค้ามาบีเอ็ม

แหม่ ตอนแรกท่านพิมพ์ " สำหรับผมมันเป็นข้ออ้างของคนขี้แพ้ " ผมนี่ง้างรอละ แต่แก้แล้วก็ไม่ว่ากันฮะ

คนที่ได้เติมจนเต็มมาตลอดจะบอกว่าไม่ขาด แต่คนที่เคยได้อยู่ห้วงของความขาดแคลน จะเกิดช่วงเวลาของการเปรียบเทียบ อาการนี้มันเกิดได้กับทุกคน แต่สิ่งที่ต้องรู้คือเราต้องยอมรับความเป็นจริง พอใจในสิ่งที่ตนมี ปรับความคิดใหม่ ถ้าเราอยากมีต้องทำอะไรบ้างเช่น พัฒนาตัวเองมั้ย หางานเสริมมั้ย เพื่อให้มีรายได้และสภาพชีวิตที่ดีขึ้น การคิดเปรียบเทียบวนไปวนมา มันมีแต่ทำให้คุณดาวน์ลง ผมว่าทัศนคตินี่แหละ สำคัญมาก คนจะรวยหรืออยู่ฐานะไหน จุดเปลี่ยนมันอยู่ตรงนี้

สำหรับผมชัดเจนสุดๆ ก็ตอนเรียนมหาลัยครับ

ก็อย่างที่เค้าบอกแหละว่าเค้าอยู่ระดับกลางๆ ไม่ต้องดิ้นรนมากมายอะไร แต่คนระดับล่างๆสิ กว่าจะตะกุยขึ้นมาได้มันยากนะเอาจริงๆ

ผมก็ยังคิดอย่างนั้นนะ แต่ขี้เกียจทะเลาะ
สมัยพ่อไข่ฟองเดียวแบ่งกันกินสามคน
อากงเอาหินมาผัดกินดูดน้ำ
ถ้ามัวแต่คิดเรื่องต้นทุนชีวิต
ป่านนี้ก็คงเป็นได้แค่นั้น

รุ่นผมน่าจะมหาลัยอะ คณะผมส่วนใหญ่แทบไม่มีใครจนอะ อยู่หอเดือนละเป็นหมื่น เทียบกับคณะอื่นแล้ว

แตกต่างชัดเจนอะ ใครได้แฟนอยู่คณะผมนะสบายๆเลยอะ

เห็นชัดจัดๆ จนรู้สึกได้ด้วยตัวเอง ก็ตอน ม.ปลาย

ถามว่าเห็นชัดตั้งแต่ตอนไหน ก็ตั้งแต่จำความได้นะ
ในขณะที่เราอยากได้อะไรซักอย่าง ก็ต้องเก็บเงิน/ตั้งใจสอบให้ดี เพื่อแลกมา
กับลูกพี่ลูกน้อง
ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ อยากได้อะไรก็ได้ไม่เดือดร้อน
เรียนไม่จบก็ยังไม่เดือดร้อน นั่งกินนอนกินสบาย

แต่ถามว่ามันมีผลกับชีวิตเรามั้ย ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ หรือถ้าจะมีก็เป็นแง่บวกก็ได้
ใช้ความอิจฉาเป็นแรงผลักดันนั่นเอง

จริง ๆ มันก็ตั้งแต่เกิดเลยด้วยซ้ำ บ้านพื้นฐานดีตอนตั้งครรภ์ก็ดูแลลูกในท้องดี ยากจนหน่อยก็ไม่รู้จะคลอดออกมาแข็งแรงสมบูรณ์ไหม

ตอนคิดลงทุนทำธุรกิจครับ เพื่อนผมคิดอะไรได้ก็กู้เงินจากพ่อแม่ได้เลย ซึ่งแน่นอนว่าตัวมันเองก็เก่งมากๆที่เอาเงินมาต่อเงินให้ฐานะที่บ้านมันไปไกลกว่าเดิม

ส่วนผมเริ่มจากทำงานเก็บเงินกว่าจะได้1แสน แล้วเอามาลงทุนลงแรงสร้างธุรกิจ ใช้เวลาหลายปีถึงจะเก็บได้อีก1ล้าน
โปรเจคมีเยอะมาก แต่ต้องใช้เวลาเก็บเงินมาลงทุน
ไม่อยากกู้ให้เป็นหนี้ครับ เวลาล้มมันไม่เจ็บมาก

การมีเงินคอยซัพพอร์ตมันช่วยให้ก้าวไปได้ไกลกว่าเดิมเร็วมาก
ผมใช้เวลาเก็บเงินหลายปี สิ่งที่เคยคิดไว้ก็จะมีคนคิดได้เหมือนกันแล้วเค้าทำมันได้ก่อน พอเราเก็บเงินได้ก็ไม่ทันละ
ต้องหาอะไรอย่างอื่นทำ

แต่พอมีเงินคอยซัพพอร์ต คิดได้เมื่อไหร่ก็ลงมือทำได้ทันที

ผมมีหลายธุรกิจเลยที่ทำแล้วไม่เจ๊งแน่นอนแต่จะรวยหรือพอเลี้ยงตัวเองได้ นั่นคืออีกเรื่อง คิดแล้วเศร้าตั้งใจทำงานเก็บเงินต่อไปครับ

เด็กยันมัธยม มันยังมีปัจจัยน้อย การงาน ความมีหน้ามีตายังไม่ชัด

ผมอายุ 30 กว่า ก็มีเพื่อนมัธยมนี่แหละ ที่ฐานะต่างกันเป็นช่วงกว้างมาก แต่ยังคุยสนิทเหมือนเดิม

ต่างจากมหาลัยหรือตอนทำงานที่เริ่มแยกชัดขึ้น จากการที่เราเลือกคบเพื่อนด้วย การเงินด้วย การใช้ชีวิตด้วย

ผมเองก็เปรียบเทียบกับคนระดับเดียวกันนี่แหละ ยอมรับว่ามันก็ต้องคิด เพราะเราก็ต้องมีสังคมเรา

ผมเองก้าวไม่ค่อยทันเพื่อนที่ดีๆ บางคน (แต่ก็นำหลายๆ คน) ผมเองก็พยายามจะลัดเส้นทาง โดยไม่เป็นไปตามเขานะ เช่น อายุ 40 จะมีบ้าน 1 รถ 2 ก็อาจลดลงเป็น บ้าน 1 รถ 1 เป็นต้น

ต้นทุนในความคิดผมคือการค้นพบตัวเอง
ทุกวันนี้ผมยังไม่รู้เลย แท้จริงแล้วผมชอบทำงานอะไร แต่เพื่อนๆ ของผมบางคนเค้ามีแนวทางชัดเจนและตอนนี้เค้ากำลังทำตามความฝันกันอยู่ ส่วนผมก็ค้นหาตัวเองต่อไป