ข้อมูลชุดนี้เปรียบเทียบเส้นทางชีวิตของคนไทยกับคนนอร์ดิก (ประเทศรัฐสวัสดิการในแถบแสกนดิเนเวียน เช่น เดนมาร์ค นอร์เวย์ สวีเดน ฟินแลนด์) ตั้งแต่เกิดจนตาย เพื่อแสดงให้เห็นว่าภาษีจำนวนมากที่ประชาชนเสียไปนั้นแลกกับคุณภาพชีวิตที่ดีและปลอดภัยแค่ไหน ในขณะที่คนไทยต้องแบกรับความเสี่ยง ทำงานหนัก เพื่อแลกกับอนาคตที่เปราะบางแต่ก็ไม่สามารถหยุดได้ แม้จะไม่มีสังคมใดที่สมบูรณ์แบบ แต่เราต้องยืนยันว่าสังคมที่ให้ความสำคัญกับคุณภาพชีวิตของมนุษย์เป็นสิ่งที่รัฐต้องร่วมรับผิดชอบเพราะเป็นการนำไปสู่การพัฒนาประเทศอย่างยั่งยืน



สำหรับคนไทยการเกิดของคุณคือความยินดีที่มาพร้อมกับความกังวลของพ่อแม่ พ่อแม่ส่วนมากคาดหวังให้ลูกเลี้ยงดูพ่อแม่ได้ยามแก่ชรา พวกเขาคาดหวังคุณด้วยความฝันที่ค้างเติ่งของพวกเขา ส่วนมากคือ ชีวิตที่ดี งานที่ดี ครอบครัวที่ดี ที่พวกเขารู้ว่าไม่มีวันไปถึง ขณะเดียวกันค่าใช้จ่ายในการตั้งครรภ์ก็สูง แม้ว่าคนไทยจะใช้สิทธิการฝากครรภ์และทำคลอดได้ตามสิทธิประกันสุขภาพถ้วนหน้า แต่โรงงานและสถานประกอบการมักปฏิเสธการรับพนักงานหญิงที่ตั้งครรภ์เข้าทำงาน ผู้หญิงส่วนมากต้องเลี้ยงลูกเองเป็นเวลา 1 ปี หรือหย่านม ทำให้ค่าเสียโอกาสรายได้สูงถึง 5 หมื่นบาท หรือรายได้ประมาณครึ่งปี

ในกลุ่มประเทศนอร์ดิก พ่อแม่สามารถลาเลี้ยงดูลูกได้สูงสุด 480 วัน (ลาคลอดต่างหาก 60 วัน)
กรณีประเทศสวีเดน โดยได้รับค่าจ้างร้อยละ 80%ของค่าจ้างจริง (ค่าจ้างสูงสุดตามเกณฑ์รัฐบาล ประมาณ 180000บาท/เดือน)
พ่อแม่สามารถแบ่งใช้สิทธิได้ เพื่อไม่ให้ภาระการเลี้ยงดูบุตรตกอยู่ฝ่ายหญิงเพียงอย่างเดียว และฝ่ายหญิงสามารถกลับคืนสู่การมีชีวิตของเธอได้ไวมากขึ้นโดยไม่ถูกจองจำไว้ในครอบครัว

นอกจากนี้รัฐบาลยังให้ค่าเลี้ยงดูบุตรต่อเดือนคนละ 5000 บาท
โดยให้เป็นอัตราก้าวหน้า เช่นมีลูก 3 คน แทนที่จะได้ 15000 บาท รัฐบาลจะให้เพิ่มเติมอีกเพราะ ครอบครัวที่เลี้ยงลูกสามคนจำเป็นที่จะต้องจัดพื้นที่ให้เหมาะสมมากขึ้นตามจำนวนบุตร

การที่รัฐบาลสนับสนุนการดูแลบุตรทำให้ ชาวนอร์ดิกไม่ฟูมฟายเรื่องความกตัญญูรู้คุณกับลูกหลาน และไม่เอาความฝันของพ่อแม่ไปใส่ไว้ในตัวลูก เหมือนประเทศที่พ่อแม่ต้องลงทุนทุกอย่างให้แก่ตัวลูก

การต่อสู้ของสหภาพแรงงานที่เข้มแข็ง ในประเด็นความเสมอภาคระหว่างเพศในการทำงาน และการยืนยันว่าในเมื่อสังคมคือผู้ที่ใช้งานแรงงานรุ่นถัดไป สังคมก็ต้องเป็นผู้ดูแลไม่ใช่ภาระของประชาชน ประชาชนช่วยสังคมในการดูแลในฐานพหน่วยที่ใกล้ชิดแล้ว ดังนั้นรัฐจึงต้องสนับสนุนค่าใช้จ่าย

สำหรับไทยการที่แรงงานไม่มีสหภาพแรงงาน และการเมืองที่ไม่เป็นประชาธิปไตย ทำให้ช่องทางการต่อรองแบบนี้ไม่เกิด สังคมโยนความเสี่ยงให้แก่ผู้ใช้แรงงาน ผู้ใช้แรงงานชายโยนให้ผู้ชายแรงงานหญิง แม่โยนความฝันและชีวิตที่ตัวเองคาดหวังไปให้ลูก





ระบบการศึกษาของไทยมีประสิทธิภาพเพียงแค่ในระดับอ่านออกเขียนได้ แต่การศึกษาในระดับที่สูงขึ้นถึงขั้นย่ำแย่ ระบบการศึกษาเน้นท่องจำ และการคล้อยตามผู้มีอำนาจ วิทยาศาสตร์เรียนการท่องสมการมากกว่าความหมายของมัน สังคมศาสตร์เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ชาตินิยม บุคลากรทางการศึกษาค่าตอบแทนต่ำ และถูกปลูกฝังวัฒนธรรมอำนาจนิยม
นอกจานี้การศึกษาที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนี้ก็กระจุกตัวอยู่แค่ในกรุงเทพฯและหัวเมืองขนาดใหญ่ ที่มีแต่ชนชั้นสูงและชนชั้นกลางที่ผูกขาดสิทธิเหล่านี้ ค่าใช้จ่ายสำหรับคนจนในชนบทเพื่อศึกษาต่อในระดับสูงจึงไม่สมเหตุสมผลทางเศรษฐกิจ มหาวิทยาลัยเป็นแหล่งรวมการปลูกฝังวิธีคิดแบบอภิสิทธิชน ทั้งทางอุดมการณ์และทางเทคนิค
ค่าใช้จ่ายในระดับปริญญาสูงมากนับจากมหาวิทยาลัยออกนอกระบบตั้งแต่ปี 2540 แต่เงินเดือนผู้สำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาตรี กลับปรับขึ้นตามอัตราเงินเฟ้อเท่านั้น สวนทางกับค่าใช้จ่ายจริงที่เกิดขึ้นระหว่างการเรียน

ในขณะที่กลุ่มประเทศนอร์ดิก การศึกษาฟรี (รวมอาหารกลางวัน) มีคุณภาพ จำนวนครูต่อนักเรียนประมาณ 1:25 การศึกษาไม่เน้นการวัดประเมินแต่เน้นการนำเสนอความคิด การประเมินสามารถมีได้เมื่อนักเรียนอายุประมาณ 14-15 ในบางวิชาเท่านั้น
ค่าตอบแทนของครูระดับประถมมัธยมไม่ต่ำกว่า หมอ และทนาย
ครูสำเร็จการศึกษาขั้นต่ำปริญญาโท เพื่อเน้นความสามารถในการวิจัยและตั้งคำถาม

เช่นเดียวกับมหาวิทยาลัย การศึกษาทั้งหมดฟรี และในฐานะผู้บรรลุนิติภาวะและยังไม่เข้าสู่ตลาดแรงงาน รัฐบาลสนับสนุนเงินเดือนให้ระหว่างการศึกษาเพราะรัฐบาลเชื่อว่า การลงทุนที่น้อยและได้ผลที่สุดคือการศึกษา คือการพัฒนามนุษย์ที่สามารถสร้างมูลค่าให้แก่เศรษฐกิจ มากกว่าการเป็นแรงงานไร้ทักษะ แต่การศึกษาคือคนละเรื่องกับการแข่งขัน หรือการยกลำดับชั้น เป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้คน ที่ต้องมีอุปสรรคน้อยที่สุด

ในขณะที่เมืองไทยการศึกษาถูกทำให้เป็นการลงทุนเพื่อยกระดับฐานะในสภาพที่ช่องทางอื่นตีบตันการศึกษาที่ดีจึงถูกสร้างให้เป็นฝันลมๆแล้งของชนชั้นล่าง



เมื่อเข้าสู่ตลาดแรงงาน มีคนไทยประมาณ 2 ล้านคนที่อยู่ในระบบราชการภายใต้ความคิดที่ว่ามั่นคงและปลอดภัยมีสวัสดิการที่ดี ถึงคนในครอบครัวซึ่งรวมแล้วมีประมาณ 5 ล้านคน คิดเป็นเพียง8% ของประชากรเท่านั้น
คนไทยอีก 17% มีระบบประกันสังคม ที่ครอบคลุมสวัสดิการเพิ่มเติมยามว่างงานและเกษียณที่อาจได้รายได้สูงสุด 7500บาท/เดือน
รายได้เฉลี่ยของคนทำงานในไทยอยู่ที่ประมาณ 11000/เดือน โดยค่าจ้างขั้นต่ำ อยู่ที่ประมาณ 7400/เดือน มีแรงงานจำนวนมากที่ได้รับค่าจ้างต่ำกว่าค่าจ้างขั้นต่ำ

สิทธิลาพักร้อนตามกฎหมาย 6 วัน เมื่อทำงานครบ 1 ปี ลาป่วยได้ 30 วันแต่บริษัทมักเอาเงื่อนไขการลาป่วยเป็นเงื่อนไขการขึ้นเงินเดือนอยู่เสมอ

มีคนไทยไม่ถึงร้อยละ 30% ที่อาจมีขีวิตที่มั่นคงหลังเกษียณ
ซ้ำร้ายกว่านั้นด้วยค่าครองชีพและรายได้ที่ได้รับ พวกเราไม่สามารถที่จะซื้อประกันหรือเข้าระบบการออมที่มีผลต่อชีวิตอย่างมีนัยยะสำคัญได้เลย เรื่องที่แย่คือ ส่วนมาก พ่อแม่ พี่น้อง คู่สมรส ก็อยู่สถานะเดียวกัน อันหมายถึงเงื่อนไขความยากจนที่ต้องเกื้อหนุนคนในครอบครัวอีกต่อหนึ่ง

ในขณะที่ตลาดแรงงานในกลุ่มประเทศนอร์ดิกมีความหลากหลาย และวางเงื่อนไขให้คนต่างชาติสามารถมาทำงานร่วมกับคนท้องถิ่นและได้สวัสดิการเช่นเดียวกันเพื่อทำให้เศรษฐกิจของประเทศก้าวกหน้า และคนื้องถิ่นก็ได้โอกาสเรียนรู้ที่หลากหลาย สหภาพแรงงานเข้มแข็งมาก ทำงานร่วมกันกับ พรรคการเมืองและ องค์กรพัฒนาเอกชน

การละเว้นการปฏิบัติตามกฎหมายแรงงานอาจมีโทษสูงสุดถึงการปิดกิจการ

สิทธิลาพักร้อนโดยเฉลี่ยอยู่ที่ 25-30 วันต่อปี
ไม่นับรวมถึงสิทธิต่างๆเช่นการลาเลี้ยงดูบุตร

มากกว่าค่าจ้างขั้นต่ำค่าจ้างมีเงื่อนไขการปรับขึ้นตามประสบการณ์การทำงาน เงินบำนาญเงินจากการบริหารคล้ายระบบประกันสังคม โดยนายจ้างจ่ายสมทบด้วยในอัตราที่สูงถึงร้อยละ 10 ของค่าจ้าง

เมื่อเกษียณอายุรัฐบาลจะอุดหนุนทุกกรณีหากได้เงินบำนาญไม่ถึง 30,000-40000 บาท (โดยประมาณ) สำหรับผู้ที่อาศัยในสวีเดน 40 ปีขึ้นไป

และต้องอย่าลืมว่าค่าใช้จ่ายต่างๆหลังเกษียณอายุแทบไม่มีด้วยระบบสวัสดิการด้านต่างๆของรัฐ เงินบำนาญจึงมีไว้เพื่อการใช้ชีวิตตามความพอใจมากกว่าเงื่อนไขจำเป็น



คนแก่ไทยมีชีวิตที่ค่อนข้างเศร้า เพราะดิ้นรนกับความยากจนมาทั้งชีวิต และลูกหลานส่วนมากก็ไม่ได้ก้าวพ้นจากความยากจนแต่อย่างใด คนที่โชคดีอาจใช้เวลาช่วงสุดท้ายของชีวิตในการใช้หนี้หมดและแก่อย่างยากจน ขาดอิสระ ผู้คนในสังคมเดียวกันก็มีภาระที่หนักมากขึ้นเกินกว่าจะดูแล
หลายคนต้องทำงานจนไม่สามารถทำไหว

ระบบการรักาาพยาบาลของไทยไม่เหมาะกับโรคผู้ป่วยเรื่อรังในกรณีผู้สูงอายุ และปริมาณแพทย์ ก็ขาดแคลนที่จะดูแลผู้ป่วยสูงไวอย่างใกล้ชิด
ค่ารักษาพยาบาลและงานศพจบลงด้วยค่าใช้จ่ายมหาศาลสำหรับคนมีชีวิตอยู่

ประกันรูปแบบเดียวสำหรับผู้สูงอายุไทยคือประกันชีวิตเมื่อเสียชีวิต ซึ่งคือเงินเก็บพร้อมดอกเบี้ยเล็กน้อย เพื่อเคลียร์ค่ารักษาพยาบาล และค่าทำศพสำหรับลูกหลาน

ในขณะที่อายุขัยเฉลี่ยของชาวนอร์ดิกอยู่ที่ 80 ปี ขึ้นไป สำหรับประเทศนอร์เวย์อยู่ที่ 83 ปี และจากการสำรวจพบว่าพวกเขาเป็นประเทศที่ 1 เดือนก่อนตายคนมีความสุขที่สุดในโลก อันเป็นภาพสะท้อนว่า ชีวิตของพวกเขาได้ทำตามสิ่งที่พวกเขาปรารถนามาทั้งชีวิต ไม่มีภระที่คั่งค้าง และไม่มีความหวังฝากไว้ที่ใคร
เงินบำนาญของพวกเขาใช้กับการท่องเที่ยวและความบันเทิงเป็นส่วนมาก
ถึงแม้ลูกหลานจะมีชีวิตส่วนตัวไม่เกี่ยวข้อง แต่รัฐบาลก็ดูแลการรักษาพยาบาล หรือพยาบาลเยี่ยมตามบ้าน การจัดอุปกรณ์สำหรับผู้สูงอายุ
เมื่อลูกหลานมาพบพ่อแม่จึงเป็นเรื่องของความรักและผูกพันมากกว่าความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจ

เมื่อลูกหลานมีชีวิตที่ดีได้ด้วยตัวพวกเขาเองและการดูแลทางสังคมของรัฐ มรดกจึงไม่ใช่สิ่งจำเป็นใดๆ เมื่อพวกเขาตายพวกเขาคืนสิ่งที่สะสมมาทั้งชีวิตให้แก่รัฐเพื่อไปสร้างชีวิตที่ดีและพลเมืองรุ่นใหม่ต่อไปในลักษณะภาษีมรดก

ในขณะที่รัฐบาลนอร์ดิคให้ความสำคัญอย่างมากกับการจัดสรรงบประมาณรัฐให้กับผู้สูงอายุ ประเทศไทยที่มีสวัสดิการให้ผู็สูงอายุเพียงน้อยนิดอยู่แล้งก็ยังมีแนวคิดที่จะลดงบประมาณส่วนนี้ให้เหลือนน้อยที่สุด โดยอ้างว่าเป็นงานประหยัดงบประมาณประเทศได้เป็นหมื่นล้านบาท เป็นภาพสะท้อนให้เห็นว่าผู้สูงอายุในไทยถูกใองเป็นภาระสังคม และกลายเป็นหน้าที่ของลูกหลานที่ต้องแบกรับทางเศรษฐกิจของตัวเองและพ่อแม่ที่แก่เฒ่าอย่างไม่มีทางเลือก ภายใจ้กรอบคุณธรรมของความกตัญญู นขณะที่ชาวนอร์ดิกสามารใช้ชีวิตของตัวเองอย่างเต็มที่


Credit : https://www.facebook.com/welfarestateisneeded/ เป็นเพจของอาจารย์ผมเองครับ

เขียนได้ดีมากๆเลย ระบบที่มันเป็นเบ้าหลอมเรา
ก็หลอมให้เราเป็นเหมือนต้นแบบ แต่เราไม่เคยคิดเลย
ว่าไอต้นแบบนี่มันดีแล้วจริงๆหรือ ก็เกิดเป็นลูปในลูป
พยายามแย้งหรือแนะนำอะไร ก็อยากแต่จะให้คิดเหมือนกัน
ไม่ทะเลาะกัน ถ้าทะเลาะบ้างแล้วทำให้สังคมมันพัฒนาไปข้างหน้า
ก็ควรยอมรับการทะเลาะเสียบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาปฏิเสธ

รู้ไปให้สิ้นหวังเปล่า ๆ

ผมก็คิดเหมือนกันว่ายากครับ สำหรับประเทศไทย คนไทยไม่เข้าใจระบบแบบนี้กันง่ายๆแน่ๆ

ได้เเต่ถอนหายใจจ...

เขียนได้ดีมากๆเลย ระบบที่มันเป็นเบ้าหลอมเรา
ก็หลอมให้เราเป็นเหมือนต้นแบบ แต่เราไม่เคยคิดเลย
ว่าไอต้นแบบนี่มันดีแล้วจริงๆหรือ ก็เกิดเป็นลูปในลูป
พยายามแย้งหรือแนะนำอะไร ก็อยากแต่จะให้คิดเหมือนกัน
ไม่ทะเลาะกัน ถ้าทะเลาะบ้างแล้วทำให้สังคมมันพัฒนาไปข้างหน้า
ก็ควรยอมรับการทะเลาะเสียบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาปฏิเสธ

พ่อมา

แผลบไว้ ถ้าไม่ลืมเดี๋ยวกลับมาอ่าน

ถ้าเก็บภาษีในเปอร์เชนที่เท่ากัน ผมก็เชื่อว่าไทยก็ทำได้

สังคมที่จะเกิดการพัฒนาได้ จำเป็นต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงครับ อย่างน้อยต้องมีการลองถูกผิด .. พอมองย้อนกลับมาที่ไทย .. RIP

ผมถึงอยากเกิดแถบนั้น เมกาก้ยังดี

ผมไม่คิดว่าคนไทยจะจ่ายครับ ส่วนนึงอาจเพราะไม่เข้าใจในระบบ และก็คิดกันแต่ว่า ทำไมกูต้องเสียภาษี 50 60 เปอเซ็นด้วย อะไรแบบนี้ครับ

ประเทศที่คอรัปชั่นเบอร์ต้นๆของโลก กับประเทศที่คอรัปชั่นน้อยเบอร์ต้นๆของโลก ผลมันก็ออกมาอย่างนี้อยู่แล้ว

เราต้องการคนแบบ เนติวิทย์