ธรรมดาหรือเปียกครับ?

ผม32 ยังไล่ตามอยู่นะ แค่ยอมรับความเป็นจริงได้มากขึ้น
ถ้าสุดท้ายไม่ได้เป็นอย่างที่ฝันก็ไม่เป็นไร

A single dream is powerful than a thousand realities.

สั้นๆเลย คือ30 หลังจากนั้นคือฌลกแห่งความจริง

30 แล้วไม่เคยหยุดฝัน เก็บเล็กผสมน้อยไปเรื่อยๆครับ

30 ครับ

อายุเท่านี้มันอยู่ที่จุดงานเริ่มเข้าที่ หรือเริ่มงานได้หลายปีแล้ว
จะเปลี่ยนอะไรแต่ละอย่างมันไม่ใช่แค่ลาออก มันมีปัจจัยอีกเยอะ

คือความฝันไม่ได้ลดเลือนหายไป แต่แค่เราทดแทนไปในรูปแบบอื่น
เช่น อยากเป็นนักบิน เราก็เก็บเงินไปเที่ยว ได้บิน ได้เดินทางบ่อยๆ แทน

ส่วนใหญ่ที่เห็นไม่ได้อยู่ที่อายุ แต่อยู่ที่การมีครอบครัว
ยิ่งถ้ามีลูกเมื่อไหร่สัดส่วนระหว่างความฝันกับชีวิตจริงจะเปลี่ยนไป
เริ่มมองความจริง ความเป็นไปได้ ยอมทำอะไรที่ไม่ชอบมั่งก็ได้ไปจนถึงเลิกทำก็ได้ถ้ามันจะทำให้เลี้ยงดูครอบครัวได้ดีกว่า

เลิกฝันตั้งแต่ ม.5 ยุคIMF

จากที่เคยอยากเป็นสถาปนิก สร้างบ้านสวย ๆ หรือเป็นนักโบราณคดี ขุดค้นโบราณวัตถุ มาตั้งแต่เด็ก ก็เลือกอาชีพที่ยังไงก็ไม่ตกงาน(ในยุคนั้น)อย่างเภสัชกรแทน เลือกงานมั่นคงมาก่อนความฝันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

จะว่าไป ผมนี่ก็เรียลลิสติกตั้งแต่ยังหัวเกรียนเลยนะเนี่ย

หลังเรียนจบก็ไม่ฝันอะไรแล้วครับ เอาตัวให้รอดต่อจากนี้พอ

ประมาณ 30 ครับ เหมือนชีวิตผ่านอะไรมาเยอะ
ให้เวลาพิสูจน์ตัวเองซักพักใหญ่ๆ ละ
แต่กราฟชีวิตก็ยังไม่เคยพีคเลย มีแต่ค่อยๆ ลง
ก็เลยวางความฝันลง ขอแค่มีเงินซื้อข้าวกิน
เอาตัวรอดและมีความสุขเล็กร้อยไปวันๆ ก็พอใจละ

35

29-39 เมื่อรู้ว่าคงเป็นไปได้ยาก

แต่อยู่ดีๆ 36 โดนเอาความฝันที่เคยเปรย
เอามาทำให้ แถมมัดมือชกอีกตั้งหาก โคตรเซ็ง

ของผมถ้าเลขเป๊ะๆ อายุ 33 ...


ตอนนั้นคือ ต้องเลือกความฝัน กับ ความจริง

พบว่า ความจริง มันไม่ง่ายแบบที่คิด ถ้าเราไม่เก่งถึงขั้น มันไปถึงจุดที่ฝันไม่ได้เลย


ตอนนี้ ชีวิตมีความสุข กินอยู่ได้สบาย ถ้าไม่ติดหรูนะ ไม่ทุกข์ ไม่เครียด มีความสุขมากกว่าตอนพยายามไขว้ขว้าช่วง 27-33 มากๆ

ยังไม่ตื่นเลยคร๊าบ

ตอนเด็กฝันอยากทำเกษตรกับที่ดินมีอยู่
หลังจบก็ทำตามสายงานที่จบมา
30 ลาออกกลับมาทำเกษตรอย่างเต็มตัว
ไม่รู้คิดผิดหรือคิดถูก