หนังไทยที่ผมชอบมากนอกจากเรื่องนี้แล้วก็เป็น มนต์รักทรานซิสเตอร์

2 เรื่องในดวงใจ ขอบคุณสำหรับบทความดีๆครับผม

แปลกใจกับยอดหนังมาก

เสียดายจริงๆออกเร็วไปหน่อยยุคนั้นยังได้แค่ปากต่อปาก

ถ้ายุคนี้ยังไงก็รายได้ทะลุหนังสารคดีชีวิตที่โคตรดี

สมัยรีไทร์จากวิศวะใหม่ๆ ก็ได้หนังเรื่องนี้ดึงสติเอาไว้เหมือนกัน ขวบปีที่ผิดพลาดทั้งโบยตีและสอนสั่งเราให้อดทน ว่าไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ ชีวิตผมอาจโชคดีหน่อยที่ไม่ต้องถ่อไปยังกระโสม หรือไปแบกหามอะไรที่ไหนเพื่อรับลิ้มชมรสความลำบากอย่างคุณอา จริงๆอย่างที่คุณอาว่าไว้ว่าประสบการณ์ของเรามันไม่ใช่คู่มือการันตีใดๆ ในชีวิตเลย นอกจากเป็นบทเรียนที่เรารับรู้มันอย่างสุดซึ้งด้วยตัวเอง...

คาราวะครับ อาจินต์

อยากให้คนที่ดูเรื่องนี้ ลองไปหาหนังสือทั้งชุดของแกมาอ่านครับ โคตรดีเลย

รู้จัก อาจินต์ ปัญจพรรค์ ในฐานะบรรณาธิการนิตยสารฟ้าเมืองไทย เจ้าของวลีตะกร้าสร้างนักเขียนมาทุกยุค

ตอนเด็กๆ ก็อยากเป็นนักเขียนกับเขาบ้างแต่ความสามารถไม่ถึง แต่งกลอนไปประกวดบ่อยๆ ก็ไม่เคยชนะเพราะยังเด็กไปคู่แข่งมีแต่เก่งๆ สุดท้ายแปลนิทานกรอบเล็กๆ จาก student weekly ส่งไปให้พิจารณา ผลคือได้ตีพิมพ์เป็นเรื่องแปลอยู่หน้ากลาง ได้ค่าขนมมา 150 บาท

เรียนมัธยมปลายได้เรียนวิชาภาษาอังกฤษกับอาจารย์ที่เป็นพี่สาวแท้ๆ ของอาจินต์ ปัญจพรรค์

เข้าเรียนมหาวิทยาลัย สมัยนั้นยังมีระบบว๊ากและร้องเพลงเชียร์ เพลงหนึ่งมีเนื้อร้องว่า "วิศวะจะต้องสู้ ... ดูอาจินต์" ก็สงสัยว่าดูอาจินต์คือดูอะไร ไปอ่านประวัติเพลงจึงรู้ว่าเพลงนี้พูดถึงรุ่นพี่ที่ชื่อว่า อาจินต์ ปัญจพรรค์

ชีวิตผูกพันกับอาจินต์ ปัญจพรรค์ แต่เฉยๆ กับเรื่องสั้นชุดเหมืองแร่ อ่านแล้วไม่อิน ดูหนังก็ไม่อิน แต่ยอมรับในบทบาทของการสร้างนักเขียน เมื่อหยิบนิตยสารฟ้าเมืองไทยขึ้นมาอ่านทุกครั้ง สิ่งแรกที่อ่านคือบทบรรณาธิการที่เขียนโดยอาจินต์ ปัญจพรรค์ เพราะอ่านแล้วรู้สึกว่ามีพลังดี

ใครเรียนธรณี ต้องเคยดูเรื่องนี้แน่นอน

ชอบมากๆ 1 ในหนังไทยในดวงใจ

you are my sunshine my only sunshine you make me happyyyy

แนะนำให้อ่านหนังสือด้วย สนุกมาก

หนังดีเรื่องหนึ่งเลย

กินอย่าอาย ตายอย่ากลัว ยากช่างหัว ตายปลด

เป็นหนังเรื่องนึงที่ดูกี่รอบ ก็ไม่เบื่อครับ ดูแล้วรู้สึกอบอุ่น