แง่คิดสอนใจเรื่อง "ชาวประมงกับนักธุรกิจ"


- นักธุรกิจชาวอเมริกันซึ่งมาพักผ่อนที่ที่หมู่บ้านชายทะเลตามคำแนะนำของแพทย์ออกไปเดินเล่นบนหาดทรายเพื่อสลัดเรื่องวุ่น ๆ ที่รกเต็มสมอง

- ในเช้าวันแรกที่ตื่นขึ้นมาเมื่อเดินมาจนถึงท่าเทียบเรือ เขาเห็นเรือประมงลำเล็ก ๆ ลำหนึ่งเข้าเทียบท่าในเรือมีปลาทูน่าครีบเหลืองขนาด ใหญ่อยู่หลายตัว

- ทำให้นักธุรกิจรู้สึกทึ่งในความสามารถของชาวประมง จึงถามเขาว่า ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ในการจับปลาเหล่านี้

ชาวประมงตอบว่าก็ ใช้เวลาไม่นานนักหรอกครับ

- นักธุรกิจจึงถามว่า อ้าว แล้วทำไมไม่ใช้เวลาให้นานขึ้น เพื่อจะได้ปลามากขึ้นล่ะ ?

ชาวประมงตอบว่า แค่นี้ก็พอใช้จ่าย เลี้ยงได้ทั้งครอบครัวแล้วครับ

- นักธุรกิจจึงถามต่อไปว่า แล้วคุณใช้เวลาที่เหลือไปทำอะไร ?

ชาวประมงตอบว่า....

ปกติผมตื่นไม่เช้านัก ก็ออกทะเลไปจับปลาสักพัก...

แล้วกลับมา เล่นกับลูก นอนพักเที่ยงกับภรรยา....

ตอนเย็นก็ออกไปพบปะเพื่อนฝูงในหมู่บ้านดื่มเล็กน้อย...

และเล่นกีตาร์ ร้องเพลงเต้นรำจนค่ำ.....

แค่นี้ก็หมดไปวันนึง ๆ แล้วครับ !

- นักธุรกิจหัวเราะ 555... ยืด...อกแล้วพูดว่าผมจบปริญญาโท!

การบริหารจากฮาวาร์ด ผมจะแนะนำให้ ...!

- จากนี้ไปคุณควรใช้เวลาจับปลาให้มากขึ้น...!

* จับให้ได้มากที่สุดเพื่อให้มีเงินเหลือเก็บ
* และเมื่อเงินที่เก็บมีจำนวนมากพอ ก็นำไปซื้อเรือลำใหญ่ขึ้น
* เพื่อจับปลาจำนวนมากขึ้นอีกในไม่ช้า
* คุณก็จะสามารถซื้อเรือเพิ่มขึ้น...เพิ่มขึ้น..
*จนกลายเป็นกองเรือประมงขนาดใหญ่
*แล้วสร้างโรงงานปลากระป๋องเอง
* เพื่อคุณจะสามารถควบคุมขบวนการผลิตการจัดจำหน่าย
*แต่คุณต้องย้ายไปจากที่เล็ก ๆ แห่งนี้
*ขยับขยายเข้าไปในเมืองหลวง
*ที่นั่นคุณจะสามารถดำเนินธุรกิจและขยายให้เติบโต
* ด้วยการบริหารจัดการที่ เหมาะสม....

ชาวประมงถามว่า ท่านครับ ...
ทั้งหมดที่ท่านพูดถึงนี้ต้องใช้เวลานานเท่าไรครับ ?

- นักธุรกิจตอบเขาว่า ก็ใช้เวลาสัก 15-20 ปี
หรืออย่างมากก็ราว 25 ปี

แล้วหลังจากนั้นละครับ ?

- นักธุรกิจหัวเราะแล้วตอบว่า... หลังจากนั้น
เมื่อได้เวลาที่เหมาะสม คุณก็สามารถนำหุ้นของบริษัท
เข้าขายในตลาดหุ้น... แล้วคุณก็จะกลายเป็นเศรษฐี...
มีเงินเป็นร้อย ๆ ล้านเชียวล่ะ

ร้อย ๆ ล้าน ? แล้วไงอีกครับ ?

- นักธุรกิจพูดเสียงดังว่า คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?
หลังจากนั้น คุณก็สามารถเกษียณตัวเอง....
แล้วมองหาหมู่บ้านเล็ก ๆ ริมทะเลสักแห่ง...
ที่ซึ่งคุณสามารถนอนตื่นสาย.....
จับปลาบ้าง.... เล่นกับลูก... นอนพักเที่ยงกับภรรยา...
เวลาเย็นก็ออกไปพบปะเพื่อนฝูงในหมู่บ้าน......
คุณจะดื่ม.. จะเล่นกีตาร์.. ร้องเพลง.. เต้นรำกับเพื่อน ๆ ได้
อย่างสบายใจ คุณจะไม่มีอะไรต้องกังวลอีกเลย....


ชาวประมงยังคงพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม...
นั่นมิใช่สิ่งที่ผมกำลังทำอยู่แล้วหรือครับ ?


//
(ถอดความจาก FWD Mail : The fisherman and the businessman / Anonymous)

- นักธุรกิจ

ขอบคุณสำหรับบทความดีๆครับ


ผมออกไปจับปลาก่อนนะครัซ

สมัยนี้มันไม่ง่ายอะดิ ทุกอย่างแทบจะถูกดำเนินการด้วยเงินหมดแล้ว

ขอผมออกไปจับปลาก่อนนะ

ตามจริงเรื่องแบบนี้เคยอ่านในเวอร์ชั่นอื่นบ้างแล้ว...แล้วผมลองทำตามเรื่องนี้น่ะ

คือเรื่องงานเราเต็มที่...แบ่งเวลาให้ครอบครัวอย่างเต็มที่เช่นกัน....มีความสุขกับชีวิตและคนรอบข้างบ้าง... เหมือนในเรื่อง.... ก็มีความสุขดี

ผมเป็นครู..อยู่ปัตตานี..มีเงินเดือนหมื่นกลางๆ..
ลอง...เน้นว่าลองที่จะใช้ชีวิตตามวิถีเดิมๆ ที่เคยเป็นในอตีด... เราก็ทำได้ครับ มีความสุขดีครับ

ก็จริงของชาวประมง

แต่ถ้าเกิดหาเงินแค่พอกินไปวันๆ มีความสุขไปวันๆ แล้วเกิดมีเหตุต้องใช้เงินจะทำยังไง
อย่าเช่นมีใครเป็นอะไรต้องเข้าโรงพยาบาล ต้องใช้เงิน จะเอาเงินที่ไหนล่ะ