คนละอย่างเดียวกันครับ สติมันคืออีกเวลนึงของสมาธิ

สมถะสมาธิ ทำให้เกิดความสงบ

วิปัสสนาสมาธิ ทำให้เกิดปัญญา

ซึ่งวิปัสสนาสมาธิ ต้องมีการพิจารณาธรรมด้วย

และการจะพิจารณาธรรม ต้องมีจิตที่ตั้งมั่น และไม่ฟุ้งซ่าน

สติ คือเครื่องมือที่ช่วยให้ไม่ฟุ้งซ่าน ครับ

ผมก็เคยเล่าในนี้ ตอนนั้นอกหัก กำลังร้องไห้เลย แล้วมาหักดิบนั่งสมาธิตอนน้ำตาไหล สุดท้ายเข้าถึงไหนไม่รู้ แบบสงบ มีความสุข ไม่อยากออกสมาธิ ความคิดความรู้สึกเรื่องอกหักไม่มีเลย

จากที่ผมคิดและที่ฟังมา ถ้าไปเจออะไรที่สะกิดต่อมทุกข์เราชัดๆ แล้วมาปฏิบัติ มันจะเห็นค่อนข้างง่าย

สติ คือ การรู้ตัว การระลึกรู้
ตระหนักรู้ ในปัจจุบันขณะ ว่ากำลังทำอะไร
จะเป็นการสังเกตุจิต ว่าขณะนี้รับรู้อะไรอยู่ ระหว่าง รูป นาม
รูป(ธรรม) ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใช้อายตนะใดอยู่ สลับไปมา
นาม(ธรรม) อารมณ์ ชอบ ไม่ชอบ เฉยๆ / ความจำ+ความหมาย / ความคิด
โดยทั้งหมดอาศัย ใจ หรือ จิต เป็นผู้รู้
..
สมาธิ คือ ความตั้งมั่นแห่งจิต
อาศัยการรับรู้จิต ให้อยู่ในอารมณ์อันเดียวต่อเนื่อง
แต่ก็จะสังเกตุว่าบังคับมันให้นิ่งไม่ได้
เพราะจิตเป็นธรรม ที่ดิ้นไว
จึงต้องอาศัยการฝึกรู้ลมหายใจ เป็นรากฐานในการดึงจิตกลับมาที่ลม
เรียกว่าเสาเขื่อนเสาหลัก
เป็นการฝึก อานาปานสติ
อาศัยลม คือความว่าง ในการอยู่
จะพบ การเกิด และการดับ ของจิตแต่ละดวง
แว้ปๆๆ
..
ส่วนเรื่อง ฌาน 1-4 รูปสัญญา
เป็นลำดับขั้นของสมาธิ
๑.ปฐมฌาน อกุศลดับ (ไม่คิดร้ายใดๆ) เกิดวิตกวิจาร
๒.ทุติยฌาน วิตก วิจารดับ เกิดปิติ
๓.ตติตฌาน ปิติสุขดับ
๔.จัตตุถฌาน ลมหายใจดับ
ระดับ 5-9 อรูปสัญญา
เรื่องฌานก็ไม่รู้เหมือนกันครับ
แค่เอาระดับแรก ก็ฝึกกันได้แล้ว
..
ทุกวันนี้ผมฝึก อานาปานสติ ระลึกรู้ลม+พยายามนั่งสมาธิ
ก่อนนอน ตื่นนอน + กลางวันอีกสั้นๆ รอบละนาทีก็เก่งแล้วครับ
ถ้าทำได้นานมากขึ้นเรื่อยๆก็ยิ่งดี
..
อาศัยการดูจิต ในชีวิตประจำวัน นั่ง ยืน เดิน นอน
รู้ให้ทันการรับรู้ การมอง การฟัง การสัมผัส ความคิดต่างๆ
รู้ให้ทันอารมณ์ ความโกรธ แล้วฝึกดับให้ไว
ยิ่งฝึกนาน ก็สงบอยู่ในใจครับ
หวังว่าฝึกเรื่อยๆ ตอนแก่ ความไวของสมาธิจะตามทันความไวของจิต
ตั่งมั่นได้นานขึ้นเรื่อยๆครับ
:))

ผมได้ยินเรื่องนี้มาจากผู้หญิงคนนึง

อย่างน้อยก็มีจุดตรงกันแหละครับ ผมคิดว่า คนที่อกหัก ใจมันไม่คิดอะไรอย่างอื่นเลย จดจ่ออยู่แต่ ความเสียใจ มันเลยเหมือนทำให้มีจิตเพ่งหรือมีสมาธิแบบไม่รู้ตัว พอเข้าสมาธิได้นานๆ กลายเป็น เข้าถึงณานได้เฉย แต่ก็เข้าได้แค่ ครั้งเดียวแหละครับ ของพวกนี้จะเข้าได้บ่อยๆ ต้องฝึก แต่อันนี้ มันเข้าได้บังเอิญให้ทำอีก ก็จะยากหน่อยไม่มีไรกระตุ้น

ผมขอแชร์ความบังเอิญของผมเหมือนกัน ตอนที่ศึกษาจะเคยได้ยินอาจารย์มักจะพูดเกี่ยวกับวิปัสนาว่าจิตกับกายแยกจากกัน เราควบคุมได้แค่กาย จิตคุมไม่ได้ แล้วบังเอิญจริงๆผมไม่เคยเข้าใจประโยคนี้เลย ว่ามันเป็นยังไง

จนกระทั่งถึงวันที่ผมไปนั่งดูดปุ๊นกับเพื่อนแล้วโอเวอร์โดสแล้ววูบไปเป็นแสงสีขาว จนผมเห็นตัวเองนั่งชักอยู่และได้ยินเสียงเพื่อนเรียกตลอดเวลาให้ตื่น ตอนนั้นตกใจมากๆ กลายเป็นแยกออกมาเป็นคนดูกายตัวเองเหมือนเป็นบุคคลที่ 3 เห็นร่างกายตัวเองชักและตอนนั้นกลัวมากนึกว่าตาย เพราะไม่เคยเห็นมันแยกชัดขนาดนี้เลย ท่องชินบัญชร วนไปเรื่อยๆจนตื่นมาที่ร่างตัวเองอีกทีจำได้หมดว่าเกิดอะไรขึ้น ใครพูดอะไร อาจจะไม่เกี่ยวกับธรรมมะก็ได้นะ แค่ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลย

พอมาหาข้อมูลฝรั่งเคยทำรีเสิชว่า wavelength ของสมองเวลาทำสมาธิกับเมาปุ๊นมันจะคล้ายกัน 555

อันนี้คนละส่วนกับสมาธิครับ เป็นเรื่องของ กายละเอียดกับกายหยาบ เหตุการณืแบบนี้สามารถเกิดขึ้นได้ในหลายเหตุการณ์ครับ มันเกิดจากภาวะกายหยาบ ที่ หลับหรือดับไปแล้ว แต่ กายละเอียดยังตื่นอยู่

ผมยกตัวอย่าง อาการผีอำ จะคล้ายๆกันครับ คือตัวเราหลับ แต่มีเหตุการณืบางอย่างปลุกให้เราตื่น แต่ดันตื่นแค่กายละเอียด กายหยาบมันถูกชัดดาวอยู่ไม่ได้ตื่นมาด้วย ทำให้อยู่สภาวะนี้ พวกนี้ เราคุมไรไม่ได้มากครับเต็มที่ก็รับรู้ได้แค่บริเวณรอบๆ ที่ร่างกายอยู่

สติกับสมาธิมันแยกกันครับ เราจะเริ่มจากการฝึกสติก่อน เมื่อมีสติมากขึ้น นานขึ้นมันจะเกิดสมาธิตามมา

การฝึกสติเริ่มต้นแบบง่ายคือฝึกสติให้อยู่กับฐานกาย เช่น ลมหายใจ คำภาวนาหรือส่วนอื่นๆของร่างกาย แต่ส่วนมากจะฝึกกับลมหายใจเพราะมันสังเกตุได้ง่าย เมื่อฝึกรับรู้ฐานกายจนนิ่งแล้ว เราจะได้ตัวสมาธิมา

รายละเอียดการฝึกก็ต้องเพิ่งผู้รู้อย่างพระสายปฏิบัติหลายๆองค์ ลองดูในยูทูบเลยครับ เราถูกจริตกับคำสอนองค์ไหนก็เรียนรู้แบบนั้นให้เต็มที่ ถ้าไปปฏิบัติกับม่านได้ยิ่งดี เราจะได้ถูกสอบอาการด้วยว่ามี่เรารู้สึกนั้นได้สติ สมาธิจริงหรือแค่เราคิด มโนไปเอง

สาธุในบุญนะครับ

ตอบครับ
1. สติกับสมาธิไม่เหมือนกัน เราต้องฝึกสมาธิก่อนจากการนั่งสมาธิ เมื่อฝึกจนจิตเริ่มมีสมาธิ(จิตตั้งมั่น) สติจะตามมา ในระหว่างวันเราจะเริ่มรู้เนื้อรู้ตัวมากขึ้น เรียกว่ามีสติ แล้วหากอยากมีสติมากขึ้น เราก็ต้องฝึกการทำ สติปัฏฐาน 4

2. ความสงบได้มาจากการทำสมาธิที่เรียกว่า สมถะสมาธิ ให้จิตใจจดจ่ออยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง วิธีที่นิยมคือการทำอานาปนสติ ให้จิตใจจดจ่ออยู่กับลมหายใจ

3. ถ้าถามผมแก่นของการเข้าณานคือความสงบเพ่งอยู่กับอารมณ์อันหนึ่งอีนเดียว แต่ถามว่าใช่สาระของพุทธหรือไม่ ตอยได้เลยว่าไม่ใช่ เพราะพุทธ หัวใจคือการปล่อยวาง การที่เราสนใจอยู่กับอารมณ์ที่เพ่งนั้นก็เท่ากับไปยึดมันอยู่ ไม่พ้นการเวียนเกิดเวียนตาย พุทธจริงๆ การทำวิปัสสนาสมาธิ ใช้แค่ขนิกะสมาธิก็สามารถทำได้แล้ว

4. ศึกษาจากพุทธวจนก่อน หลักคำมาจากพระไตรปิฏกโดยตรง เบื้องต้นท่านจะไม่หลงทาง แล้วหาทางต่อยอดเอา หาครูบาอาจารย์ที่บรรลุอรหันต์มาค่อยชี้แนะ ในยูทูปแนะนำพระอาจารย์ปราโมทย์(เบื้องต้น&ระดับกลาง) กับหลวงตาณรงค์ศักดิ์ (ขั้นแอดวานซ์)

สาธุในธรรมครับ

ขอบคุณครับ

ที่พิมพ์มาดูเข้าใจง่าย ต้องลองทำตาม

ส่วนตัวของผมจะติดตรง ช่วงแรกๆที่อยากรู้เรื่องพุทธจริงๆ

ผมไปฟังท่านพุทธทาส ผมรู้สึกประทับใจ ในการอธิบายเรื่องต่างๆ

ให้เป็นเหตุ เป็นผล ในชาตินี้ คือตีความเลยว่า (1ความคิด เกิด ตั้งอยู่ ดับ)=(1ชาติ)

แค่เรื่อง นิพานชิมลอง ผมก็พอใจมากๆแล้ว แล้วมั่นใจด้วยว่านี่พุทธแท้ พุทธอื่นๆคงถูกบิดเบือน

เลยหยุดค้นหา พุทธอื่นๆเลย

จนกระทั้งกระแสพุทธกลับมาดังช่วงนี้

ผมเลยได้กลับมาค้นหาอีกรอบ ตั้งแต่เรื่องพุทธโดนบิดเบือนไหม ก็น่าจะไม่โดน

เพราะสังคายนาแต่ละทีก็มีพระอรหันต์ หลายองค์ ในการทำ

มีเรื่องบินได้ จริงๆ มีเรื่องอภินิหารจริงๆ

มันทำให้ได้รู้ว่าทีตอนแรกเข้าใจว่าพุทธแท้ มันก็เรียกอย่างนั้นไม่ได้

ตอนแรกก็สับสน ที่ต้องยอมรับเรื่องอภินิหาร ถึงจะไม่ใช่สาระสำคัญ

แต่มันก็ทำให้ผมกลับมาสนใจได้ไม่น้อยเลย