หมอไม่โดนกดขี่หรอ

แน่ใจดิ

ผมว่ามันเป็นทางแยกที่ต้องเลือกทางให้ถูก


แต่มันไม่ถึงกับว่า เลือกผิด ... แต่มันมีทางที่ต้องเลือกให้ดีที่สุด




แต่ถ้าจะเพิ่มอีกหน่อย ผมว่า งานแรก"ๆ" ที่สมัคร (ไม่ใช่งานแรก แต่ขอย้ำว่า งานแรกๆ)

มันจะพาเราไปทางนั้น ได้สุดไม่สุดเลย


ผมยังเสียดายทุกวันนี้ที่ไม่เลือกตอบตกลง 2 ที่แรก เพียงเพราะอยากเท่ห์เป็นนายตัวเอง เสียดายจริงๆ
เชื่อว่า ถ้าไปทำ จะไปได้ไกลกว่านี้

แต่ปัจจุบันก็ยังคงเป็นนายตัวเอง (บวกมีลูกน้อง) ที่ค่อนข้างโอเคนะ ไม่แย่

น่าจะ 80-100% ได้นะ

เพราะเป็นช่วงที่ควรจะรู้ตัวเองว่าอยากเรียนอะไร ถนัดด้านไหนจริงๆ

อย่างผมก็ไม่เป็นนักดนตรี ก็โปรแกรมเมอร์อ่ะ คิดเอาไว้ละ

สุดท้ายไปเรียนคอมต่อเพราะมั่นคง + ดนตรีเราเอาเป็นงานอดิเรกได้

เทียบกับเพื่อนมัธยมที่ไม่รู้ตัวเองตอนนั้น ส่วนตัวก็เรียนตามๆ กัน พอจบมาแทบไม่ได้ทำงานตรงสายเลย

ผมเลยถือว่าตัวเองโชคดีที่รู้ตัวเองก่อน

ที่ 1 ของรุ่น ไม่ได้กำหนดว่าจะต้องประสบผลสำเร็จในชีวิตเสมอไปครับ

ให้เกิน 80%

ที่โรงเรียนไม่เคยมีใครสอนใครแนะนำว่ามหาลัยจะเลือกเรียนอะไรดี เรียนคณะไหน มีโอกาสในงานแบบใด

ผมว่า 30% อีก 70% คือตอนมหาลัย จากเพื่อนรุ่นเดียวกันที่สมัยมธัยมที่เ-ี้ยมากๆ ตอนนี้ไม่เอาถ่านไปเลยจากมีแค่5-10% ที่เหลือก็จะประคองตัวเองมาได้ตอนมหาลัย บางคนไม่เรียนมหาลัยก็มีงาน มีร้านค้าเป็นของตัวเอง

รุ่นพี่ ผมจบนิเทศน์ ม กรุงเทพ ก็มาเป็นนักบิน ได้นะครับ

ถ้าเป็นเมื่อ6-7ปีก่อน ผมแนะนำให้อ่านหนังสือแล้วมาสอบ

แต่ตอนนี้ อาชีพนี้ ค่อนข้างตันในไทย แล้ว ทำอย่างอื่นดีกว่า

เพื่อนผมตอน ม.ปลาย โง่ติดอันดับ

พอจบปุ๊บ ไปต่อ ปวส สายช่าง ตอนนี้ ทำงาน scg ร่ำรวยไปแล้ว

ครูแนะแนวอะตัวดี ดันโควต้าแต่เด็กตัวเอง เด็กเส้น ได้แล้วไม่เอาด้วย แสบจัด

ขึ้นอยู่กับจังหวะชีวิตของแต่ละคน ไม่ตายตัว

ไม่นับเรื่องพฤติกรรม การใช้ชีวิตนะครับ

พูดถึงการเลือกเรียนล้วนๆ โดยส่วนตัวแล้วไม่ได้รู้สึกเสียดายอะไรกับชีวิตที่ผ่านมา

แต่ถ้าเลือกได้ จะบอกกับน้องเสมอว่าให้เลือกเรียนสายวิทย์-คณิต

เพราะสอบมหาลัยจะเบนมาสายศิลป์ สายสังคมศาสตร์ก็ยังไม่สาย

แต่สายศิลป์ภาษาทั่วไป จะเบนไปสายแพทย์ สุขภาพ วิทยาศาสตร์ ไม่ได้เลย

เรียกว่าการเลือกสายตอนขึ้น ม.4 แทบจะกำหนดชีวิตในอนาคต 80 เปอร์เลยก็ว่าได้

EF ของแต่ละคนมากกว่า ที่จะเป็นตัวกำหนดชีวิต

ตอนนั้นไม่รู้อะไรดลใจ อยากเรียนมหาลัยดีๆ ขอตังค์แม่ไปเรียนพิเศษ ตั้งใจอยู่ 6 เดือนมั้ง สอบติดเฉย จากเด็กแว้นๆโดดเรียนเป็นว่าเล่นเกรดก็แค่พอเอาตัวรอดเล่นแต่เกมส์ ไปเจอสังคมเพื่อนมหาลัยที่ตั้งใจเรียนเราเลยต้องเปลี่ยนไม่งั้นไม่จบ เพื่อนรุ่นพี่ก็โอเค จบก็ได้งานดี ชีวิตมีวันนี้ได้เพราะตอนนั้นเลย

สำหรับผมถ้าไม่ใช่หมอพยาบาลเนี่ย ช่วงมหาลัยกำหนดชีวิตที่สุด เพราะถ้าเราเลือกฝึกงานที่ไหนแล้วโอเคกับคนในนั้นแทบจะได้งานทำหลังเรียนจบเลย

ผมว่ามหาลัย และก็ตอนโควิดเมื่อกี้ไม่น่าพลาดเลย ไม่งั้นรวยละ