ดู The Brutalist แล้วรู้สึกไม่ชอบอย่างบอกไม่ถูก
ส่วนตัวผมไม่ชอบอยู่สองประเด็น
ประเด็นแรกคือ รู้สึกว่าหนังเล่าถึงสถาปัตยกรรมแค่ในแง่ “สวยหรือไม่สวย” ซึ่งขัดกับไอเดียของ Bauhaus ที่ทอธเรียนจบมา รวมไปถึงงานอื่นๆในบูดาเปสก์
สำหรับผม Brutalism ไม่เคยเป็นเรื่องของความงามหรือความขัดแย้งระหว่าง “ความประณีต” กับ “ความหยาบกระด้าง” แต่มันคือ เรื่องของฟังก์ชัน วัสดุ และโครงสร้างที่ซื่อสัตย์ ไม่ใช่จากความสวยงามตามรสนิยมของปัจเจก
แต่หนังกลับเลือกจะนำเสนอ Brutalist Architecture แค่เป็น ฉากหลังของความขัดแย้งทางอารมณ์ และปัญหาส่วนตัวของสถาปนิก
งานของทอธมันเลยดูราวกับเป็นMonumental Architecture ที่แปลกแยกบนเนินเขา ซึ่งมันShiftจากความเป็นBauhausไปพอสมควร
ผมรู้สึกว่างานของทอธไม่ได้ทำงานกับคน แต่ทำงานกับผู้สร้าง(ตัวทอธเอง)
อีกเรื่องไม่ชอบคือ สำหรับผม สถาปัตยกรรมไม่ใช่เรื่องของ "อัจฉริยะเพียงคนเดียว"
หนังเดินตามมายาคติเดิม ๆ ของฮอลลีวูด ที่มักเล่าเรื่องว่า อาคารทุกหลังเป็นผลงานของอัจฉริยะสถาปนิกเพียงคนเดียว
ในความเป็นจริง สถาปัตยกรรมไม่เคยเป็นงานของคน ๆ เดียว แต่เป็นผลลัพธ์ของทีมที่ประกอบไปด้วย วิศวกร ผู้ออกแบบภายใน แรงงานก่อสร้าง และผู้ว่าจ้าง โดยเฉพาะงานในแนว Brutalism ที่มักเป็นโครงการขนาดใหญ่ของรัฐ หรือการออกแบบเพื่อสังคม ซึ่งต้องอาศัยความร่วมมือจากหลายฝ่าย
แต่ในหนัง ทอธถูกวางตัวให้เป็น “ศิลปินผู้ถูกกดขี่” ที่ต้องต่อสู้เพื่อสร้างงานของตัวเอง อัจฉริยะบุคคลผู้ไม่ยอมฟังความเห็นของคนรอบข้าง


รวมไปถึงฉากเศรษฐี หนมน้าตัวเอก ที่รู้สึกว่าในความเป็นภาพยนตร์ มันมีวิธีเล่าเรื่องทุนข่มขืนงานศิลปะได้มากกว่านี้ แล้วก็ฉากจบที่ต้องเอาหลานตัวเอกมาเล่าไอเดีย ผมว่ามันแปลกๆ แทนที่จะเล่าเรื่องผ่านสเปซ

กล่าวโดยสรุป โอเคแหละ มันเป็นหนังที่ดีในการเล่าถึงผู้อพยพชาวยิวในอเมริกาช่วงหลังสงคราม ผมแค่ไม่ซื้อไอเดียของทอธและDirectionหนังที่พยายามเล่าถึงอัจฉริยะบุคคลผู้โดนกดขี่เท่านั้นเอง