"ขณะนั้นพระอาจารย์วัดเขานางบวช มาอยู่ ณ วัดบ้านระจัน ชาวบ้านแขวงเมืองวิเศษไชยชาญ เมืองสุพรรณบุรี เมืองสิงหบุรี เมืองสรรคบุรี อพยพเข้าไปพึ่งพระอาจารย์อยู่เป็นอันมาก ฝ่ายพม่าไปเกลี้ยกล่อม ชาวค่ายบ้านระจันแต่งกันลงมา ฆ่าพม่าเสียกลางทางเป็นอันมาก พม่าจึงแบ่งกันทุกค่ายยกขึ้นไปจะรบ ฝ่ายชาวค่ายบ้านระจันยกออกตั้งอยู่นอกค่าย พอพม่ายกมาก็ขับกันออกไล่ตะลุมบอนฟันแทงพม่าล้มตายเป็นอันมาก
ครั้นเสนาบดีผู้ใหญ่ผู้น้อยยกออกไปจะตีค่ายพม่า ที่ออกไปตั้งอยู่ ณ วัดป่าฝ้ายปากน้ำประสบ ให้สานสีสุกแบกไป ถ้าจะทำค่ายที่ใดจะเอาสีสุกตั้งเรียงให้ชิดกัน แล้วจะขุดดินใส่บังเป็นค่าย จึงให้คนยกไปวันนั้นมากเต็มทุ่ง เสนาบดีให้หยุดที่แดนใด ก็หยุดพร้อม ๆ กัน รั้งรอไป ครั้นเห็นพม่าวัดป่าฝ้าย ขี่ม้าข้ามน้ำไปหาค่ายใหญ่ฟากตะวันตกเป็นหลายม้า จึ่งขับคนเข้าตี พม่าในค่ายยิงปืนออกมาถูก ล้มลง ๕ - ๖ คน คนทั้งนั้นก็ถอยมาสิ้น ครั้นเพลาเย็นก็เลิกทัพกลับมา
ประมาณ ๒ วัน ๓ วัน พม่ายกไปตีค่ายบ้านระจันทำการกวดขันขึ้นกว่าเก่า ชาวค่ายบ้านระจันให้เข้ามาขอปืนใหญ่ ๒ บอก ปรึกษากราบทูลว่า ถ้าเสียค่า่ยระจันแก่พม่า พม่าจะเอาปืนเข้ามารบกรุง จะให้นั้นมิบังควร
ครั้นรุ่งขึ้นพม่ายกไปตั้งค่าย ณ บ้านขุนโลก นายจันท์เขี้ยวคุมพรรคพวกออกมาตีพม่า ฆ่าพม่าตายเป็นอันมาก ประมาณสัก ๕๐๐ ตัวก็ต้องปืนตายในที่รบ
ฝ่ายข้างในกรุงยกไปตีค่ายปากน้ำประสบอีก พม่าให้ยกหาบคอนออกหลังค่ายทำทีจะหนี พวกอาทมาตชวนกันวิ่งเข้าไปใกล้ค่ายพม่า ๆ เอาม้าไล่โอบหลัง ก็ถอยลงมาโพธิ์สามต้น จมื่นศรีเสาวรักษ์ จมื่นเสมอใจราช ขี่ม้าลงข้ามน้ำหนีมาฟากตะวันออก แต่พวกพระยาตากรบรออยู่คอยข้ามมาต่อภายหลัง อนึ่งพระยารัตนาธิเบศร์ออกไปไรทอง หล่อปืนใหญ่ขึ้น ณ บ้านระจัน ๒ บอก ครั้นพม่ายกไปตีอีก ค่ายบ้านระจันก็แตก ไพร่พลล้มตายเป็นอันมาก"