อุ้มไปไหนครับน่ะ 555

อุ้ม ไปส่งหมอนี่แหละ 55555++

ตะก่อนผมก็เคยเบื่อ เคยบ่นมาก แต่พอวันนึงที่เห็นแม่แก่ขึ้นมาก ไม่รู้จะอยู่กับเราได้อีกกี่ปี อยู่ๆภาพตอนเด็กที่แม่ยังสาวพาเราไปเที่ยวไปเรียนแว่บขึ้นมา ผมเลิกบ่นแกเลย

อะไรที่เป็นความสุขหรือเขาทำจนชิน เช่น ใช้ทิชชู่แทนผ้าขี้ริ้ว ก็ปล่อยเขาทำไป มองข้ามๆไป อันไหนขี้ลืมก็พาไปหาหมอ ซื้ออาหารเสริมสมองให้กิน

สักวันนึงเราก็อาจเป็นแบบนั้นกับลูก หลังๆเลยไม่บ่นอะไรแม่เลย

* ผมก็เจอครับ แล้วมั่นใจว่าทุกบ้านที่มีคนสูงอายุก็แบบนี้แหละ ช่วงแรกๆ ผมก็จะแบบท่านคือซีเรียส แต่หลังๆ ผมเริ่มยอมรับและปลง ทำใจให้ชินครับ


ปรับความคิดของเราเลย อะไรเล็กๆ น้อยๆ ปล่อยผ่าน ไม่งั้นเก็บมาคิดในหัวทุกอย่างผมก็ไม่ไหว เรื่องงานก็เยอะละ เรื่องที่บ้านก็ทำเท่าที่เราทำได้ แกอยากทำอย่างนี้ เราไม่อยากให้ทำ ก็ตามเก็บเอา คิดซะว่าเป็นกิจกรรมนึงของเราอะครับ


ให้บอกกับรุ่นนี้คงเกินกำลังที่เราจะกำชับแล้ว บอกไปวันนี้ พรุ่งนี้ก็ลืมละครับ กับเราคนวัยทำงานมันยังมีแผน มีวิธีการ มีกระบวนการ 1 2 3 4 อันไหนก่อน อันไหนหลัง กับคนที่อยู่แต่บ้าน เขาไม่มีกระบวนการอะไรพวกนี้แล้วครับ


อย่างที่บ้านก็จะมีพ่อผมแกอยู่บ้าน บางทีผมก็บอกให้ทำนั่นทำนี่ แกบอกเดี๋ยวไว้ว่างๆ จะทำให้ แต่นึกสภาพคนอยู่บ้านเฉยๆ แต่บอกเดี๋ยวไว้ว่างๆ ผมก็เลย อืมม งั้นคงไม่ต้องทำอะไร ก็ปล่อยไป


ผมคิดไว้เสมอครับ "จบที่เรา เบาที่สุด"


ขอเสริมอีกนิด บางอย่างผมก็มองข้อดีไปตรงที่ว่าแกไม่ได้ติดเหล้า ติดยา เสื้อผ้าทำงานอะไรเราแกก็รีดให้ ก็เลยไม่อยากอะไรมากครับ เจอบางบ้านคนแก่ติดเหล้า ติดยา ติดการพนัน ผมมองว่าแบบนั้นหนักกว่าที่ผมประสบพบเจออยู่เยอะมากเลย

ปัจจุบัน พ่อแม่ผมเดินทางใกลหมดแล้ว ในความรู้สึกก็โล่งใจ แต่ได้ความเหงามาแทน เดินผ่านรุปในบ้านก็คิดถึง พอนึกย้อนกลับไปช่วงที่ผมบ่นแก แล้วผมจะร้องให้ ได้แต่เสียใจ วันนึงเมื่อไม่มีอยู่แล้วเราจะคิดได้เอง