เรื่องอาจจะยาวมาก ๆ ถือว่าพวกท่านมาอ่านนิยายแล้วกันนะครับผม

แฟนผมอายุ 23 เป็นคน ตจว
ตัวผมอายุ 35 เป็นคน กรุงเทพ

แฟนผมเป็นคนตจว มีลูกติด 1 คน เกิดจากความผิดพลาดในวัยเรียน เคยแต่งงานแล้วแล้วก็จบกับผัวเก่าแบบ 100% แล้ว ลูกฝากไว้กับบ้านแม่สามี เข้ามากรุงเทพเพราะอยากทำงานหาเงินใช้หนี้ที่ตัวเองลงทุนผิดพลาด + ที่บ้านสร้างขึ้นมา หนี้สุทธิรวม ๆ 6 แสนกว่าบาท งานของคือช่วยรุ่นพี่จัดงานอีเว้น เหมือนเป็นผู้ช่วยจัดงานอีเว้นนั้นละ แล้ว งานเสริมของนางคือรับ Job คุมหน้างาน + ว่าง ๆ ก็หาของมาขาย อารมณ์เหมือนคนขยับชิปหายละคนหนึ่งนั้นละ เพื่อหาเงินใช้หนี้นั้น รวม ๆ รายได้ต่อเดือนของนางคือประมาณ 35,000 - 40,000 คือรวมทุกอย่างหมดแล้วนะ

ผมเจอนางเพราะจัดงานอีเว้นนี่ละผมก็เตาะตามภาษาไปเรื่อย ๆ หวังทิ่มนั้นละ สุดท้ายมันก็เลยเถิดมาคบกัน พอคบกันซักะระผมก็ทราบเรื่องหนี้สินของเธอ มันกลายเป็นหนี้นอกระบบหัว K ที่จ่ายยังไงก็ไม่มีหมด เป้าหมายของนางคือหาเงินให้ได้แล้วกลับบ้านเอาลูกมาอยู่ด้วย ผมเลยบอกนางว่างั้นไม่เป็นไรเดี๋ยวเราหาทางจัดการให้แล้วมาผ่อนกับเราแล้วกัน เพราะมันเป็นหนี้ในระบบ แต่ก็อย่างว่าคนเป็นแฟนกันมันต้องมีสัญญานั้นนี่นางก็เลยเสนอ งั้นเอาบ้านที่ ตจว มาค้ำให้แล้วกัน ตอนนั้นผมงงเลยสรุปมึงมีนั้นนี่ขนาดนี้เลยหลอ จนคุยรายละเอียดลึก ๆ คือ บ้านนางเคยเป็นคนมาตังมาก ๆ แต่ด้วยพิษนี่พิษนี้ทำให้บ้านนางล้มตอนนี้ก็เลยทำได้แต่ขายที่ ถ้าขายที่ได้ก็มีเงินใช้หนี้ทั้งหมดของนางแล้วครอบครัวก็จะฟื้น (ที่ที่ขายคือหลัก 10ล้าน ) ผมก็จัดการกับธนาคารนั้นนี่ให้ มีเงินที่ได้จากธนาคาร + เงินเก็บผมเองก็จัดการให้นางได้ทั้งหมด ให้เหลือผ่อนเดือนละ 10000 กว่าบาท 4 ปี ผมบอกนางตลอดว่า หนี้เราไม่ค่อยซีเรียสนะมีก็จ่าย แต่หนี้กับธนาคารต้องจ่ายให้ตรงนะ


ทุกครั้งที่เงินเดือนนางออกนางจะเอามาให้ผมดูแล้วนางจะ Happy มาก ๆ นางจะเอามาโชว์ผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตลอดบอกเดือนนี้ได้เท่านี้นะ พี่เอาไปเท่านี้นะ ถ้าเดือนไหนเราทำงานได้เยอะ ๆ เราจะให้เยอะกว่านี้นะ เรื่องหนี้นางเป็นคนที่ซีเรียสมาก ๆ นางใช้หนี้ตรงมาก ๆ ๆ นัดวันนั้นคือวันนั้นได้ ตั่งแต่คบกันไม่เคยจ่ายไม่ตรงเลย แต่ปัญหาคือ นางจะต้องทำงานหนักมาก ๆ ผมบอกกับนางว่า ไม่ต้องซีเรียสกับชีวิตมากขนาดนั้นก็ได้ ผ่อนสบาย ๆ บ้าง นางก็จะสวนผมเสมอว่าอยากใช้หนี้ให้มันหมด ๆ หนี้เยอะ เครียด .. นั้นนี่

ผมกับแฟนคบกันมาได้ซักระยะแล้ว ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเลย พอที่บ้าน ตจว นางรู้เรื่องว่า นางมาใช้ชีวิตใน กทม อยู่กับผม ที่บ้านนางก็เสนอว่าถ้าจะอยู่ด้วยกันนั้นนี่ควรผูกข้อไม้ข้อมือให้ถูกต้องนะ นางก็มาบอกกับผม ผมก็ถามนางว่าเอายังไง คำตอบของนางคือไม่ต้องหลอก แบบนี้พวกเราก็มีึความสุขกันดีนิ แล้วมันยังไม่ถึงเวลา เรายังไม่รู้จักกันดีพอ ขนาดพ่อของลูกนางนางคิดว่ารู้จักกันดีพอยังอยู่ด้วยกันไม่ได้เลย ขอเวลาให้นางหาเงินอีกหน่อยนะ ไม่นานหลอก พอหนี้เริ่มเหลือน้อยหรือหมดค่อยว่ากันนะ

ด้วยความที่ตัวผม แม่ตาย พ่อไปมีเมียน้อย ชีวิตผมก็คืออยู่คนเดียว ญาติพี่น้องก็มีแต่ห่าง ๆ จะนับว่าไม่มีเลยก็ได้ ทำให้แฟนผมเธอชอบบอกกับผมว่าอยากเป็นครอบครัวให้ผมสร้างครอบครัวผม ซึ่งทุกครั้งที่เธอพูดผมก็จะ อ๋อ อืม ... ไปแบบ อือ ก็ไม่ได้คิดอะไร ด้วยความที่ผ่านมาผมก็เคยใช้ชีวิตอยู่กินกับผู้หญิงมาบ้าง แต่ก็ไม่เคยแต่งงานหรือสร้างครอบครัวอะไรก็ใครจริงจัง แล้วช่วงแรก ๆ ที่คบกันนางอารมณ์มันเหมือนเพื่อนเยกันมากกว่า แบบนางก็ไม่คิดจะจริงจัง ผมก็ไม่คิดแต่ด้วยความที่ทุกอย่างมันลงตัวอะไรต่อมิอะไรมันก็เลยเปลี่ยนไป เป็นการอยากจะสร้างครอบครัวด้วยกันซะงั้น ซึ่งตรงนี้ผมก็มีเวลามานั่งคิดในส่วนตัวผมก็ไม่ได้ติดอะไร เพราะผมก็อายุเท่านี้แล้ว จะมีครอบครัวก็ได้ หรือ จะอยู่กันแบบนี้ก็ได้ แต่ในทาง ตจว เขาเหมือนจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับการทำแบบนี้เท่าไหร่

จนพักหลักผมรู้สึกว่าเหนื่อยกับงานที่ทำในปัจจุบันมาก ๆ มันเหมือนถูกสูบเวลาชีวิตไปเยอะมากๆ ตอนนั้นผมก็พูดกับนางไปว่าลาออกไปทำสวน ใช้ชีวิตสบาย ๆ ตจว กันไหม นางบอกคิดอะมันง่าย เรื่องจริงไม่ง่ายหลอก ผมก็ถามมันจะยากขนาดไหนกัน นางก็ด่าเลย บอกถ้ามันง่าย เขาจะเข้ามา กทม กันทำไมเยอะ ๆ ( ตรงนี้ผมว่านางพูดถูกในมุมมองของนาง เพราะ นางก็ผ่านจุดนั้นมาก่อน )

________________________________________________________________

เขาช่วงที่ผมอยากปรึกษากับเพื่อน ๆ ใน SS เลย

คือฝนช่วงที่คบกันผมได้มีโอกาศกลับไปบ้านนางที่ตจว ที่ผมช๊อคเรียกได้ว่าชีอคชิปหายเลยคือ บ้านนางมีที่เยอะมาก ๆ แล้ว มีธุรกิจของที่บ้านด้วย แต่ที่บ้านนางไม่ช่วยเรื่องหนี้เพราะนางเคยให้เขาช่วยแล้ว 1 รอบก่อนหน้านั้นหนี้ 3 แสน จนรอบนี้เหมือนนางหน้าใหญ่อยากจัดการด้วยตัวเอง ที่บ้านนางบอกตลอดว่ากลับมาบ้านนะ แต่นางก็บอกต้องทำงานหาเงินใช้หนี้ก่อน นางก็บอกกับที่บ้านตรง ๆ ว่าผมช่วยปิดหนี้ให้ตอนนี้คือใช้หนี้กับผมอยู่ทำให้ ที่บ้านนางบอกถ้าอะไรกันขนาดนี้ก็ผูกข้อไม้ข้อมือกันไปเลย แบบวรรคบนที่ผมบอกไป พอผมเห็นอะไรต่อมิอะไรที่บ้านนางตอนนั้นผมก็คิดว่าเอาละกูรู้ละบั่นปลายกูจะมาอยู่นี่ละ

คือผมวางแผนว่าปีใหม่จะไปนั่งคุยกับที่บ้านนางแนวประมาณว่า ถ้าผมกลับมาอยู่ที่นี่มีอะไรให้ผมทำไหม ผมจะหาเงินหาอะไรทำได้ยังไง เพราะที่บ้านนางมีธุรกิจเกี่ยวกับไม้อะไรแนวนี้ละ แล้วมันไม่มีผู้ชายรับช่วงต่อเลย ตรงนี้ผมยังไม่ได้บอกแฟนว่าจะไปคุยกับเขาจริง ๆ จัง ๆ แบบนี้

แต่ปัญหาคือพอผมก็ลองหยอดถามๆ นางบอกว่ายังไม่อยากกลับ ตอนนี้ ที่เป็นแบบตอนนี้ก็ OK แล้ว ( นางกลัวถ้ากลับไปที่บ้านจะจับแต่งงานกันเลย นางยังไม่อยาก ) ส่วนตัวผมคือเบื่อชีวิต กทม เต็มที่แล้ว นางก็ถามถ้าจะกลับไปจะไปทำอะไร เหมือนกับว่า นาง Happy กับ ชีวิตใน กทม เพราะเหมือนมันมีเสื้อผ้าให้ซื้อมีของให้กิน ไม่ ตจว แบบที่นางอยู่ แล้วนางก็สามารถทำงานหาเงินซื้อของที่อยากได้มีเงินใช้นั้นนี่ เรื่องหนี้ที่เคยมีผมก็จัดการจัดระเบียบทางกการเงินจนนางไม่ลำบากแล้ว นางบอกว่าจะขยันให้มากกว่านี้จะหาอะไรทำอีกให้หนี้หมดไว ๆ ส่วนลูกนาง ผมก็ถามแล้วอยากเอาลูกมาอยู่ด้วยไหม นางก็ตอบว่า ลูกจะเข้าอนุบาลแล้วกลับไปก็คงไม่ได้เลี้ยงแบบเดิมแล้ว งั้นทำงานหาเงินส่งให้ลูกดีกว่า คือตรงนี้มันก็ดีในมุมมองของลูกหนี้ ผมก็น่าจะดีเพราะเงินก็ได้ไวขึ้น แต่มันกลายเป็นสุขภาพนางจะแย่ แล้ว เวลาในความสัมพันธ์มันก็จะหายไป ตรงนี้ผมปรับความคิดผมได้ไม่ยาก ผมก็แค่คิดว่าเดี๋ยวอนาคตก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้วอะไรแบบนี้

แล้วมีวันหนึ่งผมเหนื่อยกับงานมาก ๆ แบบรู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว นางก็เลยมาคุยกับผมว่างั้นขอทำงานอีกปีแล้วค่อยคิดกันนะว่าจะเอายังไง ตอนนี้ไม่อยากคิด

ที้นี้ผมเลยอยากถามเพื่อน SS ว่าสิ่งที่ผมคิดจะทำมันดีไหม ถูกต้องไหม

คือผมอยากจะบอกนางเลยว่า ผมอยากสร้างครอบครัวกับนางจริง ๆ นะ เพราะผมไม่เคยพูดแบบจริงๆจังๆเลย มีแต่นางพูดเล่นแบบขำ ๆ เพื่อให้รู้ว่าผมจริงจังนะ ถึง นางจะยังไม่อยากแต่งงานหรืออะไรตอนนี้ก็ไม่เป็นไร แต่ผมอยากแสดงว่า ถ้าถึงวันที่นางอยากผมก็พร้อม

เพราะงั้นเธอทำงานของเธอในแบบที่เธออยากได้เลย หาเงินได้เต็มที่เลยนะ ให้นางโฟกัสกับเรื่องหาเงินได้เต็มที่ ผมไม่เป็นอะไรสบายมาก ๆ เพราะอนาคตยังไงเราก็จะได้อยู่ด้วยกันแน่นอน

คือด้วยอายุผมที่ 35 แล้วส่วนตัวผมมองว่ามันก็อายุมากแล้ว เวลาทำเรื่องพวกนี้ก็อยากชัดเจนเลยว่าอ๋อฉันมองแบบนี้นะ

แต่กับอีกคนที่อายุ 23 แล้วผิดหวังกับการสร้างครอบครัวมาแล้ว 1 ครั้ง ผมมองว่ามันเป็นการกดดันเขาเกินไปรึเปล่า เพราะ ชีวิต ตอนนี้ ถ้า อยู่ กทม. กันต่อ ทุกอย่างก็ดี แต่ติดตรงที่ผมไม่ Happy กับงานที่ทำแล้วแต่ก็อดทนจัดการกับความรู้สึกตัวเองไป

หรือเพื่อน ๆ ใน SS คิดว่าผมควรพูดยังไง ให้ นางรู้สึกว่า ยังไง ผมก็พร้อมจะอยู่ด้วย แน่นอน ผมจริงจังในความสัมพันธ์ ของเรานะ คือในมุมมองผมถ้านางบอกอยากกลับบ้านแล้ว ผมก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องหนี้สินเท่าไหร่ก็แค่หาช่วย ๆ กันเท่านั้นเอง

ในมุมเธอ มันมีอะไรมากกว่านั้นที่ทำให้ไม่อยากกลับไปอยู่บ้านนอกจากหนี้หรือป่าว เช่นครอบครัวงี้อยู่กรุงเทพสบายใจกว่า

ผมว่าให้เวลาเธอทำงานใช้หนี้ก่อนดีกว่าคิดอีกแง่ที่ยังไม่อยากสร้างครอบครัวเพราะกลัวเป็นภาระหรือป่าว ผมว่าดีนะถ้าเธอคิดแบบนี้

อาจจะสร้างความมั่นใจให้เธอก่อนแบบว่าไปหมั้นไว้หรือจดทะเบียนไว้ก่อนงี้ แฟนท่านคือดีเลยนะถ้าเทียบกับผม

ผมที่เจอตอนนี้คือก่อนหน้านี้แฟนผมติดสล้อตแล้วเอาของไปจำไปกู้มาเล่น ผมไปตามไถ่ของกดเงินออกมาใช้เงินกู้แทนแล้วให้เขาผ่อนกับผมแทนซึ่งก็ให้บ้างไม่ให้บ้างพอทวงก็ทะเลาะ เครียดทุกเดือน แต่เวลาติดเงินเพื่อนหรือยืมเพื่อนมากลับรีบใช้แต่กับผมเขาบอกก็เป็นแฟนกันมันจะเป็นอะไร มีก็ให้แหละ

แฟนยังอยู่ในวัยที่มีบุตรได้ เขาก็อยากสร้างครอบครัว ส่วนคุณถ้าคิดว่าทุนทรัพย์พร้อม ก็ลาออกมาทำอย่างอื่น แต่ก็อย่าเป็นภาระแฟนแทน แต่แนะนำว่า งานช่วงนี้ หายาก ด้วยอายุด้วย ทนๆไปก่อน อีกสัก 10 ปี ค่อยตัดสินใจ

บ้านแฟน เขาพร้อมอ้าแขนรับแหละ เหลือแค่แฟน พร้อมจะกลับไปตั้งต้นใหม่ตอนไหน เหมือนเขาจะชอบชีวิตชีวา เมืองกรุงมากกว่า

ถ้างานท่านไม่ไหวจริง หางานอื่นที่มันเบาลงมาดูก็ได้

ส่วนความไว้ใจกัน อยู่ที่ตัวบุคคลแล้วล่ะ คนเคยพลาด เขาก็จะปรับความคิดเขามาแล้ว แต่อย่ามีอะไรไปกระตุ้นจุดที่เขาเกลียดแบบผู้ชายคนเก่ามา

แฟนมีความสุขกับงานที่ กทม นะครับ ยืน/แก้ปัญหาได้ด้วยตัวเอง เหมือนพยายามพิสูจน์ตัวเองด้วยนะครับ ทางบ้านเคยช่วยมาแล้วรอบนึงถ้ากลับไปอีกจะเหมือนว่าเขาทำไรไม่สำเร็จหรือป่าว
หรืองานของทางบ้านเขามันมีไรทำให้เขาไม่โอเค ไม่อยากไปทำในตอนนี้หรือป่าว /อนาคตไม่แน่

อีกอย่างเขา 23 ยังอยากทำงาน และใช้ชีวิตในเมืองหรือป่าวครับ

ยังไงก็คุยกันเยอะ ๆ ครับ ให้รู้ว่าต่างคนคิดอะไรมองแบบไหน ถ้าเจอจุดที่ลงตัวทั้งคู่ค่อยลุยครับ


ว่าแต่ท่านจะไปทำงานทำอาชีพอะไรครับ มีแผนชัดเจนหรือยังครับ ถ้าท่านไม่ชัด แฟนก็อาจไม่อยากกลับไปนะครับ
อาชีพเกษตรกร มันไม่ง่ายเลยครับ

ดูทรงแล้วแฟนท่านกำลังแฮปปี้​กับชีวิตในกทม.มากเลยแหละ​ รวมถึงการมีท่านอยู่ด้วย​ คงไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตแบบต่างจังหวัดอีก​ แถมเขาอายุยังน้อยมากด้วย งานที่ทำก็สายอีเวนท์​ ถ้ากลับบ้านคงไม่ได้มีงานสายเดียวกันให้ทำสักเท่าไหร่​ ผมเดาว่าอย่างน้อยๆต้องมีสัก5ปีขึ้นไปแหละ​เธอถึงจะเริ่มอิ่มตัวกับงานและชีวิตในกทม.​

สิ่งที่ท่านคิดมันไม่มีผิดถูกหรอกครับ​ ท่านอยู่ใช้ชีวิตในกทม.มาจนไม่ไหวแล้ว​ ก็ไม่แปลกที่จะอยากไปอยู่ในที่ๆมันสงบไม่เครียดกว่านี้​ การที่ท่านพยามหาทางออกด้วยการคุยกับแฟนตรงๆน่ะดีที่สุดแล้ว แต่อย่างที่ผมบอกแฟนท่านอายุยังน้อยมาก​ เทียบคือประมาณ​วัยรุ่นอยู่เลย​

ถ้าจากมุมมอง​ผม​ คิดว่าถ้าท่านสามารถ​หาช่องทางเปลี่ยนงานเองที่มันเครียดน้อยกว่านี้​น่าจะง่ายกว่าไปขอให้เธอกลับบ้านน่ะครับ​ อาจได้เงินน้อยลงแต่อาจสุขภาพ​จิตดีขึ้นมีเวลามากขึ้นไรงี้

แบบนี้อันตรายมาก เพราะความต้องการไม่เหมือนกัน
ควรจะคุยให้เข้าใจตรงกันแต่แรก คุณอยากอยู่ ตจว แฟนอยากอยู่ กทม แค่นี้ก็ยากแล้ว

ถ้าข้ามจุดนี้ไม่ได้ ก็ไม่ต้องคิดถึงเรื่องแต่งงานเลยครับ

เท่าที่อ่านมาอยากจะแนะนำแค่เรื่องเดียวคือ พยายามแสดงความเป็นผู้นำให้มากกว่านี้ครับ ไม่งั้นนานไปแฟนจะไม่ฟังท่านเลย

deep talk กันไปเลย