เคยเก่งเคมีมากๆ สมัยเรียนม.ปลายคือไปแข่งทั้งค่ายโอลิมปิก ทั้งของงานม.เกษตร ไม่ได้ถ้วยแต่ก็ถือว่าเก่งเกือบๆลำดับต้นๆของโรงเรียนตั้งแต่เปิดมา สมัยนั้นสอบ 7 วิชาครั้งแรกก็ได้เคมีท็อปของโรงเรียน (ขาดไปข้อเดียวก็คือท็อปของประเทศ เพราะปีนั้นสุดกันที่ 90/100 ผมได้ 87/100)
ก่อนจบก็เขียนสรุป A4 ไว้ (ตอนนั้นมีแรงบันดาลใจเป็นหนังสือชีวะของเต้นท์กับหนังสือฟิสิกส์ขนมหวาน) ของเคมีตั้งแต่ม.4 ยัน 6 แล้วก็ซีร็อคทิ้งไว้ในห้องเรียน (โรงเรียนผมเวลาเปลี่ยนชั้นปีก็เปลี่ยนห้องที่ใช้เรียน ขยับลงมาเรื่อยๆ ส่งต่อห้องกันไป) จำได้ว่ามีรุ่นน้องที่จบออกมาแล้วเจอกันทีหลังบอกว่าใช้อันนั้นช่วยติวสอบ + อาจารย์ที่สอนเคมีก็เอาไปใช้ ก็ดีใจพอสมควร

เข้าจุฬามาก็ทำวิชา Gen Chem (เคมีพื้นฐานเด็กวิศวะต้องเรียนทุกคน) ได้ A เป็น 1 ในไม่ถึง 80 คนที่ได้จากทั้งคณะวิศวะและวิทยารวมกันน่าจะ 1600-1700 คนได้มั้ง

จบวิศวะเคมีออกมาหางาน โดนเรียกไปสัม IRPC แต่ช่วงนั้นที่บ้านพ่อแม่ไม่สบายต่อรองขอทำกรุงเทพฯก็เลยโดนปัดตก (ยุคนั้นยังไม่มี Remote) ยื่นที่ไหนเขาก็ไม่เอา ทั้งๆที่เกรดพ้น 3 แล้ว แล้วก็ตกงานมา 7-8 ปีได้ทำที่ปัจจุบันที่ไม่เกี่ยวกับเคมีเลย ก็ยอมรับว่าความมั่นใจย่อยยับตั้งแต่ตอนนั้นเลย

ทุกวันนี้ไม่ได้แตะเคมีก็เลยท้อ พอคนถามนู่นนี่ก็ตอบได้แค่งูๆปลาๆละ ถ้าชกกับเด็กสอวนยุคนี้น่าจะแพ้กระจาย

่ของผม ม.ต้นเรียนได้ธรรมดาๆ มาเริ่มพีคตอน ม.ปลาย-มหาวิทยาลัย
พอเรียนต่อก็ยังพีคอยู่ แต่รู้แล้วว่ายังมีคนเก่งๆอีกเพียบ บางคนเก่งแบบ outclass เลย(ความมั่นใจที่เคยมีเริ่มลดลง)

ไม่เฟลครับ เหนือฟ้ายังมีฟ้า

ตอน มปลาย เกรด 6เทอม ม.4-ม.6 ผมได้ 4.00 ไป 5 เทอม มี 3.95 เทอมเดียว

เป็นตัวแทน ตอบปัญหา ของ โรงเรียน ไม่ได้อยู่ห้องกิฟ ห้องพิเศษอะไร เรียนวิทย์คณิต ธรรมดา แต่สอบคะแนน top5 โรงเรียนแน่ๆ

มั่นหน้ามากตอนนั้นว่ากุนี้โคตรเทพ

พอเข้ามหาลัย เป็นได้แค่ฐานของเพื่อนๆ

ตัดเกรดอิงกลุ่ม ผ่าน มีน = C

เกรดผมแม่งวนเวียนอยู่ C C+

เคยตั้งใจอ่านแบบสู้ชีวิตเลยตอน ปี2 อ่านจบ 4-5 รอบได้

สุดท้ายได้ B+

หลังจากนั้นผมปล่อยจอยเลย ตัดอิงกลุ่ม เพื่อนแม่งเก่งเกิน 55555

เป็นได้แค่ฐาน ของเพื่อนๆ

ผมเห็นด้วยกับอันนี้นะครับ เพราะว่าพอเราโตขึ้น โลกกว้างขึ้น คนที่เจอมันก็หลากหลายขึ้น คนเก่งก็มากขึ้น เหมือนแต่ก่อนเป็นปลาตัวใหญ่ในบ่อเล็ก พอเราย้ายบ่อมาบ่อใหญ่ขึ้น เราก็ตัวเท่าเดิมนั่นแหล่ะ แต่ปลาตัวเท่าเรามันมีอยู่เต็มไปหมด (หรือใหญ่กว่าก็มีเพราะบ่อมันใหญ่กว่าแต่แรก)

ผมเองเคยคิดว่าตัวเองเก่ง(มาก) เพราะได้โอกาสย้ายไปทำงานเมืองนอกตั้งแต่ 25 แต่ไปแล้วแม่มรู้เลย ว่าที่เราคิดว่าเก่ง มันคือธรรมดาของที่นั่นมากๆ แต่ยังดีที่ได้นายดีช่วยเตือนสติและให้เราตั้งใจพัฒนาให้มากขึ้น เลยรอดมาได้ถึงทุกวันนี้

บางทีมันก็ต้องเจอเขย่าๆแรงบ้างครับ เด๋วก็กลับมาโฟกัสได้เอง

รู้เหตุ รู้ผล รู้เป้าหมาย

ความรู้สึกเสียดาย เสียใจ โทษนู่นนี่นั่น ฯลฯ มีได้ แต่อย่าเยอะ

เหลือแค่ลงมือทำเองครับ

เริ่มเลยครับตอนนี้ ซักนิดเดียวก็ยังดี แล้วก็วางแผนว่าจะทำยังไงให้ดีขึ้น

คนเราดีขึ้นทุกวันก็พอ ไม่ต้องมองคนอื่นมากนักหรอก

ไม่เฟล เพราะ ไอ้ที่ผมนิยามว่าเก่งเนี่ย มันระดับ ที่ไม่ใช่คนธรรมดาจะไปถึงอยู่แล้ว

ถ้าคิดว่าพยายามแล้วไปถึง ผมไม่เฟลหรอก คิดว่าก็ตามนั้นไม่ฝึกก็ทำไม่ได้จบ

ม.ต้น เรียนดีครับ แข่งขันคณิตศาสตร์ทุกปีได้รางวัลทุกรอบที่ลง มาจากความทุ่มเท

ม.ปลาย เล่นดีครับ แรคของบอสทั้งตัว สเตปดี เป็นที่ต้องการตัว ยศสูงมันทุกเกม กันบาวยังยศมังกร มาจากความทุ่มเท

มหาลัย เล่นดีเหมือนกัน KD อย่างโหดยศสูง เที่ยวเก่ง มาจากความทุ่มเท

ทำงานก็รายกำลังดี เลี้ยงครอบครัวได้ มาจากความทุ่มเท

ทุกช่วงแหละจะมีสิ่งที่เก่ง แต่มันไร้สาระรึเปล่านั่นอีกเรื่อง แต่อย่างทิ้งความทุ่มเทพยายามนะครับเอาใจช่วย

คือผมแปะโน้ตไว้อ่านเตือน/กระตุ้นตัวเองตอนเฟลๆ ท้อๆ ผิดหวังตัวเอง
ผมก็เคยคิดอยากมีไทม์แมชชีน อยากย้อนไปสนุกตอนผมอายุ 18 น่ะแหล่ะ

เอามาแชร์ให้ท่านอ่านด้วยนะ



ผิดหวังกับอดีต แก้ไขยังไง???

คือคนแบบนาย ที่มัวแต่สมหวัง,ผิดหวัง จมกับอดีต
ทั้งๆที่กลับไปใช้ชีวิต,แก้ไขปรับปรุงอะไรไม่ได้ ไม่หัดจัดกระเป๋าเตรียมตัวเพื่อไปเรียนวันพรุ่งนี้ เดือนหน้า ปีหน้า 5 ปีข้างหน้า………อายุ 44
ปัจจุบันเลยไม่ขยับ ไม่สร้าง ไม่ทำอะไร เลยไม่ได้พบกับอนาคตที่ตัวเองชื่นชอบ


7 วิธีฟื้นพลังใจ เมื่อรู้สึกอยากยอมแพ้ จาก เฮียวิทย์


ถ้าปัจจุบันนายยังเกร็ง กลัว กระวนกระวาย เซ็ง เสียดาย ทำตัวห่วยๆไม่เข้าท่า
สุดท้ายมันจะกลายเป็นอนาคตห่วยๆแย่ๆ
อนาคตที่นายต้องทนทานเมนูห่วยๆ แย่ๆ เดิมๆ ซ้ำๆซากๆ
ทั้งๆที่ตัวนายเองก็ไม่ได้อยากจะทานมันนักหรอก อยากจะทานเมนูที่อร่อยแซ่บกว่านี้
แต่เพราะนายไม่ตั้งใจกำหนดอะไรให้เฉพาะนายเอง เจาะจง และชัดเจน
สุดท้ายโลกก็โยนสิ่งที่นายรู้สึกไม่โอเคมาให้นายกินกันตาย


เฮียวิทย์ 2) เลยครับ ปล่อยวางความผิดพลาดในอดีต แล้วไปโฟกัสสิ่งที่สำคัญกว่า สิ่งที่ควบคุมได้ ชีวิตเราจะต้องเดินหน้าต่อไป Episode ต่อไป เราไม่ปล่อยให้ความกังวลในจิตใจ อ่อนแอมาฉุดรั้งตัวเราได้ จำไว้เลยนะ พวกเรามีสิ่งที่จะพัฒนาตัวเอง
โฟกัสรับผิดชอบกับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณมี
แทนที่จะไปหมกมุ่นกับสิ่งที่คุณขาด
แล้วรู้สึกขอบคุณสติปัญญาตัวเองที่คิดได้ จักรวาลก็พร้อมมอบสิ่งดีๆให้คุณมากขึ้น
Smile to the world , and the world will smile back to you.

ต้นทุน/ภูมิคุ้มกันของคนเราแต่ละคนมีไม่เท่ากัน ต้องต่อยอด ต้องสร้างเพิ่มเอง

ตอนนี้นายคงนึกภาพอนาคตที่ตัวเองต้องการไม่ออกหรอก
นายอย่าเสียพลังงานไปเหนื่อยคิดเสียดายเรื่องราวที่ทำผิดพลั้งพลาดในอดีต อย่าเสียดาย
เสียพลังงานไปกับความกลัว

FolkyFolks ต่อมาฮะ อย่างที่ 7 ถ้าเกิดคุณรักตัวเอง คุณจะต้องอยู่กับปัจจุบัน

ทุกวินาทีที่คุณยึดติดกับอดีต และกังวลกับอนาคต คือการเสียโอกาสและเวลาในการอยู่กับปัจจุบันไปเรื่อยๆ
ปัจจุบันน่ะครับคือเวลาเดียวที่คุณจับมีอยู่ แล้วคุณสามารถทำอะไรกับมันได้ ปัจจุบันของผม ณ ตอนนี้ คือการพูดอยู่ โฟกัสอยู่ในการเล่าเรื่อง สื่อสารสิ่งต่างๆให้พวกคุณฟัง
ถ้าเกิดผมมัวแต่ไปคิดถึงอดีตที่มันเกิดขึ้นมา ผมจะไม่มีแรง ไม่สามารถทำปัจจุบันตรงนี้ให้มันดีได้
สมมติว่าผมมัวแต่พะวงกังวลกับอนาคต ผมจะไม่สามารถทำปัจจุบันตรงนี้ให้ออกมาดีได้ การงานจะพัง การงานจะเละ และอนาคตที่มันยังมาไม่ถึง มันสามารถเอาปัจจุบันเป็นตัวตัดสินได้

ถ้าเกิดปัจจุบันมึงเละขนาดนี้ อนาคตมึงก็จะเละยิ่งกว่านั้นน่ะ นึกออกป่ะ ดังนั้นครับ ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปมากกว่า “สิ่งที่อยู่ตรงหน้า อยู่กับสิ่งที่มีอยู่ อยู่กับคนที่ยังอยู่กับเรา อยู่กับปัจจุบันที่เราสามารถที่จะพอควบคุมได้ อย่าหมกมุ่นในส่วนที่ขาดหาย หรืออนาคตที่ยังมาไม่ถึง ที่ยังไม่ชัดเจน


อย่าเสียดายนมที่หกไปแล้ว

จงใช้พลังงานที่คุณมีเพียงน้อยนิดไปกับความอดทน
เพื่อ 4 Step 1)ปรับตัว••2)เรียนรู้••3)พัฒนา••4)เติบโต
เพื่อผ่านด่านยากๆของชีวิตไปได้

ไม่ครับ แค่ชีวิตแฮปปี้ก็พอแล้ว

สมัยเรียน ประวัติผมเว่อร์อยู่นะ เด็กตจว.เข้าต.อ.อันดับท็อป10
เข้าแพทย์…คะแนนเอนท์อันดับ4ประเทศ
ตอนเรียนไม่ชอบแพทย์ ไม่อ่านหนังสือ จบมาคะแนนกลางๆ
ไปใช้ทุน แล้วก็มาเรียนต่อเฉพาะทาง ตอนนี้จบมานานล่ะ

หลังจบมาพ่อป่วย เลยไม่ได้เรียนต่อเฉพาะให้ลึกกว่านี้

แต่รู้ข่าวคราวเพื่อนสมัยเรียน
เพื่อนที่เข้าต.อ.คะแนนอันดับ1ตอนนั้น ตอนนี้เป็นหมอเฉพาะด้าน แต่ลูกป่วยหนัก ประกาศขอรับบริจาคเลือด
เพื่อนที่คะแนนท์เอนท์อันดับ1 ตอนนี้ข่าวคราวเงียบหาย เซิชชื่อในกูเกิ้ลไม่ขึ้นอะไรเลย
เพื่อนที่ได้ทุนคิง ไปเรียนUS ข่าวคราวเงียบหาย หาชื่อไม่เจอเช่นกัน
เพื่อนที่เข้าแพทย์ คะแนนอันดับ1 สุดท้ายไม่ได้ทำอาชีพแพทย์ ไปเป็นติวเตอร์
เพื่อนที่เก่งที่สุดคนนึงตอนเรียนเฉพาะด้าน จบมาได้ปีเดียว เป็นมะเร็ง ตอนนึ้เสียไปแล้ว

สุดท้ายชีวิตมันก็มีแค่นี้ แค่ทำมาหากินมีรายได้ ดูแลครอบครัว คนที่รักได้ มีเวลาทำอย่างอื่นที่อยากทำ ผมว่าพอแล้ว

เอาตรงๆคือไม่เคยเก่งเลยสักอย่างครับ 5555555

ผมแปลกหน่อยตรงผมไม่เคยเฟลเลย

ประถมผมเรียนเก่งนะ (เหมือนอวยตัวเองอะ555) ผมสอบได้ที่หนึ่งบ่อย ช่วงปอหกคือทุกเทอมเลย แต่ผมไม่เคยคืดว่าตัวเองเก่งขนาดนั้นอะ เพราะไอ้ที่สองที่สาม ผมรู้สึกว่ามันไม่ต่างกะผมเลย เผลอๆ เก่งกว่าด้วยซ้ำ อีกทั้งรุ่นพี่ผมปีนึง กะน้องผมปีนึงนี่เด็กปีศาจของแท้ เก่งกว่าผมเยอะ ผมว่าผมเจอคนเก่งแต่เด็กเลยรู้ตัวอะว่าเราไม่ได้พิเศษอะไร5555 ผมเลยไม่เคยคาดหวังอะไรมากเป็นทุน

บวกกับนิสัยส่วนตัวผมที่แม่งไม่เคยทะเยอทะยานอะไรเลย เรื่อยเปื่อยสุด สมัยปอหกมีอาจารย์ภาษาอังกฤษเรียกเด็กท็อปรุ่นมาติวสอบเข้าโรงเรียนมอต้นชื่อดังฟรีๆ เค้าไปกันหมด ยกเว้นผมคนเดียวอะ เพราะผมเรียนพิเศษก้อเหนื่อยละ ต้องไปติวต่ออีก ผมเลยไม่ยอมไปอะ5555

ปัจจุบันผมก็จบคณะชื่อดังนะ แต่ทำงานก็วิศวกรธรรมดาคนนึงอะไม่ได้โดดเด่นอะไร คือก็รู้แหละว่าถ้าพยายามหน่อยมันคงไปไกลกว่านี้ แต่ผมสายไม่เอาอะไรแต่เด็กละ เลยชิวๆไปเรื่อยอะ

ผมอ่านละชอบกระทู้นี้นะ แบบทุกๆคนก็เจอปัญหาเล็กใหญ่ ต่างกัน คนละ scale นิยามความเก่งแต่ละคนอาจจะไม่เหมือนกัน

แต่ก็เหมือนเป็นปัญหาที่แบบทุกคนต้องเจอ ละก้แก้มันไปด้วยตัวเองในแต่ละแบบ คนละสถานการณ์​

บางคนก้ผ่านมาได้แบบที่หวัง บางคนก้อาจจะไม่ อย่างน้อยตอนอ่านของทุกคน ผมรู้สึกฮีลลิ่งดีนะ ว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว หรือรู้สึกไปเอง เพราะปกติเรื่องพวกนี้ผมไม่เคยคุยกับเพื่อนๆเลย ละสุดท้ายชีวิตเรามันก้ประมาณนี้แหละ

ตอนเด็กผมไม่เก่งได้คะแนนกลางๆ แต่เน้นด้าน ฟิสิกส์ เคมี คณิต
พอเข้ามหาลัยหนึ่งคณะวิศวะได้คนเดียวของโรงเรียนเลยรู้สึกว่าเราก็ไม่ได้ด้อยหนิน่า
จบมาทำงานแท่นขุดเจาะน้ำมันต่อเลย
อยากจะบอกว่าเราอยากได้อะไร อยากสำเร็จด้านไหน อยู่เราล้วนๆ
ตอนเด็กที่เรียนไม่ดีเพราะอาจจะ ไม่รู้ว่าว่าอะไรคืออะไร ไม่ได้มี้ป้าหมายอะไรเท่าไหร่
พอตอนโตขึ้นถึงได้วางเป้าชัดขึ้น
คหสต.

ของผม คนละขั่วกับท่านเจ้าของกระทู้เลยครับ

ประถม จำได้ว่าเกรดไม่ถึง 2.5
มัธยม ไม่มีสิทธิสอบโรงเรียนที่เรียน(ฝากเข้า)
ประถม-มัธยม(ไม่เคยอ่านหนังสือสอบเลย)
เกรดจบมาประมาณ 2.0 สมัยมัธยม ตอนนั้นหาที่เรียนยากมาก
เพราะจะไปสอบอะไรก็ยากเกรดน้อย
จะไปเรียนเอกชนก็ค่าเทอมแพง ไปจบที่ภาคพิเศษม.รัฐแห่งหนึ่ง
มหาลัย เกรดดีขึ้นมาหน่อย(3.3)
เพราะเรียนตอนเรียนเลือกคณะตามแฟนเก่า
เอาง่ายไว้ก่อนครับ ไม่ได้คิดอะไรมากเลยตอนนั้น


ตอนนี้ทำงานบริษัทคอมพิวเตอร์แบนด์หนึ่ง
ไม่ได้ตรงสายกับที่เรียนมาเลย
แต่คิดว่ามีความเชียวชาญและรู้พอเลยทำได้ครับ

สุดท้ายผมว่าองค์ประกอบความสำเร็จมันเยอะมากๆ


ปัจจุบันมีงานประจำ+ธุรกิจเปิดร้านสายเขียว

ชีวิตเดินมาไกลจากที่คิดไว้มากแล้วครับ

ผมเข้าใจท่านมากๆเลยครับ

ของผมเริ่มที่ป.2สอบเลขได้ที่1ของรร. จากนั้นเลยถูกส่งไปติวเพื่อคัดเพชรยอดมงกุฏกับสสวทตอนปิดเทอม

ตอนป.3ได้คะแนนสสวทสูงสุดของของระดับ ป.6ไปแข่งสสวทวิทย์ต่อ

จากนั้นผมสอบเข้าเตรียมได้ชิวมากเพราะเรียบเลขล่วงหน้าเลยไปไกลแล้ว ที่ผ่านมาชิวตลอดจนม.6แทบไม่เคยอ่านหนังสือ งานก็ลอกเอา

ยื่นรับตรงสอบตรงทุกที่ที่ยื่นก็ติดหมด แต่เลือกรอแอด ก่อนแอดอ่านสอบ7วัน พอสอบเสร็จคะแนนออกรู้ตัวแล้วว่าคะแนนเราเข้าฬได้สบาย

แล้วก็เข้าได้จริงๆ พอเข้ามาถึงมิดเทอมแรกโดนความจริงฟาดหน้าเลย ตกมีนหมด เพราะคนอื่นมันอนสกันเป็นเดือน

แต่เราทำตัวเหมือนตอนม.ปลาย เลยปรับตัวใหม่ ปี3ปี4เป็นท็อปภาคดึงเกรดจนจบ3กว่าได้

ตอนฝึกงานก็แย่งชิงได้ฝึกงานตปท เรียนจบได้ทุนป.โท แต่ไม่เอา เลือกชีวิตเอง

สรุปทำเซลตรงสายได้เงินเดือนสตาท25,000 ผ่านมาจนตอนนี้อายุ27เงินเดือนแค่5หมื่น

ทั้งที่เป็นmanagerตั้งแต่อายุ25 แต่รู้สึกตอนนี้ตัวเองพัฒนาช้ามาก อันนี้ไม่ได้เทียบกับคนอื่นนะ ผิดหวังในตัวเอง

แต่ถ้าเทียบกับคนอื่น พอจบมาลู่ทางแต่ละคนไม่หมือนกันเลย บางคนไปไกลมากๆแล้ว