เตรียมตัวมาสอบพื้นฐานวิศวะ คืนวันก่อนสอบเลิกกับแฟน ไม่สอบแม่ง ก็ไม่รู้ว่าถ้าไปสายวิศวะจริงๆจะชอบมั้ย

ม.ปลาย ผมอย่างชิว ไม่เอาอะไรเลย เล่นเกม อยู่กับเพื่อน

เพราะจบมาตั้งใจจะไปเรียนราม ไม่สนสอบเข้ามหาลัยเลย

พอจบราม นี่เคว้งอยู่พักหนึ่ง ไม่มีงานทำ จนได้ทำงานเป็นลูกจ้างราชการ

แล้วก็สอบราชการได้ ค่อยดีหน่อย

คือตอนนั้นไม่รู้เลยว่าชีวิตจะไปทางไหน คือปล่อยปละละเลย

ความถนัดทางวิศวะ ความถนัดครู ก็ไม่สอบ

ผมให้ มัธยม 70นะครับ มหาลัย30

มัธยมมันไม่ได้สำคัญตรงความรู้ แต่สำคัญตรงที่เราหาตัวเองเจอได้ทันไหมก่อนเข้ามหาลัย

ถึงแม้จะเรียนมัธยมโง่ๆ สายที่ไม่ใช่ แต่ถ้าหาตัวเองเจอไว มหาลัยเราเลือกคณะที่ใช่พลิกแพลงตัวเองได้


ส่วนตัวถ้าเรื่องความสุข ณ ตอนนั้นให้ 100% เสียดายเรื่องเดียวคือไม่สนใจอนาคต ไม่รู้ว่าชอบอะไรอยากทำอะไร ไม่งั้นคงไปสายคอมละ

ครูแนะแนวนี่สมัยผมเจอเด็กชอบวาดการ์ตูน แต่เกรดกลางๆ การแนะแนวคือตั้งใจเรียนนะ ถ้ายังนึกไม่ออกว่าจะเรียนอะไรให้ไปเรียนวิทย์คณิตไปก่อน เวลาเลือกคณะจะได้เลือกได้หลายคณะ
เอ๊า... อิห่า เด็กมันชอบชัดขนาดนี้แทนทีจะหาเวย์ให้มันไป ดันให้ไปงมหาในสิ่งที่ตัวเองยังไม่รู้ว่าจะชอบมั้ย ทำได้ดีรึเปล่า แล้วก็กลายเป็นเด็กเรียนเกรดไม่ดี สอบอะไรก็ไม่ติดแทน
หวังว่าสมัยนี้จะมีคำแนะนำที่ดีกว่านี้ ไม่ต้องถึงกับหาทุนจนไปเรียนอาร์ตที่นิวยอร์กให้ก็ได้ แต่อย่างน้อยๆก็ช่วยให้เด็กมันได้รู้หน่อยว่ามันมีวิธีหาเงินเลี้ยงชีพจากการวาดรูปได้ยังไงมั่ง เด็กมันจะได้รู้ว่าความฝันมันไม่ได้เป็นทางตัน
นี่ขนาดเป็นเด็กที่ชอบอะไรชัดๆนะ
ถ้าเจอเด็กที่ไม่ได้สนใจอะไรไม่ได้ชอบอะไรนี่คิดว่าจะช่วยไรได้มั่งอะ จับเรียนวิทย์คณิตไว้เผื่อเลือกคณะได้เยอะๆอย่างเดียว

ก็เห็นด้วยนะเจอกับตัว คะแนนผมแม่งเกินเภสัชไปอีกแต่ก็ไม่ได้เลือกเพราะสมัยนั้นคิดว่าตัวเองเอาแต่เตะบอลไม่อ่านหนังสือ คงไม่ได้หรอกมั้ง

พอประกาศคะแนนมาแม่งร้องไห้เลย ทำไมไม่เลือกวะไอเวร

สำหรับผมแค่ 20 % นะ
ชีวิตตอนทำงานนี่แหละของแทร่

ม.4
ปวช.1

คือตัวกำหนดเส้นทางชีวิตเลยอะ

ผมว่าเกิน 80% เด็กเกเรแต่มากลับตัวตอน ม.ปลาย ประสบความสำเร็จในชีวิต หรือเด็กดีแต่เผอิญจังหวะชีวิตต้องมาเจอปัญหาช่วงวัยนี้ แล้วชีวิตแย่ไปเลยกก็เห็นเยอะ

รูปแบบการศึกษาช่วง ม.ปลายมันชี้ชะตาคนๆนึงได้เลย มันทำให้ชีวิตที่เหลือเราเลือกจะเป็นอะไรได้ แล้วก็เป็นอะไรไม่ได้เต็มไปหมด

เรื่องการกดขี่ หมอ พยาบาล การแบ่งสีมหาลัย การเรียนมหาลัยหลักๆ ได้งานดีกว่า มันไม่มีในหลักสูตรแนะแนวอะ จะมีหรอ ถ้าเธอเก่งขนาดนี้ไปหมอเถอะ เพราะถ้าไปพยาบาล เธอจะโดนหมอกดหัวใช้นะ มันยากอะ อาจต้องวิเคราะห์และสอนว่า ให้พยายามไปสาขาวิชาท๊อปของสายนั้น แต่ถ้าพยายามแล้วคะแนนไม่ถึงค่อยเรียกสาขาวิชารองลงมา อะไรแบบนั้นมากกว่า ตัวเด็ก จะได้ไม่มานั่งเสียใจว่าถ้าขยัน ถ้าไม่ประเมินตัวเองผิด และครูแนะแนวบ้านเราไม่ได้ใส่ใจทุกคน บางที่ก็ใส่ใจดีมาก แต่ความรู้ในสาขาวิชาไม่ได้เยอะ และไม่ได้ใกล้ชิดนักเรียนขนาดนั้น ก็ไม่สามารถแนะแนวได้ประสิทธิภาพ และตัวนักเรียนทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจการแนะแนว หรือการมองหาอนาคตกันขนาดนั้น อาจต้องมาวางระบบใหม่ ให้เด็กเข้าใจว่าจะต้องพยายามหาตัวเองให้เจอมากกว่าด้วยซ้ำ

กำหนดอะไรไม่ได้เลยเรียน กศน. กำหนดได้ตอนมาเรียนตรีไปด้วยทำงานไปด้วยนี้แหละ

แนะแนวถึงสำคัญไง ซึ่งก็แอบบงงโรงเรียนต่างจังหวัดอยู่นะ ว่าครูเป็นอะไรถึง...เก่ง Openhouse มหาลัยเค้าก็จัดวันธรรมดา ทำเรื่องลาเพื่อพาหลานที่อยู่ ม.4 ไป Openhouse แต่ครูดันไม่พอใจเฉย บอกจะรีบพาไปทำไมเพิ่งจะ ม.4 เอง เดี๋ยวม.6 ค่อยไปก็ได้

คือไป ม.6 จะไปทันอะไร แล้วถ้าเพิ่งแนะแนวจริงจังตอน ม.6 พาไป Openhouse ตอนนั้น เด็กแทบไม่มีเวลาเลือกเวลาตัดสินใจเลย เพราะแปปเดียวก็ยื่นคะแนนล่ะ คนที่มีความสามารถก็เตรียมตัวสร้างพอร์ตไม่ทัน เสียโอกาสไปอีก ผู้ปกครองอยากพาเด็กไปฟัง Openhouse ไปสัมผัสบรรยากาศมหาลัยที่อยากผลักดันให้เข้า เสียเงิน เสียเวลาเอง ครูดันไม่พอใจ

ผมให้ ม.ปลาย สำคัญที่สุดแล้ว เพราะมันเริ่มมาจากตรงนี้แหละว่าคุณจะไปทำมาหากินอะไรในอนาคตข้างหน้า

ตั้งใจเรียนก็ดี ได้เป็นหมอไปละ







ถุย

ผมให้ม.ต้นสำคัญสุด แล้วช่วงนั้นครูแนะแนวต้องดีมากๆด้วยแม่งเป็นตัวกำหนดชีวิตเลยจริงๆ

ยิ่งยุคนึงใครอยู่ต่างจังหวัดยิ่งจังหวัดเล็กๆแล้วยังไม่มีเน็ตใช้โอกาสในชีวิตจะยิ่งน้อยลงไปอีก

และถ้าครอบครัวไม่เคยมีคนเรียนสูงๆด้วยตัวเองเป็นคนแรกที่ได้โอกาสนั้นมันจะหมดคำแนะนำที่ดีไปอีกในทันที

ผมว่าจริงนะ ตอนนั้นผมรู่ว่าชอบอะไร แต่ไม่รู้ว่าไปเรียนอะไรหรือจบไปทำงานอะไรได้