เรื่องของผมที่จะเล่าให้ฟังนี่เกิดขึ้นเมื่อ 7 ปีที่แล้วได้ บริษัทรับเด็กฝึกงานมา 2 คนจากม.รัฐบาลชื่อดังม.นึง ญ ทั้ง 2 คน ตอนรับมาตอนนั้นก็ไม่ได้คัดอะไรมากก็รับมากะให้มาช่วยงานเพราะเรียนตรงสายอยู่แล้ว ตอนรับเข้ามาก็บอกกฏระเบียบคร่าวๆว่าฝึกที่นี่ 3 เดือนไม่มีวันลาหยุดนะ ถ้าจะหยุดก็บอกเหตุผลหรือแจ้งพี่มาก็พอ เพราะน้องมาฝึกงานก็เหมือนพนักงานคนนึง(จำคีย์เวิร์ดนี้ไว้ดีๆนะครับ) ก็มาทำได้ซัก 3-4 วัน

วันนึงมีคนนึงมาขอลาจะไปเที่ยว 4 วันผมก็แจ้งน้องไปว่าตามกฎแล้วนักศึกษาฝึกงานไม่มีสิทธิ์ลานะแต่ถ้าจำเป็นจริงๆให้ลาได้แล้วค่อยมาทำชดเชยแทนเพิ่มเอา แต่น้องคนนั้นกลับไม่โอเคและบอกผมว่าตอนเข้ามาพี่บอกหนูเองนี่ว่างมาฝึกงานก็เหมือนพนักงานคนนึง(จำคีย์เวิร์ดนี้ไว้ดีๆนะครับ)พวกพี่ยังมีวันลาได้เลยถ้าหนูเป็นเหมือนพนักงานคนนึงทำไมหนูจะลาไม่ได้(จริงๆน้องฝึกงานคนนี้ผมไม่ได้ดูแลเรื่องงานโดยตรงจะมีน้องอีกคนดูแลแทน) ผมก็บอกว่าที่บริษัทของเราไม่มีวันลาให้น้องฝึกงานนะซึ่งแจ้งไว้แต่ตอนแรกแล้ว แต่ถ้าจะลาจริงๆพี่อนุญาตให้ได้ถ้ามีเหตุผลพอ แต่ถ้าน้องแจ้งว่าไปเที่ยวพี่ว่ามันไม่เหมาะสมเท่าไหร่ในช่วงระหว่างฝึกงาน แต่ถ้าเอาจริงๆให้ลาได้แต่มาทำชดเชยแทน

พอแจ้งไปแบบนี้น้องเค้าก็ไม่พอใจวิ่งร้องไห้ขึ้นไปข้างบน ผมกับน้องในทีมอีกคนนี่โคตรเหวอเลย รับเด็กฝึกงานมาไม่เคยเจออะไรแบบนี้ พอสงบสติอารมณ์ได้เค้าก็ไม่พูดกับพวกผมนะ วันนั้นทั้งวันก็เลยไม่ได้ให้งานอะไร จนวันต่อๆมาน้องก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองผิดแต่ความรู้สึกต่อกันมันก็พังแล้วแหล่ะ น้องในทีมผมแทบไม่ให้งานน้องคนนั้นทำเลย คือความสัมพันธ์มันแย่แหล่ะ ไม่ได้สนิทกันเหมือนรุ่นก่อนๆ ก็เป็นแบบนั้นไปจนจบฝึกงาน เพราะดูแล้วน่าจะสุดโต่งคนนึงตอนนั้นพวกผมก็ยังเด็กด้วยก็ปล่อยเลยตามเลย ทุกวันนี้เด็กฝึกงานที่เข้ามานี่สัมถาษณ์ละเอียดหมดเลย ถ้ารู้ว่าเคมีไม่เข้านี่ก็ไม่รับเลยครับ ให้ไปที่ที่เหมาะสมดีกว่า

จะบอกว่าเด็กสมัยนี้เป็นยุคใหม่ขึ้นแหละ บางคนมีเหตุผลนะแต่ตอนแสดงออกมามันดูแย่ส่งผลให้มีอคติเกิดขึ้น บางคนดูน่าเอ็นดูน่าคุยด้วยก็มีความรู้สึกอีกแบบ ซึ่งการให้เกียรติซึ่งกันและกันหรือความเคารพต่อกันผมว่ามันยังเป็นจำอยู่ในยุคนี้นะ เคารพคนที่น่าเคารพให้เกียรติคนที่ควรให้นะ ไม่งั้นผมนึกไม่ออกเลยว่ามันจะเป็นยังไง เพราะหลังจากนั้นมาเด็กฝึกงานทุกคนต้องโดนสัมภาษณ์หมดทุกคนเลย ป้องกันปัญหาที่เคยผ่านมาต้องไม่ให้เกิดขึ้นอีก เพราะเด็กบางคนมีเหตุผล แต่บางคนก็เป็นที่นิสัยตัวเองด้วย

ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นเลยครับ

เข้ามาปูเสื่อรอครับ

หนีไป

เคยเจอ 2 แบบครับ

แบบแรกก็ปัญหาแบบเดียวกับที่ท่านเจอ คือเด็กไม่รู้สึก/เข้าใจถึงการฝึกงาน และคิดว่าเป็นเหมือนการพักผ่อน อยากทำก็ทำไม่อยากทำก็ไลน์มาขอหยุด ซึ่งผมทนให้แค่ 2 ครั้งและมีการเตือนอย่างเป็นทางการไป แต่ก็ยังครั้งที่ 3 ซึ่งผมไม่อนุญาตให้ลา และแจ้งกับทางอาจารย์ที่ปรึกษาตามตรง ไม่แน่ใจว่าหลังจากนั้นมีการเตือนกันเองหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีการลาเพิ่มอีกจนจบ ซึ่งผมก็เซ็นต์ให้ผ่านการฝึกงานไป แต่เอาตรงๆคือถ้าไม่ได้ปรับปรุงตัว เคสนี้คงไม่ผ่านการฝึกงานครับ

แบบที่สอง อันนี้ตลกแต่ชอบใจ เด็กเข้ามาบ่นกับผม ว่าน้องๆในทีมผมไม่ได้ให้ฝึกงานอะไรมากไปกว่าถ่ายเอกสาร พิมพ์โน่นนี่นิดหน่อย จัดเอกสารวางบิล ซึ่งตัวเด็กเองต้องการเรียนรู้มากกว่านั้น ผมชอบนะ และเปลี่ยนจากให้ประกบน้องในทีม เป็นลงมาสอนงานเอง ซึ่งเด็กๆในทีมมันก็แซวนิดหน่อย เพราะนานๆๆๆๆๆทีผมถึงจะลงมาสอนงานเอง

ส่วนอีกอันเป็นเรื่องตลกภายในบริษัทผมเอง ที่ทำให้เด็กเหวอเหมือนกัน
คือตอนนั้นมีเด็กมาฝึกงาน แล้วทางฝ่ายบุคคลเสนอขออนุมัติกับทางCountry Managerซึ่งเป็นประเภทรุ่นใหม่ไฟแรง(ปัจจุบันคุมภูมิภาคแอฟริกาให้ขนส่งเหลือง-แดง) และพอได้ยินแค่Internshipแค่นั้นแหละ พ่อคุณจัดเต็ม สั่งลงมาเลยว่าให้แบ่งช่วงเวลาให้วนให้ครบทุกแผนกโดยให้ผู้จัดการแต่ละแผนกเป็นคนดูแลเอง และประเมินผลเป็นภาษาอังกฤษ/สรุปผลส่งแกด้วย เพื่อเด็กจะได้เรียนรู้ทุกอย่างให้สมกับการฝึกงาน...บุคคลกุมขมับเลยงานนั้น

ร้อยพ่อพันธุ์แม่ครับ
สัมภาษณ์ก่อนดีแล้วครับผม

เด็กฝึกงานได้เงินไหมครับ

ถ้าได้เงิน ปกติผมก็ให้ลานะ แต่ก็หักเงินตามวันลา กับต้องดูกฎกับทางมหาลัยด้วยว่าต้องฝึกครบกี่วัน

ตอนผมฝึกงานที่โรงงานแหน่งนึงในนิคมไม่กล้าลาไปเที่ยวนะ ลาอย่างมากแค่ลาป่วย(แบบป่วยจริงๆ ออกจากห้องไม่ไหว แต่เป็นหวัดออดๆแอดๆยังไปทำงาน) ถ้าลาด้วยเหตุฉุกเฉินหรือป่วยเชื่อว่าบริษัทไม่ใจร้ายหรอกครับ ยิ่งเป็นน้องฝึกงานด้วย

ไปเที่ยวก็ไปแค่เสาร์อาทิตย์หรือวันหยุดนักขัตฤกษ์ให้พอมีสีสันหน่อย


ฝึกงานแค่ระยะสั้นๆเอง1-3เดือนน่าจะอดทนได้นะ และต้องรู้ว่านี่คือช่วงเวลาที่สำหรับมาฝึกงานไม่ใช่เอาแต่มองหาเวลาเที่ยวอะ

ย้ำนะครับว่าแค่ช่วงฝึกงาน ส่วนตอนทำงานแล้วผมก็ใช้สิทธิ์ที่ผมพึงมีเต็มที่และเหมาะสมกับสถานการณ์

ผมพูดงี้จะมีดราม่าไหม ยิ่งกระแสช่วงนี้อีก

ผมว่าเด็กสมัยนี้ค่อนข้างจะมีความเป็นตัวของตัวเองสูง
เด็กเจนนี้ผมคุยเองบางทีก็หงุดหงิด ต้องโยนให้น้องในทีมอีกคนที่อายุน้อยกว่าผมไปคุยก่อน
คือฝากน้องในทีมอีกคนให้ดูแลไปเลย
บางทีด้วยอายุห่างกันมากมั้ง คุยงานแล้วมันหงุดหงิด

อย่างเรื่องนึงเช่นตอนสัมภาษณ์ก็ถามนะ ว่าทำนู่นทำนี่ได้มั้ย(เช่นขับรถ/ไปค้างตจว. ได้มั้ย)
พอถึงเวลาจริง อ้างนู่นอ้างนี่ ให้ขับรถก็กลัวบอกไม่ค่อยได้ขับ ขับนานก็บ่นเมื่อย(ขับไปแค่ประมาณชม.กว่าๆ)โยนกุญแจกลับมาให้เฉยเลย
ไปตจว.ก็บอกที่บ้านไม่อยากไห้ไป(แต่หลังๆ ก็ยอมไปละ)
ตอนสัมภาษณ์ก็บอกได้(อาจจะตอนสัมภาษณ์ไม่ได้เจาะลึกเองด้วยแหละ ตรงนี้ก็ถือว่าพลาดเอง)

เอาจริงๆ ผมว่าแฟร์ๆนะ อนุโลมให้ลาได้ แต่มาทำชดเชยแทน ถือว่าดีมากแล้วนะ

คือแค่นี้ก็ไม่อดทน + แลกความรับผิดชอบ ผมไม่ได้อยากจะว่านะ แต่เด็กสมัยใหม่เป็นแบบนี้ซะเยอะเลย

ส่วนใหญ่ นักศึกษาฝึกงานที่มาฝึกด้วยจะไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่ครับ น่าจะเพราะเป็นโรงพยาบาล เป็นสถานที่ราชการ มีกฏระเบียบชัดเจน ซึ่งไม่ได้ดูไปรเวทเท่าเอกชนมั้งครับ

น้องฝึกงานแต่ละรุ่นก็มีสัมมาคารวะดี อีกอย่างคือมักจะเป็นรุ่นน้องของมหาลัยที่ผมจบมาด้วย เลยต่อกันติดง่าย ช่องว่างก็น้อยลงไปอีก

เด็กสมัยนี้ก็มีความเปลี่ยนแปลงอยู่เยอะจากสมัยก่อนพอสมควรครับ แต่โชคดีที่ผมเจอเด็กที่รู้จักกาลเทศะมาตลอด เลยไม่เคยมีดราม่าอะไรเลย

ที่นี้เราไม่ทำแบบนั้น

r/antiwork

555 กล้าลาไปเที่ยวด้วยนะ