ถ้าตามช้อยส์ ผมคงประมาณ 2.5

ซึมๆ ครับ
คิดถึงอาเหล่าม่า (แม่ของอาม่าอีกที)
พ่อผมบ้านแตก อากง เจ้าชู้ อาม่า เลยเป็นซึมเศร้า (แล้วก็เป็น ลิวคีเมีย ตาย ก่อนผมเกิด)
พ่อเลยอยู่บ้านเหล่าม่า เหล่ากง ตั้งแต่เกิด
แกเลยรัก และ เอ็นดูผมมาก (เพราะ สงสารพ่อผมด้วย)
นี่ยังเสียดายที่แกเสียก่อน จะเห็นเหลน เรียนจบ ประสบความสำเร็จ (แกตายตอนผมอยู่ ม.3 แต่ตอนนั้นแกก็ 93 ปีแล้วนะ)

ไม่อ่ะ เฉยๆ หนังก็๋ไม่ได้เน้นร้อง คนที่ร้องน่าจะเพราะหนังมันไปกระแทกความรู้สึกที่ลืมไปแล้วกลับมาล่ะมั้ง

ไม่คิดจะดูเลย หนังเศร้า ม่าตาย ร้องไห้ เดาทางตัวเองออกเลยไม่รู้ให้เศร้าดีกว่า

ยังไม่ได้ดูอ่ะ เลยตอบไม่ได้ ละผมเป็นคนมีอคติกับหนังไทยด้วย ไม่ดูทั้งหนังและละครไทยเลยเป็น 10 ปีได้ละ

อินแต่ไม่ร้อง
ผมบ้านคนจีน ญาติที่มีก็ character ตามหนังเลย จะเทศกาล จะความเชื่ออะไร relate ได้หมด

ัยังไม่มีโอกาสได้ดู คิดว่าไม่น่ารอด

แค่MVไททศมิตร กับ มนัสวีร์ ยังร้องเป็นหมา

ไม่ไหวครับผมดูแล้วอิน อาม่าผมเสีย3ปีที่แล้ว เดือนนี้เลย

จำได้ว่าภาพท้ายๆคือแกเจาะคอพูดไม่ได้ แต่แกพยายามจะบอกไรผมสักอย่างแต่แกบอกไม่ได้
แกน้ำตาไหล ผมรู้อารมณ์นั้นเลยเหมือนแกจะไม่ไหวแล้ว

เช้าวันถัดมาแกก็หมดลมหายใจบนเตียงนอนแก

ผมอาศัยอยู่บ้านอาม่าตั้งแต่เด็ก พอดูหนังเรื่องนี้ก็มีอาการบ้างแต่อาม่าผมไม่ได้อยู่คนเดียยวแบบในเรื่องนี้นะ มีป้าผมที่ดูแลช่วยอยู่จากในเรื่องก็ประมาณลูกสาวอาม่าอะที่ต้องคอยดูแลคอยเหนื่อยพาไปโรงบาล แต่ป้าผมเหนื่อยกว่าในเรื่องคือต้องดูแลแทบ24ชม. บางทีแทบไม่ได้นอน

ทุกครั้งที่กลับบ้านอาม่าจะเป็นห่วงผมมาก กลัวผมกินข้าวไม่อิ่มจะต้องหาไรมาให้กินตลอด

ถ้าไม่มีอาม่าผม ผมไม่รู้จะเป็นยังไงแล้วตอนนี้ ยังคิดถึงแกอยู่เรื่อยๆ

ช่วงแรกๆ ยังแค่ซึมๆ
แต่พอ ถึงตอนท้าย

นำ้ตาแตก

นักแสดงเล่นเก่งทุกคน บทดีด้วย

คำถามเวลา คนแก่ๆถาม ว่า "กินอะไรมายัง" น่าจะเคยเจอกันหลายๆคน

ผมไหลนะ ความสัมพันธ์ในครอบครัวผมไม่ได้ตรงกับในหนังสักเท่าไรหรอก อีกทั้งผมก็ไม่ค่อยได้ใกล้ชิดสักเท่าไร แต่สิ่งที่โดนใจผมจริงๆคือการที่ผมได้คิดถึงความรักที่ท่านมีให้ต่อผม ซึ่งตอนที่ท่านมีชีวิตอยู่ผมยังไม่เข้าใจชีวิตขนาดนี้และออกจะรำคาญท่านด้วยซ้ำ ซึ่งเวลาเหล่านั้นมันไม่สามารถย้อนกลับมาได้ครับ

กด 2

ผมเสียย่าตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ เสียปู่ไปตั้งแต่เด็ก ตากับยายเสียไปไล่เลี่ยกันในเวลา 6 เดือนช่วงปีที่ผ่านมา

และผมก็นึกภาพตัวเองไว้แล้ว ว่าจะอุทิศเวลาถ้าพ่อแม่ตัวเองป่วยติดเตียง

ถ้าพูดถึงองค์ประกอบในหนัง ผมยังคงเซ็งที่สุดท้ายตัวเอก มันยังคงมีความคิดเรื่องสมบัติอยู่ในหัวจนเกือบจบเรื่อง

ถ้าช่วงกลางไปจนท้ายเรื่อง ตัวเอกมันสลัดเรื่องสมบัติแล้วไปเน้นเรื่องความรักในช่วงชีวิตสุดท้ายอาม่า คงจะดึงอารมณ์ได้มากกว่านี้

เรื่องราวครอบครัวคนจีน ทั้งผมและแฟน แฟนบอกว่าครอบครัวท่บ้านยิ่งกว่านี้อีก ของผมยังเบาๆเลย เลยอินกับเรื่องนี้อยู่

ฉากท้ายๆเลยครับ ที่ติดกระดุมให้ม่าในบ้านพักคนชรา

อุส่าห์เกร็งทั้งเรื่องไม่ร้องกลัวเมียล้อ เจอซีนใกล้จบที่บิวกิ้นนั่งรถเอากระดูกม่าไปส่ง เรียบร้อย เลงแม่งอย่างบิ๊ว

เจอฉากใกล้จบ อาม่าพาไปโรงเรียนตอนเด็ก ...ถึงกับสะอื้นอ่ะ

ยิ่งเจอเฉลยว่าอาม่าฝากเงินให้มาตลอดตั้งแต่ตอนนั้น ..ไม่ไหวละครับ