คำเตือนก่อนอ่าน : บ่นความนี้ ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่ขี้เกียจอ่านอะไรยาวๆ

เนื้อหาด้านล่างต่อไปนี้แบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกบ่นถึงทัศนคติในการเล่นของนักเตะในทีม ส่วนที่สองพูดถึงกระแสที่ไม่ค่อยดีนักต่อตัวผู้จัดการทีมคนใหม่



ความพ่ายแพ้ต่อคู่ปรับร่วมเมือง สามล้อถูกหวย หรือ เพื่อนบ้านน่ารำคาญ สุดแล้วแต่ใครจะเรียกชื่อไหน ต้องยอมรับว่าเป็นความพ่ายแพ้ที่ยากจะทำใจยอมรับของยูไนเต็ด(อีกครั้ง)

ตัวผมเองเคยบ่นไว้ตั้งแต่ฤดูกาลที่แล้ว หลังเกมแพ้สเปอร์คาบ้าน 3-2 สิ่งที่ผมได้บ่นในวันนั้น มันเกิดขึ้นอีกแล้วในเกมที่ผ่านมา นั่นคือเรื่องทัศนคติในการเล่นของทีม หรือจะเรียกว่าทัศนคติของผู้เล่นก็ได้

เกมในครึ่งแรกยิ่งดูยิ่งอึดอัด ตัดเรื่องรูปเกม การจัดตัวผู้เล่น ออกไปได้เลย สิ่งที่ผมจะพูดถึงต่อไปนี้ คือความกระหายในชัยชนะ วันนี้เราแพ้เพราะซิตี้กระหายในชัยชนะมากกว่า

อย่างที่เดวิด มอยส์ผู้จัดการทีมให้สัมภาษณ์หลังเกมครับ "พวกเขาเริ่มเกมได้อย่างแข็งแกร่งดุดันกว่า รวดเร็วกว่า" ครับ มันจริงอย่างที่มอยส์ว่าไว้ สองถึงสามปีหลังที่ผ่านมา สิ่งหนึ่งที่ต้องยอมรับว่ายูไนเต็ดแพ้ซิตี้มาตลอดก็คือความแตกต่างของตัวผู้เล่น ผมไม่ได้หมายถึงฝีเท้านะครับ แต่หมายถึงความแตกต่างทางด้านร่างกายต่างหาก ความแข็งแกร่งและความคล่องตัวของผู้เล่นซิตี้เหนือกว่าจริงๆ อันนี้ต้องยอมรับ

นักเตะของเราสู้ความแข็งแกร่งของผู้เล่นอย่างยาย่า เนเกรโด้ กอมปานี ไม่ได้ สู้ความคล่องตัวและความเร็วของกุน นาบาส ไม่ได้

แต่นั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่ง ความแตกต่างของผู้เล่นไม่ใช่ข้ออ้างในการพ่ายแพ้ ก่อนหน้านี้เราก็เคยชนะ ถึงรูปเกมจะไม่ได้ดีกว่า แต่ชนะก็คือ 3 แต้ม ไม่ว่าจะได้มาด้วยรูปเกมแบบไหน

การที่เบียดชนะด้วยรูปเกมที่สูสีหรือเป็นรองคู่แข่ง ด้วยตัวผู้เล่นที่อ่อนด้อยกว่าทั้งในหน้ากระดาษและสภาพความเป็นจริง มันบ่งบอกได้อย่างหนึ่งว่า ทีมมีหัวจิตหัวใจของผู้ชนะ ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ มีความกระหายที่จะชนะแม้จะยากลำบากเพียงใด

เกมครึ่งแรกในวันนี้ ทั้งทีมเล่นได้เหยาะแหยะมาก ขาดความกระตือรือร้น ไร้ซึ่งพลังงาน ไม่มีความกระหายที่จะชนะแม้แต่น้อย

จริงอยู่ที่ต้องเป็นฝ่ายตั้งรับเพราะโดนบุกใส่อยู่ข้างเดียว หลายคนอาจจะแย้งว่า มึงจะบ้ารึเปล่า โดนบุกแบบนั้น ต่อบอลไม่ได้ ขึ้นเกมไม่ได้ ขาดตัวพักบอล จะให้เล่นแบบที่มึงบอกได้ยังไงวะ

ส่วนตัวผมมองว่าต่อให้เป็นการตั้งรับ มันก็แสดงออกมาได้ การประกบตัว การเข้าบอล การมีสมาธิกับเกมรับ ไม่ปล่อยให้คู่แข่งเล่นง่าย นี่อะไร ปล่อยให้เค้าวิ่งไปเปิดง่ายๆ ให้เค้ายืนยิงโล่งๆ เค้าวิ่งสอดเข้ามาก็ไม่วิ่งตาม ยืนดูกันหมด

เสียเพราะวิ่งตามเค้าไม่ทัน โดนเค้าวิ่งแซง เบียดแล้วเอาไม่อยู่ จะไม่บ่นเลย แต่ที่เห็น มันไม่ใช่แบบนั้นเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้เห็นถึงความพยายาม มุ่งมั่น ทุ่มเทอย่างที่ควรจะเป็น ต่างกับนักเตะซิตี้ ที่เหมือนจะมุ่งมั่นทุ่มเทมากกว่าในเกมดาร์บี้ครั้งนี้

เมื่อไหร่กันที่จะเลิกเป็นแบบนี้ ไม่ได้เพิ่งเป็นนะ เป็นมาตั้งแต่ป๋ายังคุม จนป่านนี้ก็ยังเป็นอยู่ ทีแรกคิดว่าอาการนี้หายไปแล้ว เพราะการมาของผู้จัดการทีมคนใหม่ ที่ขึ้นชื่อว่าเข้มงวดสุดๆในการซ้อมและให้ความสำคัญกับความมุ่งมั่นทุ่มเทในเกมการแข่งขันจริง

สามสี่นัดแรกมันบ่งบอกแบบนั้น เหมือนจะมุ่งมั่นและทุ่มเทมากขึ้น แต่ที่ไหนได้ มาตกม้าตายเอาเกมสำคัญซะได้

หากทำเต็มที่แล้ว พยายามสุดๆแล้ว แต่สู้ไม่ได้จริงๆ แพ้ขึ้นมาจะไม่ว่าอะไรเลย แต่นี่ ต้องให้โดนนำไปก่อน ถึงจะมีแรงฮึด ไม่ใช่ทุกครั้งที่จะคัมแบคกลับมาได้ อย่างเช่นวันนี้ กว่าจะตั้งหลักได้ ก็โดนไปสี่ลูก

เรื่องรูปแบบการเล่นและการจัดตัว ไม่ขอยุ่ง ไม่ขอพูดถึง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของโค้ชและผู้จัดการทีมไป สิ่งเดียวที่อยากเห็น คือความพยายาม มุ่งมั่น ทุ่มเท มีสมาธิ กระหายในชัยชนะ พกหัวใจลงสนามไปด้วย บุกก็เอาให้ดุดัน รับก็กัดไม่ปล่อย นี่แหละ อยากได้แค่นี้จริงๆ

หนึ่งในเกมที่ผมชอบมากที่สุดตั้งแต่เริ่มเชียร์ยูไนเต็ดตามพี่สาวเมื่อสิบกว่าปีก่อนก็คือ เกมชนะวูล์ฟแฮมป์ตัน 4-1 เมื่อสองปีก่อน เกมนั้นมีขึ้นหลังจากทีมแพ้บาเซิลตกรอบแบ่งกลุ่มแชมเปี้ยนส์ลีก นักเตะวิ่งกันลืมตาย กระหายที่จะชนะ เพื่อแก้ตัวหลังความพ่ายแพ้ เกมนัดนั้นคือตัวอย่างของทัศนคติในการเล่นที่ผมร่ายมาทั้งหมดนี้

สำหรับใครที่บ่น ว่า หรือบางคนถึงขั้นด่าและขับไสไล่ส่งผู้จัดการทีมคนใหม่ ด้วยหลายๆปัจจัย ทั้งการซื้อตัวผู้เล่น การเลือกผู้เล่นลงสนามไม่ถูกใจแฟนบอล หรือจากผลการแข่งขันที่ไม่ได้ดั่งใจ รวมไปถึงการไม่เปลี่ยนตัวสำรองที่อยากเห็นลงสนามเมื่อทีมตามหลัง

สิ่งที่ต้องยอมรับคือ ผู้จัดการทีมใหญ่ที่สุด เค้าไม่จำเป็นต้องฟังใคร ผู้จัดการทีมที่ยิ่งใหญ่ล้วนมีอีโก้ของตัวเอง เฟอร์กี้ เวงเกอร์ มูรินโญ่ ต่างก็มีอีโก้สูงกันทั้งนั้น ทำในสิ่งที่เชื่อมั่น เคยโดนแฟนบอลทีมตัวเองขับไล่กันทั้งนั้น แต่กาลเวลาเท่านั้นที่จะพิสูจน์ว่า สิ่งที่พวกเค้าเชื่อมั่น มันคือสิ่งที่ถูก มันทำให้ทีมประสบความสำเร็จได้

เอากันตรงๆ ผลงานที่ผ่านมา นับแค่สามเกมที่เจอกับทีมใหญ่แล้วกัน

เสมอเชลซีแบบน่าชนะ เล่นดีกว่า ครองเกมได้มากกว่า แต่ยิงไม่ได้ น่าได้จุดโทษอย่างน้อยหนึ่งลูกด้วย

แพ้ลิเวอร์พูลแบบไม่น่าแพ้ เสียเร็ว แต่โดยรวมเล่นดีกว่า แต่เจาะไม่เข้า ป๋ายังบอกเองมีไม่บ่อยที่ไปเยือนแล้วเราเล่นได้ดีกว่า

เกมล่าสุด นอกจากทีมเล่นแย่ในช่วง 50 นาทีแรกแล้ว ต้องให้เครดิตกับเจ้าบ้าน ที่ก่อนหน้านี้ฟอร์มไม่ดี เรียกว่าแย่เลยก็ได้ เกมก่อนเสมอสโต๊คแบบน่าแพ้ เกมนี้เล่นกันดีมากผิดจากนัดก่อนลิบลับ กอมปานีสกัดจังหวะสุดท้ายได้ตลอด เชื่อเถอะ หากเกมนี้เปลี่ยนกอมปานีเป็นคนอื่น จะยิงได้มากกว่าหนึ่งลูกแน่ ช่วงครึ่งหลังที่ทีมครองเกมได้ คนอื่นยังผิดพลาดบ้าง แต่กอมปานีไม่พลาดเลยซักครั้ง หลุดมาจากทางไหนพี่แกซ้อนดักเก็บได้หมดทุกจังหวะจริงๆ อีกจุดนึงคือเสียท้ายครึ่งแรกยังไม่พอ ต้นครึ่งหลังมาเสียติดๆกันสองลูก ทำให้โอกาสที่จะกลับมาแทบไม่มี

ผู้จัดการทีมใหม่ กับโปรแกรมช่วงต้นฤดูฏาลแบบสุดหฤโหดชนิดที่ป๋ายังยอมรับว่า หากป๋ายังคุมอยู่ ก็เป็นงานที่หนักมากเหมือนกัน เพราะนี่เป็นโปรแกรม 5 นัดแรกที่โหดร้ายที่สุดตั้งแต่ป๋าเคยคุมทีมมา

เป็นธรรมดาในเกมฟุตบอล มีแพ้บ้าง เสมอบ้าง ชนะบ้าง ไม่มีทีมไหนชนะไปได้ตลอด และไม่มีทีมไหนจะแพ้ทุกเกมเช่นกัน บางวันเล่นไม่ดีแล้วชนะก็มี บางวันเล่นดีแต่โชคชะตาเล่นตลกก็แพ้ไป สิ่งเหล่านี้คือสเน่ห์อย่างหนึ่งของกีฬาชนิดนี้ มันไม่มีอะไรแน่นอน ไม่มีใครจะอยู่ค้ำฟ้าไปได้ตลอด

สิ่งที่แฟนบอลที่ดีควรทำ คือให้กำลังใจและยืนเคียงข้างทีมในวันที่พ่ายแพ้ ยินดีและฉลองไปกับทีมเมื่อคว้าชัยชนะ

ผมไม่ได้จะบอกว่าห้ามบ่น(ผมเองก็บ่นอยู่เรื่องนักเตะเล่นกันเหยาะแหยะ) ห้ามว่า ห้ามด่าผู้จัดการทีมหรือนักเตะ แต่อยากให้ใจเย็นกันมากกว่านี้ครับ ของแบบนี้ต้องใช้เวลา ก่อนพิมพ์ด่า ยั้งคิดซักนิดครับ พวกด่าตามน้ำตามกระแสมันเยอะพอๆกับพวกเชียร์ตามกระแสตามความสำเร็จ

ผมเคยมีความคิดพิเรนทร์อยากให้ทีมพลาดแชมป์ซัก 10 ปี ไม่ก็ตกชั้นไปเลย เพราะผมเชื่อว่ามันจะช่วยทำให้ลดจำนวนแฟนบอลพันธุ์ทางไปได้เยอะทีเดียว ถึงไม่ได้แชมป์หรือตกชั้นผมก็จะเชียร์ต่อไป

ผมหลงสเน่ห์ของแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เอาใจช่วยและเชียร์นักเตะทุกคนที่สวมเสื้อทีมลงแข่งขัน

ผมรักสโมสร รักทีมๆนี้ หาใช่แชมป์ที่ทีมคว้ามาได้


ปล. ทั้งหมดนี้คือความเห็นส่วนตัวล้วนๆ เห็นต่างได้ไม่ว่ากัน

กระทู้นี้งดพูดถึงนักเตะรายบุคคลนะครับ

เยี่ยม

เห็นด้วยครับ กอมปานีเป็นคีย์แมนสำคัญในเกมรับอย่างแท้จริง สกัดลูกอันตรายได้เกือบทุกลูก

อีกคนต้องยกให้ ยาย่า ตูเร่ เด่นทั้งรุกและรับ ครบเครื่อง ขาด 2 คนนี้ไปหรือขาดคนใดคนหนึ่ง

เห็นผลชัดเจนในเกมรับ แต่แอบเสียดายที่คากาวะ นานี่ หรือ ชิชาริโต้ ไม่ถูกส่งไปแก้เกมเลย

หวังว่าวันพุธศึกเรด ไฟต์ จะมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปจากนี้ มีความกระหายที่จะเป็นผู้ชนะมากขึ้น

วันนี้มันก็แค่ 1 เกมที่เล่นไม่ดี และแพ้อย่างหมดรูป ยังเหลือเส้นทางให้เดินต่อไป สู้ต่อไปชาว ยูไนเต็ด

อ่านเพลินดีท่าน ผมชอบแนวคิดแบบนี้นะ

ส่วน

คิดเหมือนผมแทบทั้งหมดครับ ผมเชียร์แมนยูฯ มา 15 ปีแล้ว ยังไงก็จะเชียร์ต่อไป เมื่อคืนปวดใจมาก ๆ ครับยอมรับ แต่ก็นะ แค่เกมส์ ๆ นึง รอดูต่อไปคัับ

เปิดฤดูกาลมาเพรสซิ่งซะตระการตา แล้วเมื่อคืนมันคืออัลไลลลลล ยืนเป็นหุ่นให้ซิตี้ชิ่งผ่านเล่นๆ

มีพวกพ้องที่คิดเหมือนกันอยู่ ความกระหายหรือจิตมุ่งมั่นลดลงกว่าแต่ก่อนมากในช่วงสองสามปีมานี้ ซึ่งผมมองว่าเป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องมาก่อน ทัศนคติในการเล่นสำคัญกว่าเทคนิคเฉพาะตัว (หรืออาจต้องมีผู้นำในสนามที่สมาร์ทกว่านี้ กัปตันทีมแบบ ก๊องโต้ คีน หรือเนวิิลล์ ดูกระตุ้นทีมได้ดีกว่าที่เป็นอยู่) รอเอาใจช่วยต่อครับ
ปล.แต่มอยด์ ก็น่าจะแสดงการแก้เกมที่มากกว่านี้นะ

spirit of man u กำลังหายไป เมื่อก่อนถ้านกหวีดหมดเวลายังไม่ดัง เรายังไม่แพ้ นัดเมื่อคืน ทนนั่งจนจบเกมม่ายไหว เฮ้อ....