คุณยายอายุ 82 ปี ขายแซนด์วิชบนรถไฟ
ที่ชุมทางบางซื่อ ขบวน 211 กรุงเทพ-ตะพานหินเข้าเทียบชานชาลา ในใจเราก็นึกถึงป้าแซนด์วิช แกจะมามั้ย ทันใดนั้นก็มองเห็นป้าอยู่ตู้สุดท้าย เตรียมจะลง
ระหว่างรอขบวน 202 พิษณุโลก-กรุงเทพ ที่จะมาถึงตอน 13.45 ผมก็เดินไปทักทายป้า
"สวัสดีครับป้า" ป้าเงยหน้าตอบ "แซนด์วิชแก้หิวมั้ย" 55 ผมบอกเลย "เอา 3 ชิ้นครับ วันนี้ผมมีแบ๊งค์ย่อยนะ 55" "ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร เอาไปก่อน" ป้าตอบแบบนี้อีกแล้ว
"ป้าทำไส้อะไรวันนี้ครับ" ผมชวนคุยต่อ ป้าตอบผม "มีไส้แยม หมูหยอง สังขยา สังขยาเนี่ยป้าทำเยอะหน่อยเพราะมันกินแล้วอิ่ม เวลาใครไม่มีตังป้าก็ให้ไส้สังขยา จะได้อิ่มท้อง" "ส่วนไส้ที่มีน้ำสลัด วันนี้ป้าไม่ทำ คนน้อยกลัวจะเสีย"
ผมตอบ "ป้าใจดีมากเลย ป้าครับ รูมั้ยในกลุ่มผมมีคนรู้จักป้าทั้งนั้นเลย หลังจากที่ผมเอาแซนวิชป้าไปลงในกลุ่ม มีแต่คนถามถึง หลายคนก็เคยทานมาตั้งนานแล้ว"
"ขอบคุณมากเลยค่ะ ป้าก็ขายมาตั้งนาน ตั้งแต่ลูกค้าเป็นเด็กนักเรียนจนตอนนี้โตเป็นหนุ่มเป็นสาว เค้าก็ยังมาซื้อป้า ป้าก็จำได้ทุกคน" "ตั้งแต่อันละไม่กี่บาท จนมา 5 บาท พอฟาร์มเฮาส์ขึ้นราคาเกินต้นทุนป้า ป้าก็ขอขายที่ 3 อัน 20" ป้าตอบพร้อมทำท่าคำนวณ
ผมกำลังจะนึกคำถามว่าทำไมแกขายแซนวิข แกก็ชวนผมคุยต่อเลย "ป้าน่ะอายุ 82 แล้ว ป้าเป็นข้าราชการ ป้าจบคหกรรมจากเสาวภา" (อาชีวเสาวภา) "ป้าก็เลยทำอาหารอะไรได้ พอจบมาป้าก็ไปทำอยู่โรงแรม แล้วก็รับราชการที่กรมประมงจนเกษียณ"
ผมถามต่อ "แสดงว่าป้าเกษียณมาก็ขายเลย" "ใช่ค่ะ ขายมา 22 ปีแล้ว" โห! "ป้ายังแข็งแรงอยู่เลยนะเนี่ย ผมขึ้นลง บันไดรถไฟ 2 รอบก็เหนื่อยแล้ว 55" อ๋ออ ป้าอธิบาย "ป้านอนสองทุ่ม แต่ตื่นตีสามทำอาหารแล้วก็ออกมาขาย" "แล้วป้าก็นั่งรถเมล์มาบางซื่อ"
"มีคนถามว่าป้าขายขบวนไหน กี่โมงบ้างครับ" "ป้าเริ่มขายเจ็ดโมงถึงบ่ายสาม เริ่มจากรถเข้าหัวลำโพง ภาชี ลพบุรี ขาออกก็พิษณุโลก ตะพานหิน นครสวรรค์ แล้วย้อนไปย้อนมาขึ้นลงระหว่าง บางซื่อ-สามเสน-บางซื่อ" ผมถาม "ทุกวันมั้ยครับ" "ก็ทุกวัน เสร็จแล้วป้าก็นั่งสาย 52 กับบ้านแจ้งวัฒนะ"
จวนเจียนได้เวลา ผมถาม รปภ รถมารึยัง รปถ บอก โผล่หัวมาแล้วพี่ ผ่านโรงรถจักรแล้ว เราก็เลยร่ำลาคุณป้าแซนด์วิช (จริงๆ ก็ไปขบวนเดียวกันนั่นแหละ แต่ป้าจะลงสามเสน)
"ผมขออนุญาตถ่ายรูปป้าและนำบทสนทนาไปลงในกลุ่มนะครับ" ป้ายิ้ม "ได้เลย ขอบคุณมากๆ นะคะ"
ผมเดินตามหลังป้าไปเพราะจะคอยช่วยแกตอนขึ้น แต่แกก็ขึ้นได้คล่องจนถึงข้างบนแล้วก็เริ่มวิถีการตลาด "แซนด์วิชแก้หิวค่ะ" "แซนด์วิชแก้หิวค่าาา" "เอามั้ยจ๊ะ แซนด์วิชแก้หิว"
การพูดคุยธรรมดาๆ เรื่องหนึ่งแต่มันทำให้รู้สึกดีต่อใจยังไงก็ไม่รู้
ขอบคุณป้าแซนด์วิชที่ถ่ายทอดเรื่องราวเล็กๆน้อยๆ ให้เราได้รับรู้ถึงความขยัน ความมีเมตตา ไม่ย่อท้อ มองโลกในแง่ดีซึ่งเต็มไปด้วยความสุขทั้งผู้ให้และผู้รับ
เรื่องและภาพ: Admin Facebook รถไฟไทย TrainThailand
: 5 ใบ
: 0 ใบ
My Locker
