ผู้ที่เจ้าตัวและคนแนะแนวครับ
และโชคอีกส่วนหนึ่ง

ตอน ม.6 ผมเรียนดีมากกกกกกกกก แต่เข้าออกโรงบ่อยเลยฝันอยากเป็นหมอ เห็นหมอพูดกับคนไข้แต่ละอย่างผมเลยคิดว่า ถ้าผมเป็นหมอ ผมจะไม่ทำกับคนไข้แบบนั้น ฝันอยากมีคลีนิกรักษาฟรีสำหรับคนไข้บางรายการหรือที่ยากไร้จริงๆ (ตอนนี้มี 30 บาทแล้ว)

เจอครูแนะแนว แกบอกว่า หมอเหนื่อยจะตายเรียนก็เหนื่อยทำงานก็เหนื่อยยังจะเป็นอีกเหรอ ไปทำ IT ดีกว่างานสบายแถมเงินเดือนสูงกว่าหมอ (ในตอนนั้นเมื่อ 30 ปีที่แล้ว) เป่าหูผมจะผมเปลี่ยนใจไปเรียน IT แทน

ที่บอกว่าเจ้าตัวและคนแนะแนว และโชคอีกส่วนหนึ่ง ก็เพราะว่า
ผมเรียนดีเลยไม่ต้องสอบเข้า IT โชคดีไป แถมตอนศึกษา programming ในตอนนั้นมีแค่ C กับ basic บน DOS ดันเก่งด้วยเป็นตัวแทนจังหวัดไปแข่งระดับภาคแล้วดันชนะ ภาษา pascal ครูก็ยิ่งเอาใหญ่ นี่ไงเธอเหมาะกับ IT ที่สุดแล้ว
ครูแนะแนวบอกให้เรียนอะไรเชื่อครูเพราะเป็นญาติกันและเชื่อใจ
ตัวผม มาคิดๆ ดูแล้วถ้าวันนั้นดื้อและเรียนหมอตามฝัน

ก็จะได้ทำในสิ่งที่รักและตั้งใจไว้ตั้งแต่ตอนแรก ไม่ต้องมานั่งเสียใจในตอนนี้ (1 ในสองอย่างในชีวิตที่ผมทำพลาด) ไม่ได้บอกว่าครูแนะแนวไม่ดี แต่เราเลือกของเราได้ comment ของครูแนะแนวก็เก็บมาปรึกษาพ่อกับแม่ได้ครับ ไม่ต้องไปคิดเองเออเอง

ผมอยากให้มีแนะแนวเหมือนในหนังที่เรียกเด็กมาคุยตัวต่อตัว ดูข้อมูลรอบด้านแล้ววิเคราะห์แนะแนวทางให้เด็ก ที่เคยเจอมาคือกากมามีเหมือนไม่มีเด็กที่จบมาส่วนใหญ่ไม่รู้จักตัวเอง เสียโอกาสในชีวิตไปเลย

ช่วง ป.6-ม.3 ก็เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ของเด็ก เลย


ถ้าดี ก็ดีไปเลย ถ้าไม่เอาก็อย่าไปพูดถึง ม.ปลาย

20% ละกัน ตอนอนุบาลนี่แหละชี้ขาดที่สุดแล้ว

สำหรับผมโคตรสำคัญเลย คิดว่าเปลี่ยนชีวิตได้เลย

ม4 สอบเข้า รร.ประจำจังหวัดได้ห้องเก่ง ลำดับต้นๆของผู้เข้าสอบ

ม5-6 เจอเพื่อนที่สนิทกันมากๆ พากันเอาทางสนุกสนานอย่างเดียว เที่ยวเล่น โดดเรียน จีบสาว (แต่ไม่มียาเสพติด)

ม6 สอบonet anet 2 วันเสาร์อาทิตย์ ผมสอบครึ่งวันเสาร์ บ่ายไปเที่ยวทะเล (กับเพื่อนซี้นี่แหละ) วันอาทิตย์ไม่ไปสอบ

คือตอนนั้นสมัครเรียน ป.ตรี สายสุขภาพ ม.เอกชนเรียบร้อยแล้ว เลยคิดโคตรสั้นว่ายังไงกุก็มีที่เรียน

เสียใจมาถึงทุกวันนี้ อายุ 36 แล้ว สิ่งนี้คือสิ่งที่พลาดที่สุดในชีวิตแล้ว

ตอบในฐานะของประชาชนค่าเฉลี่ย ไม่ได้มีอะไรโดดเด่น เติบโตมากับกระทรวงศึกษาธิการ และโรงเรียนรัฐบาล

ผมให้เกิน 50% ของชีวิต ผมคิดว่าช่วง 14-15 นี่แหละที่จะกำหนดชีวิตของเราได้ครึ่งนึง

ลองคิดภาพว่าเรียน ปวช หรือ ม.ปลาย สายเฉพาะ ไม่ใช่สายหว่านแบบ วิทย์ คณิต ถ้าไม่ใช่คนที่มีธุรกิจทางบ้าน ทุกคนก็จะเลือกสาขาในมหาลัยตามสายอาชีพที่จบมา

ส่วนทางเลือกชีวิตอีกแยกนึงก็คือตอนเลือกสาขาในมหาลัย และพอเริ่มเรียนจะรู้ว่ามันเหมาะกับตัวเองไหม จบมาก็วิ่งหางาน บางคนไม่ได้ชอบ แต่ก็ใช้วิชาความรู้ประกอบอาชีพไปก่อน แล้วใช้เวลากับสิ่งที่ชอบ พอมีแพสชั่น เริ่มทำเงินได้ ก็วิ่งทางนั้นยาว

ตอบจากประสบการณ์ส่วนตัวนะครับ

ถ้าที่บ้านไม่ได้เลือกทางที่ดีให้ทั้งแต่เด็ก

พวกที่คิดได้ตอนมอปลาย เอาแบบมอสี่มอห้าเลยนะ

ส่วนใหญ่เข้ามหาลัยในฝันหรือคณะที่อยากเข้าไม่ได้

เพราะพื้นฐานมันไม่แน่นพอ+สภาพแวดล้อมด้วย



ไอ้ที่กำหนดชีวิตจริงๆสำหรับผมคือมอต้นอะ ต่างสุดๆ

อันนี้พูดในมุมเด็กที่เรียนโรงเรียนเอกชนดาดๆทั่วไปนะ

หลังจบมอต้นนึ่แหละ มองย้อนไป ทางที่เลือกไปต่อนี่กำหนดชีวิตเลย

เพื่อนแยกย้ายไปเข้า เตรียม รัฐบาลเกรดรอง ต่อโรงเรียนเดิม(ที่ปกติจะรับเด็กเหลือที่โรงเรียนรัฐไม่ให้ต่อมิปลาย) ไปพาณิชยฺก็มี

ผ่านมา 10 ปี ก็ไม่ต้องเดาเลย คนเข้าเตรียมได้หน้าที่การงานทิ้งห่างคนอื่นแบบไม่เห็นฝุ่น

พวกต่อโรงเรียนรัฐแบบผมก็คละๆเงินเดือนเยอะน้อย

ส่วนหนักสุดพวกเรียนต่อที่เดิมกับพานิชย์ หลายๆคนไม่จบมหาลัยด้วยซ้ำ กลุ่มนี้ที่รอด ส่วนใหญ่บ้านมีตัง



ปล.พวกที่คิดได้ตอนมอปลายแล้วทำสำเร็จมี2กลุ่มใหญ่ๆ

1.โตมาให้สังคมที่ดีอยู่แล้ว สมองดี ความรู้ในหัวมีระดับนึง แบบนี้2-3เดือนก็ทัน

2.พวกที่ไม่เอาไรเลยตั้งแต่เด็ก ถ้าจะสำเร็จต้องขยันแบบบ้าคลั่งอะ(ผมอยู่กลุ่มนี้นะ) มีผมกับเพื่อนมอปลายอีกคน ฝันเหมือนกันว่าอยากเข้ามหาลัยนี้คณะนี้ให้ได้ เลยบ้าอ่านหนังสือตั้งแต่มอห้าอะ แบบเริ่มปูพื้นใหม่ตั่งแต่เนื้อหาประถมเพราะไม่เคยสนใจการเรียนมาก่อน แล้วเพื่อนผมมันหนักกว่าด้วยเพราะอยากเรียนอืนเตอร์แต่ภาษาอังกฤษค่อนข่างแย่ แต่เราก็สู้จนสอบติด
ตอนนั้นมีแต่คนงง เพราะมาตรฐานโรงเรียนผม ขนาดเกเรียนยังสอบกันแทบไม่ตืดที่ดีๆเลย

สมัยก่อนการศึกษาไม่ให้ความสำคัญกับวิชาแนะแนวจริงๆครับ ตอนนั้นอาศัยแค่ครูอะไรก็ได้ไปสอนวิชาแนะแนว (รร.ใหญ่ประจำจังหวัดที่ผมเคยเรียน) เด็กพอเห็นว่าเป็นวิชาแนะแนว ก็พากันโดดบ้าง ไม่เข้าบ้าง

แต่ปัจจุบันนี้หลายโรงเรียนเริ่มบรรจุครูเอกแนะแนว จิตวิทยาเยอะขึ้น(มัธยมเกือบทุกโรงเรียน) เริ่มมีการส่งเด็กไปฝึกงานตั้งแต่ ม.4 เช่น คนไหนอยากเป็นพยาบาล หมอ ครูก็จะส่งไปฝึกที่โรงพยาบาลจริงๆเลย ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีมาก เด็กบางคนจะได้รู้ว่าตัวเองชอบไม่ชอบ ไหวไม่ไหว

ผมว่าข่วงเนิ่มต้นทำงานนะ ผมเรียน วศ ตอนจบมาก็รู้สึกใกล้ๆกันแต่คนไหนสร้าฝคุณค่าให้ตัวเองมากกว่าก็ไปไกลลิบ

ของผม 99 เปอร์เซ็นต์
เลย เพราะช่วง ม.ปลาย
จีบสาวแล้วแห้วไป
หลายคน ทำให้ตัด
สินใจเรียนต่อ
ไกลจากบ้านเพื่อ
จะไม่ต้องพบคน
ที่เคยรู้จัก

ส่วนตัวผมให้ช่วงมหาลัยมากกว่าครับ

จริงครับ ต้องเข้าใจด้วยว่า สมัยก่อนเด็กหลายๆคน วงชีวิตเค้าแคบ พ่อแม่ทำสวน พ่อแม่รับจ้าง เค้าแทบไม่รู้จักอาชีพที่ไกลกว่าอาชีพที่พ่อแม่ทำเลย บางคนที่บอกว่าเรียนแค่พอจบแล้วไปช่วยแม่ทำนา ทำสวนต่อ ต่างกับคนที่พื้่นฐานบ้านดี เค้าจะรู้จักคนรู้จักงานในวงกว้างกว่า ครูแนะแนวเลยเป็นคนที่แนะนำอาชีพอื่นๆ ให้เด็กรู้จัก สมัยก่อนนี่คือครูบางคนรู้จักอาชีพกราฟฟิคดีไซเนอร์มั้ย เค้ายังทำหน้างงเลย แต่สมัยนี้มันมีโซเชี่ยลแล้ว ครูแนะแนวอาจไม่ถึงกับสำคัญมากเท่า แต่ก็ยังสำคัญอยู่ดีในฐานะครูที่ให้คำแนะนำ

ตอบ 20-40% เพราะคิดว่ามหาลัยนี้แหละ ตัวกำหนดชีวิตมากๆ

จากกลุ่มเพื่อนที่สนิท ม.ปลาย ในโรงเรียนประจำจังหวัด แห่งนึงนาย ก เรียน ม.ปลายจบเกรด 2 นิดๆ จบมาไปเข้ามหาลัยไม่ดัง แต่จบมาได้ทำงานก่อนเพื่อนทุกคนในกลุ่ม ปัจจุบันเรียนจบโท ทำเอกชน รายได้ก็ถือว่าเยอะในต่างจังหวัด มีครอบครัวดี ดูภายนอกก็ประสบความสำเร็จดี

อีกคน จบม.ปลาย เกรดเกือบ 3 ต่อมหาลัยอันดับ 1 ของภาค ไปเจอสังคมมหาลัย ที่อาจจะไม่ดี ปัจจุบัน ทำเทาๆ เป๋ไปช่วงนึง กลายเหมือนติดเหล้า ซึมเศร้าแต่ไม่มาก แต่วนๆชีวิตในธุรกิจแบบนี้

0-20 %

ส่วนตัว ชีวิตมหาลัยมีอิทธิพลมากกว่า ละชีวิตทำงานนี่ % ก็มากกว่าเข้าไปอีก อันนี้สำหรับคนที่ไม่มีต้นทุนอะไรอย่างผมนะ เดินหน้าฆ่ามันอย่างเดียว

แต่ผมเห็นลูกพี่ลูกน้องผม ส่งลูกเรียน กท คริสเตียน ส่งเรียนสาธิต ส่งเรียน รร เอกชนดังๆ เพื่ออะไร เพื่อคอนเนคชันทั้งนั้น ซึ่งสำหรับคนที่มีต้นทุน การพาลูกพาเด็กไปอยุ่สังคมดีๆ มันถือเป็นโอกาสแหละ ตอนนี้ไอ้หลานคนนี้ก็มีเพื่อนเรียนจุฬาทั้งนั้น อาชีพการงานไม่น่าต้องห่วง

การอยุ่สังคมดีๆ มันส่งผลต่อชีวิตมากกว่าการเรียนอีก

สำหรับผม ผมให้เกิน 80 เปออะ ม.ปลาย
อย่างผมติดเที่ยว เล่น แต่เพื่อนๆในชั้นมีแต่คนตั้งใจ
จนมาปัจจุบันแต่ละคนประสบความสำเร็จเกิน 70 เปอ
เสียดายเหมือนกัน ถ้าตั้งใจกว่านี้น่าจะไปไกลกว่าเดิม 5555