[RE: พ่อแม่หลายคนนี่ติดนิสัย ไม่พูดชมลูกตัวเอง เอาแต่ดูถูกจริงๆนะ]
Plapong_48 พิมพ์ว่า:
พ่อผมก็ไม่เคยชมจนวันนึง วันที่ผมสอบโควต้าติดมหาลัยนึง พ่อผมก็ไม่ได้พูดชมอะไร แต่ร้องไห้
พ่อแม่ดูถูกลูก แต่ใจจริงอยากให้ลูกได้ดี เพียงแต่การให้ได้ดังหวังมันไม่ง่ายขนาดนั้น
ถ้าเปรียบเทียบกับการทำงานในบริษัท "ปั้นเด็กให้เป็นดาว" ถ้าพ่อเป็นผู้จัดการ แต่ต้อง Build up ลูกน้องคนหนึ่ง(ลูก) แต่เงื่อนไขพิเศษ ไม่สามารถไล่ออกได้ และเป้าหมายคือให้เก่งขึ้นมาเป็นผู้จัดการแทนเท่านั้น ไม่ว่าลูกน้องคนนี้จะอยากหรือไม่อยากทำ เก่งหรือไม่เก่ง ก็ต้องสร้างขึ้นมาให้ได้
ถ้าตั้งโจทย์แบบนี้ คนเป็นพ่อจะเครียด กดดัน และเอาจริงๆ บริษัทนี้พ่อเองก็ไม่ได้เชี่ยวชาญในสายงานนี้ เพราะทำครั้งแรกในชีวิตและลาออกไม่ได้ ความเชี่ยวชาญของพ่อคือบริษัทอื่น(อาชีพจริงๆ)
เอาจริงๆ มันยากสำหรับคนเป็นพ่อและเป็นลูกนะ มันคือครั้งแรกครั้งเดียวของทุกคน ทีนี้อยู่ที่การลองผิดลองถูก อยู่ที่ธรรมชาติของเด็กด้วย การปล่อยๆ เด็กมันไม่ได้การันตีอนาคตที่ดีของเด็กทุกคน เด็กที่มีความรับผิดชอบในตัวอยู่แล้วอาจทำได้ แต่เด็กที่มีแนวโน้มจะออกนอกทาง ยิ่งปล่อยอาจจะยิ่งเละ
ตัวแปรเยอะไปหมด ปล่อยก็ไม่ได้ ตึงไปก็ไม่ดี ผมว่ายืดหยุ่นพอดีๆ อาจจะเป็นทางดีกว่า ลดความคาดหวังลงบ้าง แต่ไม่ใช่ว่าไม่คาดหวังเลย เด็กเองก็อย่ามองแต่ตัวเองฝ่ายเดียว ให้อยู่จุดสมดุล
: 0 ใบ
: 0 ใบ
My Locker