ผมเคยเฟลครับ ตอนนั้นทำงานมา 4-5 ปี เป็นวิศวกรเหมือนกัน เป็นระดับ ซีเนียร์แล้ว แต่อยู่หน้างานตลอด ลืมทฤษฎีเกือบหมดแล้ว

เจอ MD เมา ลองภูมิแกมด่ากลางโต๊ะงานเลี้ยง คน 10 กว่าคน ทั้งลูกพี่ลูกน้องอยู่ด้วยกันหมด รู้สึกหน้าชาจัดเพราะเราคุ้นสิ้งที่แกถามแต่ลืมไปแล้ว ตอบไม่ได้+ไม่กล้าตอบกลัวผิด

ได้แต่อดทนนั่งกินเหล้าต่อจนจบงาน กลับบ้านไปตั้งใจเลยจกหนังสือวิชาภาคขึ้นมาอ่าน ไล่ใหม่แม่มในที่ทำงานนี่แหละ จะไม่พลาดอีก 5555

ของผม ตรงกันข้ามกับท่านเลยแฮะ
ตอน ประถม ได้ที่โหล่
ม.ต้น อยู่ห้อง กเฬวราก (เคยเรียน อ็อกเหล็ก เพราะ อยู่ห้องนี้) เพื่อน ม.ต้น หลายคน ติดยา ท้อง เรียนไม่จบก็เยอะ
ม.ปลาย มาอยู่ห้องควีน เพราะ สอบเข้า ม.ปลาย คะแนนดี
ตอน ม.ปลาย อยู่ค่ายโอชีวะ ติวเพื่อน รับจ้าง อ. ช่วยติวรุ่นน้อง
ตัวแทน รร แข่งวิชาการล่ารางวัล ทำมาหมด ชนะจรวดขวดน้ำ ลงแข่งเขียนโค้ดหุ่นยนต์
สอบเข้าหมอได้ จบก็เรียนต่อเลย เป็น fast track
จบเฉพาะทาง ในอายุที่น้อยกว่าทั่วไป

ใช้ความมั่นใจว่าจะต้องทำได้ กับ แพชชั่น เสริมกับที่หัวดีอยู่พอสมควร ตัวเราในวันพรุ่งนี้ จะต้องพัฒนากว่าเมื่อวาน
(ทุกวันนี้ ถึงไม่อยู่แวดวงวิชาการ ก็หาอ่านความรู้ อัพเดทอยู่เสมอ)

เคยเฟล แต่เวลาที่เฟล จะมาโฟกัสว่า เราพลาดตรงไหน จะปรับแก้ยังไง เอาสิ่งที่เฟลนั้น มาพัฒนาตัวเอง

ผมมีหลายๆเรื่องนะที่เคยเก่งเคยพีค ทั้งการเรียน กีฬา ดนตรี อาชีพการงาน ผมไปได้ไวกว่าและดีกว่าในรุ่นเดียวกันเสมอ
แต่นั้นแหละ จุดบนๆมันไม่ได้อยู่สบายๆหรอก ถ้าเรายืนระยะไม่ได้ มันมีคนใหม่พร้อมเสียบแทนเสมอ
กลายเป็นเรากดดันตัวเอง ต้องพัฒนาตัวเองอยู่ตลอดเวลาจนรู้สึกเหมือนช่วงเวลาที่เราควรใช้ชีวิตหลายๆอย่างมันขาดหายไป
ผมเลยยึดทางสายกลางมาตั้งแต่ผมคิดได้ เก่งได้ รู้ได้ ศึกษาได้ แต่ไม่ต้องไปให้สุด เดี๋ยวจะเครียดเปล่าๆ
หลังๆเริ่มใช้ชีวิตแบบตัวสล็อตมากขึ้น ช่างแม่งบ่อยขึ้น กลายเป็นเฉยชากับหลายๆเรื่อง

ผมครับไม่เชิงเก่งแต่มีทางเลือกหลายหลายพอสมควร เรียนสายวิทย์ เล่นกีฬาตัวจังหวัดมาก่อนแต่เลือกไม่ไปเรียนต่อทำงานด้านกีฬา เลือกทางวิชาการแทน ทั้งๆที่หัวก็ปานกลาง สุดท้ายไปเลือกสอบคณะสายศิลป์(บางสาขาสามารถสอบได้) จบตรี เรียนโทต่อ จบโทไปทำงาน ก่อนสอบรรจุลงพื้นที่ไกลบ้านคนเดียว ศึกษางานไม่เท่าไหร่ปุ๊บ พ่อเสีย โควิดมาเดินทางกลับบ้านไม่ได้ แผนการไปสอบที่อื่นที่วางไว้หลายแห่งก็ติดขัด พัง ตจว.ที่ไปไปไหนก็ไม่ได้ร้านกาแฟ หรือสนามกีฬาก็ยังไม่เปิด แทบขังตัวเองในห้องจนอาการจิตเวชแพนิคกลับมาในรอบ10กว่าปี ศักยภาพในการทำงานก็แย่ลงกว่าเดิมครับ เครียด เฟลสุดๆ

ผม ณ ตอนนี้เอาอดีตที่เคยผิดพลาดมาเป็นการเรียนรู้ และยอมรับกับมันและมีความสุขกับที่มีอยู่ปัจจุบัน
แต่คิดตลอดอยู่เหมือนกันแต่แบบคิดไม่ได้เอามาเป็นปมกับตัวเราเอง อย่าง
ถ้าแต่ก่อนเชื่อคำพ่อแม่ ตอนนี้ผมคงเป็นข้าราชการ ตามทาง เหมือนเพื่อนๆ
แต่ตอนนี้ผมเป็นแค่ลูกจ้างในงานราชการ แต่ผมมีครอบครัวมีเมียมีลูกที่ผมรักที่สุด
เรากลับไปเปลี่ยนอะไรในอดีตไม่ได้แต่ผมยอมรับและคอยพูดและระลึกถึงเรื่องเก่าได้โดยมอง
มันเป็นแรงพลักดันที่ผมจะเอามาสอนลูกของผม

เรียนเก่งมันก็เรื่องนึง ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานมันก็อีกเรื่องนึง ประสบความสำเร็จในชีวิตครอบครัวก็อีกเรื่องหนึ่ง น้อยคนที่จะประสบความสำเร็จในทุกๆ เรื่อง

ในรุ่นผม คนที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานมากที่สุดตอนนี้ก็ไม่ใช่คนเรียนเก่งที่สุดในชั้นเรียน คนที่รวยมีเงินมีทองมากที่สุดก็ไม่ใช่คนที่เรียนเก่งที่สุด คนที่ประสบความสำเร็จด้านการงานหลายคนก็มีปัญหาครอบครัว คนที่เรียนเก่งทำงานวิชาการเป็น ผศ. รศ. ก็อายุสั้นตายก่อนอายุจะถึงห้าสิบ

ตัวผมเคยเป็นคนเรียนเก่ง เรียนดี ทุกวันนี้ก็นิยามตัวเองว่าล้มเหลวกับชีวิตเหมือนกัน(ไม่ได้แย่มาก แต่ก็ไม่ได้ดีดังคาดหวังด้วยปัจจัยแวดล้อมอื่นๆ ที่ควบคุมไม่ได้)

ตอนนี้มองชีวิตเป็นนิยายที่มีหลายบท หลายตอน หลายเล่ม หรือซีรีย์ที่มีหลาย EP หลายซีซัน บางซีซันดี บางซีซันห่วย แต่จบ EP แล้วก็ต้องไปต่อ ดีๆ ห่วยๆ ปนๆ กันไป ชีวิตก็แบบนี้

ผมมองว่า ชีวิตมันก็ประมาณนี้แหละ

มันจะมีช่วงที่เราเก่ง ดูดี กับช่วงที่เราไม่ได้เรื่อง สลับ ๆ วน ๆ กันไป

แต่พรสวรรค์ หรือมีความพยายามอย่างเข้มข้น จริง ๆ จะช่วยรับมือ หรือลดโอกาสเกิดช่วงเวลาแย่ ๆ ได้เยอะ

หากท่านเก่งจริง
สิ่งที่เก่งท่านจะรู้ว่าได้มายัง รู้ว่าทำอย่างไรถึงดี ทำอะไรคือไม่ดี และเมื่อเสียไปจะรู้วิธีเอากลับมา

ลดอีโก้ ลบอดีตที่ผ่านมา อ่านหนังสือ ฟังpodcast ดู อีกหลายอย่างดู หาเอง นั่งพิจารณาตัวเองครับ
ทุกอย่างมีเหตุของมัน ง่ายๆ เลย

เฟลนะ แต่ทำไงได้

ผมเคยเป็นจนเป็นซึมเศร้า แต่ที่คิดได้หลังจากนั้นคือ
บางทีเราอาจเป็นคนเกรดB แต่เรามองคนเกรดA เราคิดว่าเราคือแย่ เขาคือดี แต่จริงๆมีหลายระดับ
มันไม่ได้มีแค่ขาวกับดำ มันมีสีเทาอยุ่

แล้วก็มาทำปัจจุบัน เพื่อตอนแก่จะได้ดีใจที่กลับมาได้ ดีกว่าคับ