ตามที่เคยเรียนวิชาประวัติศาสตร์เศรษฐกิจไทยมา ได้ประเด็นดังนี้ ในสมัยก่อน คนไทยเวลาเดินทางข้ามเมือง ต้องมีการประทับตรา บอกระยะเวลากลับเมือง เพราะทุกคนเป็นไพร่ ต้องมีการเกณฑ์แรงงานในการทำงานตามหน้าที่ของไพร่ แต่สำหรับคนจีนหรือต่างชาติไม่อยู่ในเงื่อนไข ทำให้การเดินทางสามารถทำได้ โดนสรุปก็คือ คนไทยหรือชาวสยามต้องอยู่ในระบบไพร่ ต้องมีการเกณฑ์ไปทำงาน แต่ไม่รู้ว่าเป็นข้อมูลจริงหรือเปล่า

คนจีนรุ่นแรกที่มาค้าขายเก่ง เก็บออมเก่ง พอเก็บเงินพอ ก็ออกจากลูกจ้าง มาค้าขายเอง

มุมมองชีวิตแตกต่าง คนจีนส่วนหนึ่งหนีคอมมิวนิสต์หรือความลำบากความยากจนมาหาโอกาสที่ไทย ดังนั้น พวกเขาต้องทำมาหากินให้ได้ อีกทั้งเป็นคนขยันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะขยันเลยไม่ท้อ ไม่ท้อ ก็เรียนรู้ พอเข้าใจธุรกิจ ก็เลยรวย ขนาดตระกูลผมไม่ทำธุรกิจ แต่ยังมีเงินเก็บมากอย่างเหลือเชือ เพราะเอาเงินไปซื้อที่ ซื้อทอง ซื้อสลาก
แต่ส่วนคนไทยที่ผมรู้จัก ถามว่า ฝันคืออะไร พวกเขาบอกว่า เลี้ยงควายบนพื้นนา นอนดูควายดูทุ่งนาไป
แค่นี้มุมมองก็ต่างกันแล้ว (พูดจากประสบการณ์ ไม่ได้ตัดสิน คนไทย คนจีน ทั้งหมดนะครับ)

จากประสบการณ์ส่วนตัว

คนไทยจ๋าๆ เลยชอบรับราชการ หน้าใหญ่ ใจใหญ่
เงินเลยไม่ค่อยเหลือเก็บ

ส่วนคนจีนนี้ อดออม มากๆ เคี่ยวสุดๆ

ผมบ้านคนจีนน่ะ ขายของทุกวันแทบไม่เคยหยุดพัก เดือนนึงปิดร้าน 1-2 วัน สมัยก่อนนี้แค่วันเดียวเองมั้งบางเดือนไม่หยุดเลยด้วยซ้ำ

แล้วไหนจะความตระหนี่ ผมใช้คำนี้เลยดีกว่า คือใช้ทุกอย่างจนกว่าจะพังและย่อยสลายใช้งานไม่ได้ อารมณ์ประมาณนี้

บ้านช่องไม่เน้น เน้นอยู่ตึกแถว คือหาเงินๆเก็บๆ ใเงินส่วนใหญ่จะซื้อที่ดินและซื้อรถ พ่อผมใช้รถดีๆตอนแก่ แต่บ้านที่อยู่คือตึกแถวแบบค่อนข้างทรุดโทรม คือสภาพแวดล้อมแย่มากแต่รถใช้รถดีๆน่ะ ผมนี้แบบเออบ้านที่อยู่หลายๆคนแทนที่จะลงทุน บอกตรงๆผมเบื่อ mindset คนจีนอ่ะตรงๆเลย

เอาจากที่สังเกตุนะครับ ความอดทนเอาจริงเอาจังกับงานต่างกันมาก ไม่มีใครเก่งแต่เกิดครับ

คนไทยขี้เกียจมากกว่าเยอะ ปาร์ตี้บ่อย นิสัยใช้ก่อนจ่ายหลังเยอะ

เป๊ะเลยครับ

บ้านผมคนจีน บ้านที่อยู่ อยู่มา 40 ปี ไม่เสียไม่ซ่อม ตึกแถวเก่าๆ 40 ปีแล้ว ของใช้ก็ใช้ ตามสภาพ ไม่ได้ซื้อแบรนด์เนมเลย
แล้วก็ป๊าทำงานทุกวัน ไม่มีวันหยุด ไม่ได้เลี้ยงลูก ไม่เคยเที่ยวเลย เที่ยวต่างประเทศนับครั้งได้ในชีวิต สุดท้าย เงินเก็บเยอะ ทรัพย์สินเยอะ

ส่วนบ้านแฟนผมคนไทย พ่อแม่เค้าทำงาน แต่เที่ยวยุโรปทุกปี ใช้แบรนด์เนม แล้วก็ซื้อบ้านจนเป็นหนี้ก้อนใหญ่ สุดท้ายไม่มีเงินเก็บ มีแต่หนี้

ในมุมผมมองว่า คือ หน้าตาด้วยแหละครับ ถ้าดูคนรุ่นก่อนๆ จะเห็นว่าคนจีน จะไม่ค่อยซื้ออะไรแพงๆแบรนด์เนม อาจจะเพราะยังไม่ได้อยู่ในสังคมไฮโซมาก เลยมีเงินเก็บเยอะกว่า พอมารุ่นลูกหลานก็เลยมีฐานะดีกว่า

ทุกวันนี้ลำบากชิบหายเลยชีวิต ผมเองไม่เคยมีห้องพักของตัวเองเลยด้วยซ้ำครับ อายุเท่าไหร่ก็นอนห้องเดียวกับพ่อแม่ พี่สาวคนโตคนเดียวที่มีห้องส่วนตัว เพราะด้วยความเป็นผญ. ทุกวันนี้ที่จอดรถยนยังไม่มีเลยครับบ้านผม มีรถใช้กัน 4-5 คัน ต้องไปหาจอดเอาอีกที่ที่เช่าเขาทำกิจการแล้งขี่มอไซต์กัน วันไหนฝนตกหนักหน่อยถ้ารีบก็ฝ่าไปกันเอาครับ ผมขี่อไซไม่เป็นก็อาศัยจอดรถละนั่งแท๊กซี่เอา

แล้วคิดดูลำบากขนาดนี้ พ่อผมบอกไม่มีปัญญาไปปลูกบ้านแต่ขับเบ๊นซ์คันที่ซื้อมาใช้แล้วนึกว่าซื้อมาซ่อม ปีนึงต้องโดนหลายหมื่นครับแล้วโดนทุกปี!!

ผมทำงานกงสี ความฝันตอนนี้คือปลูกบ้านครับเพราะถ้ามีลูกไม่อยากให้มันต้องมาลำบากแบบเราแล้วอ่ะ

สมัยก่อนประเทศสยาม มีระบบทาส ทำให้ประชากรส่วนใหญ่
มีความรู้น้อยมั้งครับ

ฉลาดกว่า ขยันกว่า เหตุผลง่ายๆ แต่คนไม่ยอมรับ
บอกตรงๆเกิดมาไม่เคยเห็นคนจีนที่จนในไทยเลย
ต่อให้ค้าขายไม่รุ่ง ก็เรียนจนได้ทำงานดีๆทั้งนั้น ขณะที่คนไทยเดิมสู้คนจีนไม่ได้สักด้าน

ผมว่าขยัน เพราะมาอยู่ต่างที่โดยที่ไม่มีอะไรเลย อยากได้ก็ต้องหาเอาเอง

อดออม เพราะสมัยก่อนไม่มีสิทธิเท่าคนไทย อยากซื้อนู่นซื้อนี่ อยากเป็นอะไรก็ยาก พ่อผมเล่าว่าแต่ก่อนกงจะซื้อที่ดินก็ซื้อไม่ได้

เครือข่ายคนจีน นี่ก็สำคัญ คนจีนเอาแต่คนจีน สนับสนุนคนจีนด้วยกันเอง อุดหนุนกันไปกันมา ทุกวันนี้พ่อผมยังเลือกค้าขายกับคนเชื้อจีนเป็นตัวเลือกแรกนะ เพราะเป็นตึ่งนั้งเหมือนกัน555

-------

ขยัน หัวการค้ามั้งครับ