ครูแนะแนวโรงเรียนผมเป็นสลิ่ม ไม่มีความรู้อะไรเลยที่สามารถแนะนำที่เรียนต่อให้เด็กได้

คอมที่ห้องแนะแนวก็ห่วย เน็ตก็ห่วย เสิร์ชหาอะไรก็ไม่ขึ้น ถามครูก็ไม่รู้ห่าอะไรเลย ทุกอย่างเด็กต้องไปขวนขวายหาเอาเอง

ขยันอย่างเดียว ขยันทำบุญ แล้วช่วงม็อบสามนิ้วบูมๆ มีเด็กในโรงเรียนแชร์การเมือง ตอนนั้นผมเรียนจบไปนานละ แต่ยังมีเฟสบุครุ่นน้องอยู่บ้าง

แต่ก็เห็นมีการไปสอนเด็กในเฟสบุคเรื่องการเมืองว่าควรยอมรับความเห็นต่างนะ แต่ตอนม็อบเหลืองแรงๆนี้ด่าเสื้อแดงยับเลย

เหตุผลหลักเลยที่ทำให้เตรียมอุดมศึกษา มหิดลวิทย์ได้รับความนิยมขนาดนี้ในปัจจุบัน

ขนาดเพื่อนๆที่เคยเรียนสาธิตชั้นนำใน กทม บดินทร์ สวนกุหลาบ คริสเตียน เซนต์โย สามเสน ตอนม.ต้น ยังแห่กันมาสอบเข้าเตรียมเลย

จริงครับ ที่ทำงานที่แรก คือใบเบิกทางชีวิต

สำหรับผม มีผลประมาณนึง แต่ก่อนจบกับที่ทำงานแรกนี่แหละสำคัญ เพื่อนผม จบ มหาลัยเกรด 2.2 ตอนนี้เป็นผู้พิพากษา คนแรกของรุ่นไปละ

มันก็แล้วแต่คนมั้ง แต่มีส่วนมากสำหรับผมนะ

ช่วงนั้นเรื่องเรียน ผมไม่ได้มีเป้าหมายอะไร ก็ตัดสินใจแบบเอ๋อๆเลือกเรียนนิติตามสาว พอเรียนจบมาก็รู้สึกว่าโชคดีนะที่เรียนคณะนี้ นึกภาพตัวเองไปเรียนอย่างอื่นไม่ออกเลย น่าจะไปไม่รอดอ่ะ อีกอย่างรู้สึกว่าจบมาตัวเองมีทางเลือกอาชีพเยอะ งานเอกชนก็ดูมีตำแหน่งที่ใช้กฎหมายเยอะ ถ้าสอบข้าราชการพวกความรู้กฎหมายก็ได้เปรียบกว่าคณะอื่นหน่อย ก็คิดอยู่ว่าตัดสินใจตอนนู้นกำหนดการงานที่ทำตอนนี้ให้ผมอยู่

คิดๆไป ถ้าสาวแม่งเลือกคณะแปลกๆหรือคณะที่ผมสอบไม่ได้แน่ๆ ผมคงชิบหายไปแล้ว

เรื่องเพื่อนที่สนิทกันสมัย ม.ต้น-ม.ปลาย (พอดีมัธยม ผมไม่ได้ย้ายห้องก็เลยเหมารวมๆเลยละกัน) ก็ยังเจอกันอยู่บ่อยๆ ยังแชร์ความรู้ช่วยเหลือกันเรื่อยๆ คอย motivate ให้ผมที่ไม่ค่อยมีแรงบันดาลใจจะทำอะไร ให้ทำนู่นทำนี่อยู่ตลอด ซึ่งหลายๆอย่างก็มีประโยชน์กับตัวผมเองนั่นแหละ ผมนึกอยู่ตลอดว่าโชคดีมากที่เจอเพื่อนดีๆแบบนี้

แทบไม่มีผลครับ