ตอนเรียนอยู่ต่างประเทศ จำวันจ่ายค่าเทอมผิด อีก 1 วันจะครบกำหนด ถ้าไม่จ่ายมีสิทธ์วีซ่าขาด สมัยนั้นจะให้โอนมาจากไทยนานกว่าเงินจะเข้า ขาดอยู่ 2พันกว่าดอลล์ เงิน part time ก็ยังไม่ออก ต้องเอาของไปขายบวกยืมเงินเพื่อน ไม่มีจะกินอยู่เดือนกว่า เช้ากินนมกับขนมปังถูกๆในsupermarket เที่ยงไม่ได้กินอะไร ตอนเย็นเก็บท้องไปกินข้าวร้านที่ทำ part time บางทีก็ได้ข้าวกล่องเหลือๆจากออร์เดอร์ที่ลูกค้าไม่มาเอากลับมากินที่บ้าน

ตอนนีเลย ออกจากงานอายุ 40+ กำลังปั้นบริษัทตัวเอง กำลังเรียน ป.โท มีบ้านกับรถต้องผ่อน ต้องใช้เงิน ต้องใช้ความอดทน ผ่านไปให้ได้

เงินสดเหลือไม่ถึงพัน+ติดหนี้บัตรเต็มวงเงิน 3 ใบ แต่ก็ผ่านมาได้แล้ว

ทิ้งอาชีพดีเจ ลาออกตอนเงินเดือนสูงสุดในชีวิต ไปประกวดรายการตลกรายการนึง เข้าบ้านไปแต่โดนโหวตออกไวไปไหน่อย งานในวงการบันเทิงไม่มี งานเก่ากลับไปทำไม่ได้แล้ว อยู่แบบคนว่างงานเป็นปี เงินไม่มี ไร้ค่ามากๆ งวดรถยังไม่มีจะส่งเลย

2ปีที่แล้วตกงาน เลยไปขับแกรปรายได้หลักร้อยต่อวัน
ส่วนปีนี้ซื้อเบนซ์ขับแล้วครับ

เรื่องจิงปะเนี่ยท่าน

ยินดีด้วยครับ ของผมนี้รอวันลูกศรหักขึ้น ไม่รู้อีกนานเท่าไหร่

คิดว่า ณ ตอนนี้ละกันจุดต่ำสุดในชีวิต อายุ 30 กว่าๆ แทนที่จะเป็นเวลาของการสร้างตัว แต่ต้องมารับผิดชอบภาระ หน้าที่ งาน และหนี้ ของครอบครัว ที่ตัวเองไม่ได้ก่อ และธุรกิจที่ไม่ได้อยากทำ

ปัญหาที่สะสมมาสุดท้ายเป็นอย่างที่คิดไว้ เมื่อ 2-3 ปีก่อน

เงินในระบบ จ่ายเริ่มมีปัญหามาสักพัก คงไปต่อไม่ได้ในระบบ

เงินในธุรกิจที่หามาได้ เอาไปจ่ายไปตัดดอกนอกระบบหมด

เงินหมุนเวียนแทบจะไม่มี ดึงหน้า ดึงหลัง ตอนนี้พยายามให้ธุรกิจที่ทำอยู่เดินไปได้ เพื่อที่จะให้มีเงินหมุนไป หมุนได้ ถ้าพ้นสัก มีนา ปีหน้าอาจจะดีขึ้น (มั้ง)

เหนื่อย เครียด ท้อ ทุกวัน

ลูกค้าแกรปทิปหนักเหรอครับ

ขับรถด้วยเงิน ติดตัว 40บาท ไปหาลูกค้าเพื่อขาบสินค้า เดิมพันว่าขายได้ มีเงินพอเติมน้ำมันกลับ ขายไม่ได้จะเหลือเงินแค่พอซื้อน้ำแข็ง กินกับน้ำเปล่าในรถ กับแฟน 2 คน และใช่ครับลูกค้าปฏิเสธ ขับรถกลับจาก สระบุรีไปหลักสี่ แบบภาวนาตลอดทางว่าน้ำมันอย่าเพิ่งหมดตอนนี้ แล้ววนลูปแบบนี้อยู่ 2 ปี ทรมานกว่าเราลำบากคือ เห็นคนที่รัก ลำบากไปกับเรา

อุ้มแมวห้าตัวไม่มีรถหาที่พักรายวันที่เลี้ยงแมวได้บ้านโดนยึดเพราะว่าสื่อสารกันผิดคนที่มารับเลยมาผิดวันโคตรจะเหนี่อย

เห็นของหลายท่านแล้วของผมดูเบาไปเลย

สั้นๆก็ติดอยู่ 650k ไม่ใช่พนันนะ

แต่มีครอบครัวกับเพื่อนๆซัพ ให้กำลังใจ ด่านิดหน่อย หวังว่าจะผ่านไปได้

ตอนปี 1 ได้เข้าเรียนในมหาลัยอันดับ 1 ของประเทศ มีแต่เสียงชื่นชมทั้งจากญาติและเพื่อน

ปี 3 เทอม 2 โดนรีไทร์เนื่องจากเกรดเฉลี่ย 5 เทอมติด(มั้ง)ไม่เกิน 1.75

จำได้เลย ช่วงรีไทร์ใหม่ๆ ต้องออกจากหอในทันทีเพราะไม่มีสภาพนิสิตแล้ว จะอยู่ต่อไม่ได้

ช่วง Gap 1 เดือนที่รอเงินรายเดือนจากพ่อแม่เพื่อไปอยู่หอใหม่ เนื่องจากตอนนั้นไม่กล้าบอกพวกท่านว่าโดนรีไทร์ ไม่กล้าขอเงินเค้าทันทีกลัวเค้าถาม ต้องตระเวนไปนอนตามที่ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นหอเพื่อนหรือบ้านญาติก็อยู่ได้ไม่กี่วันเพระกลัวเค้าถามว่าทำไมไม่นอนหอตัวเอง บางวันก็ต้องไปนอนหน้าบ้านชาวบ้าน เช้ามาก็โดนเค้าไล่เหมือนหมูเหมือนหมา บางวันก็ไปนอนใน รพ. เพราะคิดว่ามีคนอยู่ตลอดไม่อันตราย นอนหน้า7-11 ก็เคย ตอนนั้นก็นั่งคิดอนาคตตัวเองอีกว่าจะเอายังไงดีกับชีวิต เพื่อนๆเรียนจบกันหมดแล้วแต่เราพึ่งโดนรีไทร์

เหตุการณ์นี้ผ่านมา 15 ปีได้แล้ว ทุกวันนี้เรียกได้ว่ารายได้อยู่สบายไม่ต้องดิ้นรนอะไรแล้ว แต่บอกเลยว่าประสบการณ์ 1 เดือนนั้นนี่เลวร้ายที่สุดในชีวิตแล้ว จำจนวันตาย

เอาแบบว่าหมดตัว เริ่มต้นจาก 0 ใหม่เลยดีกว่า เพื่อน ลูกหนี้หายเหลือ 1 คน เหลือแค่ครอบครัว

ดูแล้วไม่เท่าคนอื่น
ผมตกต่ำสุดตอนมหาลัยเรียนไม่จบ 4 ปี เรียนไม่รู้เรื่องเลย มองตัวเองแล้วไม่เห็นอนาคตเลย ไม่มีใคร
จุดเปลี่ยนคือได้ฝึกงาน บริษัทเล็กๆ ไปแบบคนโง่ๆนำเสนอตัวเองว่าทำอะไรไม่ได้เลย แต่เขาสอนจนทำเป็นต่อยอดมาจนถึงทุกวันนี้ที่ทำเป็นหมด แต่ตอนนี้เบื่องานละอยากหาอะไรใหม่ๆทำ 555