ตามมาอ่านต่อจากมู้ที่แล้ว

ขอบคุณสำหรับบทความดีๆครับ

Robert Enke ชื้อคุ้นๆ เลยไปหาประวัติดู อ่าว..เสียชีวิตอย่างเศร้าสลด ได้ย้อนรำลึกไปดูช่วงนั้นได้สักพัก ต้องขอบคุณที่นำบทความไห้ได้อ่านครับ

เรื่องจริงครับ จากงานอดิเรกที่เราสนุก สู่อาชีพที่เริ่มไม่สนุก ความกดดัน คาดหวัง ความเหนื่อยล้า จนถึงจุดหนึ่งที่ตัวเองบอกกับตัวเองว่าพอแล้ว ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว


ผมเข้าใจแพรครับ ผมเลิกจากอาชีพความฝันผม ด้วยเหตุผลที่เบื่อแล้วครับ ไม่อยากทำแล้ว

เอาจริงๆ ประโยคที่คนไืทยชอบเคลมว่าตัวเองมีความสูงส่งทางจิตใจมากกว่าตะวันตก ตะวันตกเจริญแค่วัตถุนี่ไม่เป็นจริงเลยนะ เหมือนเป็นคำที่เอาไว้หลอกตัวเองว่าเราก็มีดีเหมือนกัน ซึ่งมันไม่เป็นจริงไปเสียทั้งหมดหรอก

ผมชอบมากเวลาอ่านบทสัมภาษณ์หรือบันทึกชีวิตของใครหลาย ๆ คน ตะวันตกปลูกฝังคนให้มีการตรวจสอบชีวิตตัวเองอยู่ตลอด ทำความเข้าใจอารมณ์และความรู้สึกตัวเองในมุมที่ละเอียดอ่อนได้ดี พร้อมกลั่นกรองมันออกมาด้วยหลักและเหตุผล รวมไปถึง moment ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตล้วนแต่มีความโรแมนติกและเต็มไปด้วยที่มาที่ไปอยู่เสมอ

ผมว่าคนไทยไม่ค่อยมี mind set เรื่องพวกนี้อ่ะ
คนที่คิดเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้ได้ หรือแสดงออกอะไรบางอย่างที่เต็มไปด้วย emotional มักจะถูกมองว่า ติส เพ้อเจ้อ อะไรแบบนั้น (ซึ่งเอาจริง ๆ ผมก็คุยกับคนส่วนใหญ่ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก55555 ยกเว้นเพื่อนมหาลัยที่ถูก shave มาด้วยหลักคิดคล้าย ๆ กัน)

ซึ่งจริง ๆ แล้วมันเป็นสิ่งที่มนุษย์ควรจะมี และเป็นรากฐานในการดำรงชีวิตอ่ะ ที่พูดเพราะผมก็เป็นหนึ่งคนที่เป็นนี้ และช่วงนี้ก็เห็นทั้งบทสัมภาษณ์ของปิเก้และแพร์ เลยอยากแสดงความคิดเห็นสักหน่อย

เราสิงบอร์ดนี้มาสักพักก็คิดอยู่เหมือนกันนะว่าแฟนบอลส่วนใหญ่มองนักเตะในฐานะนักบอล จนลืมมองเขาในฐานะมนุษย์คนนึง แล้วอาชีพนักบอลมันสลัดหน้ากากไม่ออกจนกระทั่งแขวนสตั๊ดนั่นแหละ มันไม่เหมือนงานออฟฟิตที่ถึงเวลาเลิกงานก็จบ แต่คิดว่าคงเพราะเราเป็นผญดูบอลไม่เป็น แล้วก็ให้ความสำคัญกับอารมณ์มากกว่าเลยไม่เข้าใจว่านักบอลที่เก่งมันต้องขนาดไหน แพร์เป็นนักเตะคนนึงที่เราชอบ แบบรู้สึกได้ว่าชีวิตเค้าต้องมีอะไร ต่างจากนักบอลทั่วไป พอมาอ่านมู้นี้แพร์ตอบเราทุกคำตอบที่เคยสงสัยเลย ขอบคุณจขกทมากที่แปลมาให้อ่านนะคะ

ขอบคุณครับที่แปลให้อ่าน

ผมแฟนเบรเมน