อิจฉา อยากไปบ้าง ต้องใช้ทุนเท่าไหร่ครับ ตลอดทริปนี้ !!!!


 

สุดยอดมากครับ ผมก็อยากไปดูทีมรักที่สแตมฟอร์ด บริดจ์สักครั้ง

ว่าแต่ William Hill นั้น ฟันกำไรมาเท่าไหร่ครับ  

ถ้าผมไปคงได้เข้าครั้งเดียว

จากนั้นคงจะโดนแบน ตลอดชีพ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ

 

สวัสดีชาว SS นะครับ

วันนี้ผมมาแบ่งปันเรื่องของ "วันนี้ เมื่อปีที่แล้ว" ที่อยู่ในความทรงจำของผม

[ขอโฆษณามาในตัวแทนของชมนมคนแบกกระเป๋าด้วยนะครับ http://www.soccersuck.com/clubs/detail/57]

ผมเป็นนักเดินทาง และเป็นแฟนบอลของทีม Liverpool ที่มีความฝันที่อยากจะไปเหยียบสนามเหย้าของทีมอันเป็นที่รัก แน่นอนว่า Anfield มันดึงดูดผมเสียเหลือเกิน


สภาพระหว่างการเดินทางทาง ทั้งตัวมีเป้ใบนึง กับอาหารยังชีพอีกถุงนึง ..

เพื่อทำตามความฝันในวัยเด็กของแฟนบอลคนนึงในการเดินทางไปอังกฤษ ผมต้องวางแผนล่วงหน้ากว่า 6 เดือน ทำ visa จองตั๋ว จองที่พัก จองรถไฟ บอกได้ว่าจองทุกอย่างที่ทำได้ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกครับ เพราะราคามันถูกกว่า ผมได้ตั๋วไป-กลับ (จากฝรั่งเศส-อังกฤษ) ในราคาประมาณ 2700 บาท (90 ยูโร)


เมื่อทุกอย่างพร้อม ออกเดินทางได้ แน่นอน เพื่อนระหว่างทางหนีไม่พ้นเจ้าตุ๊กตาพวกนี้ (เอาจริงๆ นะ เวลาเบื่อ พวกนี้แหละเป็นเพื่อนคุย) ..


ตีตั๋วรถไฟนอนจากสนามบิน London Gatwick เข้าสู่มหานครที่ค่าครองชีพแพงที่สุดแห่งหนึ่งของโลกกันก่อน โดนไป 8.50 ปอนด์


จาก London ต่อไป Liverpool Lime Street 25 ปอนด์

ตอนลงรถไฟผมตื่นเต้นมาเลยนะ เมืองแสนสงบ อากาศเย็นสบาย
ผมรีบขึ้นรถเมล์ต่ไปยังที่พักทันที


เป็น Hostel เล็กๆ บนถนนที่จะมุ่งหน้าสู่ Anfield ที่มีชื่อว่า Everton Hostel

ขอแค่วางกระเป๋าเป็นพอ ผมไม่สนใจอะไรแล้ว Anfield อยู่ใกล้แค่ขอบกางเกงใน
ภาพแรกที่เห็นหน้าสนาม เหมือนเป็น Dejavu ฝันที่เป็นจริง น้ำตาไหลพราก


หน้าสนาม กับ Paisley Gate ..

15 ปีที่รอคอยจะได้มาสนามแห่งนี้ .. ผมมีความสุขมากอย่างแท้จริง
ผมรีบเอามือไปจับพื้น ลูบไล้ กลิ้งไปมา

ว่าแล้วก็เดินไปรับตั๋วกันเลยยย (เป็นตั๋วจองล่วงหน้า+Stadium Tour)


ผมได้ไปดูเกมพบกับ Reading ครับ (เกมที่ Stering ประเดิมประตูแรก)

แน่นอนว่ามาอังกฤษแล้วเรื่องนี้จะพลาดไม่ได้


ซักนิดจิตแจ่มใสกันไป ..

ทีนี้ก็ถึงเวลาที่จะได้เข้าไปในสนามแล้ว โอ่ว .. รับชมกันเลยครับ







และแน่นอน ต้องภาพนี้ .....


ผมมาถึงแล้ว ..

สมใจเลยล่ะครับ ได้มาดู มาเห็น ลูบๆ คลำๆ


บรรยากาศนอกสนาม ..






แวะจิบเบียร์ หม่ำ Hot Dog ที่ Twelfth Man Club อันลือชื่อซักนิด


หลังจากเดินเล่นจนจุใจแล้ว .. ผมก็ต่อรถไป Melwood หวังว่าจะได้พบเจอผู้เล่นทั้งหลาย เพื่อขอลายเซ็นต์ครับ



ไปยืนรอตอนประมาณบ่าย 3-4 โมง ก็เจอเฮียคนนี้โผล่ออกมา

ตื่นเต้นดีครับ แฟนๆ กรูกันเข้าไปอย่าสนุกสนานมาก ผมว่าเค้าค่อนข้างใจดีเลยนะ ขับมาจอด เปิดกระจกแจกลายเซ็นต์กันสนุกเลย

หลังจากความพยายามยืนรอ+ดวงนิดหน่อยๆ ..

ผมได้ขอฝากที่หาซื้อไม่ได้ในโลกมาจนได้

ภาพปิดกล่อง ... จังหวะดีใจหลังยิงประตูแรกในเสื้อทีม ต่อหน้าแฟนส์


จากวันนั้น หลังจากที่ได้เข้าไปร่วมชูผ้าพันคอ และร้องเพลง You'll never walk alone แล้ว เวลาผ่านไปรวดเร็วอย่างบอกไม่ถูก ผมกลับมานั่งอยู่บ้าน เปิดดูการแข่งขันของทีมรักต่อไป ร่วมเชียร์ และร้องเพลงอยู่กับหน้าจอ Laptop เครื่องเล็กๆ นั่งเขียนงาน ทำการบ้าน .. แพ้บ้าง เสมอบ้าง ชนะบ้าง ก็ยังร่วมยินดีกับทีม



หลายๆ ครั้งมักจะมองไปบนอัฒจันทร์ และย้อนนึกถึงตัวเองเมื่อครั้งได้ไปยืนอยู่ ณ จุดนั้น มันทำให้ผมสุขใจว่าครั้งหนึ่ง ผมได้ไปยืนอยู่ใน Anfield .. และแน่นอนว่า We will never walk alone ..


แล้วพบกันใหม่ครับ ..

ปล. สุขสันต์วันเกิดนายกฯ เบน ย้อนหลังนะครับ ..