มีเพื่อนที่เรียนเก่งสมัยมหาลัยตัวท้อปเด็กเรียนติวให้คนอื่น
พอเรียนจบ ชีวิตไปไม่ไกลหรือไม่ดีสู้พวกเด็กกลางๆเด็กหลังห้องไม่ได้กันมั้ย

มีคนเดียวที่ผมเห็น ไปคบเพื่อนไม่ค่อยมีคุณภาพ

ท็อปราชภัฏ สู้กลางๆถึงบ๊วยของ ม.ดังๆ ยากนะ

มีแต่น้อย พยายามทำให้เปนคนเก่งแล้วมีโอกาสสำเร็จมาก ดีกว่าขี้เกียจจนไม่เก่งแล้วต้องไปลุ้นเอาตอนโต

มีหลายคนแต่เป็นแบบไม่ได้มีรายได้ดีมาก อยู่ในระดับกลางๆ ไม่เยอะแต่ไม่น้อย แต่ด้วยความสามารถ ถ้าจะเอาจริงๆได้เยอะกว่านี้แน่นอน เหตุผลแทบทุกคนคือพอใจกับชีวิตแค่นี้แล้ว ทำงานแล้วใช้ชีวิตชิลๆไป ไม่ได้ทะเยอทะยานมากนัก สบายๆงานโอเคบวกได้ใช้ชีวิต ที่ผมเจอส่วนใหญ่พวกนี้บ้านจะพอมีกินอยู่แล้วตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ เลยไม่ต้องพยายามเพื่อถีบตัวเองขึ้นมา

มันมีปัจจัยหลายอย่างนะ
บางคนเรียนดีมาก เจอเมีย ห่วย ครอบครัวฉุดไว้ ก็ไปไม่ไกล
บางคนเรียนกลางๆ กิจกรรมก็ทำมั่งไม่ทำมั่ง เจอคุ่ดีพาไปไกลก็เยอะ
เรียนคือส่วนนึง เหมือน part 1
ทำงานจริง จังหวะ การเตรียมตัวรับปัญหา สติ และกองหนุน มันคือ ภาคต่อจากภาพแรกที่อยู่มหาลัย
แต่การเรียนดี จบจากที่ดีๆ มันมี“แต้มต่อ” ทางสะดวกกว่า
แต่ไม่ใช่กฎที่วางไว้ว่า สำเร็จแน่นอนอะไรแบบนั้น

ทั้งชีวิตมัธยมยันมหาลัย มีแค่ 2 คนที่เรียนเก่งแต่ไปได้ไม่ไกล คนนึงไม่รู้เพราะอะไร ส่วนอีกคนโดนโกงจนแทบพัง ตอนนี้กำลังฟื้นตัวและดีขึ้นเรื่อยๆ

มี 2 เรื่องที่ต้องวาง concept กันก่อนคือ

เก่งนี่วัดยังไง เงื่อนไขคือจบด้วยเกรดเกียรตินิยมอันดับ 2 ขึ้นไป (>3.25) หรือมากกว่า 2.75 หรือเท่าไหร่

ชีวิตไปได้ไกลนี่วัดแบบไหน เงื่อนไขคืออะไร อันนี้กรอบกว้างมากเลยนะ

เท่าที่ผมทราบ ณ ปัจจุบัน (ตอนนี้ผมอายุ 30 กลางๆ) ของคณะวิศวกรรมศาสตร์แห่งหนึ่ง (8 เกียร์เก่า)
คนที่จบเกียรตินิยมอันดับ 2 ขึ้นไป มีตั้งแต่

ทำงานบริษัทเอกชนเป็น Project Engineer
เป็นอาจารย์มหาลัยวุฒิ รศ.ดร.
รับช่วงต่อธุรกิจค้าวัสดุก่อสร้าง
รับราชการ/รัฐวิสาหกิจ น่าจะ C8 แล้ว

แล้วก็ทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่งานวิศวกรรมเลย

ส่วนใหญ่ก็กลางๆ กับล้มลุกคลุกคลานครับ
เพราะว่าดวงไม่ดี ได้แต่หัวหน้ากับเจ้านายห่วยๆ
ไม่ก็องค์กรแย่ๆ ครับ เลยไปไม่ได้ไกลกัน
ถ้าเทียบกับศักยภาพก็ถือว่าน่าเสียดาย
ขณะที่บางคนเรียนไม่ได้ดีมาก เรียนจบทำงาน
ก็ไม่ได้จริงจังกับชีวิตเท่าไหร่
แต่อยู่ถูกที่ พวกนี้กลับไปไกลกว่าอีก

ต้องถามว่าไม่ไกลนี่คือในความหมายความก้าวหน้าแบบไหน ตำแหน่งเลื่อนหรือเงินเดือน?

เพราะถ้าแบบตันแล้วไม่ค่อยได้เลื่อนเงินเดือนน่ะเยอะ คือมันตันแถวๆ 60-70k แล้วขยับไม่ได้เพราะตำแหน่ง senior process eng มันก็ตันได้แค่นั้น จะเลื่อนเป็น plant manager ได้มันต้องใช้เวลานานมาก
จะลาออกก็ไปต่อยากแล้วเพราะด้วยอายุประมาณนี้จะไปขยับไปสายบริหารก็ต้องจบ MBA มา ลาออกไปก็ไม่ได้เรตเท่านี้แล้ว

บางคนโชคดีหน่อยก็ลาออกแล้วไปทำธุรกิจที่บ้าน คนนึงมีโรงแรมกับทำรังนกมั้งรวยชิบหายวายปวง
คนนึงไปขายอุปกรณ์ช่างอะไรพวกนี้เพราะที่บ้านขายอยู่แล้ว
อีกคนนึงย้ายไปทำแพลนท์ที่เขาใหญ่ของบริษัทอาหารสัตว์ เงินเดือนขยับไม่มากแต่บรรยากาศดีกว่าเยอะ คือวันเสาร์อาทิตย์ขี่ช็อปเปอร์ขึ้นเขาใหญ่ไปชมบรรยากาศทุกอาทิตย์ อิจฉากันทั้งรุ่น

แล้วแต่มุมมองอะนะ ของผมแค่รู้สึกว่าไม่อยากทิ้งชีวิตไว้ที่นิคมเป็นสิบยี่สิบปี แลกเงินกับปอดตัวเองเท่าไหร่

เก่ง top 10 ใน ม.4-6 โรงเรียนเดียวกัน คงมี 2 คน ที่หายจากวงการ คนนึงเพราะทำตัวเองหนีคดีฉ้อโกง เพื่อนในห้องตามหาตัว อีกคนไม่มีข่าวไม่รู้ว่ามีชีวิตหรือไม่มี เฟซไม่มี ไลน์ไม่มี เบอร์ไม่มี

นอกนั้น ระดับผู้จัดการ หรือหัวหน้าฝ่ายหรือแผนกหมดแล้ว

....

เพื่อนที่จบ นิติ ราม 2 ปีครึ่ง ปัจจุบัน ผู้พิพากษาคนนึง ทนายในสำนักงานชื่อดัง 2 คน ข้าราชการระดับชำนาญการ 2 ชำนาญการพิเศษคนนึง

คนที่ผมเคารพ วศบ.เคมี มจธ เรียนเก่งมาก ปัจจุบันทิ้งเงินเดือน 60,000กว่า กลับไปดูแลแม่ที่นครสวรรค์ +ทำงานนิดๆหน่อยๆออนไลน์ ส่วนตัวถือว่าประสบความสำเร็จนะ ชีวิตมีความสุข

มีคนนึง เรียนหมอ ม.แถวศาลายา พ่อเป็นผอ.รพ
เป็นคนเรียนเก่ง (ไม่งั้นคงเข้าหมอไม่ได้)
อยู่ปี 3 ดันไปได้แฟนเล่นยา พากันพังทั้งคู่
เหมือนไปอยู่เยอรมันช่วงนึง ก็เมาเละทุกวัน
แล้วก็หายไปจากชีวิตเพื่อนๆเลย

เพียบ

ที่โรงเรียน ไม่มีครับ

มหาลัยก็ไม่มีอยู่ดี ผมมีแต่เพื่อนรวยๆมั้ง ผมจนสุดเลย ในทุกสังคมที่อยู่ด้วย

ถ้าวัดความสำเร็จเป็นตัวเงินหรือชื่อเสียง
เกียรตินิยมในรุ่นผมคนนึงก็ไปไม่ได้ไกลครับ
แต่ชีวิตไม่ได้ลำบาก ทำงานของตัวเอง อยู่ในเส้นทางที่เลือกเอง มีความสุข

คนระดับผู้บริหารหรือเจ้าของกิจการที่ประสบความสำเร็จหลายคนที่ผมรู้จักก็ไม่ได้เป็นคนเรียนดีตัวท๊อปครับ
แต่คำว่าไม่ได้เรียนดีก็ไม่ได้แปลว่าโง่เช่นกัน