สภาพสังคมที่เด็กโตมีส่วนจริงๆ อย่างเรื่องการกิน ตัวท็อปไทยไปญี่ปุ่นโดนปรับใหม่หมด แต่ปรับตอนเกินวัย
ช่วยอะไรไม่มากแล้ว เพราะเวลาขุนร่างกายมันมีแค่ก่อนถึงอายุ 20

ใช่เลยครับ เด็กผมมันติดหนักมาก กลางคืนนี่แหละ คือเวลาที่แอบพ่อแม่เล่นเลย ะอกลางคืนไม่นอน กลางวันมาโรงเรียนก็มาหลับในห้อง ตกเย็นก็ไม่ค่อยอยากซ้อม

เกมส์ไม่ใช่ปัญหาแน่นอน
ปัญหาคือ Mindset
ทึ่ผ่านมาในยุคที่เกมส์ถูกต่อว่าเป็นตัวทำให้เสียคนมาหลายปี
ยุคผมนี่เล่นเกมส์หนักๆ ได้ดีกันทุกคน มีไม่ได้ดีน้อยมากๆ

กีฬาคู่กับวินัยครับ ถ้าวินัยไม่ได้ก็ได้แค่นั้น
ยิ่งถ้ายังเป็นเด็กอยู่ผมว่าอาจจะควบคุมยากหน่อย
เวลาโตขึ้นเขาจะแยกแยะได้มากขึ้น

บางคนแค่ชอบเตะบอลเพราะสนุก ไม่ได้อยากเป็นนักกีฬาต่อยอดอะไรแบบนั้นก็มีเยอะแยะไปครับ

ปัญหา ไม่ได้อยู่ที่เกมส์เลยครับ

ต่อให้ไม่มีเกมส์ ก็มีอย่างอื่นครับ ไม่ว่า ผญ เพื่อน เหล้า ยา

ปัญหาที่ผมพบ คือ เด็กไม่มีความหวังเป้าหมายในทางสายอาชีพกีฬา
ทำให้ความตั้งใจ หรือ ความมุ่งมั่น ไม่เพียงพอดึงดูด

ให้ตัวเด็ก พัฒนาศักยภาพ หรือ จดจ่อ ในกีฬาครับ

วินัยตัวนักเตะเองนี่แหละ เล่นเกมแล้วส่งผลตอนซ้อมนึกถึงเดมเบเล่ สิ่งเร้ามันมีทุกยุค เงิน หญิง ชื่อเสียง เกมมันแค่เป็นตัวใหม่ยุคนี้

ยังดีที่เป็นแค่ครูครับ คนไหนเอาไว้ได้ก็ดูแลกันไป คนไหนไม่ได้เรื่องก็ปล่อยๆไปครับ ให้เป็นหน้าที่พ่อแม่กันต่อไป

ถ้าเกิดเป็นลูกเป็นหลานนี่ จะปล่อยจะวางก็ยากหน่อย

พูดให้ชัดและเห็นภาพรวมกว่าคือโลกออนไลน์ครับ ต่อให้ไม่เล่นเกมส์ก็ไถโซเชี่ยลซึ่งไม่ได้อะไรเลยถ้าฟีดมีแต่อะไรก็ไม่รู้อาจจะได้ความบันเทิงเล็กน้อยซึ่งมัน......ดูหนังดูซีรีย์เล่นเกมส์ดูคอนเทนต์บลาๆๆๆแม่งยังมีค่ากว่าไถฟีดไปเรื่อยๆเป็นล้านเท่าอะ

สุดท้ายอยู่ที่ตัวเองครับ เพื่อนผมสูบบุหรี่กันเกือบทุกคนแต่ผมไม่สูบ ยังไงเจ้าตัวก็เป็นคนเลือกเองได้อยู่ดี เพื่อนผมที่สูบบุหรี่มันเตะบอลแต่ผมไม่ได้เตะหรือเล่นเลยในช่วงหลัง

ผมติดเกม ก็ยังเตะบอล เล่นวอลเลย์ เล่นตะกร้อ เพราะมันสนุกกว่าเกม ยิ่งเล่นเตะบอลลูกเทนนิสกับโกล์หนูแม่งหัวเราะจนท้องแข็งหายใจแทบไม่ทันเวลาเล่นกับเพื่อน เตะวืดโชว์ไก่กากันทั้งทีม

กีฬาบางอย่างพอมันจริงจังแล้วไม่สนุก เด็กก็หายจากกีฬานั้นๆ พอเตะบอลเก่งได้คัดทีมโรงเรียน มีแต่ความกดขี่กดดันเพราะมันต้องเอาชนะขีดจำกัดของตัวเอง ฝึกซ้อมแทคติกสารพัดบรรยากาศเข้มๆดุด่าว่ากล่าวกันหนักหนา

พูดได้แค่ว่าจริงจังกับกีฬาแล้วความสนุกแบบเด็กๆมันหายเกลี้ยง

วงการฟุตบอลไทยมันไม่มีฝันให้เด็กไขว่ขว้า มันหาเลี้ยงครอบครัวยากเพราะต้องแข่งกับคนเป็นหมื่นๆเพื่องานไม่กี่ต่ำแหน่งในทีมนั้นๆ

กำแพงใหญ่สำหรับฟุตบอลไทยและกีฬาไทยคือ อาชีพกีฬา ที่ไม่แน่นอนถ้าคุณไม่ใช่คนพิเศษ

ถามหน่อยถ้าคนเป็นครูดึงชีวิตเด็กให้หันมาสู่กีฬาแล้วเขาไปไม่รอด เราจะรู้สึกยังไงที่อนาคตเขาต้องเหยีบบเข้าไปในวงการกีฬาไทย

ขออภัยที่ต้องพิมพ์โต้แย้งนะครับ

จากที่ผมเจอ แทบจะ 95% ไม่ได้เป็นแบบท่านนนะครับ คำว่าติดเกมของเด็กที่ผมเจอ คือ เบี่ยงเบนออกจากกีฬา และกา่รเรียนเลย ส่วนคนที่เล่นบ้าง แต่ยังมาซ้อมกีฬา ส่วนใหญ่ก็อดหลับอดนอนมาโรงเรียน สุขภาพร่างกายก็ไม่เต็ม 100 อยู่แล้ว

ส่วนที่บอก ครูดึงชีวิตเด็กให้หันมาสู่กีฬาแล้วเขาไปไม่รอด เราจะรู้สึกยังไงที่อนาคตเขาต้องเหยีบบเข้าไปในวงการกีฬาไทย คำถามคือ แล้วเด็กที่เข้าวงการอื่นไม่เป็นเหรอครับ ยกตัวอย่าง ครูส่งเสริมเด็กให้ไปเรียนหมอ พยาบาล วิศวะ แล้วเด็กไปไม่รอด มันก็มีเยอะแยะ แบบนี้ต้องโทษครูมั้ยครับ ที่อยากให้เด็กมีอนาคตที่ดี ผมเป็นครูสายพละ ผมก็ทำหน้าที่ของผม คือ พยายามส่งเสริมเด็กที่มีความสามารถทางกีฬาและให้เข้าไปสู่วงการกีฬาอย่างเป็นระบบ ซึ่งเด็กที่ผมจะดึงเข้ามาวงการกีฬา ไม่ใช่ว่าผมจะไปดึงใครมาก็ได้นะครับ ผมดูตามพหุปัญญาของเด็ก แล้วเด็กที่เข้ามาหาผมส่วนใหญ่ก็เกิดจากความต้องการของเด็กเป็นหลักที่อยากเป็นเด็กบอล ผมไม่ได้บังคับมา เพียงแต่พอเด็กเข้ามาแล้ว ถูกเกมดึงดูดความสนใจ ทำให้เด็กเบี่ยงเบนความสนใจออกจากสิ่งที่ควรจะเป็น

อีกอย่าง ที่บอกว่า วงการฟุตบอลไทยมันไม่มีฝันให้เด็กไขว่ขว้า ไม่จริงเลย มีทุนและโครงการดีๆ เกี่ยวกับฟุตบอลเยอะมากที่จะเข้ามาสนับสนุนตรงนี้ (เฉพาะปีที่แล้วก็ไม่ต่ำกว่า 5 ทุน) เพียงแต่ไม่มีเด็กส่งไป เพราะลำพังแค่จะหาเด็กมาเตะบอลก็ยากแล้ว และผมเชื่อว่า ถ้าผมสามารถหาเด็กส่งไปเข้าโครงการหรือได้รับทุนดีๆที่ส่งเสริมด้านฟุตบอลจริงๆ เด็กก็จะมีอนาคตที่ดีได้

สุดท้าย ที่บอกว่าจริงจังกับกีฬาแล้วความสนุกแบบเด็กๆมันหายเกลี้ยง แล้วเด็กที่เป็นเรียนสายอื่น มันสนุกเหรอครับ ถ้าจะเอาจริงเอาจังกับด้านไหน มันก็ไม่สนุกทั้งนั้น ผมเองเรียนครู ยังไม่สนุกเลย เรียนจบมาก็ต้องมาหาสอบแข่งกับคนเป็นหมื่นๆ เหมือนกัน เพราะฉะนั้น ทุกวงการที่เป็นสายอาชีพมันมีการแข่งขันและไม่สนุกทั้งนั้น เพียงแต่ตอนนี้ ผมกำลังโฟกัสว่า ประเทศเรากำลังสูญเสียเด็กที่มีความสามารถทางกีฬาให้กับสายทางอื่นเป็นจำนวนมาก และจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ในอนาคต

ดังนั้น ถ้าเราไม่สูญเสียเด็กที่มีความสามารถทางกีฬาไปในทางอื่นมากนัก ประเทศก็จะมีเด็กเก่งๆป้อนเข้าไปในวงการกีฬามากขึ้น วงการกีฬาก็มีโอกาสที่จะเฟื่องฟูมากขึ้น เมื่อวงการกีฬาเฟื่องฟูเอกชนก็อยากเข้ามาสนับสนุน ยิ่งต่อยอดให้เด็กที่เป็นนักกีฬาอาชีพมีโอกาสสร้างรายได้เพิ่มขึ้น ยกตัวอย่าง วงการ esport ที่มีเด็กเล่นเกมเยอะ ก็สามารถคัดเด็กเก่งๆ ไปเป็นนักกีฬา esport อาชีพได้ ทั้งที่ความเป็นจริงๆแล้ว รัฐบาลไม่ได้สนับสนุนด้าน esport เท่ากับด้านกีฬาด้วยซ้ำ แต่เพราะเด็กเก่งๆ สนใจเล่นเกมส์เยอะขึ้น วงการ esport เลยมีเด็กเก่งๆที่พร้อมไปเป็น esport สายอาชีพ ในทางตรงกันข้ามเลย คือ วงการฟุตบอล นับวันเด็กยิ่งลดน้อยลง โอกาสที่จะคัดเด็กเก่งๆ ก็น้อยลง ผมเลยมองว่า มันคือ ภัยเงียบ