ฝากไว้ครับ ค่าใช้จ่ายถ้าเรียนเอกชนเกรดปานกลาง กินอยุ่แบบไม่ขัดสน เฉลี่ยเป็นตัวเลขประมาณปีละ 1 แสน 22 ปี (จบ ป.ตรี) ก็ 2.2 ล้าน ไม่รวมเรื่องเวลาที่ต้องทุ่มเทสำหรับการดูแลให้เขาอีกครับ

อ่านแล้วรู้สึกว่า ตอนนี้คุณไม่ควรมี

ถ้าอายุเกิน 35 แล้วยังคิดแบบนี้อยู่ ก็ไม่ต้องมีแล้วครับ ตัดใจไปเลย และวางแผนชีวิตกับแฟนสองคนจนแก่

เพราะถ้าต้องมาออกแรงเลี้ยงลูกเล็กตอนอายุใกล้ 40 มันจะไม่สนุกแล้วครับ (อ้อ ยกเว้นคุณจะมีเงินมากพอจ้างพี่เลี้ยงประกบลูกได้เกือบ 24 ชั่วโมง)

ความเห็นจากคนอายุ 41 ที่มีลูก 1 คน อายุ 10 ขวบครับ
พอได้เลี้ยงเองเกือบ 100% ผมรู้สึกว่าเราน่าจะมีให้เร็วกว่านี้ด้วยซ้ำ

ยังดีกว่าคนที่มีภาระเยอะ ไม่พร้อม แต่เร่งมีลูกเพราะกลัวไม่มีคนเลี้ยงดูตอนแก่

ถ้าเป็นแต่ก่อน ส่งเสริมให้มีแน่นอนคับ แต่สมัยนี้ สังคมแบบนี้ ยุครัฐบาลนี้ ขอแนะนำว่าอย่าดีกว่าคับ

มีหลายคนบอกแบบนี้ แต่ผมไม่เข้าใจ ขยายความให้ฟังหน่อยได้มั้ยครับ

อันนี้คิดว่าพอหาได้ครับ ไม่น่ามีปัญหาเลย

แต่แค่กลัวจะมากกว่านี้มากๆ ด้วยสังคมกดดัน และการสรรหาช้อยอะครับ

ขอตอบในเรื่องไม่รักเด็กนะครับ ผมก็เป็นคนที่ไม่รักเด็ก ไม่ชอบอยู่ใกล้เด็ก เล่นกับเด็กไม่เป็น แต่ก็ไม่ได้ทำให้ไม่อยากมีลูกนะ
แล้วพอวันที่ตัวเองได้มีลูกจริงๆก็รู้สึกรักลูกมากๆๆๆๆๆครับ แต่ก็ไม่ได้รักเด็กคนอื่นเหมือนเดิม แต่พอจะเปิดใจเล่นด้วยได้บ้างนิดหน่อยครับ

ตอบในฐานะคนมีลููกก่อนเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน แถมเป็นลูกแฝดด้วย ตอนที่คิดจะมีลูกคือตามใจเมียเมียบอกเลี้ยงเองคนเดียวได้ ไม่ได้คิดเลยครับว่าจะได้ลูกแฝด พูดตามตรงว่าเหนื่อยมากครับ ตอนที่ต้องช่วยกันเลี้ยงสองคน เลี้ยงลูกแฝดนี่แทบจะหาเวลากินข้าวไม่ได้เลย เวลาลูกร้องจะเครียดมากเพราะร้องหาสาหตุไม่ได้ไม่รู้ลูกเป็นอะไรปวดตรงไหน จะนอนก็หลับๆตื่นๆเพราะลูกร้องตื่นสลับกันบ้างพร้อมกันบ้างคืนละหลายรอบ ต้องสลับเวรกับเมียคนละ3ชั่วโมง มันทั้งเหนื่อยล้าทั้งเครียดสะสมจนบางทีอยากจะร้องไห้ ทะเลาะกับเมียใส่อารมณ์กันเรื่องเลี้ยงลูกทุกวัน อยากย้อนเวลากลับไปใช้ชีวิตอิสระ บางทีก็อิจฉาเพื่อนที่มีเวลาเที่ยวทำโน่นทำนี่ใช้ชีวิตของตัวเองไปสนุกสนาน รู้สึกผิดในใจที่คิดแบบนี้ แนะนำว่าถ้าไม่มั่นใจอย่ามีดีกว่าครับ
ปล.ตอนนี้ลูกจะครบขวบแล้ว ไม่ร้องมากเหมือนเมื่อก่อน โตแล้วเล่นเป็นแล้ว เห็นลูกยิ้มหัวเราะก็มีความสุขมันปลื้มใจแบบไม่เคยเป็นมาก่อน มีคนช่วยเลี้ยงแล้วด้วย สบายขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ