ผมเป็นคนไม่คลั่งศาสนา แค่เอาคำสอนที่ดี และใช้กับตัวเองแล้วมันดี ไม่เบียดเบียนคนอื่น

ไม่บ้าพลังวิเศษ

ไม่นับถือพระห้อยคอ หรือของขลังใดๆ

ไม่เชื่อนิทาน ที่แต่งขึ้นตลอดมาพันๆ ปี ผมเชื่อว่ามีความจริงอยู่ไม่เกิน 30% นอกนั้นใส่ effect เพราะต้องสร้าง super hero เพื่อให้คนนับถือ

ผมไม่อินวันหยุดทางศาสนา นอกจากวันหยุดวันนึง

มากรณีเชื่อมจิต พ่อแม่ ถ้าไม่มิจฉาชีพนะ ก็คือโอตะ ที่คลั่งมังงะ จนเชื่อว่ามันคือความจริง เราปล่อยพลังคลื่นเต่าได้ เราสามารถสะสมลูกบอลมังกรเพื่อขอพรได้ ลามไปถึงลูก จนมันเละเทะ และมั่วไปหมด เพราะจำเนื้อหาผิดๆ(เนื้อหาที่แต่งขึ้น)
สาวกก็คลั่ง แยกไม่ออกว่ามันคือนิทาน(คนส่วนใหญ่ก็เชื่อด้วยว่าจริง)

ไม่รู้ แต่ผมชอบ อันนี้สุดละ อยากซื้อชิปเปอมาเก็บไว้สักอัน


แถมเพลง

สมัยผมตกงาน กลางคืนไม่หลับ เปิดทีวีเปลี่ยนช่องไปเรื่อย จนมาเจอเทพเพอร์ซิอุส

555 ประมาณนี้แหล่ะๆ แยกแยะการ์ตูน นิยาย กับชีวิตจริงไม่ออก

เหมือนเด็ก 4-5 ขวบ คิดว่าตัวเองเป็นมดแดง v1

เพอซิอุส คือที่ 1 ของผมตลอดไปครับ ผมชอบมาก

คนธรรมดาที่เข้าไม่ถึงการเชื่อมจิตก็เอาแต่ตั้งข้อสงสัยเค้า

อันนี้แค่เลเวลต้นๆเองนะ โตขึ้นการเชื่อมจิตจะอัพเลเวลเป็นหัวเชื่อมแทน

เอาจิง ถ้ามาด้านศิลปินเป็นหลัก แล้วค่อยเบียวๆ หน่อย น่าจะอยู่ได้ยาวๆเลยนะ

มันคืออาการ จูนิเบียว นี่แหละ