คิดว่าช่วงไหนของชีวิตมีความสุขที่สุดครับ

ผมชอบช่วง ม ต้น ม ปลายสุดละ น่าจะเป็นตัวของตัวเองสุดละ

สำหรับผม ม.ปลาย ครับ

ช่วงนี้ครับ มีงานทำ มีเงินเก็บ มีบ้านอยู่ มีรถใช้ มีเงินใช้จ่ายสบาย ทั้งหมดนี้เป็นของตัวเองทั้งหมด แค่นี้ก็แฮปปี้สุดแล้ว

ช่วงมหาลัยครับ

เพื่อนที่ผมเจอตอนมหาลัย ดีกว่าเพื่อนมัธยมเยอะมาก

ส่วนตัวช่วงมหาลัย-จบใหม่ (ก่อนอายุ25)

เห็นด้วยกับอันนี้ครับ ปีที่แล้วน่าจะดีที่สุดแล้วล่ะ
มีเงิน มีบ้าน มีแฟนที่ดี ฯลฯ
จริงๆปีนี้ก็ดี แต่งานหนักไปหน่อย

อันนี้มันก็ดีแหละ ถ้าไม่มีเงื่อนไขอื่น ของผมนี่ตามมาเป็นพรวน 555

ม.ปลาย-มหาลัย

ม.ปลาย ไม่เครียด ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร

มหาลัย แรกๆ เครียดเรื่องรับน้อง ต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเอง ต้องปรับตัว แต่หลังๆ อิสระมาก เล่นเกม เตะบอลเต็มที่ สอบก็ไม่เครียด เครียดช่วงเดียวคือทำรายงาน พรีเซนท์จบ

ส่วนทำงานก็ไม่ได้เครียดอะไร เรื่องงาน วิชาการ ตอนเรียนยากกว่าอีก แต่ไม่ชอบที่ชีวิตไร้อิสระ

สุขเพราะไม่ต้องคิดอะไร - ม.ต้นครับ เช้าต่อps2นั่งเล่นวินนิ่ง/เที่ยงเตะบอลกระดาษตรงทางเดิน/เย็นเตะบอล
สุขกับการทำงาน - บ.แรกครับ ทำงานตรงสายร้อนวิชา ได้อาจารย์เก่ง พัฒนาโคตรเร็ว สนุกจนทำงานได้7วันไม่ต้องพักลากยาวๆ
สุขกับการใช้ชีวิต - น่าจะช่วงนี้ครับ อยากเที่ยวก็ได้เที่ยว อยากกินก็ได้กิน เงินมีใช้พอๆสิ้นเดือนไม่ตึง สุขภาพก็แข็งแรงดี

ม.3 กับ ม.6 ก่อนเข้ามหาลัย ไม่มีไรต้องคิดเลย

ตอนนี้เลข 3 กว่าๆ นี่ขนาดยังไม่มีเมียมีลูกนะเนี่ย เหนื่อยอิ๊บอ๋าย รู้สึกรักพ่อแม่มากขึ้นเยอะเลย

ช่วงม.ต้น กับ มหาลัย กับช่วงทำงานตอนก่อนโควิดระบาด

ส่วนตัวผมมอง ช่วง ม.4 - ม.6 ช่วงนั้นมันไม่มีเรื่องฐานะทางสังคม รวย จน อะไรมาเกี่ยวเลย คือทุกอย่างมันคือตัวเราล้วน ๆ มี แฟน ก็ไม่ได้แคร์เลยว่าจะจนหรือรวย รักกันชอบกันคบกัน เลิกเรียนตอนเย็นช่วนไปกิน สเวนเซน หรือ พวกผู้ชาย เลิกเรียน ชวนกันไปตั้งทีมเล่นเคาเตอร์ตามร้านคอมละ

มหาลัยโคตรเปรม เล่นเกมNFS mostกับเพื่อนในหอใครได้ที่โหล่เสียเบียร์2ขวดที่3เสีย1ขวดครบลังก็ไปซื้อเบียร์

มากินกันคนไม่เสียก็ออกค่ากับแกล้ม พอตึงๆก็ไปห้องซ้อมดนตรีต่อฟิลลิ่งกำลังมา เสร็จแล้วก็กินหมูทะดูบอล

แล้วไปยิ้มกับแฟนต่อ ชีวิตดี๊ดี เรียนก็เรียนวันละไม่กี่ชม. ทุกวันนี้ทำงานอย่างเหนื่อยเลยกว่าจะได้ตัง แถมต้องคิด

เยอะไปหาข้อมูลลงทุนต่ออีก ดูข้อมูลวันละ4-8ชม. อนาถแท้ชีวิต

ประถมปลาย ป 4-5-6
สนุกไปวัน ๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก เรียน เล่น เตะบอล โดดน้ำคลอง จักรยานไปทั่วอำเภอ
ครอบครัวอบอุ่น พร้อมหน้าพร้อมตา ครูก็รักจนตนอื่นอิจฉา

ช่วงโควิด
คนอื่นแย่แต่เรากอบโกย โดนจ้างออกจากที่เก่า ได้งานใหม่ในเดือนนั้นเลย เงินชดเชยก้อนใหญ่ หวานเจี๊ยบ
งานที่ใหม่หยุดชั่วคราว เงินเดือนจ่ายปกติ แอบไปดีลงานมาทำหลายงานมาก อย่าไปบอกใครนะ เดี๋ยวสรรพกรรู้

ถ้าคิดถึงช่วงที่มีความสุขที่สุดในชีวิต ก็ช่วงประถมกับม.ต้นแหล่ะครับ

สภาพแวดล้อมตอนนั้นคือเชียงใหม่สวยมาก อากาศดี ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใส ไม่ได้มีฝุ่นPM2.5 กับชาวพม่าไทใหญ่อพยพเข้ามาจนล้นเมืองแบบนี้ หน้าหนาวคนในหมู่บ้านก็มานั่งผิงไฟคุยกันหน้าบ้าน

ครอบครัวผมแม้จะเป็นครอบครัวแยก แต่ก็จะมีการรวมตัวกันทำกิจกรรมร่วมกับบ้านของปู่ย่าตายายตลอด ตอนเย็นลูกหลานก็พาครอบครัวไปกินข้าวด้วยกันกับคนเฒ่าคนแก่ หน้าเทศกาลก็มารวมตัวกันไปทำบุญ อบอุ่นและมีความสุขมาก ๆ

แต่ปัจจุบัน คนเฒ่าคนแก่ก็ลาโลกไปกันหมด ครอบครัวญาติพี่น้องก็ค่อยๆห่างกันไป นานๆถึงจะเจอกันที เชียงใหม่ก็มีแต่นักท่องเที่ยว ชาวพม่าไทใหญ่เต็มเมือง มลภาวะเพียบบบบ

วันเวลาสุขสงบคงไม่กลับมาอีกแล้วครับ