สำหรับผม ผมมองว่าเงื่อนไขและการสนับสนุนจากบอร์ดมันต่างกันครับ ของโซลชานี่ถึงจะไม่ได้ทุกตัวทุกตำแหน่งที่อยากได้แต่บอร์ดก็ทุ่มซื้อเสริมทีมปีละหลายล้านมาตลอด ส่วนของบรูซนี่ตามมีตามเกิดมากๆ เอาง่ายๆอย่างตอนราฟาขอออกก็เพราะบอร์ดไม่สนับสนุนการเสริมทีม แล้วดูพวกโค้ชมีชื่อเสียงอย่างคอนเต้เอง พออินเตอร์งบการเงินขาดทุนต้องขายตัวหลักออกและไม่มีเงินมากพอปรับปรุงทีม คอนเต้ก็ขอออก ถ้าบอร์ดไม่ตอบสนองแนวทางที่โค้ชต้องการ ไม่มีโค้ชมีฝีมือคนไหนจะอยากเอาชื่อเสียงตัวเองมาทิ้งหรอกครับ
เพราะงั้นที่นิวคาสเซิลถึงได้บรูซมา มันก็เพราะแนวทางของบอร์ดที่ไม่ต้องการลงทุนอะไรมากไปกว่าการหนีตกชั้น แล้วบรูซก็ทำได้ตามความคาดหวังของบอร์ดนั่นแหละครับ คือแค่หนีตกชั้นไปทีละปี พอได้บอร์ดใหม่มีเงินมาทุ่มให้มากขึ้น เป้าหมายของทีมเปลี่ยน มันก็เข้าใจได้ว่าระดับของโค้ชก็คงต้องเปลี่ยนเพราะทีมคาดหวังมากขึ้น แต่จะไปตัดสินผลงานของบรูซในช่วงที่ทรัพยากรของทีมจำกัด (ยุคไมค์ แอชลีย์) ด้วยมาตรฐานของการเป็นทีมที่รวยที่สุดในปัจจุบัน (PIF) มันก็ไม่แฟร์ไงครับ  

แฟนนิวไม่อยากให้อยู่ต่อ แฟนทีมอื่นมองว่าไม่แฟร์ ผมก็แปลกใจครับ
สรุปอย่างย่อๆ ในมุมมองผมนะครับ เจ้าของไม่ดี ไม่ลงทุน ได้เปลี่ยนแล้ว
แฟนนิว นั่งดูนิวทุกนัดๆ บอลสตีฟบรูซไร้ทรง เล่นแย่แทบจะที่สุดของลีคตามสถิติที่มีการอ้างอิง
ก็เหมือนที่แฟนผีบ่นโซลชานี่แหละครับ แต่ทีมก็ได้เปลี่ยนแล้ว ตอนนี้คือจบ ได้เวลามองไปข้างหน้า