ขอโทษที่ทำให้กระทู้ดีๆ เเละกระทู้โคราชตกไปครับ
เเค่อยากมาอัพเดตต่อจากกระทู้ที่เเมวผมหาย
ออกไปจากบ้านเมื่อวาน
http://www.soccersuck.com/boards/topic/1851673/1
เมื่อคืนหลังจากออกตามหารอบ4ทุ่ม ผมก็ทำใจไว้
ในระดับหนึ่งว่าคงไม่กลับมาเเน่ๆ
เพราะทุกพื้นที่ป่าหลังโรงพยาบาลผมดูเเทบหมดเเล้ว
ได้เเต่บอกเเฟนว่าทำใจไว้ด้วยนะ
ส่วนคนในชุมชนก็หาช่วยช่วงหัวค่ำเเต่ก็ยังเงียบ
ผมเลยกลับมาอาบน้ำเตรียมนอนกันเเต่ก่อนนอน
ไม่รู้ผมคิดยังไงเลยเดินออกไปหากลุ่มเเมวที่เป็น
เพื่อนกับเเมวผมเดินเอาขนมเเมวเลียไปให้น้องกิน
เเล้วบอกจริงจังเลยว่าพาเเมวผมกลับบ้านหน่อย
เเฟนผมก็ลูบตัวเเมวกลุ่มนั้นใหญ่ว่าเอากลิ่นเขา
ติดไปด้วยนะเเมวผมจะได้กลับบ้าน
เเล้วที่ทำเอาผมอึ้งคือเเฟนผมเดินไปไหว้ศาล
ที่โรงพยาบาลบนเเบบจริงจังว่าจะเอาไข่ต้มน้ำเเดง
มาถวายซึ่งเเฟนผมไม่เคยมีความเชื่อเเบบนี้เลย
ตอนตี1ครึ่งหลังจากเข้านอนเเฟนผมก็สดุ้งตื่น
ปลุกผมบอกได้ยินเสียงกระดิ่งรึป่าว
ผมก็พึ่งตื่นไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
ผมกับเเฟนก็มองหน้ากันซักพักก็ได้ยินเสียงกระดิ่ง
ครั้งนี้ชัดเลยมั่นใจเต็มร้อยว่าน้องกลับบ้านเเล้ว
เเฟนผมลุกวิ่งลงไปชั้นล่างคนแรก ผมก็ตามมา
เปิดประตูออกมาได้ยินเสียงกระดิ่งเเต่ไม่เห็นตัว
ตอนนั้นใจเต้นเเรงมากกลัวมันจะวิ่งหนีไปไหนอีก
ตอนนั้นมีพยาบาลที่สนิทกับเเฟนผมกำลังจะเดินกลับ
หอพักที่อยู่สุดซอย เขาพึ่งเดินเลยบ้านพักผมไปเเค่
2หลัง ก็เดินกลับมาบอกว่าเห็นน้องนอนอยู่หน้าบ้าน
เขาบอกเหมือนจะเป็นเเมวผมพอเขาเดินไปดูใกล้ๆ
น้องก็เเอบอยู่ในพุ่มไม้หน้าบ้าน เขาไม่เเน่ใจกลัวหนี
ไปอีกก็กำลังจะกดโทรหาเเฟนผม
ผมกับเเฟนก็รีบวิ่งไปดักกันคนละมุม น้องก็วิ่งอ้อมไป
เเถวหน้าโรงรถตอนนั้นเห็นเเล้วว่าเเมวผมเเน่ๆ
ผมเลยวิ่งไปหลังบ้านกะดักไว้ถ้าน้องวิ่งสวนมาทางป่า
เเฟนผมก็เดินตามไปหน้าบ้านน้องก็กระโดดไปนอน
บนม้าหินอ่อน พอเเฟนผมยืนมือออกไปกำลังจะอุ้ม
เรียกลูฟี่ๆ น้องก็ร้องเหมียวตอบ เป็นอันว่ารีบอุ้มขึ้น
เข้าบ้านทันที เเต่จังหวะกำลังจะอุ้มเข้าบ้านพี่ลีโอ
เพื่อนสนิทเเมวผมก็ร้องเหมียวอยู่บนโรงคาโรงรถ
สรุปว่าเจ้าของลีโอเข้าบ้านตั้งเเต่5ทุ่มเเล้ว
(จากที่คุยกับเจ้าของลีโอตอนเช้า)
เเต่ลีโอหนีออกมา ผมไม่เเน่ใจว่ามันบังเอิญรึป่าว
เเต่ผมเชื่อว่าลีโอมันน่าจะรู้เเต่เเรกเเล้วว่าเเมวผม
อยู่ไหน เเล้วคืนนี้ก็เลยพาเดินกลับมา ซึ่งผมสังเกตว่า
ลีโอมันชอบไปเดินเล่นเเล้วมองหลังคาห้องเก็บเเทงค์
น้ำเเบบเห็นบ่อยมากซึ่งปกติลีโอจะเล่นอยู่อีกฝั่ง
ผมเลยสรุปเอาว่าเเมวผมตั้งเเต่โดนเเมวไล่ในป่า
จุดที่ผมเจอสายจูงก็วิ่งกลับเข้ามาเขตบ้านพักเเล้วปีน
ขึ้นไปบนหลังคาห้องเก็บเเทงค์น้ำซึ่งมีต้นโพธิ์อยู่
ใกล้ๆ เเละร่มตลอดทั้งวัน
หลังจากนั้นก็เช็คอาการ น้องตัวเปื้อนฝุ่นนิดหน่อย
เล็บขาหลังหายไปข้างละเล็บ มีอาการตื่นๆ
ผมเลยเช็ดตัวให้ สังเกตว่าหิวข้าวเดินไปกินบ่อย
เช้ามาผมเลยตื่นเร็วไปซื้อผลไม้เอามาเเจกป้าๆน้าๆ
ที่มีบทบาทช่วยผมในการตามหาหลักๆมีอยู่5หลัง
เป็นบ้านที่ติดกับป่าชุมชน พร้อมไปเเกะป้าย
ประกาศตามจุดต่างๆออก
สายๆผมก็พาน้องไปหาหมอหยดยาฆ่าเห็บหมัด
ตรวจอาการ กับทำเเผล กลับมาบ้านเหมือนน้อง
ไม่ค่อยได้นอน นอนทั้งวัน เเต่ก็มีเดินออกมากินข้าว
เข้าห้องน้ำบ้าง เเต่จากปกติร่าเริง100 ตอนนี้ผมให้60
ผมก็ดูๆไปก่อนถ้าพรุ้งนี้ไม่ดีขึ้นยังซึมๆจะพาไปวัดไข้
อีกครั้ง เเต่ผมคิดว่าตลอดเวลาที่หายไป 30 กว่าชม.
น้องคงไม่ได้น้องประสาทคงตื่นตัวตลอดเวลา
เเล้วยิ่งเป็นการออกไปผจญภัยเอาชีวิตรอดครั้งเเรก
น้องคงใช้พลังงานไปเยอะตอนไปหาหมอน้ำหนัก
น้องลงไป5ขีด ถือว่าเป็นบทเรียนของน้องไป
พอกลับมาที่ที่คุ้นเคยเลยได้ผ่อนคลายนอนไม่คิดอะไร
ส่วนเงิน5พันก็ไม่ได้เสีย เเต่นัดพยาบาลที่เจอ
ไปกินกุ้งที่ตลาดกลางวันพรุ่งนี้
(แฟนผมบอกเขาชอบกินไปกินด้วยกันบ่อย)
ต่อไปเเฟนผมคงระมัดระวัง เเละได้เรียนรู้อะไรหลายๆ
อย่างจากเหตุการณ์ครั้งนี้ เเต่ที่ผมรู้เเน่ๆว่าเเฟนผม
รักเเมวตัวนี้จริงๆ เเละผมก็ได้รู้ด้วยเช่นกันว่าผมก็รัก
เเมวตัวนี้มากๆ ทั้งที่จริงๆเป็นเเมวที่น้องชายเเฟนผม
ไปเอามาเลี้ยงเเต่พอน้องเเฟนผมไปเรียนมหาลัย
เเฟนผมก็เอามาเลี้ยงต่อตั้งเเต่อายุได้ 2 เดือน
เเละสุดท้ายเเล้วผมขอขอบคุณ
ทุกๆcommentจากกระทู้เเมวหายของทุกๆท่านด้วยนะครับ
ซึ้งมาก ซึ้งจากใจไม่นึกว่าประชาคมชาว SS
จะมีมุมมุ้งมิ้งรักสัตว์กันได้มากขนาดนี้
หน้าตาหลังจากกลับมาบ้าน
ทำความสะอาดตัวด้วยน้ำลายตัวเอง
พาไปหาคุณหมอ(สวย)
ลงสตอรี่บอกเพื่อนๆผมว่าเจอตัวเเล้ว
พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกยังไงขออภัยด้วยนะครับพิมพ์ในโทรศัพท์
: 0 ใบ
: 0 ใบ
My Locker
