ผมก็เป็นแบบนี้นะ ในที่ทำงานจะไม่ค่อยพูดกับใคร เพราะผมจะเว้นระยะห่าง ไม่ได้สนิทเต็มที่
ถ้าดื่มกับที่ทำงานก็ดื่มบ้างประคองไม่ให้หลุดคาแรกเตอร์ในที่ทำงาน

แต่ถ้ากับเพื่อนที่รู้ใจเวลาเที่ยวก็มีด่ากันหยาบๆ มีแซวกันเสียงดัง ถ้าได้ดื่มนี่ใส่เต็ม ชนยกหมดแก้ว คำหยาบมาเต็ม คุยเรื่องจังไรๆ นี่มาหมด บางที่จัดยันหว่าง เมาแอลกฮอล์ลงไข่ ไปหาที่ลงต่อ

เค้าไม่ได้แกล้ง เค้าแค่สบายใจที่จะเป็นตัวเองกับบางคน หรือกลุ่มคนที่สนิทเท่านั้นเอง
หรือที่ภาษาอังกิดเรียกว่า Inverter น่ะครับ

เป็นเรื่องของการวางตัวมากกว่าครับ และบางคนก็แยกระหว่างเพื่อนในชีวิตจริง กับเพื่อนที่ทำงาน

กับเพื่อนจริงเราเป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจอะไรมาก เพราะถ้าเพื่อนมันรับไม่ได้มันไม่คบเราหรอก

แต่ที่ทำงานมันต่างออกไป หากเราทำอะไรที่เขาไม่ชอบขึ้นมาแค่นิดเดียวก็โดนจับกลุ่มนินทา

หรือบางคนเจออคติแล้วกระทบกับเรื่องงาน กลายเป็นทำงานร่วมกับใครก็ยากไปหมดเลย

เอาง่ายๆ แค่บางคนเป็นเสื้อส้ม แต่หัวหน้าเป็นเสื้อเหลือง วันดีคืนดีใส่เสื้อส้มไปทำงานหัวหน้ามองตาขวาง

แค่นี้ก็ปฏิบัติกับลูกน้องไม่เหมือนเดิมเลยก็มี เพราะงั้นผมใช้คำว่าน้องมันอยู่เป็นมากกว่า

บางทีการที่คนเราไม่สุ่งสิงกับเพื่อนร่วมงานมากเกินไปก็เพื่อขีดเส้นแบ่งไว้ให้ชัดเจน

ถ้าวันดีคืนดีเพื่อนร่วมงานทุจริตหรือทำสิ่งที่ผิดเราก็ต้องมองว่าผิด ไม่ใช่ไปแก้ต่างให้แค่เพียงเพราะเราสนิทกับเขา

ฝรั่ง เยอรมัน ญี่ปุ่น จีน ก็เป็นแบบนี้ เวลาทำงานก็ตั้งใจ ไม่คุยเล่นโอเอ้ในเวลางาน บางทีถามกลับดีกว่า ทำไมคนไทยชอบขยันคุยในที่ทำงาน ชอบโพล่งเสียงดังออกมา ชอบเล่าประสบการณ์ตัวเองให้คนอื่นฟังทั้งออฟฟิศ มองคนไม่ค่อยพูดเล่นในที่ทำงานเป็นสิ่งแปลก คือคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดี เป็นสิ่งที่ควรทำในเวลาทำงานของคนไทยหรอ ก็ไม่แปลกใจทำไมชาติอื่นเขาถึงมุ่งมั่นพัฒนาได้ไกลกว่า และปล่อยให้จีนมาทำธุรกิจกอบโกยง่ายๆ เพราะวัฒนธรรมชิลๆในการทำงานของคนไทยนี่แหละ

ผมว่าไอ้ที่เล่ามาเป็นเพราะเหล้าเข้าปากมากกว่า

ยอมรับว่าผมก็เป็นแบบนั้นนะครับ

มันเป็นเพราะผมรู้สึกว่าสังคมที่ทำงานน่ากลัว (เพิ่งรู้สึกกับที่ทำงานนี้ ที่ก่อนผมชิวกว่านี้เยอะ) แยกก่อนว่าตัวงานโอเคครับ แต่สังคมในที่ทำงานน่ากลัว มันเลยเกร็งๆ กลัวๆ เลยต้องวางตัวยังไงให้ไม่เป็นประเด็น ก็คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดครับ

ซึ่งคิดว่า เพื่อนร่วมงาน หัวหน้างานแบบ จขกท คงมองว่าทำไมมันไม่เข้าสังคมบ้าง ไม่เปิดใจบ้างแน่ๆ ผมก็เข้าใจครับ พี่ เพื่อน น้อง ที่โอเคก็มี ลึกๆก็อยากคุยอยากเปิดใจนะ

แต่ๆ สังคมภายในบางกลุ่มเขายังไง มันค่อนข้างมีการเมือง มีความเป็นฝั่งเป็นฝ่ายตามงาน มีการเมืองระหว่างช่วงอายุ มีกลุ่มการนินทาที่ค่อนข้าง toxic มากๆ มีแม้กระทั่งการเมืองแบบการเมืองจริงๆ

ผมเข้ามาแรกๆ ก็สบายๆ คุยกับทุกคน ใครว่าไง ให้ทำไร ทำ ลุยเต็มที่ ชวนไปไหนไป แต่เริ่มรู้สีกได้ไปกับทีมนี้ อีกทีมพยายามมาเสี้ยม เล่าเรื่องไม่ได้ของพี่คนนั้นให้ฟัง หรือก็จะได้ยินการนินทาคนนั้นคนนี้จนปรับมุมมองไปเลยว่า เงียบๆ ไม่เล่า ไม่พูด วางตัวขรึมๆ ไม่มีประเด็นอะไรกับใคร ไม่มีเรื่องอะไรให้เขาพูดถึงดีสุด

หรือการเมือง ช่วงปิดถนนเป่านกหวีด (ช่ววงนั้นเข้ามาใหม่ๆ) ระดับหัวหน้าไป ก็กดดันให้คนหน่วยงานไปร่วม คนก็ไปกันเยอะ แต่ผมเด็กสุด เลยโดนให้เฝ้ารับเคส กับเพื่อนอีกคน พอไม่ไป ขาเม้าก็เอาไปรายงาน ก็โดนนินทากัน

ช่วงสามสี่ปีนี้ หนักข้อกว่ายุคนั้น ปั่นให้ร่วมไปแสดงออก หนักกว่ายุคนั้นมาก กลุ่มมีอายุประมาณนึง ส่วนใหญ่ไม่อยากเข้าร่วม แบ่งออกเป็นเชียร์ลุงจริง กับกลุ่มที่ไม่อยากยุ่งแล้ว หมดความเชื่อมั่น และกลุ่มสนับสนุนให้ออกมาแสดงออก มากดดันหนักมากๆ ถ้าไม่แสดงออกเหมือนกัน ถูกเหมาว่าเป็นลุง เป็นสนิ่ม ครั้งนี้ผมโดนมาชวน แบบค่อนข้างกดดัน โดนแซะว่านิ่งเฉย ไม่เดือดไม่ร้อนรึไง ทำตัวเป็นกลาง เป็นพวกอิกนอร์เรนซ์ บางคนก็โยงไปว่าเป็นพวกลุงบ้าง เป็นพวกแบบพี่ตูนบ้าง ผมก็ปล่อยให้เขาพูดให้จนพอใจ จนสุดท้ายผมค่อยๆ รอจนพวกเขาเงียบ แล้วพร้อมฟัง ผมค่อยอธิบาย ผมเปิดรูปบัตรนัดโรงพยาบาล ภาพคุณพ่อที่ตอนนั้นต้องใส่สายยางทางจมูกเพื่อฟีดอาหารเหลว น้ำ นม ผมต้องเลิกงานแล้วรีบกลับบ้านจัดการล้างอุปกรณ์ จัดเตรียม และภาพเมียที่กำลังท้อง ผมค่อยๆบอกที่ทำงานว่า ตอนนั้นผมไม่ได้เลิกงานแล้วมีเวลาออกไปแม้กระทั่งทานข้าวนอกบ้าน ไม่สามารถไปได้จริงๆ ไหนจะเรื่องโควิทอีก ไม่กล้าที่จะพาตัวเองไปนอกบ้านเลย กลัวเสี่ยงติดเชื้อ ผมมั่นใจถ้าผมติดเองตัวผมคงไม่เป็นไรมาก แต่ผมไม่รู้ว่ากับเมียที่ท้อง ลูกในท้องจะเป็ยอย่างไรบ้าง คุณพ่อที่เป็นมะเร็งอาการไม่ค่อยดี ต้อฟีดน้ำ นมทางสายยางทางจมูก ถ้าติดเชื้อจะเป็นอย่างไร

อาจจะรู้สึกผ่อนคลายกับคนที่สนิท ครับ

ผมก็เป็น

ผมไม่ได้ซีเรียสครับว่าเค้าเป็นคนยังไงจะพูดน้อย พูดมาก จะสนิทกับใครในที่ทำงานมั้ย ผมไม่ซีเรียส จะเป็นยังไงก็ได้ ขอแค่ตัวงานออกมาโอเคก็พอ ผมแค่มาแชร์เฉยๆว่ามีใครมีคนรู้จักหรือตัวเองนิสัยแบบนี้มั้ย

น่าจะคนละอารมณ์ป่าว อยู่กับเพื่อนสนิทกันก็อีกอารมณ์หนึ่ง
อยู่ที่ทำงานไปค่อยสนิทหรือคนละวัย ก็อีกอารมณ์หนึ่ง

เหมือนผม พี่ที่ทำงานเข้ามาใหม่ ไม่เคยรู้จักกัน
บอกว่าตอนแรกผมเหมือนคนนิ่งๆ หยิ่งๆ ไม่น่าคุยด้วย
พอผ่านไปสักพัก ที่แท้เป็นคนกวนทีน ปัญญาอ่อน

ผมก็เป็นนะ แยกไปเลยเพื่อนรวมงานกับเพื่อนจริง ๆ แค่ไปทำงานให้จบ ๆ พอ ไม่จำเป็นต้องไปสนิทกับคนที่ทำงานมันคนละสังคมคนละความชอบกัน

แล้วแต่ บางสังคมด้วย เพราะกลุ่มงานก่อนหน้านี้ผมก็ไม่ค่อยเล่นเฮฮามาก คือผมก็คุยเฮฮาแหละ แต่ก็ไม่เป็นตัวเองเท่าไร เพราะบรรยากาศโดยรวม เคมีมันไม่เข้ากับผม อยู่มา 6 ปีผมก็ไม่ค่อยได้ร่วมอะไร ผมมาย้ายมากลุ่มงานใหม่ไม่ถึงปี ผมเป็นตัวเองมากกว่าที่เคยทั้งหมดอีก ไปเที่ยว นั่งกินกาแฟด้วยกัน

แต่ผมเป็นคนที่คิดจะหาเพื่อนที่ทำงานจริงๆ ผมคุยเฮฮา ออกไปข้างนอกได้กับคนหลายๆกลุ่ม ผมคิดว่าเวลา 8 ชั่วโมงในชีวิตกับการทำงาน มันคือเวลาในชีวิตผม ดังนั้นผมก็อยากจะใช้อย่างมีความสุข ไม่ได้อยากใช้เวลาในชีวิตผมไปกับการทำหน้าตึงๆไม่คุยกับใคร

แต่ละสังคม การวางตัวก็ต่างกันแหละ ไหนจะเรื่องความสนิท หน้าที่การงาน บลาๆ

มะก่อนตอนวัยรุ่น ผมก็เปิดรับเต็มที่มีเพื่อนเต็มออฟฟิศ ทั้งๆ ที่บางคนอยุ่มาเป็น 10 ปี ยังรุ้จักแค่แผนกตัวเอง แต่ผมเดือนเดียวก็แทบรุ้จักทุกคนละ

จนมันมีเหตุการณ์ที่เปลี่ยนความคิดเข้ามาเรื่อยๆ แบบสนิทมากไปก็เล่นหัว หรือ พาเขามารุ้จักกันผมเป็นตัวเชื่อม แต่กลับกลายว่าพอเขาสนิทกันแล้วรวมหัวมาไม่ชอบขี้หน้าเราซะยังงั้น 555+ ด้วยความที่เราโอเพ่นมายด์เกินลิมิตก็เลยได้ประสบการณ์เจ็บๆ จากความสัมพันธ์

แต่นั้นมาผมก็มีสเปซมาตลอด รู้จักกันในที่ทำงานพอ โซเชียลมีเดียก็ไม่รับแอ้ด ไม่แอ้ดใคร ตัดปัญหาแต่ต้นตอ

คร้บ ผมแค่มาแชร์เฉยๆครับ ว่ามันแอบตรงกับตัวผมเลย ในมุมมองของคนคนนึง ที่เจอสังคมที่ทำงานแบบนึง สภาพสังคมในที่ทำงานมันไม่ได้ทำให้รู้สึกสบายใจที่จะชิวๆ แสดงออกได้เหมือนอยู่กับเพื่อนๆ ครอบครัวๆ

ดีครับ จขกท มองแค่ว่าเพื่อนร่วมงานขอแค่ตัวงานออกมาโอเคก็พอ แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวดีครับ

ผมก็เป็นแบบนั้นนะ
ที่ทำงานก็อีกตัวตนนึง วางตัวอีกแบบนึง
อยู่กับกลุ่มเพื่อนก็แบบนึง
อยู่กับที่บ้านอีกแบบนึง

มันขึ้นอยู่กับบริบท/ความสบายใจฮะ ว่าเราเปิดเผยตัวตนด้านไหนกับใครได้มากขนาดไหน
ทุกคนไม่จำเป็นต้องรู้จักเราทุกมิติ ไม่งั้นเราจะไม่มี space ของตัวเองครับ

ผมเคยเป็นตัวของตัวเองเต็มที่ในที่ทำงานแรก ใจแลกใจกับเพื่อนคนนึงมากๆ สุดท้ายโดนหักหลัง ยกเลิกงานเราแล้วสวมรอยรับเอง
ผมเลยไม่ค่อยอยากแสดงตัวตนเต็มๆกับที่ทำงานซักเท่าไหร่

เจออยู่บ้าง