ไม่ต้องเอามาตรฐานตัวเองไปวัดคนอื่น

Logic โคตรพัง

ใช้คำว่าบอบบางหรือแข็งแกร่งไม่ได้หรอก มันไม่ใช่เรื่องทางกาย

สิ่งที่เค้าทำ เป็นผลมาจากที่สิ่งเค้าเจอ หล่อหลอมเค้ามาทั้งชีวิต เรื่องหัวหน้าเป็นแค่ trigger นึง

เอาจริงป่ะหลายๆเรื่องใน ss

ความเห็นเเต่ละคน ไม่น่าใช้ชีวิตร่วมกับใครได้เลย

ถ้าบอกว่า คนเราทนเจ็บปวดได้ไม่เท่ากัน
คำถามคือ แล้วเวลาทำงาน ต้องทำยังไง
ต้องพูดจาประคบประหงมทุกคนเลยไหม
ถ้าลูกน้องทำผิด เราจะพูดหรือตักเตือนได้แค่ไหน ?
เพราะจากแชท ผมว่าที่ทำงานอื่นหนักกว่านี้อีก

ผมเคยทำงานร่วมกันคนซึมเศร้า
วันดีคืนดีก็หายไปเฉย ทิ้งงานตัวเอง คนอื่นต้องมาทำ
ดีหน่อยก็บอกล่วงหน้าวันนึง ละอีกวันต้องหาคนมาทำแทน
พูดอะไรไม่ได้เลย เดวจะกระทบจิตใจ
แล้วคนอื่นเค้าไม่ต้องทำการทำงานกันมั้ง

ชีวิตของเรา มันมีทั้งหนักทั้งเบา มันมีทางเลือกหมดครับ ถ้าไม่ถึงคราวตายจริงๆ เช่น ต้องทนทำงาน ออกไม่ได้เลยเพราะไม่มีปัญญาหางานอื่น และไม่มีเงินเก็บเลย

ตอนเราอยู่ในมหาลัย ไม่รู้หรอกครับว่าสายงานตัวเองจะเจออะไร และจะเจอคนแบบไหน และก็มั่นใจว่ามันไม่ใช่ความผิดของหัวหน้า 100% หรอกครับ มันมีอะไรมากกว่านั้นเยอะแหละที่เราไม่รู้ แต่จะยังไงต่อ มีการแก้ไขให้ไม่มีได้มั้ย คำตอบคือไม่ทีทาง

การที่หัวหน้าพูดจาหมาไม่แดกขนาดไหน แล้วเราต้องทน ก็ไม่ใช่คำตอบอยู่ดี

คนที่เป็นแผล โดนกดที่แผล มันก็จะเจ็บกว่าปกติครับ
พอโดนย้ำๆ หนักๆ มันก็ทนไม่ไหว

จากที่ผมอ่านข้อความไลน์ หัวหน้างานดูทรงงอแง้และอวดเบ่งเกินไปครับ
จี้ให้ออกให้ย้าย ดูไม่มีภาวะการเป็นหัวหน้าเลย

จริงๆ ควรคุยด้วยหลักเหตุผลมากกว่า อธิบาย 1 2 3 4
ทรงแบบนี้ไม่ควรเป็นนะหัวหน้างานหรือคุ้มใครได้

รอบนี้ตั้งมู้จำไมแบบบ้งๆ ไปหน่อยนะครับ

ทำไมชอบเอาเลนส์มุมมองตัวเองมาครอบคนอื่นจัง

ถ้าให้ไปต่อย แลกหมัดกับ นักมวย อย่างไมไทสัน คนละหมัด ถ้าทนเท่าเค้าไม่ได้ คือบอบบางไปไหม

เหมือนกัน ชีวิต แต่ละคนเจออะไรมาไม่เท่ากัน มันทนได้ไม่เท่ากัน จิตใจ สมอง เหตุผล เจอมา มันทน ไม่เท่ากัน

ผมเจอมาทุกรูปแบบ ทนมาทุกรูปแบบ ยังไม่เคย มองเรื่องคนอื่นว่า เล็กน้อยหรือบอบบางเลย

ยิ่งเจอมาเยอะอ่ะ ยิ่งเข้าใจ คนอื่นที่เจอ เลย

ไอพวกไม่เคยเจออะไร พวกหลงตัวเอง ชอบ บอกว่าคนอื่น ทำไมบอบบางจัง

ถ้ามองแค่ข้อความแชทที่แคปมาแล้วตัดสินเลย คุณก็ต้องมองว่าอ่อนแออยู่แล้วแต่ถ้าคุณมองว่ามันคือชีวิตของคนๆนึงที่ ตั้งใจเรียน เรียนจนจบมามีงานที่ประสบความสำเร็จระดับนึง ทำไมเขาถึงตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง มันมีอะไรมากกว่านั้นมั้ย ถ้าคุณคิดได้แบบนี้คุณคงไม่ตั้งคำถามโง่ๆแบบนี้มาหรอก

เท่าที่ผมลองไปตามอ่านมา ปัญหาเกิดจากผู้ตายไม่บันทึกข้อมูลแพ้ยาของคนไข้ แถมไม่มีการบอกหรือถามคนอื่นด้วย

เป็นเรื่องความเป็นความตายของคนไข้เลยนะ ผมเข้าใจสาเหตุความตึงของหัวหน้าละ แต่ทีนี้คู่กรณีสองคนนี้ดันมีความสุดโต่งกันอยู่พอดี

ฝั่งหัวหน้าใช้คำพูดน่าอึดอัดเกินไปและประจานในไลน์กลุ่มด้วย

ส่วนฝั่งเภสัชกรก็เป็นโรคซึมเศร้า มีความอ่อนไหวเป็นพิเศษ

ผมว่ามันมีเรื่องอื่นก่อนหน้านี้แน่นอน เรื่องนี้เป็น trigger ล่าสุดก่อนเกิดเรื่องเท่านั้น

แต่อย่างไรก็ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

คุณแข็งแกร่งมากครับ

มีผู้ชายคนนึงนั่งเรือหนีตายจากประเทศแม่ตามปู่ตัวเองมายังดินแดนที่ไม่รู้จัก ฝ่าลมฝน ล่องทะเลเป็นเดือนๆ ชีวิตไม่รู้จุดหมายจะไปลงจุดไหน

จนมาถึงสมุทรสาคร ทำงานเป็นลูกจ้างตามตลาด ใช้แรงงานเข้าสู้ กว่าตั้งเนื้อตั้งตัวได้ก็แก่แล้ว

มีลูกสองคน ก็เฝ้าเลี้ยงอย่างดีเท่าที่ทำได้ ส่งเล่าเรียน ขนาดลูกเรียนไม่เก่ง ยังยอมเอาทรัพย์สมบัติมาขายเปิดร้านค้าให้ลูกเฝ้า เลี้ยงมา 40 ปี

จนวันนึงลูกต้องตายลงจากโรคประจำตัว แกร้องไห้ให้เมียเห็นครั้งเดียวคือเห็นลูกที่ รพ หลังจากนั้นงานศพเผา แม่กับลูกสาวร้องไห้แทบตาย หลังจากเผาแกกลับบ้านไปก่อนลูกเมีย แก ฆตต สุดท้ายต้องจัดอีกงานต่อ

คุณจะบอกว่าคุณเจอปัญหาที่หนักกว่าผู้ชายคนนี้หรือครอบครัวนี้หรอ? ถ้าคุณไม่เคยผ่านสถานการณ์นี้ คุณก็บอบบางเช่นกัน

ผมถึงได้บอกว่าเราอย่าไปตัดสินใจเลย แต่ละคนมันรับความเจ็บปวดได้ต่างกัน

เราไม่ใช่เขา เราก็พูดได้ง่ายๆ นิครับ

ข้อมูลมีแค่นี้ตัดสินได้แล้วเหรอวะว่าบอบบางหรือไม่บอบบาง

เก่งกันจริ๊งๆแต่ละคน