สามารถอ่านตอนเดิมได้ที่นี่



"บทที่หนึ่ง : ปฐมบทโปรเจค Level up"

"บทที่สอง : บทสรุปของจุดเริ่มต้น "



____________________________________________________________________________________________________________________________



ณ เมืองแห่งอนาคต อาคารศูนย์วิจัย Level Up

เวลา : 10.13 น.

เดือนตุลาคม สำหรับประเทศผมตอนนี้คงจะเริ่มร้อน กระแสลมที่พัดยามเช้าส่งผลให้ผู้ที่ตื่นแต่เช้ารู้สึกสดชื่น แม้ผมจะไม่ได้กลับไปนานแต่ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้


สำหรับตุ๊กตาแล้ว ประเทศเธออยู่แถบเอเชีย อากาศตอนนี้คงจะเริ่มหนาวเป็นระรอก กระแสอากาศอันหนาวเย็นและหมอกหนาคงจะทำให้เธอสามารถพ่นลมหายใจเป็นควันได้ ไม้ยืนต้นในประเทศเธอคงกำลังผลัดใบ เมฆที่บดบังแสงแดดอาจทำให้ดูอึมครึมซึมเศร้าราวกับสีหน้าของเธอในตอนนี้


สองคนสุดท้ายก่อนที่ผมจะยกมือขึ้นขอเป็นคนโชว์พลังพิเศษคนต่อไป ตุ๊กตากลับชิงตัดหน้ายกมือขึ้นก่อนผม


ผมแปลกใจเล็กน้อย ด้วยการที่ผมเป็นคนชอบทำนายความรู้สึกคนอื่นตามลักษณะสีหน้า ทีท่า และแววตา สำหรับเธอแล้วมันดูเหมือนไม่มั่นใจในพลังของตัวเอง แม้เธอจะปกปิดด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แต่มันปิดผมไม่ได้หรอก


" รหัสLV-Ps611 ตุ๊กตา จมาพร.....เด็กใหม่เหรอ "

ดร.น็อตตี้ถามอย่างเรียบๆ ก่อนที่ตุ๊กตาจะพยักหน้าตอบเชิงส่งสัญญาณให้รู้ว่า เธอพร้อมแล้ว

เธอหลับตาลงอย่างช้าๆ พร้อมๆ กับผ่อนคลายสีหน้าซึมเศร้าเมื่อกี้ก่อนจะถูกกลบด้วยสีหน้าเรียบเฉียบ บรรยากาศบริเวณในห้องราวกับถูกสะกดด้วยใบหน้าเรียวของเธอ ทุกคนต่างส่งสายตาลุ้นไปยังเธอไม่เว้นแม้แต่ผม
ไม่รอช้า เธอยกมือยกมือสองข้างขึ้นมาตั้งฉากกับหน้าอกของเธอก่อนจะค่อยๆ รวบรวมสมาธิไปบนฝ่ามือทั้งสองข้าง อากาศในบริเวณอุ้มมือเธอเริ่มปรากฏกระแสคลื่นเป็นวงกลมก่อนที่มันจะสั่นด้วยความเร็วระดับช้า ๆ และหายไปในที่สุด

เธอ...ยิ้มอับที่มุมปากมาใส่ผมก่อนจะหันไปหาดร.น็อตตี้ อาจจะเป็นเพราะผมไม่ได้คาดหวังอะไรมากมายจากเธอ ผมจึงได้แค่เจือนหน้ารับรอยยิ้ม

" ได้แค่นี้เหรอ "

ดร.น็อตตี้ถามพร้อมขมวดคิ้ว ก่อนดันกรอบแว่นขึ้น

" ค่ะ "

" พลังในการเปลี่ยนตัวกลางให้อยู่ในรูปแบบของคลื่น ถ้าฝึกดีๆ เธออาจจะมีพลังที่มากที่สุดในsecนี้เลยก็ได้ "

เขาอธิบายพลางเขียนบันทึกลงสมุดแฟ้มหนาๆ ของเขาก่อนที่จะบอกให้คนต่อไปยกมือลุกขึ้้นโชว์พลัง

ก่อนที่ผมจะยกมือ อยู่ๆ ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับตะโกนด้วยเสียงโกรธเกรี้ยว

" เฮ้ย!!!! ได้ไงวะจารย์ เพื่อนตูโชว์พลังได้ดีกว่าเด็กใหม่คนนี้อีกทำไมถึงโดนจารย์อัดอยู่อีกวะ "

ใบหน้าเย็นชาของดร.น็อตตี้ยังคงเฉย สายตาดุดันเริ่มหรี่ลงสร้างบรรยากาศให้แย่ลงกว่าเดิม ก่อนที่เขาจะขยับปาก

" แล้วทำไมฉันต้องตอบแกด้วย "

เสียงเย็นเยือกดั่งหิมะท่ามกลางกรุงโตเกียวทำเอาผู้ชายผมสีเขียวสด ใบหน้าเริ่มบิดเบี้ยว ฉายแววโกรธอยู่สักพัก จากนั้นจึงพูดเสียงดังด้วยน้ำเสียงอารมณ์โกรธ


" ดร.น็อตตี้ สองมารตฐาน เป็นแค่จารย์แต่กลับให้ความสำคัญของLevel Study ไม่เท่าเทียมกัน ฉันจะไปฟ้องคณะบดีของสถาบันนี้ "


" กฏของฉันคือฉันถูกเสมอ "

พูดจบ นัยน์ตาคมสีดำที่ถูกปิดด้วยแว่นตอนนี้ฉายไอสังหารอันเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งในแก้วโค้กออกมาอย่างรวดเร็ว เร็วจนผมเองถึงกลับละที่จะสบตากับเขา

แม้ผมไม่อยากจะจินตนาการเรื่องที่จะเกิดขึ้นตอนนี้คือการที่ไอ้ผมเขียวจะโดนชายที่ขึ้นชื่อว่ามีหมัดที่มีพลังเท่ากับหัวรบRPGทะลวงเข้าบริเวณใดบริเวณหนึ่งก็อาจจะทำให้ร่างกายทุกส่วนของไอ้ผมเขียวหายสาบสูญได้ แต่...เรื่องที่ผมมักปฏิเสธชอบจะตรงกันข้ามเสมอ


ดร.น็อตตี้ถอดชุดกาวน์สีขาวแล้วโยนมันทิ้งโดยไม่สนว่ามันจะโดนใคร เขายกมือขวาขึ้นมาพร้อมกับหมุนมันข้อมือพลางเดินเข้ามาหาไอ้ผมเขียวด้วย

ผมไม่เห็นว่าทรงผมเขียวจะมีใบหน้าเป็นอย่างไร ณ ตอนนี้เพราะผมนั่งอยู่ข้างหลังเขา แต่อาการสั่นระริกทั่วร่างกายคงจะมีลักษณะใบหน้าซีด แต๋วแตกแน่นอน

" LV-Bi007 คูบา มานู(Kuba Manu) ฉันขอใช้สิทธิในการเป็นScience S. ให้แกห้ามใช้พลังพิเศษLevelUpของแกจนกว่าฉันจะอนุญาติอีกครั้ง "

Science S.คือสุดยอดอาวุธลับขององค์กรSSและเป็นทีมดูแลโครงการLevelUp สิทธิของScience S.ถือหนึ่งในกฏหมายที่ใช้กับเมืองแห่งอนาคตนี้ และนี่เป็นครั้งแรกที่ดร.น็อตตี้เปิดเผยตัวตนว่าเป็นScience S.

" บะ...บ้าน่า ทำไมจารย์ถึงได้เป็นScience S.ได้ฟ่ะ "
คูบาถึงกลับตกตะลึง ที่จริงไม่ใช่แค่คูบาเรียกได้ว่าทั้งห้องเลยดีกว่าที่ไม่คิดว่าดร.น็อตตี้จะเป็นScience S.เดิมที่ผมคิดว่าเขาเป็นแค่นักวิทยาศาสตร์ที่ถูกจ้างมาทำวิจัยเกี่ยวกับพวกผมซะอีก แต่ไหงกลับเป็นถึงอาวุธลับของSSได้ เว้นไว้คนหนึ่ง ตุ๊กตา เธอเพิ่งเข้ามาใหม่คงจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับScience S.

" ต่อไปเหลือใครบ้างที่ยังไม่แสดงพลังพิเศษให้ฉันดู "
จังหวะนี้แหละ ผมยกมือขึ้น ผมมั่นใจว่าไม่มีใครสามารถแย่งผมยกมือได้เพราะเหลือแค่ผมคนเดียวที่ยังไม่ยกมือขึ้น ผมไม่รอช้าที่จะรีบยกก้นขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะแปรเปลี่ยนท่าทางให้ดูขรึมน่าเกรงขามเหมือนดร.น็อตตี้

Gonzalo Conlon LV-Ps012

สิ้นสุดเสียงเรียกชื่อผม ผมก้มหน้าเล็กน้อยเป็นการขานตอบก่อนจะยกหัวขึ้นมาแล้วทำการแสดงพลังพิเศษของผมให้เป็นที่ประจักษ์แก่ดร.น็อตตี้

รหัส LV-Ps012 คือสิ่งที่บ่งบอกถึงพลังพิเศษ รหัสตัวแรก LV คือรหัสในการบอกว่าผู้ทดลองอยู่โครงการLevelUp ซึ่งปัจจุบันมีอยู่แค่กลุ่มเดียว รหัสตัวที่สองคือสิ่งที่บ่งบอกถึงพลังพิเศษที่จำแนกออกตามลักษณะทางวิทยาศาสตร์ซึ่งปัจจุบันถูกจำแนกออกเป็นสามแขนงคือ 1.Physics ตัวอักษรย่อ Ps ที่พลังพิเศษเกี่ยวข้องกับสสารและพลังงาน 2.Chemistry ตัวอักษรย่อ Cs ที่พลังพิเศษเกี่ยวข้องกับโครงสร้างสสาร ซึ่งปัจจุบันพบเห็นได้น้อยมาก ส่วนสุดท้าย Biology ตัวอักษรย่อ Bi พลังพิเศษเกี่ยวข้องกับการวิวัฒนาการและเซลล์ของสิ่งมีชีวิต และรหัสตัวสุดท้ายคือรหัสที่บ่งบอกถึงชื่อ อายุ ที่อยู่ และความเป็นตัวเองของผู้ทดลองผ่านซุเปอร์คอมพิวเตอร์ของเมืองแห่งอนาคต

ผมอยู่ในแขนงฟิสิกส์ตามที่พวกเขาจัดให้ผมอยู่ พลังในการเปลี่ยนมวลขนาดเล็กให้เป็นพลังงานมหาศาล ใช่แล้วแหละมันคือ Special Relativityหรือทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษของอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ ผมสามารถควบคุมปริมาณพลังงานในตัวผมได้และยังสามารถเร่งความเร็วให้เท่ากับแสงเพื่อที่จะให้เวลาวิ่งเร็วกว่าคนอื่่นเขา มันเป็นความสามารถที่พิเศษที่สุดสำหรับกลุ่มLevel Studyทำให้ผมได้รับการดูแลฝึกฝนเพื่อใช้พลังให้มีประสิทธิภาพภายในหนึ่งปี ก่อนที่พวกเขาจะเอาผมเข้าไปอยู่ใน Science S.


ผมรวบรวมพลังในระยะสายตาที่ใกล้ที่สุดและไม่เป็นอันตรายต่อคนอื่น พื้นที่ในห้องถูกออกแบบให้ทนต่อพลังงานระดับนิวเคลียร์ได้สบายๆ ด้วยแร่ชนิดพิเศษ ขณะที่ผมกำลังจะใช้มวลก้อนเล็กๆ ที่อยู่มุมด้านประตู อยู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับมีก้อนพลาสติกสีดำเข้มกลิ้งเข้ามา3อัน

ก้อนพลาสติกสีดำเข้มลักษณะเป็นลูกบากศ์เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณมือกำได้ ข้างบนมีโลหะประกอบที่พร้อมใช้ดึงออกจากตัวและตอนนี้มันก็ถูกดึงออกไปแล้ว

ฉับพลัน!!!ก้อนพลาสติกสีดำที่กลิ้งขลุกๆ เข้ามาอันหนึ่งปลดปล่อยควันสีดำฟุ่งกระจายทั่วห้อง แม้ผมจะไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนี้จะเป็นอย่างไรแต่ตอนนี้ดร.น็อตตี้กลับไม่อยู่ในที่เขายืนอยู่หน้าห้องตอนที่เขาเรียกชื่อผมแล้ว

" ทุกคนระวังตัวไว้ ฉันอนุญาติให้พวกนายใช้พลังพิเศษได้ " เสียงดร.น็อตตี้ดังขึ้นมาในห้องโดยที่ไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหนแล้ว

นี่เป็นโอกาสดีที่ผมจะใช้พลังพิเศษในทุกคนเห็น ผมพยายามรวบรวมสมาธิทั้งหมดมาที่ตัวผมและจัดการเร่งความเร็วระดับแสงพุ่งออกไปยังนอกประตู ร่างกายผมเสียดสีกับอากาศเกิดประกายไฟเล็กๆ ในชั่ววินาทีที่ทุกคนในห้องหายใจได้แค่ครึ่งปอด ร่างของผมก็มายืนอยู่ข้างนอกแล้ว

ประกายตาของผมสะท้อนให้เห็นสิ่งที่ตัวเองไม่อยากจะเชื่อ ดร.น็อตตี้ยืนอยู่ข้างหน้าในสภาพชุดกาวน์สีขาวพร้อมกับถูกล้อมรอบด้วยคนใส่ชุดปฏิบัติการณ์พิเศษของหน่วยรบที่เห็นได้ตามในหนัง คนจำนวนมากเกือบ20ชีวิตเล็งปืนพิฆาตทั้งหมดมายังดร.น็อตตี้


To be continued

เม้นแรก

เกินโควต้า8บรรทัด