แต่เวลาโมโหจากที่ทำงาน ผมสังเกตว่าแม่ไม่มาพาลเรื่องงานกับผมที่เป็นลูกสักครั้ง
แต่มักจะมีเรื่องกับลูกง่ายกว่าปกติ ผิดเล็กน้อยที่เคยมองข้ามในเวลาปกติคือโดนด่าแน่นอนเก็บทุกเม็ด
หรือถ้าตอนนั้นไม่ได้ผิดอะไรเลย ทำตัวดี ก็จะพยายามขุดหาเรื่องที่เคยผิดหาเหตุผล มาหาเรื่องมาสร้างสถานการณ์ให้เกิดการด่าในตอนนั้นให้ได้

หงุดหงิดเรื่องนึง แต่กลับมาหาเรื่องอีกเรื่องนึงแทน

อันนี้เรียกว่าเป็นคนแยกแยะเรื่องส่วนตัว กับ เรื่องงานได้หรือเปล่า

เป็นปรกติฮะ เหมือนเราหงุดหงิด เช่นอาหารมาช้ามาก
มาก็มาทีละอย่าง

มื้อนั้นแน่นอน ไม่อร่อยแถมบริการก็ไม่ดี

พอไม่อิ่ม ไม่อร่อยก็เห็นไรก็ไม่โอเค จะบ่นจะด่าไปเรื่อย

มนุษย์ก็แบบนี้ละครับ หาที่ระบาย เราก็เข้าหูซ้ายทะลุแม่มทุกรู

ไม่เถียงเดวก็จบ

การแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับงานใช้ในกรณีที่คนที่มีปัญหากันต้องทำงานร่วมกันนะครับ

ส่วนกรณีที่ท่านเจอคือใช้อารมณ์ล้วนๆ หงุดหงิดแล้วพาลใส่ หาที่ลงแต่ลงไม่ถูกที่ ตอนเด็กๆ ผมก็ยอมนะ พอโตแล้วผมสวน จากนั้นก็ไม่มีอีก

เขาก็จะอ้างสั่งสอนลูก และเราผิดจริง

แต่ผมรู้เจตนากับจังหวะ หงุดหงิดจากที่ทำงานเป็นแบบนี้ทุกที หาเหตุผลมาด่าเรา
ตอนอื่นไปไม่เห็นเป็นแบบนี้

เครียดจากการทำงานครับ ปัญหาของคนสมัยนี้

ปกติ ของ คนทั้งโลก ที่ไม่สามารถเก็บอารมณ์ทุกอย่างได่ทั้งหมด มันต้องหาที่ระบายออกมา แต่แค่การระบายออกมันแล้วแต่คน บางคนขอแค่ให้ได้ระบายซักหน่อยก็จบ แต่บางคนอาจจะต้องระบายเยอะหน่อย

คุณเคยต้มน้ำไหม ถ้าปิดตายไม่ให้ความร้อนระบายออกจะเกิดอะไรขึ้น ?

คนก็ไม่ต่างกัน สัจธรรมของชีวิต รัก โลภ โกรธ หลง มีหมด

จากประสบการณ์ส่วนตัวที่เป็นคนแบบนั้น

บางทีไม่รู้ตัวครับ ผมว่าเค้าคิดแบบนั้นได้เพราะเค้ามองภาพรวมจากบรรยากาศกับที่ทำงาน

กับคนรอบข้างที่ อยู่ข้างนอกเค้าน่าจะเป็นคน เมเนจได้ระดับนึง

แต่ท่านคือคนใกล้ตัวเค้า เป็น Safezone ที่สุดของเค้าในชีวิต ปัญหามันเลยเป็นแบบนั้น

เค้ามองข้ามความรู้สึกของท่านไปครับ มันเลยทำให้เค้าทำอะไรแบบนั้นแล้วไม่รู้สึกผิด

หรือรู้สึกว่าที่เค้าทำแบบนั้นกับท่านไม่ใช่เรื่องของการจัดการไม่ได้ ความแย่คือผมว่าน่าจะมาจาก

ความคาดหวังของเค้าในตัวจขกทในฐานะของคนในครอบครับที่มันทำให้เค้าหงุดหงิด