การที่ถอยรูนีย์มาต่ำไม่ใช่เรื่องพละกำลัง แต่ตอนนั้นทีมขาดตัวพาบอลขึ้นหน้าครับ อันนี้ข้อแรก

ข้อสอง รูนีย์ในช่วงหลังแชมป์ล่าสุด คือโรยราอย่างเห็นได้ชัด ด้วยสไตล์การเล่น มันทำให้ดูช้าไปหนึ่งจังหวะ ใครนึกไม่ออกลองดูคาเซก็ได้ครับ พลิกช้า เข้าถึงบอลช้า แต่เวลาบอลอยู่กับตัวแล้ว การตัดสินใจการเข้าใจเกมสูงมาก อันนี้น่าจะเรียกว่าไอคิวฟุตบอลนะ


ในฐานะตัวยิงประตู รูนีย์ไม่เป็นรองโด้นะ แต่ด้วยความที่รูนีย์เป็นนักเตะที่ชอบชนะ อยากชนะมากกว่าสนสถิติส่วนตัว คือใครจะยิงช่างม่าง แต่ทีมชนะได้ตูแฮปปี้ อันนี้คือแพชชั่นสูงแทบจะทั้งเกม แต่ในทีมช่วงนั้น น่าตลกคือ คนเห็นรูนีย์วิ่งเยอะ แต่คนที่เยอะกว่าในบางนัดกลับเป็นคาริคที่โดนว่าอาแปะ


คือถ้าก่อนออกจากทีมแกยอมลดบทบาทตัวเองหน่อย ก็น่าจะลากยาวได้ถึงยุคโอเล่ได้ แต่รูนีย์คือนักเตะประเภทที่ดื้อมากคนนึง แกไม่ยอมเปลี่ยนสไตล์ เลยต้องจากกัน

ปล.จริงมีช่วงนึงที่คากาวะมารูนีย์โดนป๋าดรอปนะ ถ้าใครจำได้ ในฐานะตัวทำเกม รูนีย์สู้คากาวะไม่ได้แล้ว แต่ถ้าในเรื่องการยิงประตู ผมจำแทบไม่ได้ว่ารูนีย์เคยตะบี้ตะบันเลี้ยงแล้วยิงบอลออกข้างบ่อยแค่ไหน จำได้แต่ถ้ามีช่องคือยิง ไม่มีจ่าย เล่นง่าย ไม่ค่อยทิ้งขว้าง และหาโอกาสให้ทีมเก่ง คือเป็นนักเตะที่เปลี่ยนผลการแข่งได้ ต่อให้ไม่มีโด้หรือเตเบซก็ตาม