ชีวิตการทำงานของข้าพเจ้า เริ่มต้นอย่างเรียบง่ายและไม่มีความคาดหวังใด ๆ มากไปกว่าการได้มีงานทำในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นแห่งหนึ่ง ข้าพเจ้าทำหน้าที่เป็นคนงานธรรมดา ๆ ดูแลงานธุรการเล็ก ๆ น้อย ๆ ในแต่ละวัน ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายโดยไม่เคยคิดฝันว่าจะต้องเข้าไปพัวพันกับเรื่องราวที่ซับซ้อน หรือเผชิญชะตากรรมอันบีบคั้นใจเช่นที่เกิดขึ้นในภายหลัง

วันหนึ่ง หัวหน้าฝ่ายจากอีกกองหนึ่งได้มาชักชวนข้าพเจ้าให้ไปช่วยงานในฝ่ายของเขา ข้าพเจ้าตอบตกลงด้วยความเกรงใจ โดยไม่ได้ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนถึงสิ่งที่จะตามมา งานในฝ่ายใหม่นี้ต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง จากที่เคยนั่งทำงานเอกสารเงียบ ๆ ข้าพเจ้าต้องเปลี่ยนบทบาทมาเป็นผู้ประสานงานที่ต้องพบปะผู้คนตลอดเวลา ความเครียดสะสมเริ่มก่อตัว บางครั้งก็ทำให้ข้าพเจ้ามีอารมณ์ฉุนเฉียวเกินควร แม้จะพยายามปรับตัวอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า งานนี้มีแรงกดดันมากเกินกว่าที่คิดไว้แต่แรก

จุดพลิกผันสำคัญในชีวิตของข้าพเจ้าคือการที่นายกเทศมนตรีท่านหนึ่งได้เข้ามาติดต่อและเสนอให้ข้าพเจ้าเป็นตัวกลางในการ “รับเงิน” จากผู้ประกอบการที่ต้องการอนุญาตก่อสร้าง ซึ่งในช่วงนั้นโครงการพัฒนาในพื้นที่มีจำนวนมาก ทำให้เงินที่หมุนเวียนผ่านมือข้าพเจ้าก็มีไม่น้อย ข้าพเจ้าทำหน้าที่นี้อย่างซื่อสัตย์ ส่งเงินทุกบาททุกสตางค์ตามที่ได้รับมอบหมาย โดยไม่เคยคิดหักหัวคิวหรือเอาเข้ากระเป๋าเลยแม้แต่นิดเดียว

หนึ่งปีผ่านไป งานดำเนินไปได้อย่างราบรื่นเพราะยังมีหัวหน้าคนเดิมที่คอยดูแลและปกป้องข้าพเจ้าอยู่ แต่แล้ววันหนึ่ง หัวหน้าผู้นั้นได้สอบเลื่อนตำแหน่งและย้ายไปยังพื้นที่ใหม่ ข้าพเจ้าจึงกลายเป็นเหมือนทหารไร้แม่ทัพ ไม่มีคนคอยประคองหลัง ความมั่นใจที่เคยมีเริ่มลดน้อยถอยลง ปัญหาที่เคยแก้ได้ ก็กลับกลายเป็นเรื่องที่ยากขึ้น

สถานการณ์ยิ่งแย่ลง เมื่อเกิดการเลือกตั้งนายกเทศมนตรีขึ้นอีกครั้ง และแม้จะเป็นนายกคนเดิมที่กลับมานั่งเก้าอี้ แต่กลับมาพร้อมหัวหน้าคนใหม่ที่ไม่ได้มีทัศนคติสอดคล้องกับข้าพเจ้าเลย ความขัดแย้งเริ่มบานปลาย จากที่เคยร่วมกันปกป้องผลประโยชน์ของท่านนายกฯ ข้าพเจ้ากลับกลายเป็นคนที่ถูกมองว่าเป็นปัญหา ไม่ว่าจะพยายามอธิบายอย่างไร ข้าพเจ้าก็ไม่สามารถเรียกศรัทธาจากผู้มีอำนาจได้อีก

ท้ายที่สุด ปลัด ผู้อำนวยการ และหัวหน้าคนใหม่ ได้สมคบกันกดดันให้ข้าพเจ้าต้องลาออก ทั้งที่ไม่ได้มีความผิดใด ๆ เพียงเพราะว่า ข้าพเจ้าได้กลายเป็น “ขุนพล” ที่หมดประโยชน์ไปแล้วในสายตาของพวกเขา ข้าพเจ้าถูกบีบบังคับให้ออกไปจากที่ทำงาน โดยไม่มีแม้โอกาสได้กล่าวคำอำลา

เรื่องราวทั้งหมดนี้ ทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจคำสำนวนไทยโบราณที่ว่า
“เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล” ได้อย่างลึกซึ้ง

ในยามที่องค์กรต้องการ ข้าพเจ้าคือคนสำคัญ เป็นมือเป็นเท้า เป็นคนที่แบกรับภาระหน้าที่ที่ไม่มีใครกล้ารับ แต่เมื่อสถานการณ์เปลี่ยน เมื่อผลประโยชน์หมดลง ข้าพเจ้าก็กลายเป็นเพียงเศษธุลีที่ไร้ค่า เป็นขุนพลที่ถูกปลดทิ้ง เมื่อไม่มีศึกให้รบ

วันนี้แม้จะต้องจากองค์กรแห่งนั้นมาอย่างขมขื่น แต่ข้าพเจ้ากลับได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญที่สุดของชีวิต ว่าในโลกของการงานนั้น ความดี ความซื่อสัตย์ และความจงรักภักดีเพียงอย่างเดียว อาจไม่เพียงพอหากไม่มี “คนคุมหลัง” และเมื่อถึงคราวถูกหักหลัง แม้แต่คนที่เราปกป้องก็อาจเงียบเฉย

สุดท้ายนี้ ข้าพเจ้าไม่ได้เสียใจที่เคยซื่อสัตย์หรือทุ่มเท
แต่เสียใจที่เคย “ไว้ใจ” คนบางคนเกินไป…

ที่เล่ามานั่นคือทุจริตในหน้าที่ไม่ใช่หรอ

เรื่องปกติ ของลูกจ้าง สัญญา ปี ต่อ ปี หรือ อาจจะ 4 ปี บีบ ออกตอนไหน ก็ได้ เอาคนตัวเองเข้ามาแทน ตามรอบวาระ การเลือกตั้ง

เท่าที่อ่านผ่านๆ ยังไม่มีส่วนไหนที่คนใหม่ทุจริตใช่มะ........ถ้าในโลกของบริษัทเอกชน การที่เอาคนไม่มีประโยชน์ หรือคนที่ทำให้ทีมมีปัญหาออก(ไม่ว่าก่อนหน้านั้นจะสำคัญหรือป็นtheแบกขนาดไหน)มันคือเรื่องปรกติมากๆเลยนะ

ไม่ติดคุกก็ดีแล้วไหมอ่ะ

เเรียกเอาเงินจากผู้รับเหมา

แตกต่างไปอย่างสื้นเชิงเลยครับ หัวหน้าคนเก่า ไม่มีค่าตรวจแบบแปลนใดๆ คนใหม่คิดหลังละ5พัน ซึ่งพอผมเข้าไปขัดผลประโยชน์ตรงนี้ นี่ก็คืออีก1สาเหตุที่ผมโดนบีบ

แล้วไอ้เงินที่รับมันไปเข้ากระเป๋าใครละนั่น

ไม่ได้เรียกจากผู้รับเหมา แต่เป็นตัวเจ้าของอาคารเหล่านั้นเลยครับ ซึ่ง90เปอร์เซ็นต์เป็นต่างชาติที่ยินดีจ่ายเพื่อให้อำนวยความสะดวก และรวดเร็วให้กับเขา ซึ่งในบางโครงการ มีอาคารมากกว่า 30-100 หลัง

ก็แบ่งกันตามส่วนที่มีบทบาทครับ คนใหญ่คนโตที่มีอำนาจอนุมัติได้มากหน่อย ผมเองก็แค่คนเล็กๆ ได้เพียงส่วนเล็กๆ ที่เหลือมาจากคนอื่น

ที่เล่ามานั่นคือทุจริตในหน้าที่ไม่ใช่หรอ

มันเสี่ยงที่เข้าไปพัวพันกับขบวนการที่ไม่ชอบด้วย กม. นี่ตั้งแต่แรกแล้วครับ

ออกมาได้โดยไม่โดนดำเนินคดี เรื่องเรียกรับผลประโยชน์ก็ดีแค่ไหนแล้ว

ยิ่งที่คนที่ออกหน้ารับเงินแทน พวกนักการเมืองท้องถิ่นนี่แล้วใหญ่ รอวันโดนจัดการอย่างเดียว

ให้คิดไว้ว่าดีแล้วที่ออกมาจากวังวนได้ และอย่างน้อยก็ยังได้ประสบการณ์ในเรื่องงานราชการ

ตั้งใจอ่านหนังสือสอบเป็นข้าราชการพลเรือนดีกว่าครับ ไม่แนะนำให้เป็นเลยพนักงานส่วนท้องถิ่น

บทบาทอย่างท่านเขาเรียก "กระเป๋าเงิน" ซึ่งปกติจะเป็นฝั่งการเมืองพามาเอง ถ้าเป็นข้าราชการประจำก็ต้องต่อเป็นทอดๆ

ส่วน จขม. ไม่แน่ใจ ว่าเป็นลูกจ้าง ไม่ใช่พนักงานหรือข้าราชการใช่ไหม? ถ้าใช่ นี่แหละครับ แพะแน่นอน

เก็บไว้เป็นประสบการณ์ครับ เงินมันไม่เข้าใครออกใคร แต่งสิ่งที่อยากบอก จขม. ก็คือ ... "นี่แหละครับ ผลของการกระทำ อย่าไปโทษใคร"

เรียกเงินนอกแบบนี้ไม่ผิดเหรอท่าน แล้วเข้าบัญชีส่วนตัวอีก โดนไล่เชคตรวจสอบย้อนหลังอันตรายเลยนะนั้่น

ขอบคุณมากครับสำหรับคำเตือนและมุมมอง ผมยอมรับว่าเส้นทางที่เคยเข้าไปเกี่ยวข้องนั้นมีความเสี่ยงจริงๆ โดยเฉพาะกับระบบที่ยังไม่โปร่งใส และก็ถือว่าโชคดีมากที่หลุดพ้นออกมาได้โดยไม่มีผลทางกฎหมายอะไรติดตัว

สิ่งที่ได้จากประสบการณ์ครั้งนี้คือบทเรียนที่มีค่า และเป็นแรงผลักดันให้ผมตั้งใจเดินในเส้นทางที่ถูกต้อง ตอนนี้จึงมุ่งมั่นกับการเตรียมตัวสอบข้าราชการพลเรือนครับ เพราะเชื่อว่ามีความมั่นคงและชัดเจนกว่าสำหรับการทำงานรับใช้สังคม

ไม่โทษใครครับ แค่ขอใช้บทเรียนที่ผ่านมาให้เป็นภูมิคุ้มกันในการตัดสินใจครั้งต่อๆ ไป

ขอบคุณสำหรับคำถามตรงๆ ครับ ผมเข้าใจว่าหลายคนที่ได้ฟังเรื่องนี้ อาจตีความว่าเป็นการทุจริตในหน้าที่ ซึ่งก็เป็นมุมที่เข้าใจได้ และผมเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจเลยกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่สิ่งที่ผมพยายามจะเล่าคือภาพของระบบที่ยังมีปัญหา และบทบาทของผมในตอนนั้นก็ไม่ได้อยู่ในจุดที่มีอำนาจตัดสินใจอะไรใหญ่โต เพียงแต่เมื่อเห็นว่าเส้นทางมันไม่ถูกต้อง ดีแล้วที่ผมโดนบีบออกมา เพื่อไม่ให้ต้องถลำลึกไปมากกว่านี้ ผมไม่ได้พยายามจะลบล้างความผิดของระบบหรือใคร แต่แค่บอกเล่าประสบการณ์ของคนตัวเล็กๆ ที่ได้เรียนรู้ และตัดสินใจไม่เดินต่อบนเส้นทางนั้นครับ

ข้อคิดของผมคือ ตัวท่านมีแผล แถมแผลใหญ่เบ้อเริ่มเลย ถ้ามีเงินสดผ่านมือยังไงก็โดน

ตอนนี้ที่ท่านควรทำคือเก็บหลักฐานการจ่ายเงินว่าเงินผ่านมือท่านไปที่ใครบ้างให้ได้มากที่สุด

เพราะเรื่องแบบนี้มันแว้งมาเอาผิดได้ทุกเมื่อแม้ลาออกมาแล้ว เก็บหลักฐานเหล่านั้นไว้ต่อสูเมื่อโดนฟ้องดีกว่าครับ