ถามแบบสงสัยครับ
ออกตัวก่อนเรื่องยินดีกับคนที่ประสบความสำเร็จ ผมยินดีนะไม่ดูถูกของคนที่พยายามก็เก่งที่ทำได้

แต่อดสงสัยไม่ได้กับว่าจริงๆพอเห็นเด็กๆพวกนี้เราควรมีอารมโกรธ
ด้วยไม่ใช่เหรอครับว่าโอกาสที่ดีแบบนี่ มันก็แทบจะมีโอกาสเกิดขึ้นกับคนที่ครอบครัวดี มีคุณภาพชีวิตที่ดี มีต้นทุนที่ดี
แน่นอนว่าครอบครัวที่ดีก็เป็นสิ่งสำคัญ

แต่ถ้าครอบครัวไม่อยู่ในสถานะที่ดี ร่ำรวยไม่ลำบาก
ก็เป็นไปไม่ได้เลยว่าจะได้ภาษา
เป็นไปไม่ได้เลยว่าที่จะได้ทำกิจกรรมยามว่างเป็น เต้นโควเวอร์

เป็นไปไม่ได้เลยว่า จะได้เรียนร้องเพลงตั้งแต่เด็ก
ทั้ง ลิซ่า แคนนี้ แพร สามคนนี้ก็อยู่ในครอบครัวที่ดี ได้เรียนในโรงเรียนที่ดี ได้ทำในสิ่งที่อยากทำตั้งแต่เด็ก

ถ้าประเทศเราไม่เหลือมล้ำ แล้วมีโอกาสให้ คนที่ครอบครัวไม่ต้องมีเงินมีทองมาก แต่ก็ได้ทำในสิ่งที่ชอบ ได้ลองทำแบบนั้นบ้าง
ผมว่าหลายๆคนในไทย ก็น่าจะฝ่าฟันไปได้อีกหลายคนเลย

ที่ไปอยู่จุดนั้นกัน จริงๆจากเรื่องราวพวกนี้
เราควรโกรธกันไม่ใช่เหรอครับ เห็นชัดขนาดนั้น
ผมแค่คิดว่า ถ้าเราจะชื่นชม ลิซ่า แคนนี้ แพร นิชคุณ
ผมว่าก็ไม่แปลก แต่จริงมันก็น่าจะเจ็บปวดนะที่คนอื่นๆไม่มีโอกาสแบบนั้นบ้าง

เป็นไปไม่ได้เลยว่าจะได้ทำในสิ่งที่อยากทำหลายๆอย่าง

เพิ่มเติม** ไม่ได้โกรธน้องๆ นะครับผมอาจจะพิมขาดตรงนี้
หมายถึงโกรธระบบ ที่เราไม่ได้พยายามให้ทุกคนสามารถแข่งขันกันได้เท่าเทียมครับ คุณอาจจะเปิดให้ออดิชั่นได้โดยคัดความสามารถต้องเก่ง แต่นั้นแหละครับ คนที่จะเก่งจนไป ค่ายเอาก็ต้องมีโอกาสมากกว่าคนอื่น ได้ฝึกเยอะกว่าคนอื่น มีครอบครัวการศึกษา เวลาว่างดีกว่าคนอื่น ไม่ผิดที่รวยครับ แต่คนที่ไม่รวยก็น่าจะเข้าถึงการศึกษาที่ดีได้ สั่งคมที่ดีได้ การสนับสนุนให้เก่งได้

เรื่องพวกนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นแค่ประเทศไทยหรอกครับ ความเหลื่อมล้ำมันมีอยู่ทีกที่น่ะแหละ ทีที่มีแต่ความสุขทุกคนเท่าเทียม มีพื้นฐานที่เท่ากัน ก็มีแต่Utopiaในอุดมคติเท่านั้นแหละ

สิ่งที่เราทำได้คือยอมรับ Diversity ของคนชนชั้นต่างๆ และไม่ abuse ผู้อื่นที่ต่ำกว่า ลดหลั่นช่องว่างระหว่างชนชั้นให้ใกล้มากที่สุด เพื่อลดปัญหาความเหลื่อมล้ำลง นั่นแหละที่พอจะทำได้ และเป็นสิ่งที่รัฐบาลทั่วโลกจำเป็นต้องทำ แต่ในเมื่อการabuseความเหลื่อมล้ำมันทำให้คนบางกลุ่มได้ประโยชน์ ความเหลื่อมล้ำก็ยังมีต่อไป รากลึกมาจากความอยากได้อันไม่สิ้นสุดของมนุษย์นั่นแหละ รัก โลภ โกรธ หลง มันเป็นของคู่กันกับมนุษย์

ดังนั้นในฐานะมนุษย์คนนึง ไม่ว่าจะชาติไหน ประเทศไหน เราก็ทำได้ดีที่สุดคือการลดช่องว่างความเหลื่อมล้ำพวกนี้ ไม่ใช้ประโยชน์จากมัน ทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้ดีที่สุดในการลดช่องว่างนี้ ผมไม่ได้บอกว่าให้ทุกคนมา call out / ไปเป็นนักการเมือง / ไปบริจาค บลาๆ แค่ท่านทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้อย่างเช่น ไปเลือกตั้ง ไม่เบียดเบียน ไม่หาประโยชน์จากผู้ที่ด้อยกว่า แค่นั้นช่องว่างความเหลื่อมล้ำพวกนั้นอาจจะลดลงบ้าง ไม่มากก็น้อย

ผมเข้าใจความคิดท่านนะ ดีใจด้วยที่ท่านตระหนักถึงเรื่องนี้ เพราะมันเป็นปัญหาที่ใหญ่ไม่ว่าจะประเทศไหนๆ แต่เราก็ต้องยอมรับด้วยว่าโลกนี้มันไม่ได้เท่าเทียมสำหรับทุกคน เราทำได้แค่ว่าในฐานะมนุษย์คนหนึ่งสิ่งที่พอจะทำได้เพื่อลดช่องว่างนี้คืออะไรนั่นก็ดีเท่าไรแล้วครับ แค่เกิดมาจากไหนเรายังเลือกไมไ่ด้ ดังนั้นต้นทุนทุกคนไม่เท่ากัน ความสุขความทุกข์ของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน ยอมรับ เข้าใจ แก้ใจ มีชีวิตอยู่ต่อไป ผมว่านั่นแหละมันคือชีวิต

อาจจะตอบไม่ตรงคำถามไปบ้าง ยืดยาวนอกเรื่องไปบ้าง ขออภัยฮะ

ใช่เลยท่าน

งงที่จะสื่อ คือจะให้ไปโกรธใครอ่ะ งง ตรงนี้อ่ะ
พวกนี้เค้าไม่ได้จ่ายเงินยัดแล้วจะเป็นได้นะ เค้าก็ ไป Audition ตอนมาหาคนที่ไทยไม่ใช่หรอ

ส่วนโอกาสที่ดี เกิดขึ้นกับครอบครัวที่ดี ที่พร้อม ผมว่านะ ครอบครัวที่ไม่พร้อมโอกาสเค้าก็มีเหมือนกัน

เรื่องพวกนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นแค่ประเทศไทยหรอกครับ ความเหลื่อมล้ำมันมีอยู่ทีกที่น่ะแหละ ทีที่มีแต่ความสุขทุกคนเท่าเทียม มีพื้นฐานที่เท่ากัน ก็มีแต่Utopiaในอุดมคติเท่านั้นแหละ

สิ่งที่เราทำได้คือยอมรับ Diversity ของคนชนชั้นต่างๆ และไม่ abuse ผู้อื่นที่ต่ำกว่า ลดหลั่นช่องว่างระหว่างชนชั้นให้ใกล้มากที่สุด เพื่อลดปัญหาความเหลื่อมล้ำลง นั่นแหละที่พอจะทำได้ และเป็นสิ่งที่รัฐบาลทั่วโลกจำเป็นต้องทำ แต่ในเมื่อการabuseความเหลื่อมล้ำมันทำให้คนบางกลุ่มได้ประโยชน์ ความเหลื่อมล้ำก็ยังมีต่อไป รากลึกมาจากความอยากได้อันไม่สิ้นสุดของมนุษย์นั่นแหละ รัก โลภ โกรธ หลง มันเป็นของคู่กันกับมนุษย์

ดังนั้นในฐานะมนุษย์คนนึง ไม่ว่าจะชาติไหน ประเทศไหน เราก็ทำได้ดีที่สุดคือการลดช่องว่างความเหลื่อมล้ำพวกนี้ ไม่ใช้ประโยชน์จากมัน ทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้ดีที่สุดในการลดช่องว่างนี้ ผมไม่ได้บอกว่าให้ทุกคนมา call out / ไปเป็นนักการเมือง / ไปบริจาค บลาๆ แค่ท่านทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้อย่างเช่น ไปเลือกตั้ง ไม่เบียดเบียน ไม่หาประโยชน์จากผู้ที่ด้อยกว่า แค่นั้นช่องว่างความเหลื่อมล้ำพวกนั้นอาจจะลดลงบ้าง ไม่มากก็น้อย

ผมเข้าใจความคิดท่านนะ ดีใจด้วยที่ท่านตระหนักถึงเรื่องนี้ เพราะมันเป็นปัญหาที่ใหญ่ไม่ว่าจะประเทศไหนๆ แต่เราก็ต้องยอมรับด้วยว่าโลกนี้มันไม่ได้เท่าเทียมสำหรับทุกคน เราทำได้แค่ว่าในฐานะมนุษย์คนหนึ่งสิ่งที่พอจะทำได้เพื่อลดช่องว่างนี้คืออะไรนั่นก็ดีเท่าไรแล้วครับ แค่เกิดมาจากไหนเรายังเลือกไมไ่ด้ ดังนั้นต้นทุนทุกคนไม่เท่ากัน ความสุขความทุกข์ของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน ยอมรับ เข้าใจ แก้ใจ มีชีวิตอยู่ต่อไป ผมว่านั่นแหละมันคือชีวิต

อาจจะตอบไม่ตรงคำถามไปบ้าง ยืดยาวนอกเรื่องไปบ้าง ขออภัยฮะ

ถ้าคิดแบบนั้นมันก็เป็นทุกทีแหละ ทุกการออดิชั่นเค้าก็ต้องเลือกคนที่เก่งที่สุดอยู่แล้ว

ก็ไม่แปลกถ้าคนที่เก่งๆจะผ่านการฝึกการสนับสนุนจากพ่อ แม่มาเป็นอย่างดี

เริ่มจากประกวดในไทยก่อน มีเวทีให้พิสูจน์ตัวเองเยอะแยะ

อิงฟ้า นน แก้ม ที่มาจากเวทีต่าง ก้บ้านๆ แบบคนทั่วไปนะ

ถ้าการเมืองดี ไม่มีความเลื่อมล้ำทางสังคมเยอะแบบนี้

เด็กๆหลายๆคนจะมีคุณภาพมากกว่านี้เยอะ

สำหรับผมคำว่าไม่พร้อมอย่ามีลูก พ่อแม่50% การเมืองอีก50%

ต้องแยกแยะหลายเรื่องเลยประเด็นนี้ผมว่า

1.ผิดไหมที่เกิดมามีต้นทุนสูง
ไม่เลย และพวกเค้าเลือกเกิดไม่ได้ อีกอย่างถ้าทุกคนะลือกได้ก็คงเลือกเกิดในครอบครัวต้นทุนสูง ตรงนี้พวกเค้าไม่ผิดเลย

2.ไม่มีอะไรสามารถด้อยค่าความพยายามของพวกเค้า แม้แต่เรื่องต้นทุนก็ตาม
You are zero if you dont try. มีทุนเท่าไหร่ก็ตามมันก็ไม่มีผลถ้าพวกเค้าไม่พยายามอย่างมาก มันไม่ใช่ว่าพ่อแม่รวยแล้ว yg jyp มันจะรับไปเดสักหน่อย เรื่องต้นทุนกลายเป็นเรื่องเล็กที่มองข้ามไปได้เลยเมื่อเจอด่านทดสอบที่โหดหินขนาดนี้ มีต้นทุนเท่าไหร่ก็ไม่ประสบความสำเร็จถ้าปราศจาก talent และ perseverance

3.เด็กต้นทุนสูงมีโอกาสประสบความสำเร็จมากกว่า?
แน่นอนอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงที่บ้าน ไม่ต้องทำงานพิเศษ มีคนส่งไปเรียนร้อง้พลงเต้นดีๆ ไปอยู่เกาหลีสบายๆ ความเสี่ยงน้อย ล้มมาก็มีฝูก
แต่อย่าลืมนะครับว่าเด็กฝึกพวกนี้กินอยู่ฟรีตลอด ลดช่องว่างตรงนี้ได้เยอะ ไม่จำเป็นต้องให้ครอบครัวสนับสนุน จะจนรวย ถ้าผ่านการคัดเลือกมาก็แทบจะเท่ากันแล้ว

4.ไม่มียารักษาอาการต้นทุนต่างกัน
You may accept it or defy it but you cannot deny it. โลกแห่งทุนนิยมมันก็เป็นแบบนี้ คุณเลือกที่จะยอมรับและยอมแพ้ต่อมันแล้วเลิกสนใจมันไปก็ได้ หรือคุณจะยอมรับข้อนี้และสู้ให้เกิน100%ก็ได้ แต่เราไม่สามารถปฏิเสธสิ่งเหล่านี้ได้และการตัดพ้อหรือโกรธคนอื่นก็ไม่ได้ช่วยอะไร

สรุปคืออย่าพยายามหาคำตอบหรือความยุติธรรมในโลกทุนนิมยมเลย เหมือนคุณเดินเข้าไปในป่า โดนสัตว์ทำร้ายแล้วมาโวยว่่ทำไมสัต์พวกนี้ไม่ยุติธรรมเลยเกิดมาแข็งแรงมีเขี้ยวเล็บ

ถ้าเข้าใจประเด็นเหล่านี้เราก็ไม่จำเป็นต้องโกรธเกลียดอะไรพวกเค้า

มันคืออาชีพเขาครับ เรื่องร้องเต้นจนได้เป็นศิลปิน ไม่ได้เป็นเรื่องพื้นฐานที่จำเป็นต้องให้ทุกคนเข้าถึง
คือ ถ้าเด็กบางคนไม่มีโอกาสได้เรียน อันนั้นเรียกร้องได้เลยครับ
แต่ คนที่พร้อมจนไปสานฝันสำเร็จ มันทำให้ทุกคนเป็นแบบนั้นไม่ได้ไงครับ

โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับเอกชน ค่ายเพลงเป็นคนเลือก ไม่ใช่ว่าเป็นโครงการรัฐ
ซึ่งจริงๆค่ายเพลงเขาก็คงอยากได้คนที่พร้อมนั่นแหละ ไม่ใช่ว่าจะไปทัวร์ทียายป่วยไปไม่ได้ หรือปรับตัวไม่ได้ ก็เสี่ยงเขาอีก

กับเรื่องกีฬาก็เช่นกันครับ อุปกรณ์ สนาม และผู้ฝึกสอน
ผู้ใหญ่บ้านเราเน้นลงทุนกับวัด ได้บุญมากกว่า หรอ?
อย่าว่าแต่ผู้ใหญ่เลย นักการเมืองรัฐหรือคนดังก็เป็นไม่น้อย นัดกันสร้างโบสถ์ใหญ่โต
รู้มั๊ยทำไมเป็นแบบนั้น ก็ลูกหลานเขาได้อยู่ในจุดที่เพียบพร้อมแล้ว จึงไม่เจอปัญหาจุดที่ขาด
ถ้าผู้ใหญ่บ้านเราบ้าทำบุญกับโรงเรียนและโรงพยาบาลนะ บอกเลย ศิวิไล คุณภาพคน คุณภาพสังคม

มันต้องเป็นทุกที่แหละ ถ้าคุณให้เหมือนกันหมดแล้วคนพยายามสร้างฐานะให้ตัวเองและลูกหลานตัวเองสบายเขาจะเหนื่อยทำไปทำไม ถ้าทุกอย่างเท่าเทียมเข้าถึงได้ มีสวัสดิการอยู่สบายเหมือนกันหมด ความเท่่าเทียมเอาแค่พื้นฐานความเป็นอยู่ก็พอ เหลือพื้นที่ให้คนพยายามบ้าง อย่างความฝันอะไรต่างๆพวกที่พ่อแม่บรรพบุรุษพยายามมาก่อนถือว่าเป็นแต้มต่อไป

ยินดีด้วย ท่านได้ตื่นรู้ความเป็นจริงของโลกใบนี้แล้ว

รวยกว่าย่อมดีกว่าครับ ง่ายๆแค่นั้นไม่ต้องคิดอะไรซับซ้อน

ท่านเข้าใจโลกทุนนิยมอย่างถ่องแท้แล้ว

ต้นทุนใครดีกว่าก็มีโอกาสมากกว่า ทั้งสมอง เงินทอง หน้าตา คอนเนคชั่น

ใครทุนน้อยก็ต้องดิ้นรนมากหน่อย

ความเหลื่อมล้ำ ไม่เท่ากับ ความเท่าเทียมครับ ถ้าแยก 2 คำนี้ออกก็จบแล้วครับ

โลกนี้มีเงินย่อมดีกว่าไม่มี มีเงินย่อมเข้าถึงโอกาสที่มากกว่า