เพลงเก่าๆจะมาพร้อมกับความทรงจำที่เราอยู่กับมันมาครับ

อย่างผมตอนฟังเพลงเก่าก็จะนึกถึงวัยเรียนที่ตอนเสาร์อาทิตย์ต้องรีบตื่นกินข้าวเพื่อไปเล่นร้านเกม ช่วงเวลาไปร้านเกมก็จะได้ฟังเพลง ทำให้พอฟังเพลงเก่าก็จะนึกถึงช่วงเวลานั้นตลอด

เพราะเราเคยผ่านประสบการณ์ ความทรงจำ และอารมณ์ร่วมกับมันมากในช่วงเวลานั้นครับ

เพลงเก่ามันฟังง่ายกว่าเยอะ เนื้อหา ดนตรีไม่ยาก ต่างกับเดี๋ยวนี้ เนื้อหายาก+มีท่อนแร๊พ ดนตรีก็หนัก ใส่กันยับ เครื่องดนตรีก็หลากหลาย หลายๆเพลงในช่วงนี้ฟังแล้วเหนื่อยจริงๆ
อีกอย่างผมก็ชินกับเพลงเมื่อก่อน ผมอายุมากขึ้น ชินของเดิมๆ

ไม่เหมือนผม กลับชอบเพลงสมัยนี้ เนื้อร้องมันหลากหลาย มีสเหน่ดี
เริ่มตั้งแต่ ทอย, paper planes, serious bacon, kanom, MAIYARAP ....

เพราะคุณผ่านเพลงพวกนี้มาเยอะ ทั้งช่วงสนุกในร้านในผับกับเพื่อนๆ ตะโกนแหกปากด้วยกัน ทั้งช่วงเศร้าอกหักกับแฟนเก่า หรือป๊อบปี้เลิฟกับแฟนคนแรก ช่วงเลี้ยงรุ่นกอดคอกะเพื่อน ช่วงไปคาราโอเกะทั้งหยอดเหรียญ ทั้งร้านมีเด็กดริงค์ช่วงมีเงินเดือนกะเพื่อนๆ มันมีที่มาและฝังในใจ เลยรู้สึกเพราะกว่าครับ

nostalgia อาการนี้จะมาพร้อมกับวัยกลางคน

ใช่ครับ เมื่อไร่ที่คุณคิดว่า เพลงเก่าๆ หรือเพลงยุคเรามันเพราะกว่าเพลงรุ่นใหม่ๆ ศิลปินใหม่ๆ

หลักๆคือคุณเริ่มแก่ เพราะคนแก่มักจะคิดถึงความหลังที่แฝงมากับยุคสมัยของเพลงครับ

ศิลปินใหม่ๆก็มีเส้นทาง มีรายละเอียดที่ดี ไม่แตกต่างกัน หรืออาจจะดีกว่าศิลปินยุคก่อนๆหลายๆท่านด้วยเช่นกัน

ไม่ผิดที่จะชอบฟังเพลงเก่า แต่อย่าปิดใจรับฟังสิ่งใหม่ๆครับ ฟังแล้วชอบไม่ชอบ ค่อยว่ากันไป

เพลงมันเล่าถึงยุคสมัยของมันแหละครับ
ช่วงปี60-90 มันยุคอนาล๊อค มีแต่เครื่องดนตรี+เสียงร้อง
การสื่อสารก็เน้นคุยกันต่อหน้า เดินทางยาก สังคมอะไรก็ต่างไปเยอะ
มันค่อนข้างช้ากว่ายุคนี้มาก

อีกอย่างก็เพลงตามวัยนั่นแหละเหมือนเป็นประวัติศาสตร์เรามีความทรงจำฝังไว้
มายุคนี้หลายเพลงคุณอาจคิดไม่เพราะก็ได้แต่ก็ชอบ

ผมโตมาหน่อยยังชอบฟังเพลงแจ้ อ๊อดเลยทั้งที่เกิดไม่ทันด้วยซ้ำแต่

แก่ครับ