ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะต้องปีน เลยถอดรองเท้าออก

แต่เอาจริงๆแล้ว ส่วนมากที่ถอดรองเท้า ตอนนั้นเขาไม่รูเตัวหรอกว่าทำอะไร เราเองก็เช่นกัน ตอนต้นปีที่ผ่านมา เจอมรสุมชีวิต เจอเรื่องช๊อคในชีวิตจนตั้งสติไม่ได้ ร้องให้เหมือนคนห้ามตัวเองไม่ได้เป็นอาทิตย์ จนมันถึงวันที่เรารู้สึกว่าสุดแล้ว รับไม่ไหวแล้ว เพราะมันเจ็บปวดเกินไป ขนาดนั่งทำงานในออฟฟิตที่คนเยอะๆก็ห้ามน้ำตาไม่ได้ ปล่อยโฮมันตรงนั้น สุดท้ายขับรถไปเรื่อยๆ แต่ใจรู้แหละว่าจะไปสะพานไหน วนอยู่แถวนั้นแหละ 3-4 รอบ ขับมองสะพาน สุดท้ายก็จอดช่วงรถน้อยๆ ดับรถ ลงมาล๊อครถก็เดินไปที่ริมระเบียง ก็ยืนเหม่อแบบหัวมันแบลงค์ไปหมด พอจะปีนก็ดันโง่มองว่ามีคนมั้ย เพราะตอนนั้นมันไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่นแล้ว พี่ชายคนนึงเขามาวิ่งนี่แหละ ผ่านมาพอดี แกคงเห็นว่าผิดปกติ แกเลยหยุดคุยกับเรา ไม่ถามด้วยว่าเราจะโดหรือเปล่า แต่เหมือนชวนคุยเรื่องอื่น ถามกี่โมงแล้ว มีนาฬิกามั้ย เขาลืมพกมาเห็นเรามี ดูให้เขาหน่อย เราก็ไม่กล้าโดดแล้วตอนนั้นคือมีคนเห็นแล้วไง สุดท้ายเขาก็พยายามชวนคุยสัพเพเหระเราเองก็จำไม่ได้เพราะด้วยอาการเศร้าตอนนั้นแหละ สุดท้ายเขาก็บอกว่าขอติดรถเราไปตอนลงสะพานด้วยเขาวิ่งมาเหนื่อยเจ็บขา เราก็ตอบตกลงด้วยความไม่คิดแหละเพราะตอนนั้นมันตายอยากกับชีวิตมาก สุดท้ายก็ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ตอนจะเดินออกจากสะพานยังไม่รู้ว่าตัวเองถอดรองเท้า เดินเท้าเปล่า พี่เขาต้องสะกิดบอกให้ใส่รองเท้า มันเหมือนเป็นเอฟเฟคความเคยชินของคนมากกว่าที่ถอดรองเท้าก่อนโดสะพาน ก่อนผูกคอตายก็เคยเห็นในข่าวนะ ถอดรองเท้าเหมือนกัน
ส่วนเราตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ ความเศร้าในจุดนั้น มันไม่ได้หายไป เพียงแค่ระยะเวลาทำให้มันจางลง ยังคงมีฝันร้าย หรือนอนไม่ค่อยหลับเป็นเอฟเฟคตามมาอยู่ แต่ต้องพยายามประคองไว้ดีบ้างร้ายบ้างแหละ แต่อยากฝากหลายๆคนที่กำลังสงสัยคนที่เขาฆ่าตัวตาย อยากบอกว่าเขาไม่ได้คิดสั้น แต่เพราะ "คิดแล้ว" เราเองยังคิดเป็นอาทิตย์เลย เพราะปกติสมองคนเรามันจะมีกลไกป้องกันการฆ่าตัวตาย ซึ่งคนที่ฆ่าตัวตาย ส่วนมาก เขาเลยจุดที่สมองป้องกันไหวแล้วแหละมั้ง อีกอย่างตอนเราจะโดดเราก็ไม่ได้ลีลา คือเดินถึงสะพานก็ถอดรองเท้าเลย กำลังจะปีนขึ้น พี่เขาก็ผ่านมานี่แหละ ไม่ได้คิดว่าการฆ่าตัวตายหนีทุกข์มันเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด ไม่อยากให้ทุกคนตัดสินว่าคนที่ฆ่าตัวตายเขาโง่หรือคิดสั้น เพราะความลึกตื้นหนาบางความยับยั้งชั่งใจหรือความอ่อนไหวในใจคนมันไม่เท่ากัน บางทีคนพวกนี้เขาไม่ได้อยากได้กำลังใจดีๆหรือคำพูดดีๆหรอก เขาแค่อยากพ้นจากความทุกข์ตรงนั้นไปแค่นั้นเองแหละ เราเองวันนี้แค่โชคดีที่เจอคนที่ช่วยเราได้ในตอนนั้นแค่นั้นเอง
ขออภัยที่พิมพ์ยาว แต่มาจากชีวิตจริงที่น้ำเน่าเลยแหละ เพิ่งมีโอกาสพูด จะพูดในเฟสหรือบอกใครก็คงไม่ได้ อย่างน้อยในนี้ไม่มีตัวตนของเรา มีแค่ยูสเซอร์เฉยๆ ขอบคุณพื้นที่ให้ได้พูด  

ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะต้องปีน เลยถอดรองเท้าออก

แต่เอาจริงๆแล้ว ส่วนมากที่ถอดรองเท้า ตอนนั้นเขาไม่รูเตัวหรอกว่าทำอะไร เราเองก็เช่นกัน ตอนต้นปีที่ผ่านมา เจอมรสุมชีวิต เจอเรื่องช๊อคในชีวิตจนตั้งสติไม่ได้ ร้องให้เหมือนคนห้ามตัวเองไม่ได้เป็นอาทิตย์ จนมันถึงวันที่เรารู้สึกว่าสุดแล้ว รับไม่ไหวแล้ว เพราะมันเจ็บปวดเกินไป ขนาดนั่งทำงานในออฟฟิตที่คนเยอะๆก็ห้ามน้ำตาไม่ได้ ปล่อยโฮมันตรงนั้น สุดท้ายขับรถไปเรื่อยๆ แต่ใจรู้แหละว่าจะไปสะพานไหน วนอยู่แถวนั้นแหละ 3-4 รอบ ขับมองสะพาน สุดท้ายก็จอดช่วงรถน้อยๆ ดับรถ ลงมาล๊อครถก็เดินไปที่ริมระเบียง ก็ยืนเหม่อแบบหัวมันแบลงค์ไปหมด พอจะปีนก็ดันโง่มองว่ามีคนมั้ย เพราะตอนนั้นมันไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่นแล้ว พี่ชายคนนึงเขามาวิ่งนี่แหละ ผ่านมาพอดี แกคงเห็นว่าผิดปกติ แกเลยหยุดคุยกับเรา ไม่ถามด้วยว่าเราจะโดหรือเปล่า แต่เหมือนชวนคุยเรื่องอื่น ถามกี่โมงแล้ว มีนาฬิกามั้ย เขาลืมพกมาเห็นเรามี ดูให้เขาหน่อย เราก็ไม่กล้าโดดแล้วตอนนั้นคือมีคนเห็นแล้วไง สุดท้ายเขาก็พยายามชวนคุยสัพเพเหระเราเองก็จำไม่ได้เพราะด้วยอาการเศร้าตอนนั้นแหละ สุดท้ายเขาก็บอกว่าขอติดรถเราไปตอนลงสะพานด้วยเขาวิ่งมาเหนื่อยเจ็บขา เราก็ตอบตกลงด้วยความไม่คิดแหละเพราะตอนนั้นมันตายอยากกับชีวิตมาก สุดท้ายก็ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ตอนจะเดินออกจากสะพานยังไม่รู้ว่าตัวเองถอดรองเท้า เดินเท้าเปล่า พี่เขาต้องสะกิดบอกให้ใส่รองเท้า มันเหมือนเป็นเอฟเฟคความเคยชินของคนมากกว่าที่ถอดรองเท้าก่อนโดสะพาน ก่อนผูกคอตายก็เคยเห็นในข่าวนะ ถอดรองเท้าเหมือนกัน
ส่วนเราตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ ความเศร้าในจุดนั้น มันไม่ได้หายไป เพียงแค่ระยะเวลาทำให้มันจางลง ยังคงมีฝันร้าย หรือนอนไม่ค่อยหลับเป็นเอฟเฟคตามมาอยู่ แต่ต้องพยายามประคองไว้ดีบ้างร้ายบ้างแหละ แต่อยากฝากหลายๆคนที่กำลังสงสัยคนที่เขาฆ่าตัวตาย อยากบอกว่าเขาไม่ได้คิดสั้น แต่เพราะ "คิดแล้ว" เราเองยังคิดเป็นอาทิตย์เลย เพราะปกติสมองคนเรามันจะมีกลไกป้องกันการฆ่าตัวตาย ซึ่งคนที่ฆ่าตัวตาย ส่วนมาก เขาเลยจุดที่สมองป้องกันไหวแล้วแหละมั้ง อีกอย่างตอนเราจะโดดเราก็ไม่ได้ลีลา คือเดินถึงสะพานก็ถอดรองเท้าเลย กำลังจะปีนขึ้น พี่เขาก็ผ่านมานี่แหละ ไม่ได้คิดว่าการฆ่าตัวตายหนีทุกข์มันเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด ไม่อยากให้ทุกคนตัดสินว่าคนที่ฆ่าตัวตายเขาโง่หรือคิดสั้น เพราะความลึกตื้นหนาบางความยับยั้งชั่งใจหรือความอ่อนไหวในใจคนมันไม่เท่ากัน บางทีคนพวกนี้เขาไม่ได้อยากได้กำลังใจดีๆหรือคำพูดดีๆหรอก เขาแค่อยากพ้นจากความทุกข์ตรงนั้นไปแค่นั้นเองแหละ เราเองวันนี้แค่โชคดีที่เจอคนที่ช่วยเราได้ในตอนนั้นแค่นั้นเอง
ขออภัยที่พิมพ์ยาว แต่มาจากชีวิตจริงที่น้ำเน่าเลยแหละ เพิ่งมีโอกาสพูด จะพูดในเฟสหรือบอกใครก็คงไม่ได้ อย่างน้อยในนี้ไม่มีตัวตนของเรา มีแค่ยูสเซอร์เฉยๆ ขอบคุณพื้นที่ให้ได้พูด  

ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะต้องปีน เลยถอดรองเท้าออก

แต่เอาจริงๆแล้ว ส่วนมากที่ถอดรองเท้า ตอนนั้นเขาไม่รูเตัวหรอกว่าทำอะไร เราเองก็เช่นกัน ตอนต้นปีที่ผ่านมา เจอมรสุมชีวิต เจอเรื่องช๊อคในชีวิตจนตั้งสติไม่ได้ ร้องให้เหมือนคนห้ามตัวเองไม่ได้เป็นอาทิตย์ จนมันถึงวันที่เรารู้สึกว่าสุดแล้ว รับไม่ไหวแล้ว เพราะมันเจ็บปวดเกินไป ขนาดนั่งทำงานในออฟฟิตที่คนเยอะๆก็ห้ามน้ำตาไม่ได้ ปล่อยโฮมันตรงนั้น สุดท้ายขับรถไปเรื่อยๆ แต่ใจรู้แหละว่าจะไปสะพานไหน วนอยู่แถวนั้นแหละ 3-4 รอบ ขับมองสะพาน สุดท้ายก็จอดช่วงรถน้อยๆ ดับรถ ลงมาล๊อครถก็เดินไปที่ริมระเบียง ก็ยืนเหม่อแบบหัวมันแบลงค์ไปหมด พอจะปีนก็ดันโง่มองว่ามีคนมั้ย เพราะตอนนั้นมันไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่นแล้ว พี่ชายคนนึงเขามาวิ่งนี่แหละ ผ่านมาพอดี แกคงเห็นว่าผิดปกติ แกเลยหยุดคุยกับเรา ไม่ถามด้วยว่าเราจะโดหรือเปล่า แต่เหมือนชวนคุยเรื่องอื่น ถามกี่โมงแล้ว มีนาฬิกามั้ย เขาลืมพกมาเห็นเรามี ดูให้เขาหน่อย เราก็ไม่กล้าโดดแล้วตอนนั้นคือมีคนเห็นแล้วไง สุดท้ายเขาก็พยายามชวนคุยสัพเพเหระเราเองก็จำไม่ได้เพราะด้วยอาการเศร้าตอนนั้นแหละ สุดท้ายเขาก็บอกว่าขอติดรถเราไปตอนลงสะพานด้วยเขาวิ่งมาเหนื่อยเจ็บขา เราก็ตอบตกลงด้วยความไม่คิดแหละเพราะตอนนั้นมันตายอยากกับชีวิตมาก สุดท้ายก็ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ตอนจะเดินออกจากสะพานยังไม่รู้ว่าตัวเองถอดรองเท้า เดินเท้าเปล่า พี่เขาต้องสะกิดบอกให้ใส่รองเท้า มันเหมือนเป็นเอฟเฟคความเคยชินของคนมากกว่าที่ถอดรองเท้าก่อนโดสะพาน ก่อนผูกคอตายก็เคยเห็นในข่าวนะ ถอดรองเท้าเหมือนกัน
ส่วนเราตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ ความเศร้าในจุดนั้น มันไม่ได้หายไป เพียงแค่ระยะเวลาทำให้มันจางลง ยังคงมีฝันร้าย หรือนอนไม่ค่อยหลับเป็นเอฟเฟคตามมาอยู่ แต่ต้องพยายามประคองไว้ดีบ้างร้ายบ้างแหละ แต่อยากฝากหลายๆคนที่กำลังสงสัยคนที่เขาฆ่าตัวตาย อยากบอกว่าเขาไม่ได้คิดสั้น แต่เพราะ "คิดแล้ว" เราเองยังคิดเป็นอาทิตย์เลย เพราะปกติสมองคนเรามันจะมีกลไกป้องกันการฆ่าตัวตาย ซึ่งคนที่ฆ่าตัวตาย ส่วนมาก เขาเลยจุดที่สมองป้องกันไหวแล้วแหละมั้ง อีกอย่างตอนเราจะโดดเราก็ไม่ได้ลีลา คือเดินถึงสะพานก็ถอดรองเท้าเลย กำลังจะปีนขึ้น พี่เขาก็ผ่านมานี่แหละ ไม่ได้คิดว่าการฆ่าตัวตายหนีทุกข์มันเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด ไม่อยากให้ทุกคนตัดสินว่าคนที่ฆ่าตัวตายเขาโง่หรือคิดสั้น เพราะความลึกตื้นหนาบางความยับยั้งชั่งใจหรือความอ่อนไหวในใจคนมันไม่เท่ากัน บางทีคนพวกนี้เขาไม่ได้อยากได้กำลังใจดีๆหรือคำพูดดีๆหรอก เขาแค่อยากพ้นจากความทุกข์ตรงนั้นไปแค่นั้นเองแหละ เราเองวันนี้แค่โชคดีที่เจอคนที่ช่วยเราได้ในตอนนั้นแค่นั้นเอง
ขออภัยที่พิมพ์ยาว แต่มาจากชีวิตจริงที่น้ำเน่าเลยแหละ เพิ่งมีโอกาสพูด จะพูดในเฟสหรือบอกใครก็คงไม่ได้ อย่างน้อยในนี้ไม่มีตัวตนของเรา มีแค่ยูสเซอร์เฉยๆ ขอบคุณพื้นที่ให้ได้พูด  

ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะต้องปีน เลยถอดรองเท้าออก

แต่เอาจริงๆแล้ว ส่วนมากที่ถอดรองเท้า ตอนนั้นเขาไม่รูเตัวหรอกว่าทำอะไร เราเองก็เช่นกัน ตอนต้นปีที่ผ่านมา เจอมรสุมชีวิต เจอเรื่องช๊อคในชีวิตจนตั้งสติไม่ได้ ร้องให้เหมือนคนห้ามตัวเองไม่ได้เป็นอาทิตย์ จนมันถึงวันที่เรารู้สึกว่าสุดแล้ว รับไม่ไหวแล้ว เพราะมันเจ็บปวดเกินไป ขนาดนั่งทำงานในออฟฟิตที่คนเยอะๆก็ห้ามน้ำตาไม่ได้ ปล่อยโฮมันตรงนั้น สุดท้ายขับรถไปเรื่อยๆ แต่ใจรู้แหละว่าจะไปสะพานไหน วนอยู่แถวนั้นแหละ 3-4 รอบ ขับมองสะพาน สุดท้ายก็จอดช่วงรถน้อยๆ ดับรถ ลงมาล๊อครถก็เดินไปที่ริมระเบียง ก็ยืนเหม่อแบบหัวมันแบลงค์ไปหมด พอจะปีนก็ดันโง่มองว่ามีคนมั้ย เพราะตอนนั้นมันไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่นแล้ว พี่ชายคนนึงเขามาวิ่งนี่แหละ ผ่านมาพอดี แกคงเห็นว่าผิดปกติ แกเลยหยุดคุยกับเรา ไม่ถามด้วยว่าเราจะโดหรือเปล่า แต่เหมือนชวนคุยเรื่องอื่น ถามกี่โมงแล้ว มีนาฬิกามั้ย เขาลืมพกมาเห็นเรามี ดูให้เขาหน่อย เราก็ไม่กล้าโดดแล้วตอนนั้นคือมีคนเห็นแล้วไง สุดท้ายเขาก็พยายามชวนคุยสัพเพเหระเราเองก็จำไม่ได้เพราะด้วยอาการเศร้าตอนนั้นแหละ สุดท้ายเขาก็บอกว่าขอติดรถเราไปตอนลงสะพานด้วยเขาวิ่งมาเหนื่อยเจ็บขา เราก็ตอบตกลงด้วยความไม่คิดแหละเพราะตอนนั้นมันตายอยากกับชีวิตมาก สุดท้ายก็ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ตอนจะเดินออกจากสะพานยังไม่รู้ว่าตัวเองถอดรองเท้า เดินเท้าเปล่า พี่เขาต้องสะกิดบอกให้ใส่รองเท้า มันเหมือนเป็นเอฟเฟคความเคยชินของคนมากกว่าที่ถอดรองเท้าก่อนโดสะพาน ก่อนผูกคอตายก็เคยเห็นในข่าวนะ ถอดรองเท้าเหมือนกัน
ส่วนเราตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ ความเศร้าในจุดนั้น มันไม่ได้หายไป เพียงแค่ระยะเวลาทำให้มันจางลง ยังคงมีฝันร้าย หรือนอนไม่ค่อยหลับเป็นเอฟเฟคตามมาอยู่ แต่ต้องพยายามประคองไว้ดีบ้างร้ายบ้างแหละ แต่อยากฝากหลายๆคนที่กำลังสงสัยคนที่เขาฆ่าตัวตาย อยากบอกว่าเขาไม่ได้คิดสั้น แต่เพราะ "คิดแล้ว" เราเองยังคิดเป็นอาทิตย์เลย เพราะปกติสมองคนเรามันจะมีกลไกป้องกันการฆ่าตัวตาย ซึ่งคนที่ฆ่าตัวตาย ส่วนมาก เขาเลยจุดที่สมองป้องกันไหวแล้วแหละมั้ง อีกอย่างตอนเราจะโดดเราก็ไม่ได้ลีลา คือเดินถึงสะพานก็ถอดรองเท้าเลย กำลังจะปีนขึ้น พี่เขาก็ผ่านมานี่แหละ ไม่ได้คิดว่าการฆ่าตัวตายหนีทุกข์มันเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด ไม่อยากให้ทุกคนตัดสินว่าคนที่ฆ่าตัวตายเขาโง่หรือคิดสั้น เพราะความลึกตื้นหนาบางความยับยั้งชั่งใจหรือความอ่อนไหวในใจคนมันไม่เท่ากัน บางทีคนพวกนี้เขาไม่ได้อยากได้กำลังใจดีๆหรือคำพูดดีๆหรอก เขาแค่อยากพ้นจากความทุกข์ตรงนั้นไปแค่นั้นเองแหละ เราเองวันนี้แค่โชคดีที่เจอคนที่ช่วยเราได้ในตอนนั้นแค่นั้นเอง
ขออภัยที่พิมพ์ยาว แต่มาจากชีวิตจริงที่น้ำเน่าเลยแหละ เพิ่งมีโอกาสพูด จะพูดในเฟสหรือบอกใครก็คงไม่ได้ อย่างน้อยในนี้ไม่มีตัวตนของเรา มีแค่ยูสเซอร์เฉยๆ ขอบคุณพื้นที่ให้ได้พูด  

ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะต้องปีน เลยถอดรองเท้าออก

แต่เอาจริงๆแล้ว ส่วนมากที่ถอดรองเท้า ตอนนั้นเขาไม่รูเตัวหรอกว่าทำอะไร เราเองก็เช่นกัน ตอนต้นปีที่ผ่านมา เจอมรสุมชีวิต เจอเรื่องช๊อคในชีวิตจนตั้งสติไม่ได้ ร้องให้เหมือนคนห้ามตัวเองไม่ได้เป็นอาทิตย์ จนมันถึงวันที่เรารู้สึกว่าสุดแล้ว รับไม่ไหวแล้ว เพราะมันเจ็บปวดเกินไป ขนาดนั่งทำงานในออฟฟิตที่คนเยอะๆก็ห้ามน้ำตาไม่ได้ ปล่อยโฮมันตรงนั้น สุดท้ายขับรถไปเรื่อยๆ แต่ใจรู้แหละว่าจะไปสะพานไหน วนอยู่แถวนั้นแหละ 3-4 รอบ ขับมองสะพาน สุดท้ายก็จอดช่วงรถน้อยๆ ดับรถ ลงมาล๊อครถก็เดินไปที่ริมระเบียง ก็ยืนเหม่อแบบหัวมันแบลงค์ไปหมด พอจะปีนก็ดันโง่มองว่ามีคนมั้ย เพราะตอนนั้นมันไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่นแล้ว พี่ชายคนนึงเขามาวิ่งนี่แหละ ผ่านมาพอดี แกคงเห็นว่าผิดปกติ แกเลยหยุดคุยกับเรา ไม่ถามด้วยว่าเราจะโดหรือเปล่า แต่เหมือนชวนคุยเรื่องอื่น ถามกี่โมงแล้ว มีนาฬิกามั้ย เขาลืมพกมาเห็นเรามี ดูให้เขาหน่อย เราก็ไม่กล้าโดดแล้วตอนนั้นคือมีคนเห็นแล้วไง สุดท้ายเขาก็พยายามชวนคุยสัพเพเหระเราเองก็จำไม่ได้เพราะด้วยอาการเศร้าตอนนั้นแหละ สุดท้ายเขาก็บอกว่าขอติดรถเราไปตอนลงสะพานด้วยเขาวิ่งมาเหนื่อยเจ็บขา เราก็ตอบตกลงด้วยความไม่คิดแหละเพราะตอนนั้นมันตายอยากกับชีวิตมาก สุดท้ายก็ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ตอนจะเดินออกจากสะพานยังไม่รู้ว่าตัวเองถอดรองเท้า เดินเท้าเปล่า พี่เขาต้องสะกิดบอกให้ใส่รองเท้า มันเหมือนเป็นเอฟเฟคความเคยชินของคนมากกว่าที่ถอดรองเท้าก่อนโดสะพาน ก่อนผูกคอตายก็เคยเห็นในข่าวนะ ถอดรองเท้าเหมือนกัน
ส่วนเราตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ ความเศร้าในจุดนั้น มันไม่ได้หายไป เพียงแค่ระยะเวลาทำให้มันจางลง ยังคงมีฝันร้าย หรือนอนไม่ค่อยหลับเป็นเอฟเฟคตามมาอยู่ แต่ต้องพยายามประคองไว้ดีบ้างร้ายบ้างแหละ แต่อยากฝากหลายๆคนที่กำลังสงสัยคนที่เขาฆ่าตัวตาย อยากบอกว่าเขาไม่ได้คิดสั้น แต่เพราะ "คิดแล้ว" เราเองยังคิดเป็นอาทิตย์เลย เพราะปกติสมองคนเรามันจะมีกลไกป้องกันการฆ่าตัวตาย ซึ่งคนที่ฆ่าตัวตาย ส่วนมาก เขาเลยจุดที่สมองป้องกันไหวแล้วแหละมั้ง อีกอย่างตอนเราจะโดดเราก็ไม่ได้ลีลา คือเดินถึงสะพานก็ถอดรองเท้าเลย กำลังจะปีนขึ้น พี่เขาก็ผ่านมานี่แหละ ไม่ได้คิดว่าการฆ่าตัวตายหนีทุกข์มันเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด ไม่อยากให้ทุกคนตัดสินว่าคนที่ฆ่าตัวตายเขาโง่หรือคิดสั้น เพราะความลึกตื้นหนาบางความยับยั้งชั่งใจหรือความอ่อนไหวในใจคนมันไม่เท่ากัน บางทีคนพวกนี้เขาไม่ได้อยากได้กำลังใจดีๆหรือคำพูดดีๆหรอก เขาแค่อยากพ้นจากความทุกข์ตรงนั้นไปแค่นั้นเองแหละ เราเองวันนี้แค่โชคดีที่เจอคนที่ช่วยเราได้ในตอนนั้นแค่นั้นเอง
ขออภัยที่พิมพ์ยาว แต่มาจากชีวิตจริงที่น้ำเน่าเลยแหละ เพิ่งมีโอกาสพูด จะพูดในเฟสหรือบอกใครก็คงไม่ได้ อย่างน้อยในนี้ไม่มีตัวตนของเรา มีแค่ยูสเซอร์เฉยๆ ขอบคุณพื้นที่ให้ได้พูด  

ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะต้องปีน เลยถอดรองเท้าออก

แต่เอาจริงๆแล้ว ส่วนมากที่ถอดรองเท้า ตอนนั้นเขาไม่รูเตัวหรอกว่าทำอะไร เราเองก็เช่นกัน ตอนต้นปีที่ผ่านมา เจอมรสุมชีวิต เจอเรื่องช๊อคในชีวิตจนตั้งสติไม่ได้ ร้องให้เหมือนคนห้ามตัวเองไม่ได้เป็นอาทิตย์ จนมันถึงวันที่เรารู้สึกว่าสุดแล้ว รับไม่ไหวแล้ว เพราะมันเจ็บปวดเกินไป ขนาดนั่งทำงานในออฟฟิตที่คนเยอะๆก็ห้ามน้ำตาไม่ได้ ปล่อยโฮมันตรงนั้น สุดท้ายขับรถไปเรื่อยๆ แต่ใจรู้แหละว่าจะไปสะพานไหน วนอยู่แถวนั้นแหละ 3-4 รอบ ขับมองสะพาน สุดท้ายก็จอดช่วงรถน้อยๆ ดับรถ ลงมาล๊อครถก็เดินไปที่ริมระเบียง ก็ยืนเหม่อแบบหัวมันแบลงค์ไปหมด พอจะปีนก็ดันโง่มองว่ามีคนมั้ย เพราะตอนนั้นมันไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่นแล้ว พี่ชายคนนึงเขามาวิ่งนี่แหละ ผ่านมาพอดี แกคงเห็นว่าผิดปกติ แกเลยหยุดคุยกับเรา ไม่ถามด้วยว่าเราจะโดหรือเปล่า แต่เหมือนชวนคุยเรื่องอื่น ถามกี่โมงแล้ว มีนาฬิกามั้ย เขาลืมพกมาเห็นเรามี ดูให้เขาหน่อย เราก็ไม่กล้าโดดแล้วตอนนั้นคือมีคนเห็นแล้วไง สุดท้ายเขาก็พยายามชวนคุยสัพเพเหระเราเองก็จำไม่ได้เพราะด้วยอาการเศร้าตอนนั้นแหละ สุดท้ายเขาก็บอกว่าขอติดรถเราไปตอนลงสะพานด้วยเขาวิ่งมาเหนื่อยเจ็บขา เราก็ตอบตกลงด้วยความไม่คิดแหละเพราะตอนนั้นมันตายอยากกับชีวิตมาก สุดท้ายก็ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ตอนจะเดินออกจากสะพานยังไม่รู้ว่าตัวเองถอดรองเท้า เดินเท้าเปล่า พี่เขาต้องสะกิดบอกให้ใส่รองเท้า มันเหมือนเป็นเอฟเฟคความเคยชินของคนมากกว่าที่ถอดรองเท้าก่อนโดสะพาน ก่อนผูกคอตายก็เคยเห็นในข่าวนะ ถอดรองเท้าเหมือนกัน
ส่วนเราตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ ความเศร้าในจุดนั้น มันไม่ได้หายไป เพียงแค่ระยะเวลาทำให้มันจางลง ยังคงมีฝันร้าย หรือนอนไม่ค่อยหลับเป็นเอฟเฟคตามมาอยู่ แต่ต้องพยายามประคองไว้ดีบ้างร้ายบ้างแหละ แต่อยากฝากหลายๆคนที่กำลังสงสัยคนที่เขาฆ่าตัวตาย อยากบอกว่าเขาไม่ได้คิดสั้น แต่เพราะ "คิดแล้ว" เราเองยังคิดเป็นอาทิตย์เลย เพราะปกติสมองคนเรามันจะมีกลไกป้องกันการฆ่าตัวตาย ซึ่งคนที่ฆ่าตัวตาย ส่วนมาก เขาเลยจุดที่สมองป้องกันไหวแล้วแหละมั้ง อีกอย่างตอนเราจะโดดเราก็ไม่ได้ลีลา คือเดินถึงสะพานก็ถอดรองเท้าเลย กำลังจะปีนขึ้น พี่เขาก็ผ่านมานี่แหละ ไม่ได้คิดว่าการฆ่าตัวตายหนีทุกข์มันเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด ไม่อยากให้ทุกคนตัดสินว่าคนที่ฆ่าตัวตายเขาโง่หรือคิดสั้น เพราะความลึกตื้นหนาบางความยับยั้งชั่งใจหรือความอ่อนไหวในใจคนมันไม่เท่ากัน บางทีคนพวกนี้เขาไม่ได้อยากได้กำลังใจดีๆหรือคำพูดดีๆหรอก เขาแค่อยากพ้นจากความทุกข์ตรงนั้นไปแค่นั้นเองแหละ เราเองวันนี้แค่โชคดีที่เจอคนที่ช่วยเราได้ในตอนนั้นแค่นั้นเอง
ขออภัยที่พิมพ์ยาว แต่มาจากชีวิตจริงที่น้ำเน่าเลยแหละ เพิ่งมีโอกาสพูด จะพูดในเฟสหรือบอกใครก็คงไม่ได้ อย่างน้อยในนี้ไม่มีตัวตนของเรา มีแค่ยูสเซอร์เฉยๆ ขอบคุณพื้นที่ให้ได้พูด  

ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะต้องปีน เลยถอดรองเท้าออก

แต่เอาจริงๆแล้ว ส่วนมากที่ถอดรองเท้า ตอนนั้นเขาไม่รูเตัวหรอกว่าทำอะไร เราเองก็เช่นกัน ตอนต้นปีที่ผ่านมา เจอมรสุมชีวิต เจอเรื่องช๊อคในชีวิตจนตั้งสติไม่ได้ ร้องให้เหมือนคนห้ามตัวเองไม่ได้เป็นอาทิตย์ จนมันถึงวันที่เรารู้สึกว่าสุดแล้ว รับไม่ไหวแล้ว เพราะมันเจ็บปวดเกินไป ขนาดนั่งทำงานในออฟฟิตที่คนเยอะๆก็ห้ามน้ำตาไม่ได้ ปล่อยโฮมันตรงนั้น สุดท้ายขับรถไปเรื่อยๆ แต่ใจรู้แหละว่าจะไปสะพานไหน วนอยู่แถวนั้นแหละ 3-4 รอบ ขับมองสะพาน สุดท้ายก็จอดช่วงรถน้อยๆ ดับรถ ลงมาล๊อครถก็เดินไปที่ริมระเบียง ก็ยืนเหม่อแบบหัวมันแบลงค์ไปหมด พอจะปีนก็ดันโง่มองว่ามีคนมั้ย เพราะตอนนั้นมันไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่นแล้ว พี่ชายคนนึงเขามาวิ่งนี่แหละ ผ่านมาพอดี แกคงเห็นว่าผิดปกติ แกเลยหยุดคุยกับเรา ไม่ถามด้วยว่าเราจะโดหรือเปล่า แต่เหมือนชวนคุยเรื่องอื่น ถามกี่โมงแล้ว มีนาฬิกามั้ย เขาลืมพกมาเห็นเรามี ดูให้เขาหน่อย เราก็ไม่กล้าโดดแล้วตอนนั้นคือมีคนเห็นแล้วไง สุดท้ายเขาก็พยายามชวนคุยสัพเพเหระเราเองก็จำไม่ได้เพราะด้วยอาการเศร้าตอนนั้นแหละ สุดท้ายเขาก็บอกว่าขอติดรถเราไปตอนลงสะพานด้วยเขาวิ่งมาเหนื่อยเจ็บขา เราก็ตอบตกลงด้วยความไม่คิดแหละเพราะตอนนั้นมันตายอยากกับชีวิตมาก สุดท้ายก็ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ตอนจะเดินออกจากสะพานยังไม่รู้ว่าตัวเองถอดรองเท้า เดินเท้าเปล่า พี่เขาต้องสะกิดบอกให้ใส่รองเท้า มันเหมือนเป็นเอฟเฟคความเคยชินของคนมากกว่าที่ถอดรองเท้าก่อนโดสะพาน ก่อนผูกคอตายก็เคยเห็นในข่าวนะ ถอดรองเท้าเหมือนกัน
ส่วนเราตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ ความเศร้าในจุดนั้น มันไม่ได้หายไป เพียงแค่ระยะเวลาทำให้มันจางลง ยังคงมีฝันร้าย หรือนอนไม่ค่อยหลับเป็นเอฟเฟคตามมาอยู่ แต่ต้องพยายามประคองไว้ดีบ้างร้ายบ้างแหละ แต่อยากฝากหลายๆคนที่กำลังสงสัยคนที่เขาฆ่าตัวตาย อยากบอกว่าเขาไม่ได้คิดสั้น แต่เพราะ "คิดแล้ว" เราเองยังคิดเป็นอาทิตย์เลย เพราะปกติสมองคนเรามันจะมีกลไกป้องกันการฆ่าตัวตาย ซึ่งคนที่ฆ่าตัวตาย ส่วนมาก เขาเลยจุดที่สมองป้องกันไหวแล้วแหละมั้ง อีกอย่างตอนเราจะโดดเราก็ไม่ได้ลีลา คือเดินถึงสะพานก็ถอดรองเท้าเลย กำลังจะปีนขึ้น พี่เขาก็ผ่านมานี่แหละ ไม่ได้คิดว่าการฆ่าตัวตายหนีทุกข์มันเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด ไม่อยากให้ทุกคนตัดสินว่าคนที่ฆ่าตัวตายเขาโง่หรือคิดสั้น เพราะความลึกตื้นหนาบางความยับยั้งชั่งใจหรือความอ่อนไหวในใจคนมันไม่เท่ากัน บางทีคนพวกนี้เขาไม่ได้อยากได้กำลังใจดีๆหรือคำพูดดีๆหรอก เขาแค่อยากพ้นจากความทุกข์ตรงนั้นไปแค่นั้นเองแหละ เราเองวันนี้แค่โชคดีที่เจอคนที่ช่วยเราได้ในตอนนั้นแค่นั้นเอง
ขออภัยที่พิมพ์ยาว แต่มาจากชีวิตจริงที่น้ำเน่าเลยแหละ เพิ่งมีโอกาสพูด จะพูดในเฟสหรือบอกใครก็คงไม่ได้ อย่างน้อยในนี้ไม่มีตัวตนของเรา มีแค่ยูสเซอร์เฉยๆ ขอบคุณพื้นที่ให้ได้พูด  

ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะต้องปีน เลยถอดรองเท้าออก

แต่เอาจริงๆแล้ว ส่วนมากที่ถอดรองเท้า ตอนนั้นเขาไม่รูเตัวหรอกว่าทำอะไร เราเองก็เช่นกัน ตอนต้นปีที่ผ่านมา เจอมรสุมชีวิต เจอเรื่องช๊อคในชีวิตจนตั้งสติไม่ได้ ร้องให้เหมือนคนห้ามตัวเองไม่ได้เป็นอาทิตย์ จนมันถึงวันที่เรารู้สึกว่าสุดแล้ว รับไม่ไหวแล้ว เพราะมันเจ็บปวดเกินไป ขนาดนั่งทำงานในออฟฟิตที่คนเยอะๆก็ห้ามน้ำตาไม่ได้ ปล่อยโฮมันตรงนั้น สุดท้ายขับรถไปเรื่อยๆ แต่ใจรู้แหละว่าจะไปสะพานไหน วนอยู่แถวนั้นแหละ 3-4 รอบ ขับมองสะพาน สุดท้ายก็จอดช่วงรถน้อยๆ ดับรถ ลงมาล๊อครถก็เดินไปที่ริมระเบียง ก็ยืนเหม่อแบบหัวมันแบลงค์ไปหมด พอจะปีนก็ดันโง่มองว่ามีคนมั้ย เพราะตอนนั้นมันไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่นแล้ว พี่ชายคนนึงเขามาวิ่งนี่แหละ ผ่านมาพอดี แกคงเห็นว่าผิดปกติ แกเลยหยุดคุยกับเรา ไม่ถามด้วยว่าเราจะโดหรือเปล่า แต่เหมือนชวนคุยเรื่องอื่น ถามกี่โมงแล้ว มีนาฬิกามั้ย เขาลืมพกมาเห็นเรามี ดูให้เขาหน่อย เราก็ไม่กล้าโดดแล้วตอนนั้นคือมีคนเห็นแล้วไง สุดท้ายเขาก็พยายามชวนคุยสัพเพเหระเราเองก็จำไม่ได้เพราะด้วยอาการเศร้าตอนนั้นแหละ สุดท้ายเขาก็บอกว่าขอติดรถเราไปตอนลงสะพานด้วยเขาวิ่งมาเหนื่อยเจ็บขา เราก็ตอบตกลงด้วยความไม่คิดแหละเพราะตอนนั้นมันตายอยากกับชีวิตมาก สุดท้ายก็ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ตอนจะเดินออกจากสะพานยังไม่รู้ว่าตัวเองถอดรองเท้า เดินเท้าเปล่า พี่เขาต้องสะกิดบอกให้ใส่รองเท้า มันเหมือนเป็นเอฟเฟคความเคยชินของคนมากกว่าที่ถอดรองเท้าก่อนโดสะพาน ก่อนผูกคอตายก็เคยเห็นในข่าวนะ ถอดรองเท้าเหมือนกัน
ส่วนเราตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ ความเศร้าในจุดนั้น มันไม่ได้หายไป เพียงแค่ระยะเวลาทำให้มันจางลง ยังคงมีฝันร้าย หรือนอนไม่ค่อยหลับเป็นเอฟเฟคตามมาอยู่ แต่ต้องพยายามประคองไว้ดีบ้างร้ายบ้างแหละ แต่อยากฝากหลายๆคนที่กำลังสงสัยคนที่เขาฆ่าตัวตาย อยากบอกว่าเขาไม่ได้คิดสั้น แต่เพราะ "คิดแล้ว" เราเองยังคิดเป็นอาทิตย์เลย เพราะปกติสมองคนเรามันจะมีกลไกป้องกันการฆ่าตัวตาย ซึ่งคนที่ฆ่าตัวตาย ส่วนมาก เขาเลยจุดที่สมองป้องกันไหวแล้วแหละมั้ง อีกอย่างตอนเราจะโดดเราก็ไม่ได้ลีลา คือเดินถึงสะพานก็ถอดรองเท้าเลย กำลังจะปีนขึ้น พี่เขาก็ผ่านมานี่แหละ ไม่ได้คิดว่าการฆ่าตัวตายหนีทุกข์มันเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด ไม่อยากให้ทุกคนตัดสินว่าคนที่ฆ่าตัวตายเขาโง่หรือคิดสั้น เพราะความลึกตื้นหนาบางความยับยั้งชั่งใจหรือความอ่อนไหวในใจคนมันไม่เท่ากัน บางทีคนพวกนี้เขาไม่ได้อยากได้กำลังใจดีๆหรือคำพูดดีๆหรอก เขาแค่อยากพ้นจากความทุกข์ตรงนั้นไปแค่นั้นเองแหละ เราเองวันนี้แค่โชคดีที่เจอคนที่ช่วยเราได้ในตอนนั้นแค่นั้นเอง
ขออภัยที่พิมพ์ยาว แต่มาจากชีวิตจริงที่น้ำเน่าเลยแหละ เพิ่งมีโอกาสพูด จะพูดในเฟสหรือบอกใครก็คงไม่ได้ อย่างน้อยในนี้ไม่มีตัวตนของเรา มีแค่ยูสเซอร์เฉยๆ ขอบคุณพื้นที่ให้ได้พูด