ย้อนไป (เมื่อวาน) เมื่อ 1783 ปีที่แล้ว (23 สิงหาคม 777) นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งของประวัติศาสตร์โลก นาม จูกัดเหลียง หรือที่เรารู้จักกันในนาม “ขงเบ้ง” ได้สิ้นบุญจากโลกนี้ไป ซึ่งวีรกรรมของขงเบ้งนั้นทุกคนได้ทราบกันดีอยู่แล้ว แต่หลังจากขงเบ้งสิ้นบุญ ขงเบ้งได้คาดการณ์ไว้ “ด้วยเหตุการณ์ข้างหน้า วิตกว่าแม้เสฉวนจะตั้งอยู่ในชัยภูมิอันเลิศล้ำ ยากแก่การที่ข้าศึกจะบุกเข้าโจมตี เพราะมีเส้นทางเข้าเป็นซอกเขาเล็กแคบ มากด้วยห้วยธารทุรกันดารอันตราย จะมีเพียงเส้นทางซอกเขาตำบลอิมเป๋งและช่องเขาเตงกุนสันเท่านั้น ที่ข้าศึกจะสามารถลอบบุกเข้ามาได้” ภายภาคหน้าจะมีแม่ทัพแห่งวุ๊ยก๊กยกมา ก่อนขงเบ้งจะสิ้นบุญได้สั่งเสียไว้ “เมื่อเสร็จพิธีการศพของเราแล้ว ให้นำศพของเราฝังข้างทางในซอกเขาเตงกุนสัน รวมทั้งห้ามมิให้ก่อสร้างสุสานหรือตั้งศาลใด ๆ เป็นสำคัญ หลุมศพนั้นเมื่อฝังแล้ว ให้เกลี่ยกลบเสมอพื้นทางมิให้เป็นที่สังเกตได้” เมื่อขงเบ้งตาย ก็ได้ฝังศพไว้หันศีรษะไปทางเมืองเสฉวน หันปลายเท้าไปข้างเมืองลกเอี๋ยง ประหนึ่งนอนดูบรรดาข้าศึกที่จะยกทัพมาตามเส้นทางในเทือกเขาเตงกุนสัน อันเป็นแนวด่านที่จะคอยปกป้องดูประชาชนชาวเสฉวน โดยแนวด่านนี้ ด้วยมีผู้ยิ่งใหญ่ท่านหนึ่งยอมฝังร่างตนอยู่กลางหุบเขา ยอมตากน้ำค้างหนาวเป็นดั่งเทพยดาคอยป้องกันชาวจ๊กก๊กมิให้ต้องนอนขวัญผวา แทนที่ท่านจะเลือกนอนสงบนิ่งอยู่ในสุสานหลวงตามโบราณราชประเพณี ตามตำแหน่งสูงสุดของขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ท่านกลับสั่งให้นำศพของตนไปฝังอยู่ข้างทางป่าเปลี่ยว ซึ่งวันคืนไร้ผู้คนผ่านมหาอุปราชผู้ยอมให้ฝังร่างอยู่คุ้มเมือง ณ หุบเขาเตงกุนสัน ครั้งจงโฮยกทัพมา ฝันเห็นชายคนหนึ่งแต่งตัวคล้ายนักพรต มือถือพัดขนนก เดินเข้ามาหา หน้าตาผ่องใส แต่แววตาโศกเศร้า กริยาท่าทางงดงามราวเทวดา จงโฮยลุกขึ้นถามว่า ท่านคือใคร นักพรตผู้นั้นตอบว่า ราชวงศ์ฮั่นนั้นได้ดับสูญแล้ว ใครจะฝืนฟ้าลิขิตเป็นไม่ได้ แต่อาณาประชาราษฎร์เป็นผู้ได้รับความเดือดร้อน เมื่อท่านผ่านด่านนี้ไปได้แล้ว ขอจงงดเว้นอย่าฆ่า อย่ากระทำทารุณแก่ประชาชน ข้าพเจ้ามาขอร้องท่านเพียงเท่านี้ ว่าแล้วก็อันตรธานหายไปจงโฮยเมื่อตื่นจากฝันจึงรู้ว่าชายคนนั้นคือขงเบ้งมาเยี่ยมด้วยความห่วงใยประชาชนจ๊กก๊กเป็นแน่นอน รุ่งขึ้น จงโฮยจึงออกประกาศห้ามทหารทำร้ายประชาชน ถือเป็นความห่วงใยต่ออาณาประชาราษฎร์ในแว่นแคว้นอย่างสุดซึ้ง แม้ตนจะล่วงลับลาโลกไปนานกว่ายี่สิบปีแล้วก็ตามที

#ข้าพเจ้าชนรุ่นหลังขอสดุดีวีกรรมของท่านจูกัดเหลียงสืบไป

ฮกหลง ฮองซู ใครได้สองคนนี้มา แผ่นดินคงสงบได้ เล่าปี่ได้มา2คน แต่กลับ ......

เอาวีกรรม เรื่องการทำงาน และความภักดีพอแล้วท่าน 555
ได้ขงเบ้งมานี่ แผ่นดินลุกเป็นไฟเลย แทนที่ โจโฉจะรวมแผ่นดินได้ง่ายๆ ไปเจอกระดูกชิ้นโตเลย

เอ๊าาาาา ไปกัดเขาทำไมละนั่น

ผมชอบตอนที่ เล่าปี่ตายใหม่ๆ แล้วลูกชายเล่าปี่ ร้อนใจเรื่องทัพ ฝ่ายตรงข้ามจะบุกมา

มาพบขงเบ้ง ตกปลาอยู่ แล้วขงเบ้งบอกว่า ไม่ต้องตกใจ ทัพทั้ง 5 ทิศทาง( ผิดขออภัย ) ข้าพเจ้ากำจัดไปหมดแล้ว

กำจัดยังไง... มันกำลังจะมา ได้รู้ ได้อ่านเรื่องตอนแรกโคด งง

ตอนนั้นสถานการณ์หลายอย่างมันไม่เอื้อครับ เล่าปี่เสียบังทองขณะเข้าตีเมืองลั่วเฉิง ทำให้ขงเบ้งต้องทิ้งเมืองเจียงหลิงกับกงอาน 2 หัวเมืองสำคัญในจิงโจว (เกงจิ๋ว) มาเสริมกำลังเล่าปี่ ทำให้ที่จิงโจวขาดที่ปรึกษามือดีภายหลังก็ถูกซุนกวนชิงไป ทำให้เล่าปี่แทบจะหมดสิทธิ์ในการรุกเข้าภาคกลาง เพราะถึงที่มั่นอย่างเสฉวนจะอยู่ในชัยภูมิที่ดีเหมาะแก่การตั้งรับ แต่ในขณะเดียวกันหากเป็นฝ่ายรุกบ้างก็เจอความยากลำบากในการส่งกำลังบำรุง ดังจะเห็นที่ขงเบ้งเจอปัญหาเสบียงทุกครั้งในการยกทัพบุกเป่ยเว่ย หากหัวเมืองจิงโจว (เกงจิ๋ว) ยังอยู่ การส่งเสบียงและยุทธปัจจัยก็จะง่ายขึ้นเพราะมีเจียงหลิงเป็นฐานหลัก เดินทัพก็สะดวกใช้เวลาไม่นานก็พ้นเขตหูเป่ยรุกเข้าตีจังหวัดหนานหยาง ปราการแนวหลังของรัฐเว่ยได้แล้ว ดังที่ขงเบ้งเคยวางแผนให้เล่าปี่ตั้งแต่แรกที่หลงจง หากจิงโจวยังอยู่เล่าปี่อาจมีลุ้นได้แบ่งแผ่นดินภาคเหนือและภาคกลางฝั่งตะวันตก

ที่จริงภารกิจปกป้องจิงโจวหรือเกงจิ๋วกวนอูก็ทำได้ไม่เลว เขาดูแลเจียงหลิง กงอาน มาเกือบ 10 ปี แต่พลาดที่มาหลงกลเด็กรุ่นหลังอย่างลกซุนจนเสียเมืองและสิ้นชีพ และความจริงจะว่าฝั่งซุนกวนทรยศก่อนก็ได้ เพราะข้อพิพาทจิงโจวจบลงตั้งแต่ปี ค.ศ. 215 แล้ว ตอนนั้นเล่าปี่กับซุนกวนตกลงแบ่งจิงโจวออกเป็น 2 ฝั่ง โดยใช้แม่น้ำเซียงเป็นพรมแดน แบ่งฉางซาออกเป็น 2 เมือง คือฮั่นชางกับฉางซา ฝั่งตะวันออกของซุนกวนมีเมืองเจียงเซี่ย, ฉางซาและกุ้ยหยาง ฝั่งตะวันตกของเล่าปี่ได้จังหวัดหนานจวิ้น (เจียงหลิง),อู่หลิง, ฮั่นชางและหลิงหลิงไปครอง ดังนั้นการที่ซุนกวนส่งลิบองเข้ายึดจิงโจวส่วนของเล่าปี่และสังหารกวนอูในปี ค.ศ.219 ถือเป็นการหักหลังพันธมิตรเต็ม ๆ

ข้อนี้ตามบทวรรณกรรมทัพหลักของรัฐเว่ยเป็นโจจิ๋นครับ ให้บุกทางด่านหยางผิง แต่ที่ด่านมียอดขุนพลอย่างจ้าวหยุน จื่อหลง (จูล่ง) เฝ้าอยู่บวกกับกำลังหนุนอย่างกวานซิงกับจางเป่า (กวนหินและเตียวเปา) สุดท้ายก็ตามคาดโจจิ๋นแพ้ถอยกลับ ทัพอื่น ๆ ก็เลิกกลับ

ที่น่าสนใจคือทางด่านเจี่ยเหมิงโจผีให้เข่อบี่เหนิงข่านของเผ่าเซียนเปย ชนเผ่าแถบเหลียวตงนำทัพมาตี ข้อนี้อาจจะเข้าใจผิดเพราะเหลียวตงอยู่ไกลถึงภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีนติดพรมแดนเกาหลี กว่าจะมาถึงเสฉวนก็คงนานเป็นปี ๆ ทัพนี้ถ้าจะมีจริง ๆ น่าจะทัพเป็นเผ่าตีหรือเผ่าเชียงที่อยู่ในพื้นที่แถบนั้นมากกว่า ชนเผ่าพวกนี้จะครั่นคร้ามชื่อเสียงฝีมือม้าเฉียวและสกุลหม่าอดีตเจ้าถิ่น ขงเบ้งจึงส่งม้าเฉียวไปรับมือ ซึ่งม้าเฉียวก็ตีทัพชนเผ่าเหล่านั้นแตกพ่ายกลับไป

ฟากซุนกวนนี่ไม่อยากรบตามคำสั่งโจผีอยู่แล้ว แค่รอตามน้ำ พอทัพอื่น ๆ ถอยกลับแกก็ไม่เอาด้วยละ พอขงเบ้งส่งเติ้งจือเป็นทูตไปฟื้นไมตรี ซุนกวนจึงตอบรับเลย

จะทำการใหญ่ใจต้องเหี่ยม ซึ่งข้อนี้ดูเหมือนเล่าปี่จะขาดอยู่ เสียดายแทนหงษ์ร่อน มังกรหลับ

พูดยากนะท่าน เล่าปี่วาสนาดี แต่ดีไม่สุด รวมแผ่นดินไม่ง่ายขนาดนั้น บังทองยังได้ใช้แปบเดียวเองอีกต่างหาก อย่างที่รู้กัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรวมแผ่นดินในรุ่นเดียว