หญิงชราที่แก่เฒ่าคนหนึ่งพิการเดินไม่ได้ เป็นที่รำคาญใจของลูกชายเหลือเกิน
สมัยนั้นยังไม่มีสถานสงเคราะห์คนชรา จึงไม่รู้ว่าจะเอาแม่ไปฝากใครให้เลี้ยงแทน

ชายหนุ่มจึงตัดสินใจแบกเอาไปปล่อยป่าให้อยู่ตามยถากรรม

... ระหว่างทาง แม่ไม่วอนขอ ไม่ถามไม่ว่าอะไร
ไม่โกรธลูกเลยสักนิด เพราะเข้าใจว่าตัวแม่เอง คือ ภาระของลูก อยู่ไปลูกก็จะลำบาก เหนื่อย
ระหว่างทางแม่ตั้งใจหักกิ่งไม้ตามทางไปเรื่อย ๆ จนเข้าป่าลึก
ระยะทางก็ไกลมากแล้ว ลูกชายจึงวางแม่ลงบนโขดหินโขดหนึ่ง
แล้วจึงหันหลังเดินกลับไปตามทาง โดยไม่คิดที่จะเหลียวกลับไปดูหญิงชราคนนั้นอีก ...

แต่ตอนนี้เอง หญิงชราคนนั้นกลั้นใจตะโกนบอกลูกชายสุดที่รักของเค้า ...
"ลูกเอ๋ย เดินตามรอยกิ่งไม้ที่แม่หักไว้ให้นะจะได้ไม่หลงทาง "

ไม่ว่าเราจะด่าทอตบตีหรือทอดทิ้งแม่อย่างไร
แต่จำเอาไว้ผู้หญิงที่ให้กำเนิดเจ้านี้แหละ จะรักเจ้าส่งให้เจ้าไปถึงฝั่ง แม้ตัวสิ้นชีพก็ยอม

ผมคิดถึงแม่ที่เสียไปแล้วที่สุดในโลกเลย

แต่ทุกๆวันผมต้องพยายามคิดถึงให้น้อย กลัวว่า ความคิดถึงของผมจะยิ่งทำให้เค้ามีหวงต่อผม

ซึ้ง

ตอนนี้ผมทำงานห่างกับแม่ ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันบางทีสองสามอาทิตย์
บางทีก็เจอตอนแม่กำลังจะเข้านอน แต่ทุกวันที่ผมกลับดึก
ไม่มีวันไหนเลยที่แม่จะไม่ทำกับข้าวตั้งไว้บนโต๊ะรอผมกลับมากิน
จนตอนนี้คิดจะลาออก เพื่ออยากมีเวลาอยู่กับครอบครัวให้มากกว่านี้

ของผมคิดตั้งย้อนไปตั้งแต่สมัยเรียนเลยครับ เพราะผมหมดโอกาสเจอแม่แล้ว

ทำไมกุไม่เรียนแถวบ้าน จะได้อยู่กับแม่ทุกวัน อะไรอีกเยอะแยะ

สู้ ๆ ครับผม เป็นกำลังใจให้ครับ

เหมือนผมเลย

ผมชอบเรื่องพวกนี้นะ มันน้ำตาซึมดี

รู้สึกอบอุ่น