รู้สึกแบบชัดเจน ตอนทำงาน และจะเริ่มธุรกิจ รู้สึกว่า บ้างครั้งมันเหนื่อยเหลือเกินในการลงมือจะทำอะไร แต่สุดท้ายมันต้องอดทน กว่าจะเริ่มทำอะไรบ้างครั้งมันรู้สึกว่าจะก้าวช้ากว่าใครๆ ไปเสมอ จนบ้างครั้งต้องคิดเข้าข้างตัวเองว่า " มันไม่ใช่ของเรา" หรือมัน " ยังไม่ใช่" เพราะเมื่อใช่มันจะกลับมาเจอกัน

เรียนจบครับ

แต่เห็นภาพจริงๆก็ช่วงโซเชียลระบาด

โดยเฉพาะ fb ig เราจะได้เห็นอีกเยอะ

ช่วงทำงานนี่แหละ ทำไมชีวิตเรามันเหนื่อยจังกว่าจะได้แต่ละอย่าง หันไปมองเค้าพ่อออกรถให้แม่ซื้อบ้านให้ บลาๆ
ก็ไม่ได้รู้สึกอิจฉาอะไรแค่เหนื่อยและท้อนิดหน่อย ก็แค่ถ้าเรามีอาจจะดีกว่านี้

ตอนเจอเพือนคนนึงใน มหาลัย ลูกคนใหญ่คนโต บังเอิญเรียนรุ่นเดียวกัน มาเกาะเราผ่านอยู่ 4 ปี

ทุกอย่าง แตกต่างจากชนชั้นกลางอย่างสุดกู่

สุดตีน สุดโลก ไม่เคยนึกฝันว่าชีวิตใครจะสบายได้ถึงขนาดนั้น ถ้ามันไม่ทำให้ดู

.

ตอนเรียนจบเริ่มทำงานนี่แหล่ะครับ

ตัวผมจบมา ไม่ได้อะไรเป็นรางวัลเลย เริ่มทำงานก็ต้องเช่าหออยู่ รถมีแค่มอไซค์คันเดียว

แต่เพื่อนบางคนเรียนจบได้เงินสด1ล้าน ได้รถป้ายแดงงี้ ไหนจะบ้านอยู่ในกทม.อีก

บางทีก็น้อยใจชีวิตตัวเอง ไม่มีอะไรๆเหมือนคนอื่น แต่พอมองไปที่คนงานก่อสร้าง พนักงานเซเว่น แม่บ้าน เราก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่พ่อแม่ส่งเรียนจนจบ

มองล่างเราเหลือ มองเหนือเราขาดจริงๆชีวิต

ผมรู้สึกตอนเรียนมหาลัยครับ ตอนปี1 ผมต้องไปอยู่บ้านญาติในกทม.เพื่อนเรียนต่อ แต่ถ้านับฐานะครอบครัวผมก็ถือกลางๆค่อนไปบนๆ แต่ผมต้องเดิน 1 กม.เพื่ออกไปนั่งรถอีก 3 ต่อเพื่อเข้าเรียนให้ทัน 8.30 น. แต่เจอเพื่อนคนนึง มันนั่งรถแท็กซี่มาเรียนทุกวัน เลยแกล้งถาม บ้านเมิงพิมพ์แบงค์เองหรอนั่งแท็กซี่มาเรียนทุกวัน วันตอนแนวๆนั้นเพราะตระกูลมันเป็นเจ้าของธนาคารแห่งหนึ่งในไทย ผมนี่อื้อหือเลย

ไอ้ตอนเรียนยังไม่เท่าไหร่ เผลอๆแพ้พวกฐานะด้อยกว่าด้วยเพราะสบายเกินไป ค่าเทอมพ่อแม่จ่ายให้อยู่แล้ว แต่พวกทำงานส่งตัวเองคือถ้าไม่ตั้งใจค่าเทอมที่หามาเหนื่อยยากก็สูญเปล่า

พอทำงานพวกต้นทุนสูงทิ้งไม่เห็นฝุ่นเลยครับ จะทำอะไรหน่วยงานไหนดีๆก็ไม่ยากมีพ่อแม่หนุนมีเส้นมีสาย หรือทำธุรกิจก็ไม่ยากเพราะสายป่านยาวเจ๊งไปก็แค่หาลู่ทางใหม่ ต่างจากพวกต้นทุนต่ำ จะลงทุนอะไร ทำงานที่ไหนก็แสนยากถ้าไม่เก่งจริง ลงทุนสักก้อนหวังรวยพลาดมาหมดตัวโอกาสพื้นแทบไม่มี

ต่างมาตั้งแต่สมัยมัธยมล่ะ การได้ไป summer นอกทุกปี หรือไม่ก็ปิดเทอมเล็ก/ใหญ่ก็ไปเที่ยวต่างประเทศ จบมาก็ต่อโทนอก แต่ก็มองว่าเค้าก็แค่มีทุนนะ เริ่มทำอะไรได้งานและไม่ต้องพยายามมาก ส่วนเราก็ต้องพยายามมากกว่าเค้า เหนื่อยกว่าหน่อย แต่ก็ไม่ได้ต่างอะไรมาก(ขอไม่นับพวกที่รวยจัดๆแบบไม่ต้องทำงานอะไรเลย ใช้ชีวิตตามใจฉันจริงๆนะ อันนั้นไม่รู้จะเทียบยังไง เพราะชีวิตนี้คงอีกนานกว่าจะอยู่ในจุดที่ไม่ต้องทำอะไรแล้วสามารถ นั่งกินนอนกินมีเงินไปต่างประเทศได้ทุกเดือน มีรถหรูๆขับ อันนั้นขอแค่อิจฉาพอล่ะ ไม่คิดอะไรมาก เค้าแค่โชคดีมากๆ)

ไม่ได้เอามาคิดว่าเสียเปรัยบอะไร เพราะเมืองไทย ถ้าขยันจริงและพยายามมากพอ เรื่องไปเรียนนอกเรื่องงานดีๆ มีโอกาสรอคอยค่อนข้างเยอะ แค่ต้องเหนื่อยกว่าเค้าเยอะหน่อย ซึ่งเราก็ต้องรู้ว่า ในเมื่อเกิดนมาจนกว่า ก็ต้องพยายามมากกว่า ถ้าเกิดมามีไม่พอแล้วยังไม่พยายามอีก ก็คงได้แค่อิจฉาเค้าไปวันๆ

เริ่มรู้สึกตอนม.ปลาย ครอบครัวผมฐานะดีระดับหนึ่ง ตอนม.4 ซื้อมือถือเครื่อง 8000 ก็รู้สึกว่าแอบฟุ่มเฟือยละ หัดไปดูเพื่อน เจอไอโฟน 4

ผมไม่ได่อิจฉาคนอื่นมาก ผมไม่ได้รวย แต่อย่างน้อยก็ก็มีหลายคนที่ต้นทุนแย่กว่าผม

ถ้าสมัยเรียนไม่ค่อยเห็นความต่างครับ เพราะเพื่อนๆผมมันก้อชิลๆ มีก้อแบ่ง ไม่มีก้อรวมๆกัน
แต่จะมาเห็นชัดตอนผมเริ่มทำธุรกิจเองนี่แหละครับ บางคนมีอยากได้อะไรลงทุนได้เลย
เราไม่มีเวลาจะซื้ออะไรมาใช้งานทีต้องคิดวนร้อยแปดพันเก้าเลยครับ แต่ผมคิดเสมอว่าต้นทุนคนเราไม่เท่ากัน แต่เราสามารถทำให้มันเกิดได้เองครับ ตอนนี้คิดแค่ว่าถ้าเรายังไม่ทำให้มี ลูกเกิดมาก็คงไม่มีเหมือนเรากับรุ่นพ่อแม่เรานี่แหละครับ

ตอนเรียนอยู่กรุงเทพ แล้วที่บ้านมีปัญหาหนี้สิ้นต้องย้ายไปอยู่กาญจนบุรีฮะ

ตั้งแต่เด็กเลยครับ บางคนพื้นหลายๆอย่างดีก็ดียาวไปเลย พวกไม่มีก๋ไม่มีไปดิครับ

รู้ตอนทำงานล่าสุดนี่แหละครับ ต้นทุนผมต่ำ จะบอกต่ำกว่าก็ไม่อะ เอาเป็นว่าผมพื้นฐานต่ำกว่าเขาแต่ก็ได้ทำงานที่เดียวกัน ได้อะไรเท่าๆกัน

มันต่างกันตั้งแต่ไข่เจอกับสเปิร์มแล้วครับ

แต่ถ้าชัดจริงๆคือตอนทำงานแล้วไม่ต้องขอเงินพ่อแม่จะฉีกมาก
ทั้งเรื่องสังคม เรื่องเงิน

ตอนเรียนมหาลัย และตอนเริ่มทำงาน แต่อยู่ที่ความขยันของเราด้วย เหมือนเพื่อนผมด้อยกว่าผมอีก แต่ตั้งใจเรียนทุกวันนี้ เจริญก้าวหน้ามาก