คงไม่มีใครที่อยากมีศัตรู แต่ถ้าวันนึงมันมีขึ้นมา แม้ว่าเราจะไม่ได้เริ่มก่อน แต่กลับถูกนินทาว่าร้ายกุเรื่องไปพูดสนุกสนานต่าง ๆ นา ๆ พอวันนึงทนไม่ไหว เอาคืน กลายเป็นกรูผิดซะงั้น นี่คือสิ่งที่ผมเรียนรู้และได้รับมา ต่อให้เราไม่อยากรู้ไม่อยากสนใจแค่ไหน รวมถึง "เวรกรรมมันไม่มีจริงด้วย" การที่อีกฝ่ายจะได้รับผลบางครั้งอาจเป็นไปไม่ได้

คนรอบข้างที่หวังดีกับผมก็บอกนะว่า ก็ทำงานตามหน้าที่เจริญก้าวหน้าไปกว่ามันสิ (แต่ในขณะที่เราตั้งใจทำงาน อีกฝ่ายมันก็เอาเวลาไปตั้งกลุ่มแอนตี้เราอยู่ดี) หรือมีกระทั่ง ก็รักษาตัวรอดรอวันที่มันตายแล้วกัน (เราอาจจะเครียดตามก่อน) ฯลฯ

ดีที่สุดคือไม่ต้องพบไม่เจอไม่เห็นกันเลย แต่นี่ต้องเห็นกันอีก มันก็ปุดๆ กับสิ่งที่มันทำ คง "ปล่อยวาง" ลำบาก แม้ทุกวันนี้มันยังเอาไปพูดกับใครต่อใครอยู่เลย ส่วนความชั่วตัวเองไม่พูดถึง แล้วท่านล่ะ คิดว่าทางไหนที่คิดว่าถ้าเราทำแบบนี้ เราอาจจะรู้สึกดีกว่าศัตรูของเรา ไม่ถึงขั้นต้องให้เวรกรรมมันตามทันหรอก เพราะมันไม่มี อย่างน้อยก็ให้เห็นว่ามันสมควรได้รับบ้างก็ยังดี

revenge is a dish best served cold
การแก้แค้นเหมือนอาหารจานโปรดแต่เสิร์ฟตอนที่มันเย็นแล้ว


ผมนึกเล่นๆนะถ้าได้แก้แค้นใคร คงเอาอย่างเรื่อง oldboy เลยมั้งถ้าทำได้นะ

สปอยหนัง


แต่ถ้าเอาจริงๆ ผมคงไม่สนใจอ่ะครับ จะทำอะไรก็เรื่องของเมิงเห้อะ
"เมิงไม่ใช่พ่อกรุหนิ"

แค่นั่งมองแล้วแสยะยิ้มในใจครับ

เอาเวลาไปช่วงชิงจังหวะปาดสาวไปเที่ยวด้วยดีกว่า พักหลังโดน

ปาดบ่อยแต่ก่อนหน้าก็ปาดชาวบ้านเค้าเหมือนกัน

ไม่ทำอะไรกับคนที่เกลียด ไม่ผูกเวรผูกกรรม ไม่นึกถึง ไม่พูดถึง ไม่ช่วยเหลือ พยายามยกระดับตัวเอง ยกระดับสังคม ยกฐานะ

เปลี่ยนที่ดีสุด เห็นผลสุด ง่ายสุด คือสภาพแวดล้อมรอบตัว คนรอบตัว สังคมรอบตัว

"ช่างแม่ง"


คิดแบบนี้ให้ไวที่สุด ชีวิตเราจะมีความสุขมากขึ้นจริงๆ


ผมมีเรื่องราวที่โกรธเกลียดหรือแค้นหลายๆอัน แล้วดันไปคิดแค้นอะไรพวกนี้มานาน ชีวิตโคตรไม่มีความสุข
พออายุเริ่มเยอะ คิดแค่ว่า คิดไปคนทุกข์ก็เรา ชีวิตเราตอนนี้ก็ไม่ได้แย่ ทำไมต้องไปคิดเรื่องพวกนี้
ปล่อยวาง ช่างแม่งงงง ชีวิตตอนนี้มีความสุขฉิบหาย

อันนี้มุมมองส่วนตัวผมในวัย 35 ปีนะ ผมไม่สนใจใครจะว่าผมยังไงจะนินทาผมยังไง จะให้เกลียดผมหรือจะอะไร ผมบอกเสมออยากได้อะไรเอาไปให้พอแล้วก็ไป แค่นั้น ไม่เอาใครเป็นที่ตั้งเพื่อก้าวหน้าให้เหนือใคร ไม่ได้อยากดีเด่ไปกว่าใคร

ใครอยากประสบความสำเร็จหรือรีบสำหรับผมคือมึงไปก่อนเลย กูเดินของกูแบบนี้ละ ช้าบ้างเร็วบ้างก็สุดแล้วแต่ตัวเรา ผมในวัยนี้หาวิธีหาความสุขให้ตัวเองดีกว่า ใครอยากดีกับเราก็ดีไป ใครจะมาร้ายก็แค่ปล่อยมันไป ผมเชื่อว่าตัวเราเป็นยังไงสุดท้ายคนจะรู้อยู่ดีว่าเราเป็นแบบนั้น

ต่อให้มีคนมาเป่าหูว่าเฮ้ยดู สิไอ้นั้นแม่งเป็นพวกตอแหลวะ แต่ถ้าเราไม่ได้เป็นซักวันคนพวกนี้จะรู้เอง

สำหรับผมวิธีเอาคืนที่เจ็บที่สุดคือ ลบตัวตนคนพวกนั้นออกไป เสมือนว่าไม่มี ให้มันเป็นคืออากาศธาตุไปแค่นั้นละ

การไม่เอาคืนดีที่สุดครับ ไม่งั้นมันจะเป็นสิ่งอะไรที่กวนใจไปเรื่อยๆ แต่ถ้าเราให้อภัยในใจ มันก็จบแค่ตรงนั้นเลยครับ

โตขึ้นก็คิดได้ว่าคนแม่งไม่ได้ใส่ใจเราขนาดนั้นหรอก
คนมันก็หาเรื่องพูดได้เรื่อยๆ ไม่ชอบตรงไหนก็อย่างไปยุ่งดีกว่า

ตัดลูปแห่งความแค้น

ปล่อยให้อีกฝั่งเป็นอากาศธาตุไป ไม่รับรุ้การมีตัวตน ผมว่าแค่นี้ก็สบายๆละแต่ปัญหาคือถ้าท่านมีความคิดว่าอีกฝั่งสร้างปัญหาให้ได้และการกระทำของฝั่งนั้นมีผล มันไม่จบง่ายๆเหมือนกันแม้จะนิดเดียวแต่มันทำให้เค้ารุ้ว่ามันได้ผล

ช่างแม่-ง ครับ

คาถาที่ผมใช้กับทุกสถานการณ์ พออายุเริ่มแตะเลข 3 จะเริ่มไม่แคร์โลก ไม่แคร์คำคนละครับ หาความสุขใส่ตัวก็พอ

เริ่มปลงละ

ไม่มีตัวเลือกสำหรับพวกสายฮาร์ดคอร์เลยเหรอครับ นั่นคือทำให้มันพินาศย่อยยับแบบไม่รู้ตัว แบบจู่ๆชีวิตของมันก็พังทลายโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้นเหตุมาจากการเอาคืนของเรา และหลายๆเรื่องที่มันเคยก่อกรรมเอาไว้กับคนอื่น เพียงแต่เราเป็นผู้ชักนำกรรมเหล่านั้นมารวมกันแล้วให้มันทำงานตามกลไกที่มนุษย์ตั้งว่า "กฎ" และ "กฎหมาย"

เอาจริงๆการ ignore ไม่สนใจไปเลยคือดีที่สุด ยิ่งทำเหมือนเป็นอากาศธาคุไปเลย พวกนี้ยิ่งจะดิ้นกระแด่วๆเลยนะ

แต่ถ้าให้เลือก 3 ช๊อยส์นี้ ผมว่ามีชีวิตที่ดี มีครอบครัวที่มีความสุข ดีที่สุดแล้ว เพราะนอกจากพวกที่คิดร้ายมันจะทนไม่ได้แล้ว เราเองก็มีความสุขด้วย ไม่ต้องตกอยู่ในวังวนความเคือดแค้นใดๆ

แบบที่ 1. ก็ใช้ได้ แต่มันไม่ครอบคลุมเท่าแบบ 2

ส่วนแบบ 3. มีประโยชน์อะไรที่จะสะใจ ในเมื่อมันเองก็ไม่ได้อยู่เห็นจุดจบของตัวเองเช่นกัน

ปาดตรงไหนของสาวครับพรี่หมี