หมายถึงคนในสังคม ในที่ทำงาน ทั่วๆไป ประมาณว่า เขาก็หวังดีกับเรา มองเราเป็นพี่น้อง มิตรสหายปกติ ไม่ได้พูดจาไม่ดีกับเราด้วยนะ แต่คือ มีปัญหาว่าไม่ถูกจริต ในเนื้อหาและวิธีการคุย พอคุยด้วยเราไม่รู้จะคุยอะไรด้วยได้เท่าไร ไม่ขำในเรื่องเดียวกัน ช้อตฟิว เราโดยไม่ตั้งใจ ง่ายๆคืออยู่ด้วยแล้วไม่สนุกอะครับ แต่เขาก็ไม่ได้เป็นคนเลวอะไรนะ

เฉยๆครับ ไม่มีปัญหาอะไร คุยปกติได้ แค่อาจจะไม่สนิทก็แค่นั้น

ต่างคนต่างอยู่ไปก่อนครับ เผื่ออนาคตอาจต้องพึ่งพาอาศัยกัน หรือจู่ๆอาจไปสนิทกันตอนหลังก็ได้นะ

นึกถึงสมัยมหาลัย มีเพื่อนอยู่คนนึงที่ผมแทบจะรู้จักเป็นคนท้ายๆในคณะ แทบไม่อยากคุยกัน แต่พอได้รู้จักกันจริงๆ กลายเป็น 1 ในคนที่ผมสนิทที่สุดในคณะเลย พอได้คุยกันจริงๆ กลายเป็นว่า ที่ไม่ได้รู้จักกันตอนแรกๆ เพราะต่างคนต่างรู้สึกไม่ถูกจริตต่อกัน
ตอนนี้มีครอบครัวไปละ

ค่อยไปสร้างศัตรูกับคนที่เราเกลียดดีกว่า หรือถ้าตอนหลังเขามาทำอะไรให้เราเกลียด ไปเกลียดตอนนั้นก็ยังไม่สาย

ถ้าอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ผมมองว่าคุณไม่ได้ผิดเลยที่จะ “ห่าง ๆ” หรือรักษาระยะห่างแบบพอดี เพราะคนเรามีสิทธิเลือกคนที่เราอยากสนิทด้วยหรือรู้สึกสบายใจที่จะอยู่ใกล้ และการที่คุณไม่ได้สนิทสนมกับเขา ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่ให้เกียรติหรือมองว่าเขาไม่ดี มันแค่เป็นเรื่องของความรู้สึกและจริตที่ไม่ตรงกันเท่านั้นเองครับ

ในที่ทำงานหรือในสังคมทั่วไป เราไม่จำเป็นต้องเข้ากับทุกคนได้ 100% อยู่แล้ว สิ่งสำคัญคือการรักษามารยาท ความเป็นมืออาชีพ และไม่ทำให้เขารู้สึกว่าคุณหลีกเลี่ยงเขาแบบโจ่งแจ้งจนเกิดความเสียใจ คุณอาจเลือกที่จะ
พูดคุยในเรื่องที่เป็นกลางหรือเกี่ยวกับงานที่หลีกเลี่ยงความอึดอัด
ใช้เวลากับเขาในระดับที่เหมาะสม เช่น แค่ในงานหรือกิจกรรมที่จำเป็น
ไม่ต้องพยายาม “ฝืน” ให้ตัวเองสนิทกับเขาเกินกว่าที่คุณรู้สึก

แต่ถ้าเขาหวังดีกับคุณและมองว่าคุณเป็นมิตรสหาย
คุณก็อาจลองปรับมุมมองเล็กน้อย เช่น
มองว่า “ไม่ต้องสนุกหรือถูกจริตก็เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีต่อกันได้”
แสดงออกถึงความขอบคุณในความหวังดีของเขา เช่น การพูดคุยสั้น ๆ หรือทักทายเล็กน้อย

การรักษาระยะห่างแบบพอดี ไม่ได้หมายถึงการตัดเขาออกจากชีวิต แค่คุณเลือกที่จะอยู่ในแบบที่ตัวเองสบายใจที่สุด โดยยังให้เกียรติในฐานะเพื่อนร่วมสังคม หรือเพื่อนร่วมงาน

ถ้าให้เปรียบ มันเหมือนเราอยู่ในวงดนตรีรวมหลาย ๆ คน
บางคนอาจจะเล่นกีตาร์ในจังหวะที่เราไม่อิน แต่เรายังเล่นไปด้วยกันได้
เพราะทุกคนไม่ได้ต้องมาอิมโพรไวส์ในจังหวะเดียวกันทั้งหมดครับ

ผมเป็นคนประเภทที่ท่านว่านะ เขาจะไม่อยากคุยกับผมเองละ พี่เขาไม่ชอบผมเลยละแต่ยังไม่พูดต่อหน้านะ จะไม่มีการโทรหา ติดต่ออะไรกันเลย แต่ผมก็รู้นะว่าพฤติกรรมส่วนตัวผมทำให้เขาเป็นแบบนั้น ทั้งๆที่ไม่มีปัญหากับคนอื่น เขาไม่อยากคุยกับเรา คนที่ผมว่าพี่เขาเป็นคนทำงานเก่งที่สุด าเข้าได้กับทุกคนยกเว้นผม ซึ่งก็เป็นพฤติกรรมผมนี้ละครับ คือไม่เคยทะเลาะกัน ไม่เคยต่อว่ากัน แต่ไม่ชอบผม

แต่ผมไม่เกลียดเขานะ กลับมองเขาโครตดีด้วย ที่เป็นผู้นำที่ดีแก่น้องๆ แบบอย่างน้องๆ แต่เพราะพฤติกรรมผมเองละ ที่ทำให้เขาไม่อยากจะคบกับผม ถ้าวันข้างหน้าจะต้องทะเลาะกันเอาเป็นว่า ไม่มีใครอยู่ข้างผมอะ ไม่ได้เล่นระบบพรรคพวกนะ ถ้าถามว่าคุยกันไหม ก็นานๆทีคุยกันครับ ยังไม่เคยด่าผมด้วยนะ หรือทะเลาะกัน หรือส่งคำพูดแซะด้วยนะ ต้องขอบคุณพี่เขาละที่ประครองไม่ให้ห้องทำงานเสีย

ถ้าท่านไม่อยากคุยกับเขา ตึงๆกับเขา อย่างช้าระยะเวลาปีเศษๆเขาก็ต้องรู้ครับ คนเราให้โลกส่วนตัวสูงแค่ไหน ถ้าทำงานร่วมกัน ผมไม่เคยเห็นคนโลกส่วนตัวสูงที่ทำงานเป็นทีมเก่ง จะไม่พูดคุยเฮฮากันบ้างเลย ถ้างานส่วนตัวยังเห็นนะ ยกเว้นหลังเลิกงานก็ว่าไปอย่าง ที่จะไม่พูดกับใครเลย

ด้วยจริตมันจะทำให้ห่างกันเองครับ

เจอผู้หญิงคนนึง สวย แต่คุยกันไม่ถูกจริตจริงๆ แต่ก็คุยได้อยู่ เพราะเขาสวย

แค่ไม่เข้าหาครับ ถ้าเค้าจะเข้าหาก่อนก็แล้วแต่

ไม่มีธุระก็ไม่คุยครับ

ถ้าจำเป็นต้องคุยด้วยหน้าที่ ก็ตีหน้าได้นะครับ

แค่ไม่ถูกจริต ท่านก็แค่ไม่ต้องต่อเสริมบทสนทนาหรือสถานการณ์ที่ต้องคุยกันเยอะๆก็ได้แล้ว ต่างคนต่างอยุ่มีไรก็คุยกันได้ พอไม่ได้สานต่อกันก็แยกกันออกไปเองแหล่ะ