พอดีเป็นคนที่คุยไม่เก่ง ไปอยู่ไหนก็ชวนใครคุยได้ไม่นานแปปๆก็เงียบแล้ว

เรื่องที่คุยในสมองก็มีน้อย

แต่เคยเจอคนนึงคุยกันแปปเดียว สามารถจับคำพูดฝ่ายตรงข้ามได้เก่ง รู้ว่าเราชอบคุยอะไร(แม้จะคุยไม่เก่ง)
รู้ว่าต้องถามยังไง คุยอะไรบ้าง ทึ่สามารถลากการสนทนายาวได้เป็นชั่วโมง
เขาสามารถดึงความสามารถของคนคุยไม่เก่ง ให้คุยกับเขาได้นานขึ้น พูดได้เยอะขึ้น
รวมทั้งตัวเขาเองก็มีวิธีชวนคุยไม่น่าเบื่อ ไหลไปได้เรื่อยๆเป็นชั่วโมง ผมเงียบเขาก็ชวนคุยได้ไม่มีDeadAirเลย

ผมคุยไม่เก่งนี่คือไม่เก่งจริงๆนะครับ ต่อให้รู้เรื่องที่ผมสนใจถ้าชวนคุยไม่เก่งจริงๆ ก็คงคุยได้นานขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อยแปปๆก็เงียบแล้ว

เลยสอบถามว่านี่ฝึกฝนกันได้ไหม ถือเป็นพรสวรรค์ไหม

ส่วนตัว ผมมองว่าเป็นทักษะที่ฝึกฝนและพัฒนาขึ้นมาของคนนั้นๆ มากกว่าเป็นพรสวรรค์นะครับ

พรสวรรค์ที่ได้มาจากนิสัยและสิ่งแวดล้อมตั้งแต่เด็กๆก็ส่วนนึง แต่ก็สามารถใช้พรแสวงฝึกฝนกันได้สำหรับทักษะนี้

โดยจะต้องมีความรู้รอบด้าน ประสบการณ์ การสังเกต วาทศิลป์การพูด การฟัง จับจุด ตั้งคำถาม เล่าเรื่อง ฯลฯ

ที่สำคัญคือเราอย่าหยุดนิ่ง อย่าเป็นน้ำเต็มแก้ว เรียนรู้ตลอดชีวิตไป

ผมลองยกตัวอย่างนิสัยผมนะครับ ผมก็ไม่รู้ตัวเองว่าเป็นคนคุยเก่งตั้งแต่เมื่อไร
แต่ถ้าจำความได้ก็ตั้งแต่ ม.ต้น เริ่มจากพูดไร้สาระและเรื่อยเปื่อย ให้ตลกๆไว้ก่อน เช่น จากคุยเรื่องดินสอ สามารถกลายพันธุ์
ให้เป็นเรื่องอวกาศได้ แน่นอนว่าเรื่องนินทาต้องมี แต่สำคัญคือ เห็นอะไรรอบตัวสามารถพูดให้น่าสนใจได้
พอโตมา วุฒิภาวะช่วยให้คำพูดดูมีความรู้มากขึ้นเยอะ พูดแล้วให้เพื่อนสามารถบอกคนอื่นได้ว่า ที่เมิงพูดแม่งตรงชีวิตกูเลย อะไรแบบนี้
ผมเคยโทรคุยกับคนใน ss เรื่องสุขภาพ เกือบ2ชม. 10% เรื่องสุขภาพ นอกนั้นเรื่องทั่วไป ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

เป็นคำถามเดิม ซึ่งท่านถามแล้ว ถามอยู่ และ(น่าจะ)ถามต่อ...ไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่คำตอบชัด ไม่เป็นไร ตอบให้อีกทีครับ

มันก็แค่วางตัวตน วางอีโก้ลง.."แล้วฟัง"ครับ
สั้นๆง่ายๆ ทำง่ายสำหรับบางคน และทำโคตรยากสำหรับบางคนเช่นกัน

ตราบใดที่ยึดติด อีโก้คำคอ คำตอบของท่าน(ซึ่งอาจจะไม้ได้ฟังคำถามด้วยซ้ำ) มันจะถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า
แต่ถ้าละตัวตนมารับฟังก่อน แล้ว"ใช้สมองคิดตาม" ก็จะเห็นคำตอบที่ต่างออกไป ซึ่งก็จะทำให้เรื่องคุยเพิ่มขึ้นโดยไม่จำเป็นต้องหาเรื่องมาคุย

ปสกผม เป็นเรื่องงาน จากคนคุยไม่เก่ง กลับมาเจอมาคุยกับใครก็บอกทำไมแปลกเหมือนคนละคน โดยเฉพาะผู้หญิง ผมขี้อายมั้งสมัยก่อน คุยไม่เก่ง ไม่กล้าหยอกหรือกล้าแซวเลย

จนผมไปทำงานที่ต้องอาศัยการพูดคุยเยอะ ซักถาม โค้ชชิ่ง และก็ทำกิจกรรมเยอะ ต้องกล้าแสดงออก ซึ่งกว่าจะปรับตัวก็ใช้เวลา สี่เดือนแรกงานนั้นผมไม่ผ่านโปรด้วย เพราะหัวหน้าให้คอมเม้นท์มาบอกติดเรื่องเดียวคือผมไม่เปิดตัวเอง จากคนที่ไม่เต้นก็กล้าเต้นต่อหน้าคนเป็นร้อยๆได้ไม่เขิน

กลับมาเจอกับใครที่รู้จักผมก่อนจะมาทำที่นั่น อีกที ทุกคนทักเลย พูดเก่งขึ้น โดยเฉพาะผู้หญิง

ไม่น่าเกี่ยวน่าจะเป็นการลดอีโก้ตัวเอง และ ความพยายาม

ถ้าเจอคนที่ชอบมากๆผมยิ่งขุดท็อปปิคมาคุยกับเขาได้เรื่อยๆ

แม้แต่กับเพื่อนผู้ชาย บางคนผมอยากสนิทด้วยอาจจะด้วยเขาเก่งไรงี้ ผมก็หาเรื่องมาคุยได้

พรสวรรค์ด้วย อาจจะการฝึกฝนด้วย (เช่นจากตำแหน่งหน้าที่การงาน)

เรื่องการจับคำพูดเก่งนี่น่าจะพื้นฐานเป็นคนช่างสังเกต แต่การรู้ว่าต้องถามยังไงให้บทสนทนาไปต่อได้โดยไม่น่ารำคาญนี่แอบต้องพึ่งพรสวรรค์นิดนึง เพราะถามจุกจิกไปบางทีก็โดนระแวง ถามกว้างไปก็ทำให้บทสนทนาจบเร็วอยู่ดี

อย่างเราก็คุยไม่เก่ง รู้ตัวว่าจุดที่แย่ที่สุดคือน่าจะเป็นเซนส์จังหวะการพูดในวงสนทนา ซึ่งของแบบนี้มันฝึกไม่ได้จริงๆ ถ้าเป็นเพื่อนสนิทแล้วมันจะแทรกยังไงก็ได้ไม่ต้องเกรงใจกัน แต่ถ้าเป็นคนอื่นมันก็แอบคิดเยอะว่าแทรกตอนนี้จะไปตัดจังหวะเขามั้ย คนอื่นจะรำคาญรึเปล่า มันหาที่ฝึกไม่ได้อะ ไม่เหมือนการพรีเซนต์งานยังฝึกกับตัวเองหรือให้เพื่อนช่วยดูแล้วคอมเมนต์ได้

ยิ่งถ้าไปในวงที่มีมากกว่า 3 คนคือแทบจะหายไปจากวงสนทนาตลอด จนบางทีก็รู้สึก awkward

พูดไม่ค่อยเก่ง แต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไร

คุ้นๆคำถามท่านนะ แต่ยืนยันว่าฝึกได้ครับ
เดาว่าท่านน่าจะปิดตัวเองมานานจนกลายเป็นไม่มั่นใจในตัวเองเรื่องนี้ไปแล้ว (หรือสลับกัน)
เพราะงั้นปัญหาคือน่าจะเป็นการไม่กล้าคุย ไม่กล้าเปิดบทสนทนา กลัวเดธแอร์ กลัวคุยไม่สนุก กลัวนั่นกลัวนี่ไปหมด ไม่ใช่พูดเยอะจนไม่ฟังคนอื่น เพราะงั้นลองไปสิงอยู่ในกลุ่มที่มีความสนใจเรื่องเดียวกันดูก่อนครับ คนที่ชอบอะไรเหมือนกันมันคุยกันถูกคอง่าย แก้ปัญหาเรื่องจิตใจให้ได้ก่อน แล้วที่เหลือจะดีเอง
และสำหรับบางคน แอลกอฮอลช่วยได้ กรึ่มนิดๆคุยเก่งขึ้นเยอะ

หาความรู้รอบตัวให้เยอะๆ

มันจะทำให้มีคลังข้อมูล

อันนี้คือสิ่งที่ผมทำมาตลอด มันก็พอช่วยวงสนทนาได้อยู่นะ

ถ้าไม่ใช่แบบหมั่นไส้ส่วนตัวไรงี้

Timing มันฝึกกันได้นะ แต่ต้องเป็นคนช่างสังเกตมากๆๆ คือ timing window บางครั้งมันแคบมาก คือต้องเป็นคน attentive ในการสนทนาแหล่ะครับ ซึ่งมันไม่ใช่แค่การใช้หูฟังแค่ content แต่มันต้องฟังไปถึง tonality และต้องใช้ตาดูด้วย ดู posture ดูสายตา ฯลฯ

ส่วนคนอื่นจะรำคาญมั้ย ถ้าจังหวะดีๆมันจะไม่น่ารำคาญครับ มันจะ seamless มาก แต่ถ้าแบบจังหวะนรกบ่อยๆ มันก็จะกร่อยๆหน่อยครับ

ส่วนตัวผมเป็นคนถนัดฟังมากกว่าพูด มันทำให้เราจับดีเทลล์ได้ดีกว่า และเราก็จะเป็น reactive mode มากกว่า คือฟังจบ->ถาม->ฟัง->ถาม ซึ่งมันก็เป็นวิธีการไดร์ฟการสนทนาแบบนึง แล้วทำให้อีกคนพูดมากขึ้นด้วย ซึ่งการที่อีกฝ่ายมากขึ้น ถ้าในเชิงความสัมพันธ์ทั่วไป มันก็ดูเป็นการใส่ใจอีกฝ่าย ขณะที่ในการทำธุรกิจ มันคือการศึกษาอีกฝ่ายด้วยเช่นกันครับ

ผมก็คุยไม่เก่งโดยนิสัยครับ เอาจริงๆคือชอบอยู่คนเดียวขี้เกียจคุย แต่ด้วยหน้าที่เลยต้องฝึกฝน ผมว่ามันเหมือนทักษะการแสดงแบบนึงที่เราฝึกฝนได้ (เพื่อปากท้องเลยต้องทำ 555)

ผมคิดว่าคนจะคุยเก่งได้ต้องค่อนข้างมีข้อมูลในหัวเยอะ ฟังมาเยอะ อ่านมาเยอะ เพื่อจะได้คุยกับคนได้หลายแบบ ต่อบทสนทนาและเชื่อมโยงเรื่องได้ไหลลื่น อาจจะไม่ต้องรู้ลึก แต่ควรรู้กว้างๆ แล้วค่อยไปต่อยอดเอา คุยแบบไม่รู้ก็ไม่ได้ผิดนะครับ เราขอคำแนะนำจากคู่สนทนาได้ เพราะคนคุยเก่งต้องไม่พูดอย่างเดียวต้องเป็นผู้ฟังที่ดีด้วย ถ้าเอาแต่พูดโดยไม่ฟังจะกลายเป็นคนขี้โม้แทนไม่ใช่คนคุยเก่ง

อวัจนภาษาก็สำคัญ น้ำเสียง โทนเสียงเองก็มีส่วนทำให้คู่สนทนารู้สึกว่าเราสนใจ บทสนทนาก็จะลื่นไหล

การสังเกตุคู่สนทนาเองก็เป็นอีกส่วนนึง การคิดล่วงหน้าเพื่อใช้ในการตั้งคำถามในจังหวะที่ดีก็ช่วยต่อบทสนทนาได้ รวมถึงการรู้จังหวะที่ควรจบบทสนทนาที่ดีก่อน dead air ก็ทำให้คนฟังรู้สึกว่าเราเป็นคนคุยที่ดีเหมือนกัน

ซึ่งข้างบนทั้งหมดนี่ฝึกฝนได้ครับ แต่ถ้าคนมีพรสวรรค์ ก็จะง่ายหน่อยเพราะเค้าจะทำได้แบบลื่นไหลไม่เหนื่อย (แต่ผมพูดเยอะๆแล้วเหนื่อยนะ เพราะต้องคิดตลอดเวลา ไม่ได้มีพรสวรรค์ 555)

คนเราจะคุยเก่งต้องมีเนื้อหาในสมองไว้คุยต่อยอดด้วยครับ

อันนี้ไม่นับเรื่องทัศนคติ หรือโทนการพูดคุยนะครับ ซึ่งเป็นนิสัยส่วนตัง

มันหาที่ฝึกยากกว่า just การพูดพรีเซนต์มากกก หรือแม้แต่พวกการพูดเพื่อทำอะไรในสถานการณ์ทางการๆ มันจะมี pattern พื้นฐานอยู่แล้วว่าทำแบบนี้ไม่พลาดแน่นอน แค่อาจจะไม่ได้สร้างความประทับใจกับคู่สนทนา

และปัญหาใหญ่ที่สุดของคนไม่มีเซนส์คือแยกจังหวะดีๆ กับจังหวะนรกไม่ค่อยออกน่ะท่าน อีกอย่าง ของแบบนี้จะบอกว่าไม่ต้องคิดมาก กล้าๆ พูดไปเลยก็ลำบาก เพราะถ้าเผลอทำคนอื่นรำคาญก็เหมือนเหมือนถูกลดระดับ/ตัดความสัมพันธ์ไปเลย

ในวงเลยเป็นพวกนั่งฟังตลอด เพราะหาจังหวะพูดไม่เป็น