หลักการนี้มาจากทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษ (Special Theory of Relativity) ของอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์
ถ้าเราเชื่อว่าไอน์สไตน์คิดถูก เหตุการณ์ต้องควรเป็นแบบในหนัง

1 แสงมีค่าคงที่เสมอ ในพื้นที่สูญญากาศ จะวิ่งด้วยความเร็วคงที่ไม่มีเปลี่ยนไป
2 ถ้าเราเคลื่อนที่ได้ไวเท่าแสง เวลาจะเดินช้าลง
3 เวลาและอวกาศ(พื้นที่)สัมพันธ์กันแยกออกจากกันไม่ได้เรียก กาลอวกาศ (Spacetime)

เมื่อใจกลางหลุมดำ หรือพื้นที่ใกล้หลุมดำมีแรงดึงดูดมาก มากพอที่แสงจะวิ่งช้าลง
ทำให้คนที่อยู่ใกล้หลุมดำนั้นมีความเร็วใกล้แสง ในมุมมองบุคคลนั้นก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ยกตัวอย่าง สมมติแสงเดินทางได้ 100m ต่อวินาที (ตัวเลขสมมติ)
ทุกที่ในจักรวาลนี้แสงเดินทางได้เร็วเท่ากันหมด เวลาและพื้นที่สัมพันธ์กัน

นาย A ไปติดอยู่บนหลุมดำแสงเดินทางได้ 6,000m ถ้าตามฟิสิกซ์ทั่วไป จะใช้เวลา 60 วินาที แต่ดันโดนแรงดึกดูดบิดกาลอวกาศไว้ทำให้ต้องใช้เวลาเดินทางมากกว่าปกติเช่น 10 ชั่วโมง

คนที่อยู่ใกล้หลุมดำ รู้แค่เวลาตัวเองเพิ่งผ่านไป 60 วินาที
แต่คนบนดาวอื่นเวลาวิ่งไป 10 ชั่วโมงแล้ว ต่างกัน 600 เท่าประมาณนี้

ด้วยจินตนาการนี้หนังก็สอดแทรกเพิ่มว่าถ้าแรงดึงดูด ดึงแสง หรือกาลอวกาศให้แทบจะหยุดวิ่งได้ ทำไมจะไม่สามารถดึงเวลาให้ย้อนกลับไปได้ด้วย เมื่อเวลาวิ่งย้อนกลับได้ เราก็ย้อนไปยังอดีตได้