ท่านเลิกขอเงินพ่อแม่ ใช้เงินพ่อแม่ตอนอายุเท่าไหร่ครับ หมายถึงใช้เงินตัวเองจริงๆนะ ขอเงินพ่อแม่เป็นครั้งคราวนานๆทีแบบช็อตไรงี้ไม่นับ

ของผม ตั้งแต่ช่วงเรียน ปวช.(เป็นโรงเรียนกินนอนแต่กลับบ้าน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์)

เอาสามวันนั้น ทำงานร้านเหล้า (บังเอิญเป็นร้านผู้ใหญ่หน่อยเลยพอรอดตัวได้อยู่)

ขอพี่แทนครับไม่ได้ขอพ่อแม่

เลิกขอ แต่ที่บ้านยังซัพพอร์ตอยู่นับไหม

ตอนนี้ยังยืมรถที่บ้านมาใช้ ซื้อบ้านก็ยังซัพพอร์ตเรื่องเฟอให้ ไม่ต้องกู้เพิ่มเติม

เลิกขอจริงๆตอนทำงานครั้งแรก อายุ 23 แต่ตอนนั้นยังอยู่บ้านไม่ได้ขอเงินแต่ทุกอย่างฟรี

ถ้าเอาจริงๆก็ยังเกาะที่บ้านอยู่ ยังไม่ 100% ตรงเรื่องที่เอารถที่บ้านมาใช้ และคงยังไม่ซื้อเร็วๆนี้

ประมาณปี3 ผมเริ่มหาเงินซื้อของที่อยากได้ตั้งแต่มัธยมละ แต่ตอนมหาลัยจังหวะมันได้ มีตัวที่ทำเล่นๆเป็นปีๆละมันไม่โต ผมไม่ซีเลยทำไปเรื่อยๆ แต่จู่ๆวันนึงมันก็บูมขึ้นมา ก็เลยเลิกขอเงินตั้งแต่นั้น

17
ขึ้นมหาลัย ค่าเทอมแรกที่บ้านจ่ายให้อยู่ แต่สักพักเข้ากลุ่มเพื่อนที่ชอบไปทำงานพิเศษ เจอหัวหน้าดีด้วย เลยเริ่มหาเงินเองได้ ปลายปี 1 เทรอมแรกก็บอกที่บ้านละว่าไม่ต้องส่งมา

เท่าไรหว่า 22 23 มั่ง เริ่มทำงานเดือนแรกก็เลิกขอละ

จบ ป.ตรี มีงานทำ

ขอตลอดไป

เริ่มงาน

เลิกขอ ในแบบผม คือดูแลตัวเองได้ เบ็ดเสร็จ รับผิดชอบตัวเองได้หมดแล้ว มีบ้าง ที่เดือดร้อนสุดๆ หมดหนทางจริงๆ ถึงเข้าไปขอ พ่อแม่

กับอีกอัน ดูแลตัวเองได้รับผิดชอบได้ แต่เงินไม่พอใช้บ่อยๆ จะออกรถ จะซื้อ บ้าน ยังต้องให้พ่อแม่ช่วย เข้าไปขอ ตลอด อันนี้ ผมว่าไม่น่าใช้คำว่า เลิกขอนะ

แต่บางคนยังใช้คำว่า ไม่ขอเงินพ่อแม่แล้ว แค่เดือดร้อน แต่เดือดร้อนบ่อยเกิน

เลิกขอ คือ เลิกไปยุ่งเกี่ยวเลยเกี่ยวกับการเงิน เดือดร้อนยังไงก็ต้องจัดการเอง เหมือนว่า ไม่มีพ่อแม่แล้ว

*****
ผมไม่ได้เก่งอะไรนะครับ อย่างที่เคยแชร์หลายๆครั้ง ผมกว่าจะเลิกสนุก กว่าจะคิดได้ อายุ 28+ แล้ว และคิดได้เพราะ แม่ตาย เพื่อนๆว่าเจ็บขนาดไหน กว่าจะคิดได้ต้อง มีคนที่เรารักตาย แล้ว ชีวิตก็ดิ่งลงมาเรื่อยๆ ผ่านอะไรมาเยอะแยะ ทั้ง เกือบตายเพราะฆ่าตัวตาย แค่เพียงปลายนิ้ว ทั้งติดหนี้ พนันเป็นล้านๆ ตอนนี้ก็ยังใช้หนี้ ทั้งโดนหักหลัง จากธุรกิจ

แต่ก็ผ่านมาได้ พาน้องสาวพิการผ่านชีวิตมาได้ ถึงตอนนี้ โดยเวลาเท่านั้นที่ช่วยได้

เมื่อเจอเรื่องแย่ๆมาเยอะ คุณจะรุ้ว่า การไปหวังให้คนอื่นช่วยนั้น มันคือ โลกสวย คุณต้องสุ้ด้วยตัวเอง ตัวคุณเองเท่านั้น ที่จะพาคุณก้าวไปข้างหน้า

ขอโทษนะครับที่อาจจะนอกประเด็น แต่ผมอยากแชร์เผื่อ บางท่าน ยังเก็บตัวอยุ่ในเซฟโซน โดยมีพ่อแม่ดูแล วันนึง ถ้าพ่อแม่จากไป ถ้าท่านยังไม่พร้อม มันจะหนักหนาทั้งกายและใจนะ ยกเว้น พ่อแม่เหลือให้ท่านไว้เยอะๆ แต่ จิตใจโดนกระทบหนักแน่นอน

เรียนปี 5 จบช้า ออกมาทำงานชั่วคราวตอนนั้นแหละครับ ประมาณ 22-23 ไม่เคยขออีกเลย แล้วให้ที่บ้านแทน

พอหางานได้ก็เลิกขอครับ ประมาณ 22

2 ปีแรกมีบ้าง แต่แค่ครั้ง 2 ครั้ง หลังจากนั้นก็ไม่เคยขอเลย

ไม่ใช่เรื่องน่าอายหรือน่าภาคภูมิใจอะไรนักหนาอะครับผมว่าเรื่องนี้ ส่วนตัวถ้าผมไม่มีเยอะจนซัพพอร์ตตัวเองและลูกได้จนตายก็คงไม่มีลูกเลย

เมื่อก่อนบ้านจนเลยต้องทำงานพิเศษตลอด

เลิกขอเงินค่าขนมตอน ม.ปลาย (นอกนั้นยังขออยู่พวกค่าเรียนพิเศษ ค่ารองเท้ากีฬา ค่าชุดนักเรียน ไรพวกนั้น)

เลิกขอทุกอย่างตอนมหาลัย เพราะทำงานเสริมที่ได้เงินเยอะขึ้น